- •1. Тэорыя літаратуры як галіна навукі
- •2. Змест, мэты і задачы курса «Тэорыя літаратуры», яго структура
- •1. Ранні этап у развіцці тэарэтыка-літаратурнай думкі
- •2.1. Агульная характарыстыка развіцця тэарэтыка-літаратурнай думкі ў хіх — пачатку хх стст.
- •2.2. Міфалагічная школа
- •2.3. Біяграфічны метад
- •2.4. Культурна-гістарычная школа
- •2.5. Параўнальна-гістарычны метад
- •6. Псіхалагічная школа
- •7. Фармальны метад
- •Сацыялагічны метад
- •3.1. Агульная характарыстыка развіцця тэарэтыка-літаратурнай думкі ў сярэдзіне — другой палове хх ст.
- •8. Псіхааналітычная школа
- •9 «Новая крытыка»
- •8. Фенаменалагічная школа
- •9. Літаратуразнаўчая герменеўтыка
- •10. Структуралізм. Постструктуралізм. Дэканструктывізм
- •11. Тэарэтыка-літаратурная думка на беларусі
- •12. Азначэнне мастацтва
- •Творчы характар мастацтва. Мастацтва як з’ява эстэтычная
- •13. Мастацкі вобраз
- •14. Віды мастацтва. Некаторыя асаблівасці класіфікацыі і сістэматызацыі відаў мастацтва
- •15. Пазнавальны аспект мастацтва
- •16. Аўтарскі пачатак у мастацтве
- •17. Мастацтва ў суаднесенасці
- •З іншымі формамі грамадскай свядомасці,
- •Галінамі культуры
- •І творчай дзейнасці людзей
- •18. Паняцце літаратуры. Генезіс і эвалюцыя мастацкай славеснасці і поглядаў на яе
- •19. Мастацкія магчымасці слова
- •20. «Нярэчыўнасць» вобразаў у літаратуры. Слоўная пластыка
- •21. Прасторава-Часавыя магчымасці мастацкай літаратуры 1
- •22. Пазнавальныя магчымасці літаратуры, яе ярка выражаныя праблемнасць і інтэлектуалізм
- •23. Месца і роля літаратуры ў агульнай мастацкай «сям’і». Літаратура ў сучасным тэхнізаваным свеце
- •24. Літаратура і міфалогія
- •25. Успрыманне літаратуры і праблема «чытач — аўтар». Рэцэптыўная эстэтыка
- •. Гісторыка-функцыянальнае вывучэнне літаратуры
- •26. Літаратурная крытыка як адзін з істотных кампанентаў і фактараў функцыянавання літаратуры
- •27. Тыпы Літаратуры паводле
- •Мастацка-эстэтычных вартасцей твораў
- •І іх функцыянальнай ролі
- •Ў чытацкай аўдыторыі
- •Белетрыстыка
- •28. Ваганні і змены ў складзе каштоўнасна-функцыянальных слаёў літаратуры. Фактары літаратурнага поспеху
- •29 Агульнае паняцце аб мастацкім творы і асаблівасцях яго складу
- •. Паэтыка. Тэарэтычная паэтыка
- •30. Тэма, праблема, ідэя
- •. Канфлікт
- •31. «Свет мастацкага твора»: значэнне паняцця
- •32. Агульнае паняцце аб персанажы
- •33. Партрэт персанажа
- •. Формы паводзін персанажа
- •35. Прырода ў мастацкім творы. Пейзаж
- •36. Час і прастора ў мастацкім творы
- •37 Дэталь у мастацкім творы
- •38. Сюжэт, яго разнавіднасці, састаўныя часткі і функцыі. Сюжэт і канфлікт
- •39. Склад і спецыфіка мастацкай мовы
- •40. Паняцце мастацкага тэксту. Рамачныя кампаненты тэксту. Тэкст і твор. «Чужое» слова ў тэксце. Інтэртэкстуальнасць
- •41. Паняцце стылю твора. Літаратуразнаўчая стылістыка як навуковая дысцыпліна
- •42. Кампазіцыя
- •43. Прынцыпы навуковага разгляду літаратурнага твора
- •44. Літаратурны род
- •. Літаратурны від і жанр
- •45. Эпас (эпічны род). Сістэма эпічных відаў і жанраў
- •46. Драма (драматычны род). Сістэма драматычных відаў і жанраў
- •47. Лірыка (лірычны род). Сістэма лірычных відаў і жанраў
- •48. Ліра-эпас
- •49. Азначэнне літаратурнага працэсу.
- •50. Праблема пераемнасці і абнаўлення, традыцый і наватарства
- •51. Літаратурныя сувязі і ўплывы
- •52 Стадыяльнасць літаратурнага развіцця.
- •53. Асноўныя стадыі-этапы літаратурнага працэсу на Беларусі
- •54. Барока
- •55. Класіцызм
- •56. Сентыменталізм
- •57. Рамантызм
- •58. Агульнае паняцце аб рэалізме. Шляхі станаўлення і развіцця рэалізму ў сусветнай літаратуры
- •. Рэалізм і сучаснае літаратуразнаўства.
- •59. Натуралізм
- •60. Дэкаданс. Мадэрнізм. Авангардызм. Постмадэрнізм
- •61. Сімвалізм
- •62. Імпрэсіянізм
- •63. Экспрэсіянізм
- •64. Футурызм
- •65. Дадаізм
- •66. Сюррэалізм
- •67. Экзістэнцыялізм
- •68. Школа «плыні свядомасці»
- •69. «Новы раман»
- •70. Драма і тэатр абсурду
2.5. Параўнальна-гістарычны метад
Параўнальна-гістарычны метад — гэта навукова-метадалагічная канцэпцыя, з дапамогай якой шляхам параўнання выяўляецца агульнае і асаблівае ў літаратурных з’явах, дасягаецца пазнанне неаднолькавых гістарычных этапаў развіцця адной і той жа з’явы ці двух розных суіснуючых з’яў. Побач з тэрмінам-словазлучэннем «параўнальна-гістарычны метад» часта прымяняецца тэрмін «кампаратывізм» (ад лац. comparativus —параўнальны), які можа выкарыстоўвацца і як сінанімічны (у пераважнай большасці выпадкаў), і як указваючы «на пачатковы этап у развіцці параўнальнага літаратуразнаўства, калі пераважала эмпірычнае супастаўленне асобных літаратурных фактаў па-за нацыянальна-гістарычным кантэкстам, сістэмай светапогляду і стылю пісьменніка» 1.
Параўнальна-гістарычная метадалогія — адна з разнавіднасцей навуковай тыпалогіі, прычым у самых што ні на ёсць яе высокіх і плённых формах.
Параўнальна-гістарычны метад у літаратуразнаўстве і крытыцы ўзнікае і пачынае даволі хуткімі тэмпамі развівацца ў другой палове XIX ст., амаль адначасова з культурна-гістарычнай школай. Першай сур’ёзнай спробай выкарыстання параўнальна-гістарычнага метаду з’яўляецца праца шатландскага даследчыка Джона Дэнлопа «Гісторыя мастацкай прозы», у якой вучоны на аснове шэрагу супастаўленняў аналізуе фальклорную аповесць аб сямі мудрацах. У сярэдзіне XIX ст. у шматтомнай працы француза Філарэта Шаля «Даследаванні па параўнальнаму літаратуразнаўству» (1847–1864) упершыню з’яўляецца сам тэрмін «параўнальнае літаратуразнаўства». Сапраўдным жа маніфестам параўнальна-гістарычнага літаратуразнаўства стала прадмова Тэадора Бянфея (1809–1881) да нямецкага перакладу знакамітага зборніка індыйскіх баек і прытчаў «Панчатантра» (1859), у якой вучоны прапанаваў тэорыю запазычання і міграцыі матываў і сюжэтаў сярод народаў на аснове гістарычна даказаных культурных зносін. Згодна з Бянфеем, у выніку шматлікіх кантактаў прадстаўнікоў усходніх народаў з еўрапейцамі праз вузлавыя пункты Візантыі, Італіі і Іспаніі адбывалася перамяшчэнне сюжэтаў індыйскіх казак і апавяданняў з літаратуры ў народ, з народнага асяроддзя ў трансфармаваным выглядзе зноў у літаратуру. Тэорыя нямецкага вучонага атрымала назву «ўсходняй» альбо «індыйскай», бо ў ёй вельмі вялікае значэнне надавалася індыйскай літаратуры.
Канчаткова прынцыпы параўнальна-гістарычнага літаратуразнаўства аформіліся ў працы англійскага філолага Хатчысана Познета «Параўнальнае літаратуразнаўства» (1886). Гэтая кніга атрымала самы шырокі розгалас у розных краінах і садзейнічала інтэнсіўнаму развіццю параўнальна-гістарычнага метаду ў літаратурнай навуцы.
Немалыя заслугі ў развіцці і прапагандзе параўнальна-гістарычнага метаду належаць рускім вучоным. Першымі папулярызатарамі ідэй кампаратывістыкі ў Расіі выступілі В. Стасаў і Ф. Буслаеў. Іх эстафету падхапіў А. Весялоўскі, які стаў адным з самых вядомых і прызнаных у свеце вучоных, што арыентаваліся на прынцыпы параўнальна-гістарычнага метаду. Прычым Весялоўскі не быў, так бы мовіць, «стопрацэнтным» (ці «чыстым») кампаратывістам. Аддаючы параўнальна-гістарычнай метадалогіі перавагу, ён у сваёй навуковай дзейнасці сінтэзаваў элементы розных тагачасных вучэнняў: культурна-гістарычнай, міфалагічнай, псіхалагічнай, біяграфічнай школ. Засвоіўшы асноўныя палажэнні культурна-гістарычнай школы, Весялоўскі не падзяляў захапленні Тэна метадамі прыродазнаўчых навук. Успрымаючы найбольш рацыянальныя палажэнні тэорый Я. Грыма і Т. Бянфея, рускі вучоны не зрабіў самамэтай вывучэнне «уплываў, павеваў і скрыжоўванняў», а выкарыстаў іх як сродак спасціжэння «свайго» і «чужога» ў паэтычнай творчасці народаў. Самая вядомая праца Весялоўскага — «Гістарычная паэтыка» (1870–1906), якая ў прынцыпе з’яўляецца своеасаблівым падагульненнем зробленага вучоным на працягу дзесяцігоддзяў, падвядзеннем вынікаў усёй яго літаратуразнаўчай дзейнасці.
Папулярызатарам ідэй кампаратывістыкі ў Расіі стаў таксама малодшы брат славутага вучонага Аляксей Весялоўскі (1843–1918). Найбольш значная праца Весялоўскага-малодшага — манаграфія «Заходні ўплыў у новай рускай літаратуры» (1883), якая вытрымала ў свой час аж пяць выданняў.
Сярод іншых рускіх вучоных ХІХ ст., якія займаліся распрацоўкай параўнальна-гістарычнай метадалогіі, неабходна назваць А. Катлярэўскага, А. Кірпічнікава, Н. Дашкевіча, Н. Старажэнку.
У сваім развіцці параўнальна-гістарычны метад прайшоў шэраг этапаў. Калі кампаратывісты ХІХ ст. займаліся, як правіла, даследаваннем старажытных і сярэдневяковых літаратур, то іх калегі ў ХХ ст. пачалі звяртацца таксама і да вывучэння твораў сучаснага ім прыгожага пісьменства. На сённяшні дзень кампаратывістыка з’яўляецца адной з самых уплывовых літаратуразнаўчых школ у свеце. Дзякуючы намаганням такіх вядомых вучоных, як Ф. Бальданспаржэ, П. Азар, П. ван Цігем і некат. інш., з 1921 г. у Францыі пачаў выходзіць спецыяльны кампаратывісцкі часопіс «Revue de litterature comparee», а пры ім — серыя спецыяльных манаграфій. Пасля 2-й сусветнай вайны навуковыя цэнтры параўнальна-гістарычнага літаратуразнаўства з’явіліся таксама ў ЗША, ФРГ, Канадзе, Аўстраліі і іншых краінах. Аднак самай буйной і агульнапрызнанай у свеце з’яўляецца ўсё-такі французская кампаратывісцкая школа. Як адно з пацверджанняў гэтаму — выданне ў 1996 г. у перакладзе на беларускую мову кнігі французскіх вучоных П. Брунэля, К. Пішуа і А.М. Русо «Што такое параўнальнае літаратуразнаўства?». У 1955 г. заснавана Міжнародная асацыяцыя параўнальнага літаратуразнаўства (AILC) з цэнтрам у Парыжы (друкаваны орган — часопіс «Neohelicon», Будапешт). Пад эгідай AILC збіраюцца міжнародныя кампаратывісцкія кангрэсы, пасля пасяджэнняў якіх выдаюцца спецыяльныя зборнікі-справаздачы (працы «International comparative Literature assotiation. Proceedings of the Congress»).
Савецкае літаратуразнаўства, гістарычныя традыцыі якога ў галіне параўнальнага вывучэння прыгожага пісьменства былі даволі моцнымі, так ці інакш выкарыстоўвала дадзеную метадалогію, аднак на працягу некалькіх дзесяцігоддзяў амаль што не прызнавала (вядома, з-за ідэалагічных прычын) замежную кампаратывістыку. І толькі з сярэдзіны 1960-х гг. у гэтых адносінах наступіла пэўнае «пацяпленне»: такія буйныя савецкія вучоныя, як М. Конрад, В. Жырмунскі, І. Неўпакоева, М. Аляксееў, І. Анісімаў, Р. Самарын і інш., пачалі ўдзельнічаць у міжнародных нарадах і кангрэсах кампаратывістаў, друкаваць на радзіме своеасаблівыя нарысы-справаздачы аб іх рабоце, прапагандаваць лепшае з арсенала замежнай кампаратывістыкі. Самай значнай працай савецкіх вучоных на аснове плённага выкарыстання дасягненняў як айчыннага, так і замежнага параўнальна-гістарычнага літаратуразнаўства стала васьмітомная «Гісторыя сусветнай літаратуры» (1981–1994), у якой прасочана развіццё сусветнага прыгожага пісьменства ад самых ранніх яго вытокаў і да пачатку ХХ ст.
У беларускім літаратуразнаўстве параўнальна-гістарычны метад бярэ свой пачатак у працах М. Багдановіча. У 20–30-я гг. дадзеную метадалогію прымянялі І. Замоцін, М. Ларчанка, Ю. Пшыркоў. У пасляваенны час, і асабліва з канца 1950-х гг., да параўнальна-гістарычнага вывучэння літаратуры пачынаюць звяртацца практычна ўсе буйныя беларускія вучоныя. У выніку плённага выкарыстання навуковай тыпалогіі нашыя літаратуразнаўцы больш аб’ектыўна разабраліся ў асаблівасцях развіцця айчыннага мастацтва слова, удакладнілі яго перыядызацыю, паказалі асаблівасці выяўлення ў беларускай літаратуры еўрапейскіх і сусветных мастацкіх метадаў, стыляў, накірункаў і плыней, раскрылі ўзаемасувязі нацыянальнага прыгожага пісьменства з адпаведнымі з’явамі ў культуры іншых народаў.