Bənİ İsraİl

Əzizlər, yəqin ki, Yusifin əhvalatını xatırlayırsınız. Yadınızdadır ki, Yə’qub və övladları Yusifin quyuya düşməsindən iyirmi il sonra Misrə köçdülər. Yə’qubun övladları, yə’ni Bəni İsrail o torpaqlarda yaşadılar və on illər keçdikdən sonra böyük bir tayfaya çevrildilər. Yusif vəfat etdikdən və o hadisədən yüzlərlə il keçdikdən sonra insanlar Yusifin Misirdəki xeyir və faydalarını unutdular. Fir’onlar yenidən Misirdə hakim oldular və insanları alçaldıb, xarlığa sövq etdirdilər.

Bəni İsrail tayfası başqalarından daha çox işgəncə və zülmlərə mə’ruz qalırdılar. Bəni İsrailin kişiləri gecə-gündüz işləməli, alçaq və xar vəziyyətindəki qul həyatlarını davam etdirməli idilər.

Onlar fir’ona ibadət etməli idilər, çünki, o, öz fikrinə əsasən insanların Rəbbi idi. Ona görə də bu tayfa onları bu vəziyyətdən xilas edəcək bir xilaskar insan gözləyirdilər. Bəni İsrail Yusif və Yə’qubdan bu müjdəni öyrənmişdilər. Onları işgəncə və zülmdən xilas edəcək bir kişinin doğulmasını gözləyirdilər. Zülm və işgəncələr artdıqca həmin xilaskar insanın təvəllüdü haqda söhbət də çoxalırdı.

Camaatın sözü fir’onun qulağına çatdı: işgəncə, əzab və zülm altında inləyən insanların sözü, münəccim və kahinlərin də təsdiq etdikləri söz.

Kahinlər fir’ona dedilər ki, Bəni İsrail arasında bir uşaq doğulacaq və o uşaq fir’onu həlak edəcəkdir. Fir’on bu xəbərdən qorxub, Bəni İsraili məhv etmək fikrinə düşdü. O, əmr etdi ki, Bəni İsraildə doğulan bütün oğlan uşaqlarını öldürsünlər. Onların hamilə qadınları üçün gizli mə’murlar ayırdı və qibtlilərdən, yə’ni yerli misirlilərdən onların yanında mamalar tə’yin etdi. Bunun vasitəsi ilə fir’on və onun casusları uşaqların cinsiyyətini müəyyən edirdilər.

Qurani-Kərim o qara günləri belə yad edir:

«O zaman ki, sizi fir’onun əlindən xilas etdik. Onlar sizə ən ağır işgəncələrlə əzab-əziyyət verdilər. Oğlanlarınızın başlarını kəsib, qadınlarınızı saxlayırdılar».

Fir’on Şeytan insan idi. O, camaata hakim olmaq yollarını yaxşı bilirdi. O, onların arasında təfriqə və ayrılıq toxumu səpməklə tayfaları bir-birinin canına saldı. Onların hamısı fir’onun razılığını qazanmaqla özlərini ona yaxınlaşdırıb, nüfuzlarını möhkəmlətməyə çalışırdılar.

Əsil misirlilər olan Qibtlilər Bəni İsrailə qərib və qul gözü ilə baxırdılar. Ona görə də Bəni İsrail tayfası çox aşağı səviyyədə yaşayırdı. Onlar Bəni İsraildən bir nəfərin fir’onu həlak edəcəyini bildikdə isə, onlarla yad ölkənin əsirləri kimi davranmağa başladılar.

Bu minvalla Bəni İsrail özlərinin ən çətin həyat dövrlərini yaşayırdılar. Fir’onun mə’murları onların bütün oğlan uşaqlarını götürüb, ya başlarını kəsir, ya da Nil çayına atırdılar. Analar öz övladları üçün ağlayırdılar. Fir’on körpə həyat qönçələrini torpağın altında basdırırdı. O, rəhimsizcəsinə onları məhv edirdi. O, çox zalım, öz güc və qüdrəti ilə öyünən bir insan idi.

Və’d olunmuş uşaq

Allahın istəyi bu idi ki, Musa doğulsun. Saleh qadın olan Yukabed çox qəmli görünürdü. Onun azad olmaq vaxtı yaxınlaşırdı. Qibti mama onun yanına gəlirdi ki, olacağı körpəsinin cinsiyyətini öyrənib, xəbər versin.

O ağır şəraitdə Musa adlı sevməli bir körpə doğuldu. Musa şirin və çox cazibəli bir uşaq idi. Körpəni görənlər istər-istəməz ona bağlanırdılar.

Musadakı bu cazibəni Allah-təala yaratmışdı. Ona görə də mama onu sevdi və anasına dedi:

-Yukabed, qorxma! Mən bu məsələ barəsində heç kəsə bir söz demərəm.

Allah-təala Yukabedin ürəyinə ilham etdi ki, Musaya süd versin. Anasının ürəyi bu nurani və günahsız uşağa məhəbbətlə dolu idi. Öz-özünə deyirdi: «Görəsən, doğrudanmı bu, və’d olunmuş uşaqdır?!»

Günlər ötürdü və casuslar o evdə doğulan bir oğlan uşağını axtarırdılar.

Fir’onun başında pis fikir var idi. O istəyirdi fəhlələri muzdsuz işlətsin. Ona görə də Bəni İsraili qul kimi işə vadar etmişdi. O fərman vermişdi ki, körpələri bir il öldürsünlər, bir il isə saxlasınlar. Musa anadan olandan bir il qabaq Yukabeddən Harun adlı bir oğlan doğulmuşdu. Musa dünyaya gələndə Harun kiçik bir uşaq idi. Bu iki nəfərin bir neçə il onlardan böyük olan bir bacıları da var idi. O, pak və ağıllı bir qız idi. Qardaşlarını sevirdi. Onlara mehribanlıq göstərir və onları qoruyurdu. Günlər keçdi. Yukabedin əziz övladı doğuldu. Amma, Yukabed qorxur və nigaranlıq keçirirdi Çünki, casuslar onun övladı olmasından xəbər tuta bilərdilər. Bu vaxt nə edəcəkdi?. Musanı Fir’onun təhlükəsindən necə qoruya bilər? Necə onu ölümdən xilas edə bilər? Onlarla günahsız körpənin başını kəsmiş, onlarla ananı gözü yaşlı qoymuş qılınclardan onu necə qoruya bilərdi?

Allah anasına ilham etdi ki, Musa üçün kiçik bir sandıq düzəltsin və təhlükə hiss etdiyi vaxt onu Nil çayına atsın. Şücaətli anası bu vəzifəyə əməl etdi. Bu işdə qızı ona kömək edirdi.

Bir gecə hiss etdi ki, təhlükə yaxınlaşmışdır. Casuslar südəmər körpələri toplamaq üçün evləri gəzirlər. Yukabed qızı ilə gecənin qaranlığında Nil çayına tərəf getdi. Qəmgin ana Nil çayının dalğalarına nəzər saldı və uşağına baxdı. Musa yuxuda idi. Anası evə qayıtmaq istəyirdi. Amma, daxilində olan bir qüvvə sandığı Nil dalğaları üzərinə atmağa məcbur etdi. Yukabed ulduzlu səmaya nəzər saldı. Onun ürəyində tam arxayınlıq yarandı. O, imanlı qadın idi və əmin idi ki, Allah onun uşağını qorxulu timsahlardan, mavi atların dişlərindən və bu günahsız körpəni gözləyən bütün təhlükələrdən qoruyub, xilas edəcəkdir. O arxayın idi ki, Allah onu anasına qaytaracaqdır.

İman və məhəbbətlə qarışmış qorxulu bir anda Yukabed kiçik sandığı Nil sularının üzərinə qoydu. Su dalğaları ayın nurunda parlayır, günahsız və yalqız uşağa qarşı mehribanlıq göstərirdi. Ona görə də onu uzaq bir yerə apardılar. Yukabed eləcə sandığa baxırdı. Nəhayət qaranlığın tə’sirində gözdən itdi. Qışqırmaq istəyirdi. Ulduzlara, aya, geniş səmaya, Allaha nəzər saldı. Ürəyində arxayınlıq və rahatlıq bulağı qaynadı. Qızı ilə birgə evə qayıtdı. O hiss edirdi ki, yenə də uşağı Musanı qucağına alacaqdır.