Depozyt — Kiedy uczyniony.

Pytanie (1916) — Czy Jezus złożył depozyt przy śmierci, czy przy rzece Jordanie ?

Odpowiedź — Mogę powiedzieć, że Jezus nie złożył w de­pozycie Swojego życia przy ofiarowaniu. Moje wyrozumienie jest, że przy chrzcie uczynił przymierze z Ojcem, iż wykona Boskie Prawo i wszystko, cokolwiek jest napisano w księgach, cokol­wiek wyrażone jest w typach i cieniach, cokolwiek było zamie­rzone od Ojca, a przez zachowanie Zakonu i wykonanie tych wszystkich rzeczy, Jezus otrzymał prawo do życia. Przez ofiarowanie tych praw do życia, stał się dziedzicem obietnic chwa­ły, czci i nieśmiertelności, gdy oddał Swoje życie zupełnie i wy­rzekł: Ojcze! w ręce Twoje polecam ducha Mojego. — 223

Depozyt — Jego o ważność.

Pytanie (1916) — Jaka jest rzeczywista zasługa depozytu ?

Odpowiedź — Rzecz złożona w depozyt jest nie mniej ani i; więcej jak życie doskonałego człowieka. Tym był Okup złożony u Boga. Odpowiednia cena, czyli to, co utracił Adam. Ma się rozumieć, iż w tym zawiera się także społeczność z Bogiem, miejsce wiecznego bytu na ziemi - Raj i wszystko, cokolwiek pierwszy człowiek otrzymał od Boga. W Psalmie 8 powiedziano: Cóż jest człowiek ?... Uczyniłeś go mało mniejszym od Aniołów, i chwałą i czcią ukoronowałeś go. Dałeś mu opanować sprawy rak Twoich, wszystkoś poddał pod nogi jego. Te wszystkie prawa w tym się zawierają. Gdy Jezus złożył życie swoje w ofierze, On odkupił te wszystkie prawa, jakie człowiek posiadał lub mógł posiadać - prawo do wszystkiego, co Adam posiadał, jako doskonały człowiek. Wszystko to Jezus złożył w ręce Ojca, w ręce Boskiej sprawiedliwości. — 223

Depozyt — Jego cena przez Jezusa.

Pytanie (1916) — Dlaczego depozyt złożony przez uwiel­bionego Jezusa jest ważnym — cennym ?

Odpowiedź — W tym, że jest podstawą do bardzo ważnego dzieła. Najpierw jest dziełem przyprowadzenia wielu synów do >115< chwały; ten sam okup będąc w rękach sprawiedliwości, stanie się okupem za cały rodzaj ludzki, ażeby wybawić go ze śmierci i dać uwielbionemu Pośrednikowi (Głowie i ciału) możność roz­poczęcia wielkiego dzieła a w ciągu Tysiąclecia wykonywać i oka­zywać miłosierdzie względem rodzaju ludzkiego, pomagając mu do powstania z upadłego stanu i osiągnięcia wszystkiego co było utracone w Raju. — 224

Depozyt — Nowy Testament o tym uczy.

Pytanie (1916) — Co Pisma Nowego Testamentu uczą o przyjęciu okupu jako depozyt ?

Odpowiedź — Ogólna nauka Nowego Testamentu jest, że Jezus posiada coś, co złożył w ręce Boskiej sprawiedliwości, a co jest podstawą do pojednania z Bogiem. Ten, co bezpośrednio o tym mówi, nie tylko dał okup, ale umierając powiedział: W rę­ce Twoje polecam ducha Mojego. Pozostawiam go Tobie. Wie­le tekstów pokazuje nam, jak to jest stosowane. Czytamy tam o zastosowaniu zasług. Pokazano także, iż są pewne zasługi. To wszystko jest pokazane w obrazach i wreszcie jak moglibyśmy otrzymać szatę sprawiedliwości, gdyby nie było żadnych zasług. — 224

Diakonise — Wybieranie takowych.

Pytanie (1912) — Czy brat zaleca wybieranie i naznacza­nie diakonis w jakichkolwiek okolicznasciach ? Jeżeli tak, to w jakich?

Odpowiedź — W zgromadzeniu Brooklynskim nie mamy diakonie w obecnym czasie, lecz mieliśmy dawniej i było wiele dobrego zdziałane, gdyśmy je mieli. Lecz nie byłoby pożyteczne trzymać służących, jeżeli dla nich niema zajęcia, albo gdy osoba nie jest odpowiednią do danej pracy. Wyraz diakonisa oznacza kobietę usługującą. W razie, gdy w Zgromadzeniu, która z sióstr jest chora, byłoby dobrze, ażeby siostry chorą zaopiekowały się. Również, jeżeli ktoś znajduje się w jakim utrapieniu, a bracia może nie mieliby dosyć czasu, by odwiedzić i zająć się takimi sprawami, siostry mogłyby to uczynić, bez względu czy wybra­no by je diakonisami lub nie. Jeżeli zgromadzenie potrzebuje takiej obsługi, to wybór diakonie nie byłby przeciwny Słowu Bożemu, lecz zgromadzenie w takich razach powinno być ostroż­ne, by jedynie wybrać takie, które godnie reprezentowałyby Zbór; umiarkowane w swoich poglądach, w postępowaniu, jak i w ubiorze, by odznaczały się duchem Bożym i godnie odpowiadały ogólnym potrzebom zgromadzenia i pracy, do której mogłyby być wezwane. — 200