Wysokie powołanie — Czy rodziny nasze będą o nas wiedziały?

Pytanie (1909) — Czy ci z rodzin naszych, których pozostawimy za sobą, będą wiedzieć, że zapewniliśmy sobie nasze powołanie i wybranie, oraz w jaki sposób będą to wiedzieć?

Odpowiedź — Myślę, że będą wiedzieć. Będzie to zgodne z charakterem naszego Ojca Niebieskiego, dać poznać bogactwo łaski Swej dla nas, w Jezusie Chrystusie. Pismo święte w Psalmach powiada: Będzie powiedziane o tym i o owym, że taki a taki urodził się w Syjonie. Co to ma znaczyć? Myślę, że odnosi się to do niebieskiego Syjonu i do tych, którzy będą zrodzeni w pierwszym zmartwychwstaniu, a nasi przyjaciele i krewni nasi dowiedzą się o naszym zmartwychwstaniu i uro­dzeniu w Syjonie, oraz że przeszliśmy poza zasłonę, tak samo jak wiemy że nasz Pan Jezus przeszedł. — 330

Zabójca — Prawo względem Kaina.

Pytanie (1916) — W 1 Moj. 9:6 czytamy: Kto wy­leje krew człowieczą, przez człowieka krew jego wylana będzie; bo na wyobrażenie Boże uczyniony jest człowiek. >753< Czemu to ogólne prawo nie było zastosowane względem Ka­ina, za zabicie Abla?

Odpowiedź — Nie było dosyć ludzi aby przelać wtedy krew Kaina. Byłoby to za trudne dla ojca i matki. Mieli oni dosyć smutku za jedną śmierć w ich rodzinie. Zresztą ja nie rozumiem tego tekstu, że było to obowiązkowym przelać krew zabójcy, ale że zabicie takiego byłoby usprawiedliwione, czyli że Bóg uznałby egzekucję wyroku śmierci na mordercę. — 499

Zabranianie innym — Dlaczego zakazywać służby Bogu?

Pytanie (1910) — Dlaczego uczniowie zabronili peł­nić służbę człowiekowi, którego zastali jak wypędzał diabłów? Dlaczego nie pozwolili mu dalej prowadzić tego dzieła i czynić najlepiej jak tylko mógł w tym względzie? Na jakiej podstawie sprzeciwiali się temu?

Odpowiedź — Widocznie Apostołowie wysłani w świat byli podobnego usposobienia, jak to, które obecnie panuje. Nasi przyjaciele katolicy na przykład powiadają: Nie macie Apo­stolskiego wyświęcenia; dlatego nie możecie nauczać i kazać. Nie możecie pełnić służby w jakimkolwiek zakresie religijnym. Nasi przyjaciele episkopalni powiedzą: Nie mieliście na siebie włożonych świętych rąk episkopalnego biskupa.

Trochę z takiego usposobienia widzimy prawie we wszy­stkich denomina­cjach - jaki autorytet posiadasz? Tak więc ucznio­wie, napotkawszy człowieka, który wypędzał diabły w imię Jezusa, powiedzieli mu: Jaki masz autorytet, jakie masz upo­ważnienie abyś mógł wypędzać diabły? Jezus nie wysłał ciebie jako jednego z dwunastu; ani też nie wysłał ciebie jako jednego z siedemdziesięciu. Nie masz prawa to czynić.

Odpowiedź, jaką Pan nasz dał im, wykazuje, że uczniowie błędnie się na to zapatrywali. Jakkolwiek oni byli specjalnie wyznaczeni aby czynili cuda, to jednak jeśli ktokolwiek inny mógł czynić takie same rzeczy, nie powinni przeszkadzać mu lub zakazywać w jakimkolwiek znaczeniu tego słowa, lecz raczej powinni zająć szerszy, bardziej sympatyczny pogląd; na tę spra­wę i powiedzieć: Drogi przyjacielu, widzimy, że wypędzasz diabły. Czynisz dobrze. Cieszymy się, że możesz je wypędzać, ponieważ uwalniasz przez to tylu dobrych ludzi. Fakt, że nie współdziałasz z nami wskazuje, iż nie znasz Mistrza naszego więc cieszymy się jeśli przyjdziesz i zapoznasz się z Nim.

Sądzimy, że tak samo powinno być z nami. Gdy spotykamy kogoś wykonującego dobre dzieło, pomagającego światu w jakimkolwiek znaczeniu tego słowa, czy to przez prowadzenie misji czy przez pomaganie poganom lub w jakikolwiek inny sposób zwalczającego grzech, lub niosącego ulgę cierpiącym, powinniśmy się sympatycznie do niego odnosić, w tym znaczeniu, że widzimy jego dobre serce, jego dobre intencje i dobre zamiary. Zamiast działać przeciwko niemu, zamiast przeszkadzać mu pod jakimkolwiek względem, powinniśmy go zachęcić i starać się doprowadzić go do zupełniejszego oświecenia. Nie znaczy >754< to, że powinniśmy pójść za nim i pozostawić posłannictwo nauczania Prawdy, dane nam przez Pana, ale znaczy, że nie powinniśmy sprzeciwiać się temu, iż Pan używa rożnych spo­sobów na dokonanie swego dzieła. Nie powinno nam się zdawać, że tylko my jedni mamy przywilej wykonywania Jego pracy, że mamy patent na tę pracę i że mamy prawo powstrzymywać innych od wykonywania tego, co oni mogą wykonać i co wy­konują z przyjemnością. — 279