- •§ 1. Засяленне беларускіх зямель. Характарыстыка даіндаеўрапейскага
- •§ 2. Індаеўрапейскі перыяд этнічнай гісторыі Беларусі, яго балцкі і
- •§ 3. Узнікненне Беларусі: розныя падыходы і канцэпцыі
- •§ 4. Паходжанне назваў “Белая Русь” і “Чорная Русь”
- •§ 5. Старажытнаруская
- •§ 6. Полацкае і Тураўскае княствы – першыя раннефеадальныя
- •§ 7. Беларускія землі ў перыяд феадальнай раздробленасці
- •§ 8. Барацьба супраць крыжакоў і татара-манголаў
- •§ 9. Увядзенне хрысціянства. Культура на беларускіх землях у іх –
- •XVI стст.)
- •Глава 1. Утварэнне вялікага княства літоўскага
- •Глава 2. Палітычнае развіццё беларускіх зямель
- •§ 1. Беларускія землі ў грамадска-палітычным жыцці вкл
- •§ 2. Знешняя палітыка вкл у хіv – сярэдзіне хvі стст.
- •Глава 3. Сацыяльна-эканамічнае развіццё беларускіх
- •§ 1. Асаблівасці дзяржаўнага і саслоўнага ладу вкл
- •§ 2. Эканамічнае развіццё беларускіх зямель. Станаўленне фальваркава-
- •Глава 4. Фарміраванне беларускай народнасці. Культура
- •§ 1. Фарміраванне беларускай народнасці
- •§ 2. Культура Беларусі ў другой палове хііі – першай палове хvі стст.
- •Глава 1. Люблінская унія. Утварэнне рэчы паспалітай
- •§ 1. Гістарычныя ўмовы Люблінскай уніі
- •Глава 2. Грамадска-палітычнае жыццё вялікага княства
- •§ 1. Грамадска-палітычны лад Рэчы Паспалітай. Дзяржаўна-прававое
- •§ 2. Барацьба беларускага народа супраць польска-каталіцкай экспансіі
- •Глава 3. Знешняя палітыка.
- •Глава 4. Сацыяльна-эканамічнае становішча беларусі
- •Глава 5. Паглыбленне палітычнага крызісу. Падзелы
- •Глава 6. Культура беларусі
- •Глава 1. Уваходжанне беларусі ў склад расійскай
- •§ 1. Унутраная палітыка расійскага ўрада на Беларусі у канцы хvііі –
- •§ 2. Беларусь у Айчыннай вайне 1812 г.
- •§ 3. Рэвалюцыйны і нацыянальна-вызваленчы рух
- •19 Чэрвеня 1831
- •§ 4. Змены ва ўрадавай палітыцы ў Беларусі ў 30 – 50-я гг. Хіх ст.
- •§ 5. Крызіс прыгоннага ладу. Эканамічныя рэформы 30 – 50-х гадоў
- •Глава 2. Культура беларусі канца XVIII –
- •§ 1. Асаблівасці культурнага развіцця Беларусі. Адукацыя і навука.
- •§ 2. Літаратура. Музычна-тэатральная культура. Выяўленчае мастацтва.
- •Глава 1. Буржуазныя рэформы. Пераход да
- •§ 1. Адмена прыгоннага права
- •21 Лістапада 1857
- •§ 2. Буржуазныя рэформы 60–70-х гадоў і контррэформы 80–90-х гадоў
- •12 Ліпеня 1889 г. Было выдадзена “Палажэнне аб земскіх начальніках” .
- •11 Чэрвеня 1892 г. Было зацверджана новае “Гарадское палажэнне” , якое
- •§ 3. Сацыяльна-эканамічнае развіццё беларускіх губерняў у 60-я гады
- •§ 4. Беларусь напярэдадні першай сусветнай вайны. Сталыпінскія
- •Глава 2. Грамадска-палітычнае жыццё беларусі
- •§ 1. Паўстанне 1863 – 1864 гг. У Польшчы, Літве і Беларусі
- •22 Студзеня 1863 г. Цнк абвясціў сябе Часовым нацыянальным урадам і
- •§ 2. Сялянскі і рабочы рух. Народніцкія і сацыял-дэмакратычныя
- •§ 3. Фарміраванне палітычных партый. Нацыянальнае адраджэнне.
- •§ 4. Рэвалюцыя 1905–1907
- •1906 Гг. Канстытуцыйна-каталiцкая партыя Лiтвы, якая стала саюзнiцай
- •Глава 3. Беларусь у гады першай сусветнай вайны.
- •§ 1. Пачатак і прычыны Першай сусветнай вайны. Адносіны да вайны
- •§ 2. Беларусь у гады першай сусветнай вайны
- •§ 3. Беларускі нацыянальны рух
- •§ 4. Лютаўская
- •4 Сакавіка 1917 г. Ў Мінску быў створаны “Часовы грамадскі камітэт
- •Глава 4. Фарміраванне беларускай нацыі. Культура
- •§ 1. Фарміраванне беларускай нацыі
- •§ 2. Развіццё адукацыі, навукі, друку
- •§ 3. Мастацтва і архітэктура
- •Глава 1. Беларусь пасля лютаўскай рэвалюцыі.
- •§ 1. Ад лютага да кастрычніка 1917
- •§ 2. Кастрычніцкая рэвалюцыя на Беларусі. Першыя рэвалюцыйныя
- •§ 3. Размежаванне палітычных сіл на Беларусі пасля Кастрычніцкай
- •Глава 2. Сацыяльна-эканамічнае і палітычнае
- •§ 1. Беларусь пасля падпісання Брэсцкага мірнага дагавора. Сацыяльна-
- •§ 2. Барацьба беларускага народа супраць нямецкіх акупантаў.
- •§ 3. Утварэнне Беларускай сср. Аб’яднанне Беларускай сср з Літоўскай
- •Глава 3. Беларусь у перыяд польскай інтэрвенцыі
- •§ 1. Захоп тэрыторыі Беларусі войскамі Польшчы. Савецка-польская
- •§ 2. Барацьба беларускага народа супраць польскіх інтэрвентаў. Беларускі
- •§ 3. Аднаўленне Беларускай сср
- •§ 4. Гаспадарчае і культурнае будаўніцтва ў 1919–1920 гг.
- •Глава 1. Аднаўленне народнай гаспадаркі. Правядзенне
- •§ 1. Пачатак мірнага будаўніцтва. Новая эканамічная палітыка, яе
- •§ 2. Курс на сацыялістычную індустрыялізацыю. Асаблівасці яе
- •§ 3. Калектывізацыя сельскай гаспадаркі
- •Глава 2. Грамадска-палітычнае жыццё
- •§ 1. Асноўныя рысы беларускага савецкага грамадства
- •§ 2. Нацыянальная палітыка. Беларусізацыя
- •§ 3. Беларускае замежжа
- •§ 4. Палітычныя рэрпрэсіі: прычыны, памеры, вынікі
- •Глава 3. Культурнае будаўніцтва
- •§ 1. Ліквідацыя
- •§ 2. Беларуская літаратура, тэатральнае і музычнае мастацтва: асноўныя
- •§ 3. Жывапіс, скульптура і архітэктура
- •Глава 4. Заходняя беларусь пад уладай польшчы
- •§ 1. Сацыяльна-эканамічнае становішча заходнебеларускіх зямель
- •§ 2. Нацыянальна-вызваленчая барацьба насельніцтва Заходняй Беларусі.
- •§ 3. Праблема адзінага рабочага і антыфашысцкага народнага фронту ў
- •Глава 1. Перадваенны крызіс і пачатак другой сусветнай
- •Глава 2. Нападзенне фашысцкай германіі на ссср.
- •Глава 3. Акупацыйны рэжым на тэрыторыі беларусі.
- •Глава 4. Барацьба беларускага народа супраць нямецка-
- •Глава 5. Дзейнасць ваенных фарміраванняў арміі
- •Глава 6. Вызваленне беларусі. Заканчэнне вайны
- •Глава 7. Уклад беларускага народа ў вялікую перамогу
- •Глава 1. Сацыяльна-эканамічнае развіццё беларусі
- •§ 1. Аднаўленне народнай гаспадаркі рэспублікі пасля Вялікай Айчыннай
- •§ 2. Сацыяльна-эканамічнае развіццё бсср у 50-я – першай палове
- •Глава 2. Грамадска-палітычнае і духоўнае жыццё.
- •§ 1. Асноўныя рысы грамадска-палітычнага развіцця Беларусі
- •§ 2. Адукацыя і навука
- •§ 3. Літаратура і мастацтва
- •Глава 3. Беларусь на міжнароднай арэне
- •§ 1. Удзел бсср у барацьбе міжнароднага супольніцтва за вырашэнне
- •§ 2. Развіццё гандлёва-эканамічных адносін бсср з замежнымі краінамі
- •§ 3. Культурныя, навуковыя, спартыўныя і турысцкія сувязі бсср
- •§ 1. Палітыка перабудовы, яе змест і шляхі ажыццяўлення: розныя
- •26 Красавіка 1986 г. На Чарнобыльскай аэс, што на мяжы Беларусі і
- •§ 2. Дзяржаўны пераварот у Маскве ў жніўні 1991
- •§ 3. Грамадска-палітычнае жыццё Рэспублікі Беларусь на мяжы XX –
- •XXI стст.
- •15 Сакавіка 1994
- •24 Лістапада 1996 г. Адбыўся ініцыіраваны Прэзідэнтам Рэспублікі
- •18 Мая 2001 г. У Мінску адбыўся другі Усебеларускі народны сход. На ім з
- •§ 4. Канфесійная палітыка. Адраджэнне царкоўнага жыцця
- •§ 5. Рэспубліка Беларусь на шляху рыначных рэформ. Асаблівасці
- •§ 6. Культура Беларусі на сучасным этапе
- •§ 7. Рэспубліка Беларусь у міжнародным супольніцтве на мяжы XX –
- •XXI стст.
- •2 Красавіка 1996 г. Быў падпісаны Дагавор аб Супольнасці суверэнных
- •8 Снежня 1999 г. У Маскве быў падпісаны Дагавор аб стварэнні Саюзнай
- •1964 Г. Першым з беларускіх спартсменаў, які атрымаў бронзавы медаль на
- •XV зімовых Алімпійскіх гульнях у 1988
§ 2. Барацьба беларускага народа супраць нямецкіх акупантаў.
Абвяшчэнне Беларускай Народнай Рэспублікі (БНР)
На тэрыторыі Беларусі, захопленай нямецкімі акупантамі, быў
устаноўлены каланіяльны рэжым. Уся ўлада перайшла ў рукі ваеннага
камандавання. Разам з акупантамі сюды вярнуліся капіталісты і памешчыкі. Па
распараджэнні нямецкага камандавання ім вярталася раней нацыяналізаваная ў
іх маёмасць. Капіталісты і памешчыкі жорстка помсцілі працоўным. Яны
арганізоўвалі лакауты, закрывалі прадпрыемствы. Падчас акупацыі ў Мінску не
працавалі лесапільныя, гарбарны і дражджавы заводы, тытунёвая фабрыка, майстэрні. Аналагічнае становішча стварылася і ў іншых гарадах. На
прадпрыемствах рабочы дзень працягваўся 12–14 гадзін. Рабочыя мітынгі, сходы былі забаронены.
Памешчыкі з дапамогай нямецкіх карных атрадаў забіралі ў сялян зямлю, жывёлу, сельскагаспадарчы інвентар, спаганялі розныя падаткі. Акупанты
вывозілі ў Германію матэрыяльныя каштоўнасці, прымусова адпраўлялі на
цяжкія работы найбольш фізічна здаровых людзей. Толькі вясной 1918 г. з
Мінска было вывезена ў Германію 15 тыс. чалавек. Кошт нарабаваных на
Беларусі немцамі матэрыяльных каштоўнасцей у 1918 г. перавышаў 5 млрд
марак. У выніку прамысловасць і сельская гаспадарка Беларусі, якія і без таго
былі разбураны вайной, усё больш прыходзілі ў заняпад. Архіўныя дакументы
сведчаць аб тым, што на захопленай тэрыторыі немцы ўстанавілі жорсткі
грабежніцкі каланіяльны рэжым.
На барацьбу з акупантамі ўзняліся працоўныя Беларусі. Пад кіраўніцтвам
Паўночна-Заходняга абласнога камітэта партыі бальшавікоў на захопленай
ворагам тэрыторыі была створана сетка падпольных партыйных арганізацый.
Работу іх узначальвалі тры падпольныя раённыя камітэты РКП(б) – Мінскі, Палескі і Бабруйскі.
У цяжкіх умовах барацьбы з акупантамі рабочы клас асобных гарадоў
Беларусі змог захаваць свае органы ўлады – Саветы рабочых і салдацкіх
дэпутатаў. Актыўна працавалі ў падполлі Мінскі і Гомельскі Саветы. Яны
прымалі дзейсны ўдзел у падрыхтоўцы і правядзенні рабочых забастовак, дэманстрацый.
Разам з рабочымі супраць акупантаў актыўна змагалася беларускае
сялянства. У чэрвені 1918 . у Слуцкім павеце сялянамі быў знішчаны атрад
нямецкіх салдат. У Сенненскім павеце сяляне паўсталі, у Лепельскім – забілі
нямецкага каменданта і знішчылі гарнізон.
На захопленай ворагам тэрыторыі разгарнуўся партызанскі рух. Паводле
няпоўных звестак, толькі на тэрыторыі Мінскага, Магілёўскага, Бабруйскага, Гомельскага, Рэчыцкага, Слуцкага і Быхаўскага паветаў да восені 1918 .
налічвалася каля 100 партызанскіх атрадаў. Партызанскія атрады дзейнічалі ў
Полацкім, Мазырскім, Пінскім, Навагрудскім і іншых паветах. Многія з іх
з’яўляліся буйнымі баявымі адзінкамі.
Вялікая роля ў барацьбе беларускага народа супраць нямецкіх захопнікаў
належала ЦК РКП(б), які ажыццяўляў пастаяннае кіраўніцтва бальшавіцкімі
падпольнымі партыйнымі арганізацыямі як праз Паўночна-Заходні абласны
камітэт, так і праз сваіх прадстаўнікоў.
На захопленай нямецкімі акупантамі тэрыторыі Беларусі значна
актывізаваўся беларускі нацыянальны рух. 19 лютага 1918 г., яшчэ да захопу
нямецкімі войскамі Мінска, выканком Савета Усебеларускага з’езда выдаў
загад № 1 па гарнізону аб тым, што нямецкая армія павінна ўбачыць спакойнае
мірнае жыццё насельніцтва, якое не жадае бязглуздай вайны. У другім
параграфе загада гаварылася аб увядзенні ваеннага становішча. 21 лютага
выканком звярнуўся з Устаўной граматай да народаў Беларусі.
Выканком утварыў урад – Народны сакратарыят. Старшынёй урада стаў
адзін з кіраўнікоў Беларускай сацыялістычнай грамады. Я. Варонка. У склад
урада ўвайшло 15 народных сакратароў. Былі ўтвораны сакратарыяты: унутраных спраў, асветы, юстыцыі, народнай гаспадаркі, шляхоў зносін, фінансаў, велікарускіх спраў, пошты і тэлеграфа, кантролю, сельскай гаспадаркі
і інш.
9 сакавіка 1918 . адбылося пашыранае пасяджэнне выканкома Савета
Усебеларускага з’езда (тады ў яго складзе быў 71 чалавек). На пасяджэнні была
прынята 2-я Устаўная грамата да народа Беларусі. У гэтым дакуменце Беларусь
абвяшчалася Народнай Рэспублікай. Прэзідыум выканкома ўзначаліў І. Серада, які, як і Я. Варонка, прадстаўляў правае крыло БСГ. Апрача агульнапалітычнага
ўступу, грамата змяшчала 8 пунктаў, у якіх вызначаліся асноўныя задачы
абвешчанай рэспублікі.
1-я і 2-я Устаўныя граматы да народа Беларусі вызначалі асноўныя
прынцыпы дзяржаўнага ладу рэспублікі, яе тэрыторыю, правы і свабоды
грамадзян, а таксама формы ўласнасці. Аднак трэба адзначыць, што ў граматах
не былі дастаткова выразна акрэслены сацыяльна-палітычныя задачы.
Устаўныя граматы падтрымалі эсэры і меншавікі, якія да гэтага часу
адмаўлялі саму ідэю беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці. Таму
выпрацоўваецца агульная тактыка ў нацыянальным пытанні. На яе аснове стаў
умацоўвацца саюз беларускіх палітычных партый з расійскімі сацыялістычнымі
партыямі. Агульным для іх было тое, што яны выступалі за ідэю склікання
Устаноўчага схода, парламенцкую рэспубліку, супраць курсу бальшавікоў на
сусветную рэвалюцыю, класавую барацьбу. Па ініцыятыве ЦК БСГ 19 сакавіка
1918 г. выканком быў перайменаваны ў Раду БНР.
25 сакавіка 1918 г. на сесіі Рады была абмеркавана і прынята 3-я Устаўная
грамата. Грамата павінна была завяршыць працэс самавызначэння і канчаткова
канстытуіраваць утварэнне беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці. Галоўным
у грамаце было абвяшчэнне незалежнасці Беларусі. Ад каго? У першую чаргу
ад Расіі. “Незалежнікі” выступалі за разрыў усякіх адносін з Расіяй.
Якія адносіны да БНР і яе кіруючых органаў былі з боку кайзераўсай
Германіі? Перш-наперш трэба адзначыць, што германская акупацыйная
адміністрацыя спакойна рэагавала на акт абвяшчэння БНР. Яна добра разумела, што ідэя нацыянальнай дзяржаўнасці ва ўмовах грамадзянскай вайны і
супрацьстаяння розных палітычных і сацыяльных сіл ніякіх поспехаў мець не
будзе. Таму галоўнай лініяй у нямецкай акупацыйнай палітыцы ў адносінах да
БНР было непрызнанне яе афіцыйным Берлінам. Гэта палітыка грунтавалася на
ўзятым Германіяй абавязацельстве не падтрымліваць ніякіх сепаратысцкіх
тэндэнцый у расійскіх межах, зафіксаваным Брэсцкім мірным дагаворам.
Аднак найбольшую самастойнасць Рада БНР атрымала ў галіне культуры і
адукацыі. На працягу ўсяго 1918
г. у Мінску і Вільні на старонках
перыядычнага друку ішла распрацоўка беларускай літаратурнай мовы. Пэўны
ўклад у гэта ўнеслі Я. Станкевіч, А. Луцкевіч, Я. Лёсік і інш. Вынікам дадзенай
працы з’явілася абвяшчэнне ў пачатку красавіка 1918
г. на адным з
пасяджэнняў Рады БНР беларускай мовы дзяржаўнай. З пачатку красавіка
1918 г. пры Народным сакратарыяце асветы БНР сталі працаваць курсы
беларусазнаўства, дзе чыталіся лекцыі па беларускай гісторыі, геаграфіі, мове, літаратуры. За месяц на іх паступіла каля 200 чалавек. Важнай галіной
дзейнасці Сакратарыята асветы было адраджэнне нацыянальнай школы. Калі на
пачатку 1918 г. у Мінску налічвалася толькі 4 нацыянальныя школы, то ужо ў
чэрвені іх колькасць вырасла да 20. Шырока ажыццяўлялася выдавецкая
справа. У 1918 г. працавала 11 выдавецтваў. У Мінску адкрыліся Беларускі
педагагічны інстытут, рэктарам якога стаў прафесар В. Іваноўскі, выкладчыкамі –
Я. Карскі, Б. Тарашкевіч, У. Ігнатоўскі і інш. Працавалі беларускі тэатр і іншыя
ўстановы культуры. Выдаваліся беларускамоўныя газеты і часопісы.
Народны сакратарыят БНР атрымаў ад нямецкага камандавання некаторыя
правы і ў галіне міжнароднай палітыкі. БНР мела сваіх прадстаўнікоў на
Украіне, у Літве, працавалі дыпламатычныя місіі ў Варшаве і Берліне. Увогуле
ж міжнародныя справы БНР складваліся вельмі дрэнна. Ва ўмовах вайны з
Германіяй і грамадзянскай вайны ў Расіі ўрады краін Антанты і ЗША не
праявілі зацікаўленасці да БНР, каб не пазбавіць сябе адчыненых дзвярэй для
інтэрвенцыі ў Савецкую Расію. Безвыніковым быў зварот урада БНР да ўрада
Германіі з просьбай аб прызнанні самастойнасці Беларусі і ўстанаўленні з
мясцовымі нямецкімі ўладамі такіх адносін, якія дазволілі б БНР мець войска
для ўмацавання сваёй улады. На пасланыя ў Берлін тры граматы рэйхсканцлер
паведаміў Народнаму сакратарыяту, што Берлін лічыць Беларусь часткай
Савецкай Расіі і што без урада Леніна вырашыць гэта пытанне не можа.
Вось у такіх складаных умовах Рада БНР пайшла на рашучы крок, пакінуўшы ў гісторыі вельмі сумнае ўражанне. 25 красавіка 1918 г. на
закрытым пасяджэнні Рады быў прыняты тэкст тэлеграмы германскаму
імператару Вільгельму, у якой выказвалася падзяка за вызваленне Беларусі ад
бальшавіцкага прыгнёту і анархіі.
Пасылка Радай тэлеграмы выклікала востры палітычны кразіс у самой
Радзе, яе пакінулі эсэры, меншавікі, яўрэйскія сацыялісты. Стаў распадацца
Народны сакратарыят. Адзін з лідэраў БСГ, народны сакратар па справах
земляробства Т. Грыб, заявіў: “Я пратэстую супраць такой тэлеграмы… і лічу
здрадай рэвалюцыйнаму сацыялізму ўваходзіць у саюз з манархам і аддаваць
пад апеку імперыялістычнай буржуазіі Германіі наш шматмільённы працоўны
сялянскі народ…”.
Крызіс прывёў да расколу БСГ. З яе прыхільнікаў утварыліся новыя
партыі:
сацыялістаў-рэвалюцыянераў,
сацыял-дэмакратаў,
сацыялістаў-
федэралістаў. Тэлеграма выклікала новую хвалю пратэсту амаль усяго
грамадства.
У выніку складаных абставін у Радзе сталі замацоўвацца кансерватыўныя
сілы. Вымушаны быў скласці свае паўнамоцтвы Народны сакратарыят. Па
прапанове
акупацыйнай
адміністрацыі
фарміраванне
новага
складу
сакратарыята ўзяў на сябе Р. Скірмунт.
Між тым летам 1918 г. рэзка змянілася міжнароднае становішча. Поспехі
Чырвонай Арміі на франтах грамадзянскай вайны, барацьба працоўных у тыле
акупантаў, узмацненне рэвалюцыйных настрояў сярод нямецкіх салдат
вымусілі ўрад Германіі пайсці на тое, каб вывесці войскі з часткі захопленай
тэрыторыі.
Заканчэнне першай сусветнай вайны і Лістападаўская рэвалюцыя ў
Германіі далі магчымасць савецкаму ўраду 13 лістапада 1918 г. скасаваць
Брэсцкі мірны дагавор. Паводле дэкрэта УЦВК, усе абавязацельствы савецкай
улады наконт тэрытарыяльных уступак і выплаты кантрыбуцыі аб’яўляліся
несапраўднымі. Германскае камандаванне, баючыся канчатковага развалу
акупацыйнай арміі, 16 лістапада 1918 г. аддало загад вывесці яе з Расіі. З гэтага
моманту пачаўся новы этап у вызваленні беларускай зямлі ад акупантаў.
Прасоўваючыся за нямецкімі войскамі, Заходняя армія хутка ачышчала ад
праціўніка тэрыторыю Беларусі. 21 лістапада 1918 г. былі вызвалены Полацк, Жлобін, 28 лістапада – Бабруйск, 2 снежня – Барысаў, 5 снежня – Асіповічы і
Калінкавічы, 8 снежня – Слуцк, 10 снежня Чырвоная Армія вызваліла большую
частку Украіны, Эстоніі і Літвы. На вызваленай тэрыторыі Беларусі была
адноўлена савецкая ўлада. Ствараліся яе органы: ваенныя саветы, рэвалюцыйныя камітэты, выканкомы Саветаў. Праводзіліся рэвалюцыйныя
пераўтварэнні ў народнай гаспадарцы.
Такім чынам, абвяшчэнне БНР з’явілася першай спробай рэалізацыі на
практыцы беларускай ідэі, што ўзнікла яшчэ на пачатку ХІХ ст., сукупнасці
ўсіх трох яе асноватворных элементаў – нацыянальнай свядомасці, нацыянальна-
культурнага адраджэння і нацыянальнай дзяржаўнасці.
У такіх умовах жорсткага акупацыйнага рэжыму Рада БНР не магла
аказаць сваім грамадзянам дзейснай дапамогі, выратаваць іх ад знішчэння, вывазу ў Германію, прадухіліць разбурэнне нацыянальнага багацця.
БНР не магла здзяйсняць свае функцыі і таму, што яе Рада аб’явіла аб
разрыве сувязей з Расіяй, не ўлічваючы настрою беларускага народа. Гэта
рашэнне было прынята палітычнай нацыянальнай элітай без актыўнага ўдзелу
народа.
Нельга адмаўляць, што Рада БНР і яе Народны сакратарыят утварылі
пэўную палітычную структуру з зародкамі дзяржаўнай арганізацыі. Аднак у
прамым сэнсе БНР дзяржавай не была. Дзяржаўнасць патрабуе не толькі
абвяшчэння дэкларацый, якімі б добрымі яны ні былі, але галоўнае –
функцыяніравання сапраўднай сістэмы органаў заканадаўчай, выканаўчай і
судовай улады на канкрэтнай тэрыторыі, распрацоўкі і прыняцця законаў і іх
выканання, г. зн. праватворчай дзейнасці, забеспячэння правоў і свабод сваіх
грамадзян. Нічога такога фактычна не было. Хоць рэспубліка і абвяшчалася ў
этнаграфічных межах пражывання беларусаў, юрысдыкцыю на гэтай тэрыторыі
яна не здзяйсняла. Не было войска, адсутнічала фінансавая сістэма, не склаліся
мясцовыя органы ўлады. Функцыі ўрада БНР абмяжоўваліся паўнамоцтвамі
нацыянальнага прадстаўніцтва пры германскай акупацыйнай адміністрацыі і
рашэннем некаторых задач у культурна-асветнай галіне.
Аднак гэта быў першы крок барацьбы за беларускую дзяржаўнасць.
Незалежнасць і свабода, аб’яўленыя 25 сакавіка 1918 г., так і засталіся
жаданнем і надзеяй.