Śmierć — Adamowa czy ofiarna?

Pytanie (1913) — Przypuśćmy, że ktoś z poświeconych Bo­gu umiera, przez jakiś wstrząs natury, jak powódź, pożar itp. — czy taka śmierć będzie ofiarna, czy będzie Adamowa?

Odpowiedź — Poświęcone dziecko Boże nie może umrzeć śmiercią Adamową, śmierć jego będzie albo śmiercią ofiarną albo wtóra śmiercią. Jeżeli w chwili śmierci był on poświęconym dzieckiem Bożym, śmierć jego będzie dokończeniem poświęcenia, jakie przedtem uczynił. Ciała nasze stały się święte i godne przyjęcia przez wielkiego Arcykapłana, bez względu na to w ja­kiej formie śmierć może przyjść. Ale jeśli w międzyczasie po­ święcone dziecko Boże odwróci się od Boga, w takim; razie bę­dzie to wtóra śmierć. Jeżeli grzeszy świadomie, rozmyślnie, po­ pełnia grzech na śmierć. — 1 Jan 5:16. >553< — 212

Śmierć — Ci, którzy umierają w nieprawości.

Pytanie (1911) — Co się dzieje z ludźmi, którzy umiera­ją w swoich nieprawościach, nigdy nie dochodząc do poznania Pana?

Odpowiedź — Drodzy moi przyjaciele, co znaczy, że ktoś umiera w nieprawości? Kto jest taki, że nie umiera w niepra­wości? Czy jest ktoś na świecie sprawiedliwy? Czy Pismo Świę­te nie mówi, że nie ma sprawiedliwego, ani jednego? Biorąc to Za podstawę, powiadamy, że jedynymi, którzy teraz dochodzą do harmonii z Bogiem i którzy w ten sposób mogą być zbawionymi, gdy umierają, są ci, którzy doszli do poznania Boga, do zrozu­mienia Boskiej łaski i przywileju, którzy uczynili zupełne po­święcenie się Bogu i zostali spłodzeni duchem świętym do no­wości żywota. Ci przeszli z śmierci do życia, a jeżeli są posłu­szni, znajdują się w stanie innym od reszty ludzkości, która znajduje się w stanie umierania, tak jak zawsze była.

A teraz, co znaczy nieprawość? Nie jest to tylko ów pierwia­stek nieprawości, jaki jest w tobie z powodu, żeś się z tym uro­dził. Urodzeni byliśmy w grzechu, zostaliśmy ukształtowani w nieprawości. W grzechu poczęły nas nasze matki. Czy nie jest to nieprawością tak się urodzić? Urodziliście się w niedo­skonałym stanie, ale orzeczenie nieprawość odnosi się na ogół do osobistej nieprawości danej jednostki, do czegoś rozmyślnego, do zatwardziałości w charakterze i usposobieniu, do walczenia przeciwko Bogu, przeciwko prawdzie i przeciwko sprawiedliwości. To byłoby nieprawością. Jeżeli ktoś przychodzi teraz do Chry­stusa i oczy jego wyrozumienia zostają otwarte a potem znów staje się dobrowolnym grzesznikiem, odwracając się od grze­chu, jak to powiedział Apostoł; Jak ten pies do swoich wymio­cin, albo jak świnia do zanurzania się w bagnie grzechu, taki, jak powiada Pismo Święte, nie będzie mieć więcej łaski u Boga a śmierć jego będzie wtóra śmiercią, od której nie ma i nigdy nie będzie wybawienia. Będzie umarłym w takim samym znaczeniu jak bydlę, które ginie, jak to powiedział Św. Piotr. Obecnie stosuje się to do klasy, która przystępuje do Pana, ma uszy do słyszenia, oczy do widzenia i dostępuje spłodzenia z ducha świę­tego. Nie stosuje się to do innych. A co z ludzkością tego świa­ta? Otóż w Tysiącleciu, w okresie Mesjaszowym, kiedy znajomo­ścią Pańską napełniona zostanie cała ziemia i wszyscy otrzy­mają sposobność powrotu do harmonii z Bogiem, ktokolwiek wówczas będzie miłował nieprawość — więcej nawet, ktokolwiek wówczas nie umiłuje sprawiedliwości i nie znienawidzi grzechu — zostanie osądzony na śmierć wtóra. Nie będzie więcej dla takich żadnej już sposobności; ponieważ miarą wiecznego życia u Boga jest sprawiedliwość i doskonałość a nic innego. Czy ta sprawie­dliwość jest zdobyta w obecnym czasie wiarą i przez przypisa­nie zasługi Chrystusa, czy też będzie to aktualna sprawiedliwość, jaką świat będzie mógł osiągnąć w ciągu tysiącletniego pano­wania Chrystusa przez stopniowe podnoszenie ludzi z ich upadku i niedoskonałości, ktokolwiek zgrzeszy przeciwko takiej >554< sprawiedliwości, jest rozmyślnym grzesznikiem, złośliwym grzesznikiem i taki umrze śmiercią wtórą? — 208