Kościół — Kiedy pomazany.

Pytanie (1915) — Czy my, Kościół, otrzymujemy nasz udział w pomazaniu, momentalnie czy stopniowo!

Odpowiedź — Orzeczenie pomazanie duchem, różni się nieco od orzeczenia spłodzenie z ducha. Myśl złączona ze słowem spłodzenie jest o momentalnej czynności, natomiast ze słowem pomazanie, łączy się myśl czynności stopniowej. W procesie pomazywania znajdujemy się od czasu wejścia do rodziny Bożej, od czasu jak zostaliśmy uznani za członków rodziny Chrystusowej i zajęliśmy miejsce w chwalebnym gronie królewskim) kapłaństwa. Wiemy, że niektórzy nie dostąpią zupełnego pomazania. Niektórzy z takich, co byli przyjęci i spłodzeni z ducha świętego, chybią w zupełnym pomazaniu, a przeto nie znajdują się w klasie uwielbionego królewskiego kapłaństwa. Tacy znajdą się w Wielkim Gronie. Mniemamy więc, ze orzeczenie pomazanie duchem obejmuje stopniowy rozwój i dojrzałość, do jakiej dochodzimy gdy wzrastamy w łasce i w znajomości, a nie tylko ową chwilę gdy zostaliśmy pomazani (spłodzeni) do rodziny Bożej. >233< —121

Kościół — Członkowie nóg przemienieni po jednym.

Pytanie (1915) — Czy jest jakie Pismo wskazujące, że członkowie nóg Chrystusowych będą przemienieni jednocześnie ?

Odpowiedź — Moje wyrozumienie jest przeciwne temu. Rozumiem, że członkowie nóg nie będą przemienieni wszyscy na raz, ale stopniowo. Jeden może dostąpić przemiany dziś w nocy, drugi jutro, itd.; a jednak ich przemiana może być określona, że stała się w jednym czasie, w tym znaczeniu, że dzieje się to w czasie żniwa, przy zakończeniu się wieku. Niektórzy dostąpią przemiany dopiero przy końcu okresu żniwa. Jako sprawa osobista, będzie to jedna osoba po drugiej.

Apostoł powiedział: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy przemienieni będziemy; albowiem ciało i krew królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą. Przemiana nasza będzie momentalnie, w oka mgnieniu. Dla każdej poszczególnej osoby nie będzie to przemiana stopniowa, ale momentalna. Zamiast zasypiać, jak to rzecz się miała ze świętymi w przeszłości, dostąpimy natychmiastowej przemiany. Psalmista proroczo powiedział: Jam rzekł: Bogowieście, synami Najwyższego, wy wszyscy jesteście a wszakże jako inni ludzie pomrzecie. Rozumiemy, że Pismo to stosuje się do procesu umierania członków Kościoła, że umierają tak samo, jak inni ludzie. Jesteśmy Nowymi Stworzeniami, stąd to wyrażenie: jako inni ludzie pomrzecie, śmierć nasza będzie na podobieństwo innych ludzi. Ludzie zazwyczaj nie umierają w gromadach, więc i dla nas byłoby dziwnym, gdybyśmy wszyscy umarli jednocześnie, świat nie zauważy żadnej różnicy pomiędzy naszą śmiercią, a śmiercią innych ludzi. —122

Kościół — Ofiary za grzech składane przez najwyższego kapłana.

Pytanie (1915) — Za jakie grzechy cierpi Kościół ?

Odpowiedź — Członkowie Kościoła cierpią za jakiekolwiek grzechy ciała, za które nie odpowiednio pokutują i nie dokonują zadość uczynienia. Apostoł powiedział, że gdybyśmy się sann rozsądzali, czyli gdybyśmy nakładali na się pewną karę, pewne ćwiczenie ku naprawie, to nie bylibyśmy sądzeni przez Pana. Gdybyśmy dobrze dopilnowali tej sprawy sami, to nie potrzebowalibyśmy ćwiczenia od Pana. Gdy On widzi potrzebę ćwiczenia nas i gdy to czyni, to na to abyśmy z światem nie byli potępieni.

Cały świat znajduje się w stanie potępienia. Bóg wybiera niektórych z świata, którzy będą usprawiedliwieni do żywota wiecznego na duchowym poziomie. Jeżeli jesteśmy odpowiednio wiernymi, to nie będzie potrzeby, aby Pan nas karał, ale raczej udzieli nam zachęty i pomocy. To nie znaczy, że nie będziemy mieli doświadczeń i trudności, lecz znaczy, że jeżeli sami się rozsądzamy i ćwiczymy, to nie będziemy przez Pana karani za nasze grzechy, za słabości cielesne, których moglibyśmy uniknąć i za które jesteśmy do pewnego stopnia odpowiedzialni.

Nie mamy przypuszczać że nowe stworzenie będzie grzeszyć dobrowolnie. Gdyby tak grzeszyło, to nie byłoby już >234< Nowym Stworzeniem. Osoba taka wróciłaby się, tak jak świnia umyta do walania się w błocie. Grzechy, za które nowe stworzenie ponosiłoby cierpienie, byłyby grzechami ciała, którym ono mogło zapobiec i których zaniedbało naprawić. Cierpienia la te grzechy dopomagają nowemu stworzeniu do lepszej oceny swoich obowiązków; będą więc chłostą dla jego dobra.

Być może, iż nie w takiej myśli stawione było to pytanie. Pytający może miał na myśli: Czy Kościół ma co do czynienia z ofiarą za grzech. Pan Jezus jest tym, który ma odpowiedzialność w całej tej sprawie. W figurze, ofiary dokonywane były nie przez niższych kapłanów, ale przez najwyższego kapłana. Podobnie. Pan nasz ofiarował Samego Siebie. On ofiarowuje także nas jako Swoich członków, lecz nie czyni tego przeciwko naszej woli. My pragniemy, aby On ofiarował nas jako części Samego Siebie, abyśmy w ten sposób mogli mieć udział w cierpieniach Chrystusowych i w następnej za tym chwale. Tym co da}e naszej ofierze wartość, jest tylko Jego zasługa.

Cała odpowiedzialność spoczywa więc w rękach Onego Wielkiego Arcykapłana Chrystusa. Mamy udział z nim w ofierze za grzech świata, jako Jego członkowie. Uczestniczymy w cierpieniach, które liczą się Jego cierpieniami. Wy i ja, nie moglibyśmy cierpieniami naszymi dokonać pojednania za jakiekolwiek grzechy, ani za własne, ani za drugich. To dzieło znajduje się w rękach naszego Pana. —122