Həqİqət

Benyaminin Əzizə xüsusi məhəbbəti vardı. Amma, bu bağlılığın səbəbini anlamırdı. Ondan səfa və mehribanlıq görürdü. Yusif Benyaminə dedi:

-Əgər bu gün qardaşını görsən, onu tanıyarsanmı?

-Bəlkə. Çünki, üzü hələ yadımdan çıxmayıb.

Yusif qardaşını sevindirmək üçün dedi:

-Benyamin, yaxşı qulaq as! Bu qardaşların sənin qardaşın Yusifə həsəd aparıb, paxıllığını çəkdilər. Onu səhraya aparıb, quyuya atdılar. Yusif indi də diridir. O özü səbir edib, dözdü. Allah-təala səbir edənlərin mükafatını unutmur. Sənin həqiqi qardaşın mənəm. Allah mənə minnət qoyub (yaxşılıq edib), Misrin Əzizi etmişdir.

Benyamin üçün bu sözləri eşitmək dözülməz idi. Gözlərini ovdu. Elə bil yuxuda idi, birdən oyandı və özünü qardaşının qucağına atdı. Onu qucaqlayıb, ağladı. Yusif də ağlamağa başladı və qardaşına dedi:

-Bu məsələni qardaşlarına xəbər vermə. Mən, sənin Misirdə qalmağın üçün bir iş görəcəyəm. Bu haqda bir plan fikirləşmişəm. Sən bundan ötrü narahat olma.

Plan

Qardaşlar Benyaminin ardınca gəldilər. Onlar Əzizə dedilər:

-Atamız bizə sifariş edib ki, ondan muğayat olaq. O, bunun üçün bizdən xüsusi əhd-peyman almışdır.

Yusif öz xidmətçilərinə tapşırdı ki, karvanı hazırlayıb, onların qablarını buğda ilə doldursunlar. İşlərin gedişatına şəxsən nəzarət etmək üçün özü də ora getdi.

Fəhlələr işlə məşğul idilər. Qardaşlar da öz dəvələrini yoxlayırdılar. Yusif qardaşı Benyaminin dəvəsinə yaxınlaşıb, bahalı bir gümüş qabı onun yükünün arasına qoydu və üstünü buğda ilə örtdü.

Yusif bir planı icra etmək və onun vasitəsi ilə Benyamini Misirdə saxlamaq istəyirdi.

Karvan Misri tərk edib, Fələstin torpaqlarına getmək üçün hərəkətə başladı. Lakin, qardaşlar uzaqdan kiminsə onları çağırdığını eşitdilər:

-Dayanın! Siz oğrusunuz.

Qardaşların hamısı pərişan oldular, lakin, Benyamindən başqa. Çünki, o macəranın nə olduğunu bilirdi. Qardaşlar misirli mə’murun yanına gəlib, ona dedilər:

-Nə itirmisiniz?

Mə’mur dedi:

-Padşahın su içdiyi camı itirmişik. Onu kim tapsa bir dəvə məhsul verəcəyik. Qardaşlar and içdilər ki, bir şey oğurlamayıblar. Onlar dedilər:

-Allaha and olsun ki, özünüz də bildiyiniz kimi biz fəsad və pis işlər üçün bu ölkəyə gəlməmişik. Biz bura ailəmizə buğda almaq üçün gəlmişik.

Mə’mur dedi:

-Biz sizin yüklərinizi yoxlayacağıq. Əgər yalan demiş olsanız oğrunun cəzası nə olsun?

-Cəzası budur ki, kimdən oğurluq edibsə onun əsiri olur.

-Çox yaxşı. Biz sizin bütün qablarınızı axtaracağıq.

Yusif də gəldi və şəxsən karvan yüklərinin yoxlanılmasına başladı. O, öncə başqa qardaşlarının yüklərini yoxladı və sonra isə Benyaminin qabına çatdı. Əlini buğda qabına apardı və camı oradan çıxartdı. Bütün qardaşlar mat-məəttəl qalmışdılar. Amma, Benyamin qəm-qüssə içində durub, sakitcə baxırdı. Yusif dedi:

-İndi fikriniz nədir?

Qardaşlar qəzəb və naharatlıqla Benyaminə baxaraq dedilər:

-Ola bilər. Əvvəllər onun bir qardaşı da vardı. O da oğurluq etmişdi.

Yusif narahat oldu: Axı niyə qardaşları hələ də onun və qardaşının paxıllığını çəkirlər və onları sevmirlər?

Üzünü onlara tutub, dedi:

-Siz məqam və dərəcə e’tibarı ilə ən səviyyəsiz insanlarsınız və Allah dediklərinizdən xəbərdardır.

Böyük qardaş irəli gəldi və Əzizə yalvararaq dedi:

-Onun qoca və yaşlı atası vardır. Onu salamat qaytarmaq üçün bizdən əhd-peyman almışdır. Onun əvəzinə bizim hansımızı istəyirsən qul kimi qə’bul et.

Yusif dedi:

-Allaha pənah aparıram. Biz qabımız tapılan adamın əvəzinə başqa birisini saxlamarıq. Əgər belə etsək zülm etmiş olarıq.

Qardaşlar mə’yus olub, bir-birləri ilə məşvərət etməyə başladılar: Nə etsinlər? Atalarının yanına necə qayıtsınlar? İndi nə edək? Axı atamız bizdən peyman almışdı. Nə edək? Həqiqəti ona söyləyəkmi? Hə, ona deyək ki, Benyamin oğurluq etdi. Padşahın qabını oğurladığına görə onu qul götürdülər...

Böyük qardaş dedi:

-Benyaminsiz atamızın yanına necə qayıdaq? O bizdən əhd-peyman almışdı ki, onu salamat qaytaraq. Əvvəllər Yusifin başına nə gətirdiyimizi unutmusunuzmu? Atamızın qocalığına rəhm etmədik... Yox! Yox! Mən heç vaxt atamın yanına qayıtmayacağam. Atam mənə qayıtmaq icazəsi verənə qədər Misirdə qalacağam. Sizsə qayıdın və atamıza deyin ki, atacan, oğlun oğurluq etdi. Biz də qeyb elmi bilmirdik. Bilmirdik ki, Benyamin oğurluq edəcəkdir.

Qardaşlar sükut etdilər. Onlar on bir nəfər idilər. Əziz Benyamini saxladı. Böyük qardaş da Misirdə qaldı. Əhdini sındırdığı üçün o, atası ilə üzbəüz gəlmək istəmirdi.

Qardaşların doqquzu Fələstinə qayıtdılar. Onlar atalarını baş verən hadisədən xəbərdar etmək üçün ora getdilər.

Yə`qub onların həsəd olunmalarından qorxurdu. Ona görə də onlara tapşırmışdı ki, dağınıq halda Misrə daxil olsunlar. O istəyirdi ki, onlar şəhərə dağınıq halda girsinlər və birgə qayıtsınlar. İndi isə onların doquzu qayıtmış və özləri ilə kədərli bir xəbər gətirmişdilər.

Qardaşlar Yə`qubun yanına gəlib, ona dedilər:

-Atacan! Oğlun oğurluq etdi. Biz də yalnız bildiyimiz işlərə şəhadət verə bildik.

Yə`qub sükut etdi. Qardaşlar hiss etdilər ki, ataları onların sözünə inanmır. Ona görə dedilər:

-Əgər bizə inanmırsansa karvanlardan və Misirdə bizimlə birgə olanlardan soruş. Biz doğru deyirik.

Yə`qub öz əsasının köməyi ayağa qalxdı və dedi:

-Sizin nəfsiniz məsələni nəzərinizdə belə cilvələndirmişdir. Mən küfr etməyib, yaxşı səbir edəcəyəm. Yenə də səbir edib, dözəcəyəm, bəlkə Allah onların hamısını mənə qaytardı.

Yə`qub baş verən hadisədən çox nigaran idi. Yusifi xatırladı; iyirmi il bundan əvvəl itmiş Yusifi. Yə`qub bildi ki, baş verənlər Yusifin macərası ilə əlaqədardır. Ona görə dedi:

-Yusifin ayrılığına əfsus!

Qardaşlar dedilər:

-Sən hələ Yusifidən əl çəkmirsən? Ona ağlayıb, fikir çəkməklə canını əldən verəcəksən.

Yə`qub dedi:

-Mən qəm və kədərimi Allaha deyirəm. Allahın vasitəsilə sizin xəbəriniz olmayan bə`zi şeylər bilirəm.

O, bir az sükut etdi və sonra övladlarına dedi:

-Ey övladlarım! Gedin Yusifi və onun qardaşını axtarın. Mə’yus olmayın. Çünki, yalnız kafirlər mə’yus və ümidsiz olarlar.