Wybory — Rekord tych, którzy nie głosują.

Pytanie (1910) — Czy mamy trzymać listę tych, któ­rzy nie głosują?

Odpowiedź — Z własnego doświadczenia wiem, że trzeba całą tę sprawę przedstawić jak najdokładniej, zanim przystąpi się do głosowania, aby każdy z obecnych czuł, że ma odpowie­dzialność głosowania, za lub przeciw kandydatowi. To znaczy, że jeśli on lub ona ma dostateczną znajomość rzeczy, czyli jeśli jest jednym z poświęconych i ma zamiar zbierać się razem ze zgromadzeniem, to wówczas poczuwać się będzie do odpowie­dzialności głosowania. Głosowanie nie jest przymusowe, ale jest obowiązkiem danego członka zgromadzenia, aby w ten spo­sób się wypowiedział. Wierzę, że jeśli położy się na to nacisk przed głosowaniem, bardzo mało znajdzie się takich, którzy zechcą uchylić się od głosowania. Jednak trzeba to za­wczasu i bardzo dokładnie wytłumaczyć. — 242

Wybory — Naśladowanie zwyczaju Apostołów.

Pytanie (1911) — Wybierając starszych zgromadze­nia, czy mamy naśladować Apostołów i mianować siedmiu? Jeżeli nie, to dlaczego?

Odpowiedź — Nie znam żadnego apostolskiego przykładu mianowania siedmiu. Jeżeli byłby jakiś przykład tego rodzaju, byłbym bardzo ucieszony, gdybym to odnalazł. Pamiętam o mianowaniu przez Apostołów siedmiu diakonów. Nigdy nie słyszałem o mianowaniu siedmiu starszych; jest to dla mnie nowina. Poza tym, jeżeli mamy diakonów na myśli, nie mia­łoby to żadnej wagi, ponieważ wybierali oni tylu diakonów, ilu było potrzeba w danej okoliczności. Przypuśćmy, że było zgromadzenie z sześciu członków; w jaki sposób mogliby mia­nować z pośród siebie siedmiu diakonów i siedmiu starszych? Pan powiada, że Kościół może być tak mały jak z dwóch lub trzech — gdzie dwóch lub trzech zbierze się w Moim imieniu, będę z nimi. Znajdziecie mój pogląd o tej sprawie bardziej >734< szczegółowy w szóstym tomie Wykładów Pisma św. — 242

Wybory — Wykwalifikowani, lecz nie ochrzczeni.

Pytanie (1911) — Czy jeśli brat byłby wykwalifikowany na podstawie Nowego Testamentu, aby mógł być wy­brany starszym, ale nie byłby ochrzczony przez zanurzenie w wodzie, to czy w twoim przekonaniu byłaby dostateczna przyczyna, aby takiego brata nie mianować na starszego?

Odpowiedź — Tak, byłaby to dostateczna przyczyna. Nie dlatego, abyśmy sądzili, że chrzest w wodzie jest nieodzowny, jak to sądzą przyjaciele nasi baptyści — nie dlatego abyśmy myśleli, że jest to coś więcej niż symbol, ale dlatego, że brat, który jeszcze nie zdołał ujrzeć tak prostego symbolu jak chrzest, jest chyba ślepym pod tym jednym względem przynajmniej. A jeżeli nie widzi tego jednego punktu, to kto wie ilu innych punktów on nie widzi? Czekałbym aż brat taki zacznie rozpo­znawać ten punkt, zanim bym go postawił jako nauczyciela innych, którzy prawdopodobnie ujrzeli więcej niż on ujrzał. Zrozumiejcie, nie czynimy z chrztu wodnego żadnej próby braterstwa. Taki brat nie zanurzony powinien być przez nas mile widziany i przyjęty do stołu Pańskiego, czyli powinien być traktowany jako brat w Panu w każdym znaczeniu tego słowa. Ale jedną rzeczą jest uznanie go za brata w Panu i za członka ciała pod każdym względem, a inną rzeczą jest uznać go za kompetentnego do nauczania innych,. Moją opinią jest, że ten brat jest kompetentny w nauczaniu innych, kto już ujrzał ten jeden najprostszy punkt Nowego Testamentu, iż Pan i Apostołowie stosowali zanurzenie w wodzie jako symbol rze­czywistego zanurzenia — poświęcenia. — 242