Kościół — Ułożenie członków w ciele.

Pytanie (1913) — Co znaczy orzeczenie: Bóg ułożył członki, każdy z nich z osobna w ciele, jako chciał ? — 1 Kor. 12:18.

Odpowiedź — W obecnym czasie Kościół Chrystusowy jest w nowicjacie (na probacji). Niekiedy wyrażamy się że jesteśmy członkami Kościoła wojującego; lecz być członkiem Kościoła wojującego, jeszcze nie dowodzi, że będziemy w Kościele tryumfującym. Tam znajdą się tylko tacy, co powstaną wierni aż do śmierci. Święty Paweł, którego Bóg postawił na bardzo wysokim stanowisku w Kościele, obawiał się aby nie był odrzucony. On powiedział: Karzę ciało moje i w niewolę podbijam, abym snać inszym każąc sam nie był odrzucony, (1 Kor. 9:27). Różne przywileje i sposobności są nam dane dokąd, jesteśmy w ciele, a nasze ostateczne przyjęcie i dostąpienie do chwały poza zasłonę zależy od naszej wierności tu.

Apostoł powiedział, że wszystkie członki wespół spojone rosną w Kościół Święty w Panu. (Ef. 2:21). Nie należy tej figury brać zbyt literalnie, bo by można popaść w zamieszanie. Kamienie w świątyni do pewnego stopnia różnią się jedne od drugich. Są kamienie większe, są i mniejsze. To, w pewnym znaczeniu może przedstawiać większe i mniejsze kamienie w duchowej świątyni, czyli przywileje i zaszczyty, jakie będą poza zasłoną.

Św. Paweł także powiedział, że on starał się czynić jak najwięcej, chciał mieć więcej doświadczeń zapierając samego siebie, aby mógł mieć większy dział poza zasłoną. To jednak nie znaczy, że on był samo wywyższającym się, albo że był pysznym lub wyniosłym. My również nie mamy być takimi, jeżeli chcemy osiągnąć to, co Bóg chce abyśmy osiągnęli, to jest chwalebne podobieństwo charakteru naszego Mistrza. >230< —119

Kościół — Właściwa podstawa do wywyższenia w Kościele.

Pytanie (1915) — Mat. 20:27. - Ktobykolwiek między wami chciał być pierwszym, niech będzie sługą waszym. Czy jest właściwym pożądanie pierwszeństwa miedzy ludem Bożym i czy mamy rozumieć, że stanowisko w Królestwie Niebieskim, zależeć będzie od ilości pracy wykonanej w służbie Pańskiej?

Odpowiedź — Pan Jezus wytykał pewne słabości swych uczniów, że chcieli być największymi; pragnienie podobne jest pospolitym między ludźmi —duch ambitny. Łącznie z tym tekstem jest powiedziane, że poganie wykonują władzę i starają się by im inni służyli, lecz coś podobnego nie mogło się dziać między uczniami Jezusowymi. Oni powinni rządzić się zupełnie innym duchem. Naśladowcy Chrystusa nie powinni mieć ducha wyniosłego, by panować nad innymi, lecz ducha miłości, który stara się służyć innym, pracować i czynić coś innym, ducha, który gotów jest ponosić ofiary na korzyść innych.

Na tej podstawie będziemy dalej rozważać słowa tego tekstu. Między ludem Bożym będą niektórzy, co będą pierwszymi. W każdej klasie, gromadzie lub stowarzyszeniu, gdzie schodzą się nierówne talenty, lub gdzie ludzie posiadają wrodzone zdolności, jedni mniej, drudzy więcej, w takim razie wyróżnianie jest nieuniknione. Niektórzy muszą być wyższymi, gdyż absolutna równość jest niemożliwa.

Jest także właściwym, by niektórzy z pomiędzy ludu Bożego byli takimi, którzy przewodniczyliby zgromadzeniu. Jaką w takim razie 'powinna być norma, by ocenić, kto ma być pierwszym? Czy taki co się wynosi nad innymi? To nie jest normą, czyli zasadą. Czy ma być ten co ma wpływ na innych i schlebia przyjemnymi słowami? Albo ma panować z powodu wyróżniającego się talentu, wyższej uczoności, bogactwa, lub coś w tym rodzaju? Wcale nie, to nie powinno być miarą. Co zatem ma być normą, zasadą według której można by zadecydować, kto ma być starszym w Zgromadzeniu?