Judasz — Zdradzenie Jezusa, czy obowiązkowe.

Pytanie (1905) — Jeżeli zdradzenie Zbawicieła było po­trzebnym, to czemu Judasz był potępiony za spełnienie swego obowiązku ?

Odpowiedź — Ja nie wiem o żadnym piśmie, które mó­wiłoby, że Judasz był zobowiązany dokonać tej zdrady. Sprawa ta przedstawia się następująco: Proroctwo mówiło, że nasz Pan miał być zdradzony, tak samo, jak było powiedziane, że >198< Pan miał wjechać do Jeruzalemu wśród radosnych okrzyków. To też Pan później powiedział, że gdyby lud nie wykrzykiwał, to uczyniłyby to kamienie. Podobnie i w sprawie owej zdrady: Nie było wcale przymusem aby Judasz to uczynił. Pismo Świę­te mówi, że on dał się opanować przez diabła i że był złodzie­jem. Nie warto nam tracić sympatii dla Judasza. — 382

Judasz — Próba ostateczna.

Pytanie (1909) — Czy próba Judasza była ostateczna ?

Odpowiedź — Ja nie wiem i nie mam upoważnienia, aby mówić coś więcej ponadto, co jest napisane, a jest tym nastę­pujące: Lepiej by było temu człowiekowi, aby się nigdy nie narodził. Nie wiem jak mogłoby być lepiej gdyby on jeszcze miał mieć sposobność w zmartwychwstaniu.

Wiemy, że Judasz i inni Apostołowie mieli ducha świętego w pewnym znaczeniu, jak inni z żydów go nie mieli. Pan udzielił im Swego ducha, gdy rozsyłał ich jako Swoich przedstawicieli, dając im moc nad duchami nieczystymi i nad różnymi chorobami. Moc ta, działająca na nich i przez nich, stawiała ich znacznie wyżej od wszystkich innych żydów. Jeżeli jednak Bóg ma jeszcze cośkolwiek dla Judasza w przyszłości, to może­cie być pewni, że ja nie będę się temu sprzeciwiał. Mam za wiele szacunku dla Boga aby sprzeciwiać się w czymkolwiek Jego woli. — 382

Kadzidło — Jesteśmy w Chrystusie wdzięczną wonnością Bogu.

Pytanie (1911) — Czy kadzidło palone przez arcykapłana, które przedstawiało doskonałości człowieka Jezusa, ma być rozumiane jako ofiarowane także i przez członków ciała arcyka­płana, czyli kapłanów ? Jeżeli tak, to jak to było pokazane ?

Odpowiedź — Ponieważ w księdze Mojżeszowej nie ma żad­nej wzmianki jakoby kadzidło było ofiarowywane podwójnie, przeto wydaje się nieprawdopodobne, aby było ono dwa razy ofiarowywane. A jednak nasuwa się myśl, że ofiara Kościoła, uczyniona możliwą do przyjęcia przez Pojednanie dokonane śmiercią Jezusa, musi być dokonywana aż do śmierci, żeby ci członkowie mogli ostatecznie wejść do chwały niebieskiej. Ja­kim On (Jezus) był, takimi i my jesteśmy w świecie. Jak On trwał w posłuszeństwie codziennie, tak i my musimy być posłu­sznymi z dnia na dzień. Jak duch gorliwości objawiał się w Nim, tak i w nas musi się objawiać, gdyż w przeciwnym razie nie moglibyśmy być członkami Jego Ciała.

Tak więc możemy powiedzieć, że kadzidło, jakie On ofiaro­wał, w pewnym znaczeniu i do pewnego stopnia przedstawiało cały Kościół, będący Jego Ciałem. Albowiem zgodnie z za­miarem Boskim, jeszcze przed założeniem świata. On miał być Wodzem, Przedstawicielem i Orędownikiem tych, co mieli być przyjęci za członków Jego Ciała. Przeto ofiarowując Swoje doskonałości, Jezus ofiarowywał to, co przez przypisanie miało być naszą doskonałością, jako Jego członków. >199<

Ponieważ nic nie było powiedziane o ofiarowaniu kadzidła po raz drugi, i wobec tego, że nie wchodzimy do Świątnicy jako jednostki, lecz jako członkowie Jego Ciała, możemy bezpiecznie powiedzieć, że jesteśmy w Chrystusie wdzięczną wonnością Bogu, chociaż nieprzyjemną wonnością dla świata. Bądźcie tedy naśladowcami Bożymi, jako dzieci miłe; a chodźcie w mi­łości, jako i Chrystus umiłował nas i wydał samego siebie na ofiarę i na zabicie Bogu ku wdzięcznej wonności. Bośmy dobrą wonnością Chrystusową Bogu. ( Efez. 5:1,2; 2 Kor. 2:15; Obj.. 8:3,4). Przetoż przez Niego ofiarujmy Bogu ofiarę chwały ustawicznie, albowiem się Bóg w takowych ofia­rach kocha. (Żyd. 13:15,16). — 342