Święci — Co do wzywania zmartwychwstałych świętych.

Pytanie (1911) — Czemu nie wzywać świętych, o któ­rych wierzysz że od pewnego czasu są zmartwychwstałymi?

Odpowiedź — Nie wzywamy świętych, nie modlimy się do nich, ponieważ niema potrzeby to czynić. Wzywać świętych by­łoby zniewagą dla naszego Pana. Bóg przygotował nam Orę­downika, a pomijać tegoż Orędownika i wzywać kogoś innego byłoby zniewagą dla Orędownika, oraz zniewagą Tego, który Go naznaczył. Przeto ja nigdy nie poważyłbym się wzywać ja­kichkolwiek świętych. Oni nie stoją pomiędzy moją duszą a na­szym Panem, w żadnym znaczeniu; ja ich wcale nie >599< potrzebuje. Ja udaję się wprost do Boga, tak jak On to polecił, w imie­niu Jezusowym, używając Jezusa jako mojego Orędownika. Ma­my Orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. Nie mamy innych orędowników, a kto udaje się do Boga innym sposobem, obiera boczną drogę i nigdy do wyznaczonego miej­sca nie dojdzie, ale sprowadzony bywa w inną stronę. Rozu­miemy, że nasi przyjaciele katolicy popełniają wielką omyłkę gdy wzywają jakichkolwiek innych a nie Orędownika naznaczo­nego przez Boga. — 617

Święci — Czy zabrani będą przed uciskiem?

Pytanie (1915) — Czy wszyscy poświęceni zabrani zostaną poza, zasłonę zanim wielki ucisk się skończy?

Odpowiedź — Nie jestem dosyć mądrym, aby na to pytanie odpowiedzieć; i nie myślę aby ktokolwiek mógł to powiedzieć na pewno. Mniemaliśmy, że wszyscy poświęceni będą zabrani poza zasłonę zanim czasy pogan zakończą się. Bóg nie powie­dział że będą zabrani, lecz wszyscy tak wnioskowali, a wiadomo że nasze wnioski mogą okazać się mylnymi i w tym wypadku wniosek nasz okazał się mylnym. Czasy pogan skończyły się a my nie zostaliśmy zabrani. Zatem nie wiemy kiedy nasz czas nadejdzie.

Mówić, że wszyscy zostaniemy zabrani zanim czas wielkiego ucisku przejdzie, byłoby mówieniem tego co wierzymy. Mnie­mam, że na jedno zgodzimy się wszyscy, mianowicie, że wie­rzymy, iż zabrani będziemy przed Armagedonem. Wiecie iż Biblia podaje nam symboliczne określenie o rozpuszczeniu wia­trów, co zdaje się określać wielką wojnę. Następnie ma być trzęsienie ziemi, co oznacza wielką rewolucję. Potem przy­chodzi ogień, anarchia — Armageddon. Mniemam, że Kościół, czyli klasa oblubienicy zabraną zostanie przed Armagedonem, lecz nie jestem tego pewien; i na tym przedmiot ten pozostawię. — 617

Symboliczne liczby — Względem królowania Chrystusowego.

Pytanie (1911) — Rozumiemy, że w języku symbolicznym dzień oznacza rok, miesiąc trzydzieści lat, a rok 360 lat? Po­nieważ ten sam sposób obliczania czasu używany jest w Księdze Objawienia, to czemu okres Chrystusowego panowania i błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi, uważanym jest jako tysiąc lat, gdy według tego samego sposobu liczenia byłoby to 360000 lat?

Odpowiedź — Ktokolwiek ten czas oblicza na 360000 lat, ma ku temu moje zupełne zezwolenie. Nie wiem jak mógłbym być bardziej liberalnym niż to. Powiem jednak, drodzy przyja­ciele, że w moim pojęciu, niektóre liczby w Objawieniu są sym­boliczne, lecz nie wszystkie. Na przykład, ja wolę rozumieć że liczba 144000 popieczętowanych, jest literalna; podobnie liczba 1000 często powtarzana w Objawieniu, mówi o Tysiącleciu lite­ralnie. Rozumie, że to jest ten sam dzień Chrystusowy, o którym mówił apostoł Paweł. Jaki to dzień? Nie dzień za rok — dzień >600< roczny, ale dzień tysiącletni, siódmy wielki dzień, następujący po sześciu dniach złych, każdy po tysiąc lat; sześć tysięcy lat panowania grzechu i śmierci, poczym następuje siódmy dzień Sabatu. Niektórzy z Żydów mają zwyczaj obliczać w podobny sposób. Słyszałem raz jak jeden zapytywał drugiego coś o czasie kiedy Mesjasza należy się spodziewać. Zapytany odrzekł: Czy myślisz że to wnet nastąpi? Ów pierwszy zawahał się chwilę, rozejrzał się ostrożnie i szepnął: "Obecnie znajdujemy się w piąt­kowym wieczorze". Piątek wieczór u Żydów oznaczałby zakoń­czenie szóstego dnia, ponieważ sobota u nich jest dniem siód­mym. Zatem myślą jego było że obecnie zbliżamy się do siód­mego tysiącletniego dnia, w którym Mesjasz ma panować.

Te tysiąc lat panowania Chrystusowego pasują z dniem Adamowym tysiąc lat długim, w którym proces jego umierania zakończył się po 930 latach; a w dniu Chrystusowym także 1000 lat długim, świat zostanie podniesiony z grzechu i śmier­ci i w moim umyśle zdaje się to być właściwym i dostatecz­nym czasem. Dla moich władz umysłowych zdawałoby się to bardzo dziwnym, gdyby Chrystusowi miało zająć aż 360000 lat podnieść ludzkość z grzechu i śmierci w których znajdowała się 6000 lat, a osobiście żaden, oprócz Enocha, nie przeżył ani tysiąca. Większość z ludzi nie przeżyła ani jednego stulecia i jak w tym okresie moglibyśmy być przeładowani grzechem do takie­go stopnia, że zajęłoby Panu aż 360000 lat aby nas z tego podnieść, nie może pomieścić się w mojej głowie. — 686