Śmierć — Ofiarna czy rzeczywista.

Pytanie (1906) — Droga jest przed oczyma Pańskimi śmierć świętych Jego. Psalm 116:15. Czy to ma znaczyć co­dzienne umieranie śmiercią ofiarną, czy też zwykłą śmierć świę­tego?

Odpowiedź — Nie powinniśmy się sprzeczać wcale o ten tekst. Wszystko, co świętych dotyczy, jest drogie dla Pana. W czasie poświęcenia są oni drogimi Jemu. Cenną rzeczą w oczach Jego było, kiedy Jezus, pierwszy Święty, ofiarował się. Ojciec spowodował, że duch święty zstąpił na Jezusa w owym czasie, a głos nazwał Go Synem Bożymi. Na każdym kroku mo­żemy mieć Boską łaskę i błogosławieństwo, ponieważ wszystko, co dotyczy świętego jest drogie w oczach dla Pana. Poświęcenie, umieranie codzienne, wreszcie aktualna śmierć — to wszystko jest drogie dla Ojca. On wszystkim takim da wielką nagrodę. Zatem bardzo drogimi są święci w Jego w oczach. — 221

Śmierć — Przeznaczenie niemowląt.

Pytanie (1907) —Jakie zarządzenie uczynione jest w Boskim planie odnośnie dzieci, które umarły, zanim doszły do lat rozpoznania? Czy są one przeznaczone do ziemskiego Króle­stwa?

Odpowiedź — Odpowiadam, drodzy przyjaciele, że niema innej drogi do Królestwa niebieskiego jak tylko przez ponowne urodzenie. Czy dzieci mogą być ponownie odrodzone? Czy dzieci mogą być spłodzone z ducha świętego? Jeżeli nie mogą być >570< spłodzone z ducha Świętego, to nie mogą być i urodzone z ducha Świętego.

Widzimy więc, że jest to bardzo prosta sprawa. Dziecię na­leży do ziemi; należy do Abrahama i do jego rodzaju; jest człon­kiem tego rodzaju. Gdyby Bóg życzył sobie, aby dane dziecko otrzymało kiedyś sposobność wybrania, to pozwoliłby, aby żyło dłużej i doszło do poznania prawdy, a przez to do uświęcenia, usprawiedliwienia i spłodzenia z ducha. Kiedy jednak Pan po­zwolił dziecku umrzeć w niemowlęctwie, nie należało ono do tych, którzy mieli być od Pana uprzywilejowani znajomością Jego wysokiego powołania, a tak jest z większością rodzaju ludzkiego. A jakie będzie stanowisko takich dzieci? Powstaną one tak, jak umarły, z ziemi ziemskie. Ale ktoś może powie­dzieć: "Jeżeli należę do klasy duchowej, do tych, którzy mają udział w Maluczkim Stadku, albo w Wielkim, Gronie, na poziomie duchowym, to jak będę mógł zaopiekować się moimi małymi dziećmi?"

Moi drodzy bracia i siostry, czyż nie sądzicie, że wasze małe dzieci będą nadal pod nadzorem, tak, jakby miały ziemskich ro­dziców? Czyż nie przypuszczacie, że te niebiańskie istoty, które będą Królami i Kapłanami z Jezusem i które będą miały wszelką moc w niebie i na ziemi, nie będą mogły zaopiekować się swymi małymi dziećmi na ziemi? Nadto będzie wielu takich, którzy chętnie zaopiekują się waszymi dziećmi, wiedząc, że w ten spo­sób służą tym, którzy przedtem odeszli, a którzy należą do kla­sy kapłaństwa. Według naszego zrozumienia ci, którzy wyjdą z grobów znajdą się w takim samym stanie, w jakim umarli, bez żadnej szczególnej zmiany, a małe dzieci znajdą się wsku­tek tego w okolicznościach o wiele dogodniejszych, niż są teraz w obecnym świecie. — 201

Śmierć — Przezwyciężenie strachu śmierci.

Pytanie (1907) — W jaki sposób możemy przezwyciężyć strach przed śmiercią?

Odpowiedź — Odpowiadam drodzy przyjaciele, że Bóg nigdy nie zamierzył, aby śmierć miała być przyjemną rzeczą dla nas, a im mądrzejsi będziecie, tym mniej będziecie lubić śmierć samą w sobie, tym więcej będzie mieć dla nas okropności w sobie. Sposób przezwyciężenia strachu śmierci jest najlepszy wtedy, gdy zupełnie poddamy nasz umysł Panu. Istnieją pewne rzeczy, których nie nauczycie się lubić nigdy w życiu. Możecie wypić bardzo gorzkie lekarstwo bez żadnego wykrzywienia się i strojenia min, jeśli tylko nastroicie odpowiednio swój umysł i wmówicie w siebie, że tak być musi. Mówicie sobie: muszę to uczynić, bo to wyjdzie na moje dobro. Jeżeli jednak będziecie się namyślać, krzywić, smakować i wzdrygać co chwila, to pręd­ko dostaniecie mdłości i strachu przed tym lekarstwem. Wła­ściwą drogą jest powiedzieć sobie, że śmierć jest zarządzeniem Pańskim i jest częścią mojego przymierza, które opiewa, że po­łożę moje życie w służbie Pańskiej aż do śmierci; dlatego, o Pa­nie, oddaję całą sprawę Tobie, uważam siebie za umarłego, więc Panie możesz mnie pogrzebać i znowu mnie wzbudzić >571< i podnieść. Cała sprawa spoczywa w Twoich rękach, o Boże. Skoro w ten sposób oddacie się Panu, cala rzecz stanie się dla was o wiele mniej gorzką. Chociaż śmierć i cały proces umierania nie ma w sobie nic przyjemnego, to jednak znacie, jaki jest za­miar opatrzności Pańskiej i że Pan potrafi zatrzymać to, coście oddali w Jego ręce.

Nie powinniśmy się smucić i boleć tak, jak ci, którzy nie mają żadnej nadziei. Możemy trochę smucić się śmiercią, ale nie tak jak inni, ponieważ mamy błogosławioną nadzieję. Im silniej wzrasta wasza wiara, tym mniej będziecie mieć strachu przed śmiercią; im silniejszą staje się znajomość waszego po­święcenia, tym silniejszą będzie wasza wiara. — 202