- •2. “Нашаніўскі” перыяд у гісторыі беларускай літаратуры і яго актыўныя дзеячы. Дзве плыні ў “нашаніўскім” руху.
- •3. Асноўныя заканамернасці развіцця беларускай літаратуры пачатку хх ст. Беларускамоўны перыядычны друк на пачатку хх ст.
- •6. Тэматыка, вобразы прозы Ядвігіна ш. Жанрава-стылявыя асаблівасці.
- •7. Ядвігін ш. “Золата”. Спроба рамана.
- •9. На крылах рамантызму. Паэзія Цёткі.
- •11. Публіцыстычная спадчына а. Пашкевіч.
- •12. Янка Купала. Наватарская роля пісьменніка ў развіцці беларускай паэзіі. Спецыфічныя рысы мастакоўскай індывідуальнасці (параўнаць з Коласам).
- •16. Драматычныя паэмы Янкі Купалы “Адвечная песня” і “Сон на кургане”: міфалогія і філасофія паэм. Купала і мадэрнізм.
- •18. Купала-драматург. Праблематыка п’ес “Раскіданае гняздо”, “Паўлінка”. Праблема аўтарскай пазіцыі.
- •21. Тэмы, матывы і вобразы зборніка “Песні-жальбы” і ранняй паэзіі Якуба Коласа. Праявы мастакоўскай індывідуальнасці (параўнаць з Янкам Купалам). Купала
- •22. Нацыянальны свет беларуса ў паэме Якуба Коласа “Новая зямля”. Ідэя гаспадара ў творы. Асаблівасці паэтыкі. Праблема зямлі і волі.
- •24. Універсалізм творчасці Максіма Багдановіча.
- •25. Зборнік м. Багдановіча “Вянок” як ідэйна-мастацкая цэласнасць, як духоўная біяграфія паэта. Паэт і імпрэсіянізм.
- •26. Праблема красы ў эстэтыцы м. Багдановіча (вершы “у вёсцы”, “Вераніка”, апавяданні “Апокрыф”, “Апавяданне аб іконніку і залатару”, “Мадонна” і інш.).
- •28. Творчасць Вацлава Ластоўскага і культурна-гістарычны кантэкст.
- •29. Беларус і Беларусь Вацлава Ластоўскага.
- •30. Вацлаў Ластоўскі — майстар малых празаічных жанраў.
- •31. Аповесць “Лабірынты” в. Ластоўскага.
- •33. Алесь Гарун: цярністы шлях вяртання ў літаратуру. Жанравае і тэматычнае наватарства Гаруна-празаіка.
- •34. Вобраз беларуса-адраджэнца ў зборніку а. Гаруна “Матчын дар”. Праблематыка і жанрава-стылёвыя асаблівасці паэзіі.
- •35. Нацыянальны тэатр на пачатку хх ст. Роля у. Галубка і ф. Аляхновіча ў станаўленні нацыянальнай драматургіі.
- •36. “Новая драма” Францішка Аляхновіча.
- •37. Ф.Аляхновіч як асоба часоў новага Адраджэння. Дакументальная аповесць “у кіпцюрах гпу” як прысуд сталінізму. Вобраз апавядальніка ў творы.
- •38. Максім Гарэцкі: станаўленне беларускай прафесійнай прозы. Тэматыка, праблематыка, мастацкія асаблівасці.
- •39. Вобраз беларуса і лёс Беларусі ў творах м. Гарэцкага.
- •40. Аповесць м. Гарэцкага “Дзве душы”. “Блуканне па пакутах” Ігната Абдзіраловіча.
- •41. “Крамольныя творы” м. Гарэцкага (“Лірныя спевы”, “Усебеларускі з’езд 1917 года”, “у 1920 годзе”, “Апостал”, “Незадача”, “Фантазія”).
- •42. Гуманістычная скіраванасць антываеннай прозы м. Гарэцкага (“Літоўскі хутарок”, “На імперыялістычнай вайне”, інш.).
- •43. Драматычныя абразкі м. Гарэцкага як жанр. Нацыянальная праблематыка і быційна-філасофскія пытанні ў абразку “Антон”.
- •44. Дакументальны жанр у творчасці м. Гарэцкага (“Сібірскія абразкі”, “На імперыялістычнай вайне”, “Скарбы жыцця”).
- •46. Ранняя творчасць Змітрака Бядулі: пісьменнік і мадэрнізм.
- •47. Рэалістычна-бытавыя апавяданні і аповесць “Салавей” Змітрака Бядулі.
- •48. Творчасць Цішкі Гартнага і культурна-гістарычны кантэкст.
- •51. Жанр імпрэсіі ў “нашаніўскай” літаратуры.
- •52. Публіцыстыка пачатку хх ст.: аўтары, тэмы, праблемы.
- •55. Вобраз музыкі ў беларускай літаратуры пачатку хх ст.
- •56. Тэма красы ў літаратуры пачатку хх ст.
- •57. Вобраз жанчыны ў творах пісьменнікаў пачатку хх ст.
28. Творчасць Вацлава Ластоўскага і культурна-гістарычны кантэкст.
Вацлаў Ластоўскі стаяў у самым цэнтры беларускага нацыянальнага руху.
У 1902 г. дзевятнаццацігадовы юнак стаў сябрам Польскай сацыялістычнай партыі Літвы і Беларусі, а летам 1903 г. Вацлаў узяў шлюб з Марыяй Іваноўскай (Іванаўскайтэ, 1872—1957), пазней вядомай пад агульным са старэйшай сястрой Зосяй псеўданімам летувіскай пісьменніцай Лаздзіну Пяледай. Пажыў Вацлаў і ў Рызе. Там у 1906 г. спрабаваў здаць экзамены на атэстат сталасці, аднак, паводле ўласных слоў, «зрэзаўся» на рускай мове. Акурат з Рыгі даслаў Ластоўскі першы вядомы допіс у «Нашу Ніву» («Ліст да рэдакцыі «Нашае Нівы», у «сааўтарстве» з Эдвардам Будзькам), апублікаваны 22 траўня 1908 г., з якога вынікала, што рыжскія беларусы збіраюцца «выдаваць зборнікі пісьма краёвага, найбольш творы нашых краёвых пісараў». У Вільню, старадаўнюю сталіцу краю, а цяпер сталіцу культурнага жыцця Беларусі-Літвы прывялі ўрэшце Ластоўскага жыццёвыя шляхі. Ён з'явіўся ў старажытнае места ў сакавіку 1909 г., куды быў запрошаны на пасаду сакратара рэдакцыі «Нашай Нівы». Больш за паўгода сплыло ад першай сустрэчы, перш чым на старонках «Нашай Нівы» мільганула публікацыя за подпісам «Власт» — першым вядомым псеўданімам Вацлава Ластоўскага. Подпіс «Власт» быў пастаўлены пад артыкулам у рэдактарскай калонцы «З нашага жыцця». 19 лістапада 1909 г. «Наша Ніва» надрукавала ягонае апавяданне-абразок «Нарадзіны», а ў наступным нумары лірычную замалёўку «Зайчык». Першага студзеня 1910 г. сваім навагоднім нумарам «Наша Ніва» распачала друкаваць ягоную «Кароткую гісторыю Беларусі».
Гады кайзераўскай акупацыі сталіся адмысловай школай для Ластоўскага-палітыка, калі даводзілася пакладацца на ўласную інтуіцыю і светапогляд, уваходзячы ў кіраўніцтва грамадскіх суполак. Першай палітычнай арганізацыяй, дзе вылучыўся талент ідэолага Ластоўскага, стала «Сувязь незалежнасці і непадзельнасці Беларусі». Менавіта ідэяй Ластоўскага кіраваліся беларускія дзеячы, склікаючы на 25—27 студзеня 1917 г. у Вільні канферэнцыю беларускіх арганізацый, дзе ўтварылі віленскую Беларускую Раду на чале з А. Луцкевічам. Роўна за тыдзень да нараджэння БНР пісьменнік быў кааптаваны ад Віленскай Беларускай Рады ў склад Рады БНР. 23.03.1918 г. прыехаў з Вільні ў Мінск, удзельнічаў у пасяджэнні Рады БНР, на якім раніцай 25 сакавіка была прынята трэцяя Устаўная грамата Рады БНР і абвешчана незалежнасць Беларускай Народнай Рэспублікі. У кастрычніку 1918 г. В. Ластоўскі выдаў 1-ы нумар часопіса «Крывічанін» (Kriwicanin. Bielaruski palitycna-literaturny miesiacnik), на першай старонцы якога красаваўся «Памятнік» М. Багдановіча («пераклад з Гарацыя асклепідаўскім вершам»). У гэты перыяд пісьменнік шчыраваў на пасадзе прэм'ер-міністра Беларускай Народнай Рэспублікі (1919—1923), наведваючы з дыпламатычнымі місіямі Бельгію, Германію, Ватикан, Італію, Чэхаславакію, Францыю, Швейцарыю і іншыя краіны, актыўна змагаючыся за правы беларускага народа, асабліва пад Польшчай. Ластоўскі раскрываўся і як фалькларыст, і як этнофаф, і як мовазнаўца. Паводле ўласнага прызнання, як мовазнаўца ён бярэ пачатак «ад 1902 году», калі стаў занатоўваць «цікавыя» словы. Напачатку запісвае іх для сябе, бо вельмі ж «асабіста цікава было слова само па сабе». Як мовазнаўца В. Ластоўскі выявіў сябе і ўвосень 1926 г. Пад час правядзення Інбелкультам навуковай канферэнцыі па праблемах рэформы беларускага правапісу ён выступіў катэгарычным прыхільнікам кірылічнага шрыфту. Выбраны старшынёй Графічнай камісіі, прапанаваў скасаваць й і ў, а замест літар е, ё, ю, я карыстацца дыграфамі іе, іо, іу, іа; звонкае «г» таксама абазначаць дыфтонгам кг. Цалкам адысці ад палітычнай дзейнасці экс-прэм'ер БНР не здолеў, што сталася прычынаю эміграцыі Ластоўскага з Летувы ў Мінск у красавіку 1927 г. Тут ён працуе дырэктарам Беларускага дзяржаўнага музея, загадчыкам кафедры этнаграфіі Інбелкульта. У 1928 г. рэдагаваў «Працы Катэдры Этнографіі» ІБК, дзе змясціў дослед «Прочкі і разлучы», артыкул «Верш 1702 года». З пачаткам масавых рэпрэсій, якім быў пазначаны 1930 г., Ластоўскага арыштавалі, пазбавілі звання акадэміка і ў красавіку 1931 г. выслалі на 5 гадоў у Саратаў. На Беларусь ён ужо не вярнуўся.
У нацыянальнай гісторыі Вацлаў Ластоўскі застанецца і як актыўны грамадскі і дзяржаўны дзеяч. Ён з'яўляўся прэм'ерміністрам (1919—1923) абвешчанай у 1918 г. Беларускай Народнай Рэспублікі, быў адным з першых дырэктараў Беларускага дзяржаўнага музея, правадзейным членам Інстытута беларускай культуры (1927) і адным з першых акадэмікаў Беларускай Акадэміі навук (1928), працаваў яе неадменным сакратаром (1928—1929). Паводле яго ўласнага сцверджання, выбіраўся вучоны таксама членам-карэспандэнтам Украінскай Акадэміі грамадазнаўства ў Празе (абраны ў 1926 г.). Акадэміка Вацлава Ластоўскага расстралялі 23 студзеня 1938 г. у Саратаве па прысуду Ваеннай Калегіі Вярхоўнага Суда СССР (згодна версіі Я. Дылы, запісанай А. Мальдзісам у 1960-х гадах, Ластоўскі загінуў у Магадане ад выбуху падчас пракладкі горнага тунэля для чыгункі).