32. Сучасная беларуская проза

Рекомендумая литература:

1. Белорусские литературно-художественные газеты и журналы

2. Гiсторыя беларускай лiтаратуры XX ст. Кнiга 2, том 4. 1986-2000 / пад рэд. У.В. Гнiламедава Мн., 2003.

3. Культурология: теория и история культуры: под ред. И.Е.Ширшова. Мн., 2004, с. 402-403.

У нашай краіне існуе некалькі вялікіх літаратурных арганізацый.Самыя знакамітыя з іх:

1) Саюз пісьменнікаў Беларусі. Мікалай Чаргінец, старшыня камісіі па міжнародных справах і нацыянальнай бяспецы савета рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь

2) Саюз беларускіх пісьменнікаў. Алесь Пашкевіч

Сайт: http://www.litbel.org/

В стране появилось общественное объединение — Союз писателей Беларуси. В чем причина его возникновения? Ведь до сих пор литераторов объединял Союз белорусских писателей.Сегодня в гостях у «Р» —первый секретарь правления Союза писателей Беларуси Анатолий Аврутин.

-- Анатолий Юрьевич, стоит признать, что ваша организация не так многочисленна, как Союз белорусских писателей…

— Тот союз разросся почти до шестисот человек. В последнее время туда пачками (по 18—20 человек) принимались новые люди, которых никто не знает. Беларуси не нужен союз на шестьсот человек. У нас нет какого количества людей, достойных называться писателями…

Сучасная беларуская проза жыве клопатамі пра час, народны лёс, які праламляецца ў лёсе асобных людзей. Яна вызначаецца пільнай ўвагай да асобы чалавека і штодзённых праяў жыцця. Рэальныя здабыткі сучаснай прозы немалыя. Пашырылася рэчышча “ваеннай” прозы творамі В. Быкава, І. Навуменкі, І.Чыгрынава. А. Адамовіча, А.Савіцкага і іншых пісьменнікаў. Нямала твораў прысвечана маральна-этычным і філасофскім праблемам, пасляваеннаму часу.

Трагічнай старонцы нашай гісторыі, звязанай з абвяшчэннем Беларускай Народнай Рэспублікі, прысвечаны раманы Г. Далідовіча “Свой дом”, “Пабуджаныя”. У іх паказваюцца лідэры БНР, якія, на думку аўтара, не здраднікі, а змагары.

У беларускай літаратуры пачынаюць пастепова абжывацца дэтэктыўна-прыгодніцкі і фантастычны жанры. Аўтарамі такіх твораў з’яўляюцца, як правіла, маладыя пісьменнікі Алесь Асташонак, Адам Глобус, Васіль Гілевіч, Анатоль Казлоў і інш.

Сучасная беларуская проза развіваецца ў розных жанрах, вядучым сярод якіх па-ранейшаму з’яўляюцца раман, аповесць, апавя- данне. У апошні час назіраецца цікавасць да лірычных мініяцюр, абразкоў, эсэ. Беларускія пісьменнікі па-філасафску ацэньваюць грамадска-сацэальныя працэсы сённяшняга дня, удумліва ўглядаюцца ў мінулае. Агульнымі для многіх твораў з’яўляюцца шырыня ахопу падзей, гуманістычна пафас, імкненне аўтара даць праўдзівую ацэнку таму, што робіцца сёння на Зямлі.

Сучасныя беларускія пісьменнікі:

Адам Глобус

Алесь Бабак

Алесь Наварыч – “Літоўскі воук”

Анатоль Бутэвіч

Анатоль Зэкаў

Анатоль Казлоў – галоўны рэдактар “ЛІМа”

Андрей Федарэнка – “Цунг-Цванг”, “Гісторыя хваробы”, “Шчарбаты талер”

Барыс Пятровiч (Сачанка)

Вiтаўт Чаропка

Вiктар Праўдзін

Вольга Іпатава

Вячаслаў Панін

Генрых Далідовіч

Зьміцер Вішнёў

Леанід Дранько-Майсюк

Людміла Рублеўская – “Скокі смерці”, “Сэрца мармуровага анела”

Мікалай Чаргінец

Мікола Гіль

Раіса Баравікова (часопiс “Маладосць” – «Вячэра манекенаў», “Каханне”, “Рамонкавы бераг”, «Такое кароткае лета»)

Святлана Алексіевіч

Ягор Конеў

Янка Сіпакоў

Драматургія:

Андрэй Курэйчык. Драматург. Аўтар трынаццаці п’ес і дзьвух кінасцэнарыеў. Скончыу юрыдычны факультэт БДУ, працуе ў Беларускім саюзе тэатральных дзеячоў.

Вясной 1999 года на сцэне студэнцкага тэатра БДУ “На філфаке”адбылася прэм’ера п’есы А.Курэйчыка “Споведзь Пілата”. 23 мая 2002 года на Малой сцэне Нацыянальнаго акадэмічнага тэатра імя Я.Купалы ў праекце “Тэатр п’есы” адбылася прэм’ера п’есы “П’емонцкі звер”.

Прэм’еры спектакляў па п’есам Андрэя Курэчыка ў Нацынальным акадэмічным тэатры – “Згублены рай” (рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра В. Раеўскі), у Тэатры беларускай драматургіі — “П’емонцкі звер” (рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра В. Анісенка) і “Саповедзь Пілата” (рэж. Ул. Арлоў), у Тэатры юнага гледача — “Ілюзіён” (рэж. Т. Пацай), у Гродзенскім абсласным драмтэатры — “П’емонцкі звер” ( рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра А. Жюгжда), у Віцебскім абл. драмтэатры — “Выканаўца жаданняў” (рэж. В. Грушоў).

На вясну 2003 года запланавана прэм’ера ў Маскоўскім мастацкім акадэмічным тэатры імя А.П. Чэхава у пастаноўцы маладога выпускніка Майстэрні Пятра Фаменкі Васіля Сеніна.

Літаратурная крытыка:

Пятро Васючэнка – адзін з найлепшых сучасных крытыкаў – мае на літаратуру вельмі адметны погляд. Ён здольны заўважыць у беларускай літаратуры шмат цікавага, непаўторнага, чаго няма ў ніводнай літаратуры сьвету.

Спадар Пятро выкладае беларускую літаратуру ў Беларускім лінгвістычным унівэрсытэце. А на факультэце журналістыкі БДУ, дзе і сам калісьці вучыўся, працуе з будучымі літаратурнымі крытыкамі, паэтамі і пісьменьнікамі, дапамагае ім бачыць тое галоўнае, што можа падказаць толькі вельмі дасьведчаны ў літаратуры чалавек. У гэтай гутарцы мы мелі сваёй мэтай вызначыць, чым беларуская літаратура можа быць прывабнай для большай колькасьці людзей, чым цікавяцца ёю зараз.

Зьміцер Вішнёў нарадзіўся ў 1973 годзе ў Дзебрацэне на Вугоршчыне. У 2000-ым годзе скончыў факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. У 1998-ым годзе браў урокі акварэлі ў віленскага мастака Эдуарда Падбярэзскага. 1999 — 2001 — урокі жывапісу ў мастака Уладзіміра Акулава. 2001-2002 — вучоба ў Маскве на Вышэйшых літаратурных курсах (семінар крытыкі). Адзін з патрыярхаў творчага руху Бум-Бам-Літ (1995 — 1998). Сябра суполкі “Шмэрцвэрк”. Аўтар кніг: “Бочкавы краб” (1995), “Афрыканскія матывы” (1996), “Клёкатамус” (1996), “Штабкавы тамтам” (1998), “Тамбурны маскіт” (2001). Перакладаўся на польскую, літоўскую, латышскую, расейскую, ангельскую, балгарскую, шведскую, фінскую, нямецкую мовы. Актыўна працуе ў галіне сінтэзаванага мастацтва.

Быкаў Васіль, нарадзіўся 19.06.1924 г. у вёсцы Бычкі Ўшацкага раёна Віцебскай вобласці ў сялянскай сям'і.

Народны пісьменнік БССР (1980).

Аўтар кніг апавяданняў, аповесцей «Жураўліны крык» (1960), «Ход канём» (гумар, 1960), «Трэцяя ракета. Здрада» (1962), «Альпійская балада» (1964, па матывах аповесці пастаўлены ў 1967 г. балет на музыку Я.Глебава), «Адна ноч» (уключана аповесць «Пастка», 1965), «Аповесці» (1969), «Сотнікаў. Абеліск» (1972, па аповесці «Сотнікаў» пастаўлены ў 1977 г. кінафільм «Узыходжанне»), «Воўчая зграя» (1975, пастаўлена опера на музыку Г.Вагнера «Сцежкаю жыцця», 1980), «Аповесці і апавяданні» (1978), «Пайсці і не вярнуцца» (1979), «Знак бяды» (1984, пастаўлены кінафільм у 1988), «У тумане» (уключаны таксама аповесці «Мёртвым не баліць» і «Аблава», 1989), «Дажыць да світання» (1990), рамана «Кар'ер» (І987). У 1974 г. выйшлі Выбраныя творы ў 2 тамах, у 1980-1982 гг. - Збор твораў у 4 тамах (уключаны таксама аповесці «Круглянскі мост», «Праклятая вышыня», «Яго батальён»). Выдаў кнігу крытыкі «Праўдай адзінай» (1984).

Па яго сцэнарыях пастаўлены кінафільмы «Трэцяя ракета» (1963), «Альпійская балада» (1966), «Дажыць да світання» (1975), «Воўчая зграя» (1976), 3-х серыйны тэлефільм «Доўгія вёрсты вайны» (1976), «Абеліск» (1977) і кароткаметражны фільм «Пастка» (1966). Аўтар п'есы «Рашэнне» (1972). На аснове аповесці «Сотнікаў» напісаў п'есу «Апошні шанц» (пастаўлена ў 1974), у 1979 г. пастаўлены спектакль «Пайсці і не вярнуцца». У маскоўскіх тэатрах пастаўлены яго п'есы: у 1976 - «Абеліск», у 1977 - «Скрыжаванне» (па матывах аповесцей «Сотнікаў» і «Круглянскі мост»).

Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Якуба Коласа (1964) за аповесць «Трэцяя ракета», Дзяржаўнай прэміі СССР (1974) за аповесці «Абеліск» і «Дажыць да світання», Дзяржаўнай прэміі БССР імя Якуба Коласа (1978) за аповесці «Воўчая зграя» і «Яго батальён», Ленінскай прэміі (1986) за аповесць «Знак бяды».

Ваўчыная яма, аповесьць, 1998

Пахаджане, прыпавесьцi, 1999

Балота, аповесць, 2001

Эквівалент, Гістарычнае апавяданьне

Доўгая дарога дадому, успамiны, 2002

Вячаслаў Адамчык

Вячаслаў Адамчык з’яўляецца адным з вядучых беларускіх пісьменнікаў, аўтарам шырока вядомай тэтралогіі “Чужая бацькаўшчына” (1978), “Год нулявы” (1983), “І скажа той хто народзіцца” (1987), “Голас крыві брата твайго” (1990). У цэнтры ўвагі пісьменніка — заходнебеларуская вёска Верасава. Аўтар прасочвае жыццё герояў на працягу даволі вялікага перыяду. Тут і часы даваеннай польскай дзяржавы, і першыя гады савецкай улады, і перыяд фашысцкай акупацыі.

У рамане “Чужая бацькаўшчына” В. Адамчык выкрывае меркантыльнасць, уласніцтва, прагу нажывы, бездухоўнасць. Твор прысвечаны паказу жыцця былой Заходняй Беларусі напярэдадні яе вызвалення. У центры яго — сям’я Уласа Корсака. Жыццё самога Уласа, здаецца, не заслугоўвае папрокаў : не краў, не падманваў, не рабіў зла людзям, не быў гультаём і абібокам. Але ж жыў па прынцыпу “мая хата з краю”. Нікому ён асабліва не дапамог, зўсёды застаючыся ў цяні. Пражыў жыццё Улас, пры гэтым не страуіўшы сябе як чалавека. Але пакаранне за жыццё ў сваёй нары, толькі дзеля сябе не мінула яго, паламаўіы лёс дачкі Алесі. Жыла яна хціва, зайздросна, з бабскімі забабонамі і сваркамі. Алеся страчвае чалавечую годнасць, пераступае праз народную мараль і этыку і а здольнай на злачынства, здраду. Яна выходзіць замуж за парабка Імполя, затым атручвае атручвае свякруху і нямую залоўку, перапісваючы на сваё імя зямлю. Але не прыносіць шчасця чужая бацькаўшчына Алесі, яна ператвараецца ў рабыню зямлі, маёмасці і бытавых абставін. Няўтульна становіцца і Імполю, для якога шырокі свет закрыўся вузкаэгаістычнымі, дробнымі інтарэсамі.

У другі рамане В. Адамчыка “Год нулявы” прасочваецца далейшы лёс герояў. Падзеі адбываюцца ў 1939 г., каді Заходняя Беларусь воінаў Чырвонай Арміі. З тымі, хто выйшаў насустрач воінам, быў і Імполь.

Заключны твор тэтралогіі — раман “Голас крыві брата твайго” — прысвечаны падзеям Вялікай Айчыннай вайны. Героі яго (Алеся, Імполь, Міця Корсак, Хрысця) прайшлі праз цяжкія ваенныя выпрабаванні. Раман заканчваецца сцэна гібелі Міці Корсака. Алеся і Імполь вязуць нябозчыка на могілкі. “Жыць трэба, жыць !”, -- усклікае Алеся, убачыўшы бягучага насустрач ёй шасцігадовага сына. Так, жыццё нельга спыніць, перарваць. Яно прадаўжаецца ў нашых дзецях і ўнуках.

Віктар Казько

Віктар Казько, аўтар раманаў “Неруш”, “Хроніка дзетдомаўскага саду”, аповесцей “Суд у Слабадзе”, “Но пасаран”, “Выратуй і памілуй нас, чорны бусел”, адносіцца да сярэдняга пакалення пісьменнікаў. У полі зроку яго знаходзіцца тэма вайны, пасляваеннае аднаўленне гаспадаркі, узаемаадносіны чалавека з прыродай.

У аповесці “Суд у Слабадзе” аўтар паказаў жорсткае аблічча фашысцкіх вылюдкаў – вампіраў, якія ў гады вайны ператварылі палонных дзяцей у донараў для сваіх салдат і афіцэраў.

Героямі аповесці “Выратуй і памілуй пас, чорны бусел” з’яўляюцца звычайныя палешукі, якія многа чаго зведалі ў сваім нялёгкім жыцці. Жывучы надзённымі клопатамі аб ежы, кураве, адзенні, яны як бы змірыліся са сваім лёсам і “бесперспектыўным” становішчам, адышлі ад грамадскай дзейнасці. Калі ж паўстала пытанне аб знісчэнні парадзелай пасля шматлікіх вырубак дубровы, дзе жыў занесены ў Чырвоную кнігу чорны бусел, людзі прачнуліся. Яны нарэшце зразумелі, што іх раўнадушша, абыякавасць да навакольнага могуць прывесці да бездані, забыцця, самазнішчэння. Аўтар сцвярджае, што кожны чалавек павінен заныць актыўную жыццёвую пазіцыю ў адносінах да прыроды і жывёльнага свету, грамадства наогул.

Цэментуючай асновай у рамане “Хроніка дзетдомаўскага саду”, дзе спалучыліся падзеі мінулай вайны і сённяшняга дня, з’яўляецца сад. Калісці яго пасадзіў Трахім Трубецкі, які верыў, што дрэвы — гэта працяг чалавечага жыцця, сувязь пакаленняў. Чалавек, на думку героя твора, жыве, “пакуль яго не забыліся” : “Пасаджанае табою дрэва — гэта ты сам, гэта чалавек, працяг яго ў вяках … Людзі пра яго не забудуцца, сад будзе расці”. Аднак у гады вайны сад быў знішчаны фашыстамі. Але зноў зашапацелі маладой лістотай дрэвы сада, які паслы вайны аднавіў дырэктар дзіцячага дома Мар’ян Знавец са сваімі выхаванцамі. Клопаты пра сад аб’ядналі герояў твора, зблізілі іх духоўна. У барацьбе з Сідарам Місцюком, які на месцы саду пабудаваў сваю хату, маральную перамогу атрымалі дырэктар і яго выхаванцы. Сад для іх, як і прырода наогул,-- гэта аснова чалавечага жыцця, яго будучыні.

Уладзімір Арлоў

Уладзімір Арлоў, аўтар кніг “Еўфрасіння Полацкая”(1992) і “Рандэву на манеўрах”(1992), гістарычнага эсэ “У пошуках украдзенага скарбу”(1993), засведчыў сваю адданасць ісціне пра мінулае беларусаў яшчэ на пачатку 80-х гг., калі ў мясцовым і тагачасным саюзным друку публікаваў артыкулы, у якіх рэзка крытычна адгукаўся на 5-томную акадэмічную “Гісторыю БССР” і аднаіменны школьны падручнік, называючы прама асноўную іх загану -- свядомую фальсіфікацію мінулага ваўгоду афіцыйнай гісторыяграфіі. У заснаванай на дакументальных фактах гісторыі першага вядомага Еўропе беларускага горада Полацка, сталіцы Полацкага княства, у якім жыла ў той час патранеса і заступніца

Беларусі Еўфрасіння Полацкая, У. Арлоў выступае як майстар празаічнага слова, а ў апавяданнях і аповесцях -- як строгі вучоны-прафісіянал, які ведае цану першакрыніцам і ўмее іх разглядваць на шырокім фоне мінулага і сучаснасці. Гісторыю ён любіць саму па сабе, у яе першавытворнасці, пазбягаючы мадэрнізацыі, калі даўняу ўсяго толькі ілюструе счасныя думкі аўтара. Сёняшнія нашы клопаты прысутнічаюць у поглядзе пісьменніка на даўнейшыя падзеі.

У апавяданні “Каля дзікага поля”, дзе ўзнаўляюцца апошнія хвіліны жыцця безыменнага аўтара слыннага “Слова аб палку Ігаравым”, адчуваецца, напрыклад , цяперашняя павышаная цікаўнасць да нашай гісторыі, імкненне пераасэнсаваць многія яе старонкі ў сучасным інфармацыйным полі.

Героі гістарычных твораў У. Арлова -- людзі незвычайныя. Слабыя фізічна, яны затое моцныя духам. Пераможаныя суседзямі, яны не адчу-ваюць сябе знішчанымі, бо ведаюць : апошняе слова ўрэшце будзе за імі, а калі ўжо не будзе іх саміх, то за іх дзецьмі. Менавіта ў гэтым трэба бачыць сэнс эпіграфа да апавядання “ Пяць мужчын у леснічоўцы” : “Gloria victis” (“Слава пераможным” ). Пяцёра беларусаў-інсургентаў, што засталіся пасля паражэння паўстання 1863 г., не лічаць сваю справу безнадзейнай. Так лічыць кіраўнік паўстанцкага атрада Тапор, адзін з паплечнікаў К. Каліноўскага, вядомы у гісторыі вызваленчага руху пад імем Людовіка Звяждоўскага. Так лічыць і беларускі філосаф Лышчын-скі, спалены за сваю ерась на кастры паводле загаду папскага нуцыя (“Місія папскага нуцыя”). Чалавека фізічна можна знішчыць, але пера-магчы ідэю нельга, бо ідэя неўміручая.

У выніку варожых інтрыг тэўтонцаў гіне апошні полацкі князь Уладзімір, а з ім разам знікае ў хвалях часу дынастыя Рагвалодаў (“Дзень, калі ўпала страла”). Аднак збыліся не толькі горшыя прадба-чанні князя, але і лепшыя : праз два гады посля яго смерці полацкія ратнікі сталі плячо да пляча з наўгародцамі і пскавічамі на Чудскім возеры, дзе адбылося Лядовае пабоішча і крыжакі пацярпелі сакрушаль-ны разгром, што на некалькі стагодзеў адвучыла іх ад паходаў на Усход.

У.Арлоў, як і іншыя нашы аўтары гістарычных твораў, шмкнецца знайсці адказ на пытанне, якое ў свой час вельмі захапляла Ф.Дастаеў-скага : у чым прычына таго, што беларусы, як нацыя, здольныя былі выжыць ва ўмовах жорсткага націску з боку агрэсіўных суседзяў на працягу стагоддзяў? Мабыць, было нешта такое ў іх нацыянальным характары, што дазваляла народу не толькі жыць, схіліўшы голаў перад рознага роду акупантамі, паланізатарамі і русіфікатарамі, але і зберагаць сваю жывую душу, не аддаваць яе на глум і здзек. У самым агульным выглядзе гэты погляд на беларуса выяўляецца ў славутай “Пагоні”. Грозны ваяка, які ўзняў свой меч і ўздыбіў каня, абараняе сваю нацыянальную незалежнасць і чалавечую годнасць ад любых замахаў.

Владимир Орлов: Произошла тотальная «зачистка» школьных программ

02/09/2007

Наряду с классиками в опалу попали и признанные во всем мире современники. Львиная доля учебных часов, отведенных на изучение творчества современных белорусских писателей, отдана произведениям менее известных творцов.

Купаловских «Тутэйшых» потеснили произведения главы провластного Союза писателей Беларуси, сенатора Николая Чергинца. Из раздела «Литература 30-х – 50-х годов» министерские цензоры вымарали все упоминания о репрессиях против белорусских писателей тех времен. Исчезли из учебников и «идеологически неправильные» по мнению чиновников произведения о Великой отечественной войне — «Облава» Василя Быкова и «Жертвы» Ивана Шамякина.

По мнению историка и писателя Владимира Орлова ситуация объясняется просто — слишком неудобные вопросы поднимают эти произведения: «Кто такие белорусы — нация или просто местное население? Именно до состояния «тутэйшых» (местных) хотели бы свести самосознание белорусов те, кто сегодня у власти. Что для нас страна, для них только территория, плацдарм, с которого можно попробовать вырваться на более широкое политическое поле».

Наряду с классиками в опалу попали и современники — Владимир Некляев, Валентин Акудович, Андрей Хаданович. Не важно, что авторы признаны во всем мире, их произведения издаются на польском, шведском, немецком языках. Львиная доля учебных часов, отведенных на изучение творчества современных белорусских писателей, отдана произведениям менее известных, зато лояльных к нынешней власти творцов. Владимир Орлов к таковым не относится:

«Произошла тотальная зачистка школьных программ от всех моих текстов и причина не только в личности автора. Причина в самих текстах. Мои исторические рассказы адресованы молодому читателю, у которого формируется национальное самосознание.».

Мерилом ценности литературного произведения не должна быть лояльность писателя к существующей власти, уверен известный поэт Геннадий Буравкин. Это наносит ущерб авторитету страны в мире:

«Когда мы за границей рассказываем, что наш любимый писатель Василь Быков, иностранцы читают его произведения и соглашаются «Да, конечно, Быков — великий писатель!». Но когда взамен мэтрам предлагают каких-то малоизвестных детективщиков, они прочитав скажут: «Боже мой, если это великий белорусский писатель, то, что же это за культура, что за литература, что за народ?»

Владимир Орлов констатирует:

«Десять лет назад я был уволен из издательства «Художественная литература» с уникальной формулировкой «за выпуск исторической и другой сомнительной литературы». Теперь эта «сомнительная литература» уволена со школьных программ».

По мотивам произведений Николая Чергинца снят фильм «Майор Ветров» (2007 г.)

Действие фильма «Ветров» разворачивается в наши дни. В Чечне во время операции по захвату группы боевиков майор Роман Ветров попадает в плен к своему старому знакомому ещё со времён Афганской войны – международному террористу Хаккиму, который неожиданно отпускает майора…

По мотивам произведений Николая Чергинца снят фильм «Вам задание» (2004 г.).

Остросюжетная драма. Киноповесть посвящена героическим и суровым событиям Великой Отечественной войны. Действие в фильме начинается весной последнего предвоенного года и завершается первыми мирными днями.

В центре повествования семья Купревичей – родители и три сына, избравшие для себя нелегкую службу. Старшие сыновья Алексей и Петр защищают родину на фронте, младший Володька сражается с фашистами в партизанском подполье, а после освобождения Беларуси братья ведут борьбу с остатками банд «лесных братьев».

Напряженность и динамизм кинодействию придает детективная сюжетная линия, связанная с нравственным противостоянием между молодым лейтенантом милиции Алексеем Купревичем и отпрыском старинного помещичьего рода Станиславом Рановским, ставшим предводителем банды в западных районах Беларуси и фашистским пособником. Производство: УП «Национальная киностудия «Беларусьфильм»

Книги Николая Чергинца:

Вам - задание. 1982г. 1997г. 2001г.

Запискй сотрудника милиции. 1975г.

3а секунду до выстрела. 1983г. 1997г. 2001г.

Однажды в марте. 2000г.

Киллер. 1999г. 2001г.

Кремлёвский колодец. 1998г. 2001г.

Побег. 2002г.

По божьей воле.2000г.

Последний герой. 2003г.

Последний приезд.2000г.

Приказ №1. 1985г. 1988г. 1990г. 2003г.

Профилактика правонарушений. 1978г.

Русская красавица. 2001г.

Свадьбы не будет. 2000г.

Следствие продолжается. 1977г. 1986г. 1997г. 2000г.

Служба - дни и ночи.1981г. 1997г.

Смертельный квадрат. 2000г.

Смертник. 2002г.

Сыновья. 1989г. 1997г. 2000г.

Тайна Овального кабинета. 2001г. 2002г.

Тайна Чёрных Гор. 1987г. 1997г. 2000г.

Тайнік у ціхім завулку. 1992г.

Тревожная служба. 1975г.

Убить вождя. 1999г. 2001г.

Упреждающий удар. 2002г.

Финал Краба. 1979г. 1986г. 1997г. 2000г.

Чёрный пёс. 2000г.

По мотивам романа Народного писателя Белоруссии Ивана Шамякина «Снежные зимы» снят фильм «Глубокое течение» (2005 г.)

Великая Отечественная война всколыхнула все мирное население белорусской земли. Проблема выстоять, защитить и освободить свой край от немецко-фашистских захватчиков стала главной и для тех, кто остался в тылу врага.

Иван Антонюк – бывший заведующий отделом исполкома – становится командиром партизанского отряда. В это трудное время ему пришлось учиться принимать правильное решение в организации партизанского движения, находить единственный верный выход в сложных переплетениях военных событий, испытывать горечь потерь и зарождение глубокого чувства любви…

«Глубокое течение» (2522 м., цв., рус., бел., Dolby Digital, 2005 г)

Производство: РУП «Национальная киностудия «Беларусьфильм»

Авторы сценария Ф.Конев

Режиссеры-постановщики М.Касымова, И.Павлов

Оператор-постановщик Т.Логинова

Художник-постановщик Л.Прудников

В ролях: Ярослав Иванов, Александр Жданович, Марина Коняшкина, Сергей Здоронков, Сергей Белякович, Анна Меликова, Александр Беспалый, Ольга Нефедова, Зинаида Кириенко, Максим Жукович, Екатерина Васильева и др.

По мотивам повести Андрея Федаренко «Щербатый талер» снят фильм «ТРИ ТАЛЕРА» (2005 г.).

В 1812 году раненый французский офицер Коклен при отступлении армии спрятал на территории нынешнего Березинского района Беларуси, вывезенные из Москвы сокровища. Место схорона он зашифровал с помощью бересты – схемы, трех монет-талеров с зазубринами на рубцах, а также загадочного слова, нацарапанного на бересте латинскими буквами…

В руки шестиклассницы Оксаны из Минска, большой фантазёрке и непоседе, случайно попадает старинный талер.

Отец Оксаны – ученый-историк рассказывает Оксане и её друзьям о тайне трех талеров, которая ведет свое начало от времен Великого Княжества Литовского. Ребята заняты поисками клада. Но для того, чтобы расшифровать карту-схему нужно найти еще две монеты!

Параллельно с детьми клад ищет и шайка взрослых во главе с загадочной личностью по имени Паук. Пути их не раз пересекаются…

Фильм «Три талера» рассчитан на широкую зрительскую аудиторию.

«Три талера» (цв., видео, 4 серии, 2005 г.) Производство: УП «Национальная киностудия «Беларусьфильм», Национальная государственная телерадиокомпания Республики Беларусь

Скончался народный писатель Беларуси Иван Шамякин :: ...В ночь на 14 октября 2004 г. скончался народный писатель Беларуси, академик Национальной академии наук Беларуси, Герой Социалистического Труда Иван Шамякин

В Минске пройдут похороны народного писателя Беларуси Ивана Науменко . 22 декабря 2006 г.

24 июля 2006 г. умер народный писатель Беларуси Янка Брыль - Телеграф ...24 июля умер народный писатель Беларуси Янка Брыль. Свои работы Янка Брыль начал публиковать еще в 1938 году 25.07.06 15:20 ...