28.Вялікая французская рэвалюцыя і яе гістарычнае значэнне

Ахоплівае час з 1789 па 1799гг.

Прычыны:

1)наяўнасць феадальных парадкаў і абсалютызму, якія перашкаджалі развіцце капітал-чных адносін;

2) незадавальненне існуючымі пар-камі прадстаўнікоў “3-га саслоўя”(буржуазія, сяляне, рамеснікі)

3)страта калоній

4) рост падаткау

5)рост колькасці сялянскіх выступленняу

6) слабасць каралеўскай улады, асабістыя якасці Людовіка 14га

7) абвастрэнне эканамічн крызісу.

На прыканцы 18га ст абвастраецца эканам. Крызіс. Дзеля таго, каб папоўніць дзярж скарб была неабходнасць увядзення новых падаткаў. Дзеля таго, каб была падтрымка, Кароль склікае Генеральныя штаты, якія апошні раз склікаліся ў 1614г. Меркавалася, што ген штаты подтрымаюць новыя падаткі, што дазволіць вывесці краіну з крызісу.

Нязгодныя з палітыкай караля, прадст-кі 3га саслоўя, якія ўваходзілі ў склад ген. Штатаў аб’яўляюць сябе нацыянальным сходам, а потым устаноўчым сходам. Адбыв-цца сутычкі гараджан з войскамі.

14 ліпеня 1789г – паўстаўшыя захапілі Бастылію.

Устаноўчы сход аб’яўляе сябе вышэйшай уладай. У гарадах фарм-цца Муніцыпалітэты – органы мясц. Кіравання. Прымаецца дэкларацыя правоў чалавека і грамадзяніна. Царк землі перадаюцца дзяржаве.

У 1791г – прымаецца канстытуццыя Францыі, паводле якой усталёўваецца канстытуцыйная манархія.

1792 – распачынаецца агрэсія супраць Францыі з боку Аўстрыі і Прусіі.==>ліквідавана Каралеўская ўлада і сам кароль.10 жніуня—свяржэнне манархіі, 21 верасня 1792 --Францыя—рэспубліка.(жырандысты)

К 1793г – 2\3 краіны акупіравана. На змену прыходзяць якабінцы (Жан Поль Марат).

Адбываюцца дэхрысціянізацыя грам-ства. Мабіліз-цца ўсе рэсурсы, праводзяцца рэпрэсіі. Скасоўваюцца рэшткі феадалізму.

Франц. Войскам удалося перамагчы ў барацьбе з інтэрвентамі, на змену якабінцам прыходзяць т. званы тэмідорскі канвен, устал-цца больш памяркоўнае рэспубліканскае ўладкаванне. Галоўнай адметнасцю Французскай рэвалюцыі была яе паступовая радыкалізацыя.

У 1799г дзярж пераварот. Да ўлады прыходзіць Напалеон, які ў 1804г аб’яўляе сябе імператарам.

Вынікі: - ліквідацыя рэшткаў феадалізму, моцны штуршок да развіцця капітал. Адносін; - замацаванне важнага прынцыпу дэмакратычнай дзяржавы, а менавіта, роўнасці перад законам

29.Сацыяльна-эканамічнае становішча Беларусі ў 18 ст

3 першай паловы XVII ст. да другой паловы XVIII ст. гарады і мястэчкі Беларусі апынуліся ў заняпадзе, выкліканым працяглымі войнамі. Шмат гарадоў і мястэчак былі разбураны, асабліва Брэст, Пінск, Тураў, Мазыр, Гомель, Бабруйск і інш. Сеймавымі пастановамі 60-х гадоў XVII ст. 20 беларускіх гарадоў, у тым ліку і самыя буйныя, былі вызвалены на 4 гады амаль ад усіх дзяржаўных павіннасцей.

Аднаўленне гарадоў тармазілася палітычнымі і эканамічнымі ўмовамі тагачаснага жыцця: палітычным ладам Рэчы Паспалітай^, самавольствам шляхты, пашырэннем фальварачна-паншчыннай сістэмы. Не паспявалі падняцца гарады з руін, як зноў пачыналася чарговая вайна і зноў руйнаваліся гарады і вёскі Беларусі.

Перш за ўсё пасля ваеннага спусташэння краіны пачалі аднаўляцца мястэчкі, а з буйных гарадоў - Магілёў, Віцебск і Гродна. Большасць гарадоў і мястэчак да сярэдзіны XVIII ст. заставалася яшчэ ў заня-падзе, які быў выкарыстаны феадаламі і каталіцкай царквой для пашырэння сваіх уладанняў. Нягледзячы на барацьбу магістратаў за зварот пад сваю юрысдыкцыю гвалтам захопленых гарадскіх зямель, зямельныя ўладанні феадалаў у гарадах да сярэдзіны XVIII ст. былі большыя за магістрацкія.

Будаваліся новыя шляхі зносін. У 1784 г. было завершана будаўніцтва канала Агінскага, які злучыў Нёман з Прыпяццю. У 1781 г. пачалося будаўніцтва Днепра-Бугскага канала.

3 пачатку XVIII ст. цэхі змагаюцца за манапольнае права на крыніцы сыравіны, на вытворчасць і продаж прадукцыі рамяства. У цэхах паглыбляецца маёмасная дыферэнцыяцыя, узмацняецца пану-ючае становішча багатай групы рамеснікаў.

У гарадское жыццё, як і ў жыццё ўсёй краіны, пранікаюць подкуп і карупцыя. Напрыклад, за пэўную плату можна было атрымаць цэхавае старшынства, выбранне членаў магістрата часам замянялася прызначэннямі войта і г.д.

У гарадах і мястэчках з'яўляюлда промыслы: млыны, цагельні, рудні, вінніцы, піваварні, якія належалі, як правіла, феадалу, але маглі на^-лежаць і магістрату. Часцей за ўсё яны здаваліся ў арэнду і (з далейшай дыферэнцыяцыяй працы) паступова пераўтвараліся ў мануфактуры.

Такім чынам, сельская і гарадская гаспадарка Беларусі ў выніку нястомнай працы народа да сярэдзіны XVIII ст. была ў асноўным адноўлена, але гэта не стала асновай трывалага эканамічнага росквіту. Палітычны крызіс, якім даўно ўжо хварэла Рэч Паспалітая, перара-стае ў агонію і вядзе дзяржаву да канчатковай згубы.