Quyuda cəvahİr

Gözəl Allah Yusifi tək qoymadı. Çünki, o, bütün pak insanların dostudur.

Yusif qəmli idi, Amma, səbir edirdi. Bilirdi ki, baş verənlər onun üçün bir imtahandır. Ona görə də göyə baxır və hər an Allaha sitayiş edirdi.

Yusif yuxuda gördü ki, on bir ulduz, günəş və ay quyuya giriblər. Quyu nur və işıqla doludur. Gülümsəyib, hörmət və tə’zimlə ona səcdə edirlər.

Yusif yuxudan oyandı, mavi səmaya baxdı, bir dəstə ağ köçəri quş gördü. Atasından uzaq olduğu üçün ağlamağa başladı.

Üç gün keçdi. Yusif quyunun içində yaşayırdı; dəniz dibindəki cəvahir kimi; qaranlığın dərinliklərində olan lə’l kimi. Heç kim bu quyunun içində necə bir gövhər olduğunu bilmirdi. Allah-təala hələ ondan gözəlini yaratmamışdı. O, Yusifin ruhu idi; gözəl və əxlaqlı cavan. Allahdan başqa heç kimin o macəradan xəbəri yox idi.

Yusif üç gün heç nə yemədi. Su içməklə kifayətlənirdi. O, oruc tutmağa adət etmişdi. Əvvəllər atası ilə oruc tutardı. Buna görə də dözərək aclığın çətinliyinə tab gətirirdi. Onun şəffaf və pak ruhu vardı, lap köçəri quşların qanadları kimi.

Karvan

Yusif həyatının üç gününü quyuda keçirdi. O, bu müddətdə səhraları dolaşan canavarların ulaşma səsindən başqa bir şey eşitmirdi. Lakin, birdən təəcüblü səslər eşitdi. Diqqətlə qulaq asdı. Bəli, ticarət karvanının səsi idi. Onu dəvələrin ayaqlarının və karvan adamlarının səsindən tə’yin etdi.

Karvan quyunun yaxınlığında dayandı. Tacirlər öz xidmətçilərini su gətirmək üçün quyuya göndərdilər. O kişi öz vedrəsini quyunun dibinə atdı. Yusif bu anı gözləyirdi. Həmin kəndir quyudan xilas olmaq üçün azadlıq ipi idi.

Ürəyində sevinc bulağı qaynadı. Doğrudan da, Allah öz bəndələrini unutmur. O, Yusifi həmin qaranlıq quyudan xilas etdi. Mirvari öz sədəfindən çıxdığı kimi, Yusif də quyudan çıxdı. O, ay kimi qaranlıqların arasından öz yolunu açırdı. Nurlu çöhrəsi o məkanı işıqlandırmışdı. Hətta xidmətçilər bu qəfil hadisədən qorxmuşdular. Onlar qışqırdılar:

-Muştuluq! Bu yeniyətməyə baxın! Nə gözəl oldu!

Karvan adamları elə bildilər ki, Yusif fərari qullardan biridir. Qaçarkən quyuya düşmüşdür. Ona görə də onun qəbiləsi, əsil-nəsəbi və başına gələnlər haqqında heç nə soruşmadılar. Onu, satmaq üçün Misrə apardıqları malların içinə qoydular.

Mİsİr

Karvan Misrə doğru gedən yolunu davam etdirdi. Onlar on iki gündən sonra Misrə çatdılar. Orada Yusifin əhvalatının yeni bir hissəsi başlayır.

Yusif artıq Misirdə idi; üzərindən Nil çayı keçən və ona xeyir-bərəkət bağışlayan bir torpaqda. Tale yeniyetməlik yaşında olan Yusifi bu torpağa gətirib çıxarmışdı. O, tacirlərin Misirdə satmaq istədikləri mallardan biri idi.

Yusif az danışmağa adət etmişdi. Amma, ürəyi məhəbbətlə dolu idi; ona lütf və ehsan edən gözəl Allaha olan məhəbbətlə. Tacirlər Yusifin sükutundan qorxurdular. Qorxurdular ki, o, danışmağa başlayar və onların qulu olmadığını söyləyər. Ona görə də az qiymətə olsa da belə onu tez satmaq istəyirdilər.

Yusif özünün yeni bir ölkədə görürdü; qabaqca görmədiyi bir yerdə. O gördü ki, Nil çayı bu yerin cənub səmtindən axır. Qayıqlar onun mavi rəngli sularının üzərində hərəkət edirlər. Əkinçilər öz yerlərinə su çəkmək, əkin sahələrini suvarmaq üçün vedrədən istifadə edirlər. Karvan öz taxta və gümüş mallarını və həmçinin Yusifi satışa çıxartdı. Tacirlər Yusifi tez satmağa çalışırdılar.

O gün Misrin Əzizi (ölkə başçılarından biri) həmin yerə gəlib, şəxsən karvana baxırdı. Təhlükəsizlik qüvvələri Əzizin ətrafını tutmuşdular. O, mallara və tacirlərə nəzər salırdı. Gözü Yusifə düşdü. Bu gözəl uşaq barəsində onlarla söhbət etdi. Ona dedilər ki, bu oğlan satış üçündür. Onun qiymətini soruşdu. Dedilər ki, biz onu iyirmicə dirhəmə satırıq. Əziz onun pulunu verdi. Onlar sevinib, Yusifi satdılar. Çünki, onu satacaqlarına o qədər də inamları yox idi.

Beləliklə, Yusif bağ və bostanlarla əhatə olunmuş böyük bir saraya köçdü; hökumətin ikinci dərəcəli adamı olan Əzizin sarayına.

Yusif saraya daxil oldu. Gözü gözəl bir qadına düşdü. Bildi ki, o, Əzizin və bu əzəmətli sarayın sahibinin həyat yoldaşıdır. Əziz həyat yoldaşına dedi:

-Ona hörmət göstərin! Mən bu cavanın üzündə xeyir və yaxşılıq görürəm. Bizim üçün faydalı ola bilər. Onu övladlığa götürərik. Axı biz övlad sarıdan məhrumuq. Yusifi özümüzə övlad edərik.

Züleyxa Yusifi süzdü. Gördü ki, gözəl və nurani bir cavandır. İşıqlı gözləri vardır. Elə bil göydən enən bir mələkdir.

Həmin gün Yusif hamamda yuyundu. Təzə paltar geyindi. Kətandan və ipəkdən də nazik olan parçadan bir paltar geyindi. Misirlilər o zaman kətan əkir və onun sapından növbənöv paltarlar toxuyurdular.

Yusif sarayda hörmətlə yaşayırdı. Amma, bununla belə ölkənin qanunlarına əsasən o, Əzizin və onun həyat yoldaşının qulu hesab olunurdu. Çünki, onlar Yusifin sahibi idilər.

Beləliklə, Yusif Misrin ən böyük və ən əzəmətli saraylarının birində yaşayırdı. Amma, görəsən, Yusif bu yeni həyatından razı idimi?

Yox, əsla! O, atasına və öz doğma diyarına bağlanmışdı. Burada çox rahat yaşayırdı. Yeganə Allaha ibadət edir və zərrə qədər də ona şərik qoşmurdu. Amma, burda insanlar bütə ibadət edir və padşaha pərəstiş edirdilər. Bunlarla yanaşı Yusif səbir və dözümlə Allaha və onun peyğəmbərləri olan İbrahim, İshaq və Yə’quba imanla yaşayırdı.

Yusif günlərini keçirirdi. Günü gündən imanı artırdı. Səfa və səmimimiyyət qabaqkından daha artıq gözlərində parlayırdı. Hamı onu sevirdi. Onun səfa və səmimiyyətini, şücaəti və gözəl əxlaqını sevirdilər. O da insanlara qarşı məhəbbətli idi. Onların xeyrini istəyirdi. Kasıb və yoxsullara kömək edirdi. Əgər əkinçi bir kişi yorulub əldən düşsəydi, ona kömək edərdi və ya qoca bir fəhləni görsəydi, onun köməyinə tələsərdi.

Yusif belə yaşayır və hər il böyüyürdü. Onun ruhu və qəlbi də günbəgün böyüyürdü. Ondan məhəbbət və paklıq çeşmələri axırdı.

İllər keçdi və Yusif böyüyərək on səkkiz yaşına çatdı. Onun qəlbində həqiqət nuru saçırdı. Hər gün onu daha artıq hiss edirdi. Elə bil günəş və ulduzlar nur saçırdılar.

Yusifin Alllaha imanı vardı. Heç kəsi Allah kimi sevmirdi. Allahdan qorxduğu kimi heç kimdən qorxmurdu. O, Allahdan başqa heç kəsdən qorxmurdu.