31.Крызіс феадалізму і яго ўплыў на стан бел. Зямель

У першай пал. ХІХст. у Бел. панавала буйнапамеснае дваранскае землеўладанне. Да ліку найбуйнейшых зе-млеўладальнікаў адносіліся князі Вітгенштэйны, Ра-дзівілы, Паскевічы і інш., якія валодалі мн. дзесяткамі тысяч дзесяцін зямлі. Уся прыдатная для апрацоўкі зя-мля памешчыкаў знах. ў карыстанні сялян, якія за гэта выплачвалі памешчыкам аброк – грашовы ці нату-ральны. Рост попыту на с/г прад-цыю ў Зах. Еўропе ў перш. пал. ХІХст. стымуляваў хуткае пашырэнне ў Бел. гаспадаркі прыгоннікаў – фальваркаў. Памешчы-кі стваралі фальваркі за кошт скарачэння сялянскіх на-дзелаў. Для апрацоўкі фальваркавых зямель пераводзі-лі з аброку на паншчыну. У сяр. ХІХст. сялянскім гас-падаркам, якія мелі надзел у адну валоку (21,36 га), прызначалася 12 дзён паншчыны на тыдзень (па 6 дзён мужч. і жан. працы). Былі распаўсюджаны згоны (пагалоўныя прымусовыя выхады ўсіх працаздольных сялян на панскія работы). Маючы ў св. распараджэнні сотні і тысячы сялян, памешчыкі ў пераважнай боль-шасці не былі зацікаўлены ў перадавых метадах вы-дзялення гаспадаркі і вялі яе па-старому. Эк. станові-шча дзярж. сялян было не лепшым, чым памешчыцкіх, паколькі дзярж. маёнткі здавалі ў арэнду шляхце. Ара-ндатары імкнуліся за час арэнды атрымаць як мага больш прыбытку, таму бясконца павялічвалі павіннас-ці сялян. Паступова дзярж. маёнткі прыходзілі ў заня-пад. Мн. сяляне былі не ў стане плаціць падаткі і вы-конваць іншыя павіннасці на карысць дзяржавы. Та-кое стан-шча прымусіла ўрад пайсці на эк. рэформы. Ініцыятарам рэформ выступіў граф Кісялёў, міністр дзярж. маёмасцей. Мэтай рэформы з’яўл. павышэнне дзярж. даходаў. Рэформа была праведзена толькі ся-род дзярж. сялян, якія складалі 5-ю частку ад усяго ся-лянства. Згодна з рэформай праводзілася апісанне ўсіх дзярж. маёнткаў і строгае вызначэнне павіннасцей дзярж. сялян у залеж-ці ад іх гаспадарчага стан-шча. Дзярж. сяляне пераводзіліся з паншчыны на аброк, і спынялася здача дзярж. зямель у арэнду. Рэформа Кі-сялёва прывяла да пэўнага павелічэння надзелалаў дзярж. сялян і памяншэння іх павіннасцей. Аднак прыгоннае права працягвала існаваць. Імператар Мі-калай І баяўся адмяніць яго. У красавіку 1844г. урад пайшоў на правядзенне так званай інвентарнай рэфор-мы. Сутнасць яе зводзілася да рэгулявання памераў надзелаў і павіннасцей памешчыцкіх сялян і замаца-вання іх мін. і макс. Узроўняў у абавязковых для ся-лян і памешчыкаў інвентароў (вопісаў феад. уладан-няў). У гебернях былі створаны інвентарныя камітэты. Памешчыкі ж аказалі масаве супраціўленне спробам умяшання ўрада ў іх узаемаадносіны з уласнымі пры-гоннымі. Фактычна інвентарная рэформа ў памешчыц-кай вёсцы правалілася. Рэформы не закранулі асноў феад. Парадкаў, ліквідацыя якіх заставалася жыццёва неабходнай задачай часу. Прыгоннае права з’яўл. тор-мазам развіцця грамадства.

31. Адмена прыгоннага права і асаблівасці сялянскай рэформы на беларусі.

Дзве галоўныя прычыны абумовiлi адмену прыгоннага права ў Расii: iснаванне прыгоннiцтва стрымлiвала эканамiчнае развiцце дзяржавы; узрастанне антыпрыгоннiцкага руху, перш за ўсе сярод сялянства, пагражала моцным сацыяльным выбухам. Стала вiдавочна, што прыгоннiцкая сiстэма гаспадаркi значна праiграе капiталiстычнай.

Ва ўрадавых колах у рэшце рэшт зразумелi, што час адмены прыгоннага права наспеў. Рэформу вырашана было пачаць з заходнiх губерняў.

19 лютага 1861 г. Аляксандр II зацвердзiў заканадаўчыя акты, якiя тычылiся адмены прыгоннага права i звярнўся да народа з “Манiфестам”. У адпаведнасцi з “Манiфестам” селянiн адразу атрымлiваў асабiстую свабоду i шэраг грамадзянскiх правоў.

Для непасрэднага правядзення рэформы на месцах стваралiся спецыяльныя органы – павятовыя мiравыя з’езды i губернскiя па сялянскiх справах установы.

Калi да рэформы ў селянiна зямлi было звыш вышэйшай нормы, то памешчык меў права адрэзаць лiшак на сваю карысць.

Свой палявы надзел зямлi сяляне павiнны былi выкупiць ва ўласнасць. У вынiку сяляне станавiлiся даўжнiкамi дзяржавы i на працягу 49 гадоў павiнны былi выплочваць выкупныя плацяжы разам з працэнтамi за пазыку.

Паўстанняе 1863–1864гг. прымусiла ўрад унеслi iстотныя змены ў ажыццяўленне сялянскай рэформы на Беларусi. Тут уводзiўся абавязковы выкуп сялянскiх надзелаў; спынялася часоваабавязанае становiшча сялян, яны станавiлiся ўласнiкамi; выкупныя плацяжы знiжалiся; былi створаны павятовыя паверачныя камiсii для праверкi i выпраўлення ўстаўных грамат; у адпаведнасцi з законам 1867 г. дзяржаўныя сяляне на Беларусi пераводзiлiся з аброку на выкуп i станавiлiся ўладальнiкамi сваiх надзелаў.