Ciemność — Wrzucenie w ciemności zewnętrzne.

Pytanie (1911) — Proszę wytłumaczyć Mat. 8:12; 22:13. A synowie Królestwa wyrzuceni będą do ciemności zewnętrznych, tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Tedy rzekł król sługom: Związawszy nogi i ręce jego, weźmijcie go a wrzućcie do ciemności zewnętrznych, tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Co to znaczy ?

Odpowiedź — Traktujemy te dwa teksty razem, ponieważ są podobne do siebie. Na to odpowiadamy, że to nie jest czyściec, pełen ognia i tam nie mogłoby być ciemno. Mowa tu jest o ciemności zewnętrznej a w czyśćcu podobno jest zewnętrzne światło i wewnętrzny ogień; czy nie tak? To nie mógłby być piekielny ogień, o którym i Protestanci uczą, ponieważ ogień piekielny rzekomo jest jasny i gorący. To nie mogłaby być >98< zewnętrzna ciemność, lecz raczej wewnętrzne światło. Czy nie tak? Zapewne, że tak. Czytając dawniej Pismo święte wcale nie zwracaliśmy uwagi, co czynimy. Co więc to znaczy? To znaczy: W zacytowanych słowach, Jezus wcale nie mówi do świata, ale do Kościoła. Ci, co są wiernymi znajdują się w światłości, posiadają znajomość i wyrozumienie Planu Bożego. Pismo mówi, że bezbożni nie zrozumieją, lecz mądrzy zrozumieją. Dale] Pismo święte mówi: Tajemnica Pańska objawiona jest tym, którzy się Go boją, a przymierze Swoje oznajmia im. (Ps. 25:14). Ci będą w światłości i są nazwani synami światłości. Pan Jezus w tych przypowieściach mówi o niektórych, co przy końcu tego wieku, nie będąc wiernymi swoim przywilejom, jakie otrzymali, zostaną odrzuceni, oddaleni od światła, wrzuceni do ciemności zewnętrznych. Gdzie znajdują się ciemności zewnętrzne? Oświadczamy, że zewnętrzne ciemności są wszędzie. Tej ciemności jest dosyć w krajach pogańskich a także nie brak jej i tutaj, a jeżeli my, mieniąc się być ludem Bożym, nie postępujemy ostrożnie i przezornie, a także w harmonii ze Słowem Bożym, to przestaniemy być synami światłości, zostaniemy pozbawieni przez Pana dalszego światła, jakie pochodzi z Jego Słowa i będziemy odrzuceni od tego uprzywilejowanego stanu.

Związanie rąk i nóg znaczy, że nie będziemy zdolni utrzymać nad sobą kontroli i znaczy także, iż tacy nie będą mieli do wyboru pozostać w światłości lub nie, owszem Pan zmusi takich opuścić światło Boże i nie będą mogli w tym świetle dłużej pozostać. — 199

Cierpienie — Kościoła za świat.

Pytanie (1909) — Który się teraz raduje w dolegliwościach moich dla was i dopełniam ostatków ucisków Chrystusowych na ciele moim za ciało Jego, które jest Kościół. — Kol. 1:24.

Odpowiedź — Wiele zależy od sposobu, w jaki myśli przychodzą i działają w ludzkim umyśle. Co pytający żąda wiedzieć lub ma na myśli? Słowa tak są ułożone, że trudno wyrazić myśli. Tak przynajmniej zrozumiałem, lecz postaram się odpowiedzieć obszernie i spodziewam się, że to będzie zrozumiałem.

Paweł Apostoł rozumiał, że on był zaproszony, aby się stał współofiarni­kiem z Jezusem, aby dopełnił to, co pozostało od cierpień Chrystusowych. Pytamy więc: Co takiego Chrystus cierpiał? Cokolwiek Chrystus cierpiał, w tym Apostoł Paweł chciał mieć udział; miał dopełnić tego, co jeszcze pozostało do cierpienia. W jaki sposób Chrystus cierpiał? Chrystus sprawiedliwy cierpiał za niesprawiedliwych. On umarł za nasze grzechy; jako ofiara za grzech. Czy Paweł i my mamy umierać w podobny sposób? Odpowiadam: Tak. Czy to jest pokazane w Piśmie świętym? Jest pokazane jak najwyraźniej. Dlaczego więc Apostoł mówi, za ciało Jego, które jest Kościół? (Kol. 1:24). Na to odpowiadam, że to jest sposób, w jaki Jezus złożył Swoje życie. Jezus nie cierpiał za Pogan i złych ludzi; On wszystko oddał >99< na usługę Kościołowi. Sposób, w jaki kto wydaje swoje życie a wartość tejże ofiary są dwie różne rzeczy.

Jezus miał złożyć Swoje życie w ofierze bez względu w jaki sposób; On złożył Swoje prawo do życia — ziemskie prawa; to były rzeczy wartościowe w Jego ręku, Jezusa posiadłość, którą mógł zastosować na korzyść kogo innego, a gdy Jezus wstąpił do nieba, On tę posiadłość oddał, czyli zastosował na korzyść Kościoła. Pismo święte uczy, że ta posiadłość od Kościoła przejdzie do Izraela, a przez niego na świat — wszystkie rodzaje ziemi. Trzeba tu jednak zauważyć, podczas gdy Jezus ofiarował Samego Siebie w Świątnicy Najświętszej, to zasługa tej ofiary była inna rzecz. Jezus, będąc na ziemi, miał złożyć życie Swoje w ofierze. On mógł to życie wydać w różny sposób. Jaki sposób On wybrał? Wybrał najlepszy i najrozumniejszy sposób jaki mógł. Jezus wydawał życie na korzyść biednych, potrzebujących, chorych, chromych, ślepych, udzielając im życia, siły, mocy, która z Niego wychodziła w miarę, jak trafiła się sposobność. Lecz sposób, w jaki On zużywał Swoje siły nie miał nic do czynienia z zasługą krwi, którą ofiarował. Miej w pamięci te dwie myśli. Pierwsza jest ofiarowanie ziemskich praw, które miały być zastosowane do Kościoła, druga zaś, jest sposób, w jaki Jezus miał umrzeć, wydając swoje siły itp. On mógł był wydawać siłę i czas na strofowanie Faryzeuszów, więc mogliby ukrzyżować Jezusa tak samo. Gdyby tak uczynił, nie byłby to najlepszy sposób. Jezus kładł życie swoje za Kościół, tych 500, z którymi się spotkał po zmartwychwstaniu ci byli, którym szczególnie służył.

Zatem co się tyczy was i mnie nie jest dla nas dosyć powiedzieć: Ja poświęciłem moje życie dla dzieła wstrzemięźliwości lub mojej rodziny, albo na jaki inny cel; nie nasza to rzecz decydować jak mamy przepędzić dzień dzisiejszy, jutro itp. Oddajmy i polećmy wszystko Bogu a On mówi nam przez Apostoła jaki by był najlepszy dla nas sposób wykładania życia dla Jezusa i daje nam przykład, jak On wydawał życie. Jego życie było poświęcone Bogu i że miał służyć Kościołowi, podobnie rzecz się ma z nami; lecz zasługa ofiary jest jedna część, zaś w jaki sposób ona ma być zastosowaną, jest zupełnie inna sprawa.