Ordynacja — Obecnych sług.

Pytanie (1916) — Czy są tacy słudzy Słowa Bożego obecnie ?

Odpowiedź — Tak, najzupełniej! Każdy pielgrzym wysłany przez Towarzystwo jest wysyłany jako sługa Słowa Bożego; nie jako sługa pewnych ludzkich artykułów wiary, ani jakiegoś „izmu”, ale po prostu, jako sługa Boskiego Słowa. Również w każdym wypadku gdzie zgromadzenie ludu Bożego wybrało poświęconego i spłodzonego z ducha członka na starszego, to zgromadzenie przez obranie danego brata, ordynowało go, czyli odłączyło, naznaczyło go aby był sługą Słowa Bożego, czyli tym, któryby służył, udzielał i ogłaszał Prawdy Słowa Bożego. — 519

Ordynacja — Usunięcie upoważnionego pielgrzyma.

Pytanie (1916) — Czy Watch Tower Bibie and Tract Society ma prawo usunąć upoważnionego brata Pielgrzyma ?

Odpowiedź — Tak, zapewne! Jeżeli ma prawo upoważnić, na­znaczyć, to ma też prawo cofnąć przeszłe upoważnienie i nazna­czenie. — 250

Ordynacja — Względem usunięcia upoważnionego.

Pytanie (1916) — Czy usunięcie przez Towarzystwo upo­ważnionego Pielgrzyma, znaczyłoby że on nie może usługiwać w dalszym ciągu?

Odpowiedź — Wcale nie! W usunięciu Pielgrzyma, Towarzy­stwo pokazałoby tylko, że z jakiejś przyczyny więcej nie jest reprezentowane przez tegoż Pielgrzyma, i że ono więcej nie jest odpowiedzialne za jego nauki, postępowanie i utrzymanie. Brat Pielgrzym skreślony z listy Pielgrzymów mógłby nadal być bra­tem i być tak uważanym przez Towarzystwo, lecz więcej nie byłby uważany jako odpowiedzialny przedstawiciel Towarzystwa, a to z powodu jakiejś słabości charakteru, z braku zdolności w nau­czaniu, z powodu choroby, albo z jakichś innych powodów, za które Towarzystwo nie odpowiadałoby. — 520

Ordynacja — Wkładanie rąk.

Pytanie (1915) — Jak mamy rozumieć radę daną przez Apostoła Tymoteuszowi: Rąk z prędka na nikogo nie wkładaj. Czy nie oznacza to pewnej formalnej ordynacji? >384<

Odpowiedź — Te słowa Apostoła Pawła mogłyby być różnie rozumiane. Gdybyśmy w jutrzejszej porannej gazecie wyczytali, że na pewnego człowieka ktoś z prędka ręce włożył, to zrozumielibyśmy, że dany człowiek został zaatakowany. Należy pamiętać, że nie w taki sposób wyrażenie to byłoby zrozumiane w języku greckim, ale tłumacze podali nam myśl, jaka ich zdaniem wyra­żała właściwe znaczenie.

W pierwotnym Kościele używano ceremonii formalnego wkła­dania rąk na głowy starszych, diakonów itp. Gdy apostołowie to czynili, to udzielali przez to ducha świętego. Nikt inny tylko Apostołowie mogli w taki sposób ducha świętego udzielać. Jednak zgromadzenia zdaje się miały również ten zwyczaj w naznaczaniu swoich sług. Włożenie rąk oznaczało więc że dane osoby otrzymały uznanie.

Nie byłoby niewłaściwym, gdyby podobną ceremonię zastoso­wano do jakiego pielgrzyma, którego by Towarzystwo wysyłało na dokonanie pewnej szczególniejszej służby. Urzędnicy Towa­rzystwa mogliby wystąpić, włożyć ręce na głowę danego piel­grzyma i powiedzieć: „Ty jesteś przedstawicielem Towarzystwa”. W dawnych czasach kapłani kładli swe ręce na głowy bydlęcia, które miało być ofiarowane — co miało wskazywać, że to bydlę przedstawiało ich. Podobnie ktoś mógłby być wysłany przez Towarzystwo; lecz owo ceremonialne wkładanie rąk byłoby tylko zewnętrznym znakiem dla oka, nie mającym w sobie większego znaczenia, jak tylko słowa: „Ty jesteś upoważniony do tej lub owej służby” itp.

To daje możność każdej gromadce ludu Pańskiego używać jakiejkolwiek ceremonii uważa za stosowne. Episkopalni i Katolicy używają bardzo dużo ceremonii; inne zaś denominacje mniej. Wierzymy, że my również mamy prawo do użycia tak dużo lub tak mało ceremonii jak uznamy za właściwe. Słowo ordynacja znaczy danie autorytetu. Prawdziwa ordynacja jest najprzód od ducha świętego a, po drugie, zrzeszenie upoważnia swoich sług i wysyła ich do głoszenia Ewangelii. — 517