- •1. Тэорыя літаратуры ў сістэме навук аб літаратуры.
- •2. Паходжанне мастацтва. Мастацтва як спосаб пазнання свету.
- •3 Літаратура ў сістэме культуры.
- •4 Літаратура як мастацтва слова. Месца літаратуры сярод іншых відаў мастацтва.
- •5. Літаратура як мастацтва слова. Літаратура і смі.
- •6. Мастацкі вобраз. Літаратурны вобраз.
- •7. Міфалогія – фальклор – літаратура. Міф у сучаснай літаратуры.
- •8. Аўтар, апавядальнік, персанаж у літаратурным творы.
- •9. Змест і форма літаратурнага твора.
- •10. Літаратурны твор як сістэма. Паняцце пра цэласнасць мастацкага тэксту.
- •11. Элементы зместу: тэма, праблема, ідэя. Задума твора.
- •12. Ідэя твора. Аўтарская і аб’ектыўная ідэя ў літаратурным творы.
- •13. Выбар тэмы. Тэматыка мастацтва.
- •14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці. (або пафас):
- •15. Прадметны свет літаратурнага твора.
- •16. Літаратурны вобраз. Вобраз-персанаж: сродкі стварэння.
- •17. Мастацкая дэталь. Дэталь і падрабязнасць.
- •18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар. Формы і прыемы псіхалагізму.
- •19. Персанаж і яго каштоўнасная арыентацыя.
- •20. Час і прастора ў літаратурным творы. Паняцце пра хранатоп.
- •21. Мова мастацкага твора. Паэзія і проза.
- •22. Мова як матэрыял літаратуры. Літаратурная мова і мова мастацкага твора.
- •23. Метафара і яе разнавіднасці. Метафарычнае мысленне ў літаратуры.
- •24. Тропіка.
- •25. Паэтычны сінтаксіс.
- •26. Элементы формы: кампазіцыя.
- •27. Кампазіцыйныя прыемы.
- •28. Сюжэт і фабула літаратурнага твора. Сюжэт як сродак раскрыцця характараў персанажаў.
- •29. Неаўтарскае слова: літаратура ў літаратуры.
- •30. Сістэмы вершаскладання.
- •31. Сілаба-танічная сістэма вершаскладання.
- •32. Рытміка. Метрыка (стапа, памер, метр, рытм).
- •33. Строфіка. Віды строф.
- •34. Цвердыя формы верша.
- •35. Белы верш, вольны верш, свабодны верш: суадносіны ва ўжыванні тэрмінаў.
- •36. Рыфма і рыфмоўка
- •37. Гукапіс літаратурнага твора. Інтанацыя.
- •38. Літаратурныя роды. Прынцыпы класіфікацыі літаратурных родаў.
- •39. Эпас як літаратурны род.
- •40. Лірыка як літаратурны род. Паняцце пра лірычнага героя.
- •41. Асаблівасці драмы як літаратурнага рода.
- •42. Літаратурныя жанры. Жанравыя канфрантацыі і традыцыі. Кананізацыя жанраў.
- •43. Міжродавыя і пазародавыя літаратурныя формы.
- •44. Літаратурныя іерархіі і рэпутацыі.
- •45. Міжнародныя літаратурныя сувязі. Нацыянальная спецыфіка літаратуры.
- •46. Літаратурны працэс: дынаміка і стабільнасць.
- •47.Літаратурны працэс: мастацкія сістэмы 19-20 стст.
- •48. Літаратуразнаўства і літаратурная крытыка.
- •49. Да пытання аб вывучэнні генэзісу літаратурнага твора.
- •50. Прынцыпы разгляду літаратурнага твора.
- •51. Стыль пісьменніка.
- •52. Жанры літаратуры і праца публіцыста.
45. Міжнародныя літаратурныя сувязі. Нацыянальная спецыфіка літаратуры.
Адрозненні паміж культурамі (і, у прыватнасці, літаратурамі) краін Захаду і Ўсходу відавочныя. Арыгінальнымі і самабытнымі рысамі валодаюць лацінаамерыканскія краіны, блізкаўсходні рэгіён, далёкаўсходнія культуры, а таксама Заходняя і Ўсходняя (па перавазе славянская) часткі Еўропы. Прыналежныя заходнееўрапейскаму рэгіёну нацыянальныя літаратуры, у сваю чаргу, прыкметна адзін ад аднаго адрозніваюцца.
Культура чалавецтва, уключаючы яе мастацкі бок, не ўнітарная. Кожнай нацыянальнай культуры ўласцівыя яе ўласныя рысы.
Для разумення культуры чалавецтва і сусветнага літаратурнага працэсу надзённа паняцце немеханічнага цэлага, складнікі якога, па словах сучаснага ўсходазнаўца, "не падобныя адзін аднаму, яны заўсёды ўнікальныя, індывідуальныя, незаменныя і незалежныя". Таму культуры (краін, народаў, рэгіёнаў) заўсёды суадносяцца як дапаўняльныя.
Усё гэта абумоўлівае спецыфічнасць эвалюцыі літаратур розных народаў, краін, рэгіёнаў. Заходняя Еўропа на працягу апошніх пяці-шасці стагоддзяў выявіла беспрэцэдэнтны ў гісторыі чалавецтва дынамізм культурна-мастацкага жыцця; эвалюцыя жа іншых рэгіёнаў спалучаная са значна большай стабільнасцю. Але як ні разнастайныя шляхі і тэмпы развіцця асобных літаратур, усе яны перамяшчаюцца ад эпохі да эпохі ў адным кірунку: праходзяць тыя стадыі, аб якіх мы казалі.
МІЖНАРОДНЫЯ ЛІТАРАТУРНЫЯ СУВЯЗІ
Пачаткі сутнаснай блізкасці паміж літаратурамі розных краін і эпох мянуюць тыпалагічнымі сыходжаннямі, або канвенгенцыямі. Нараўне з апошнімі аб'яднаўчую ролю ў літаратурным працэсе гуляюць міжнародныя літаратурныя сувязі (кантакты: уплывы і запазычанні).
Уплывам прынята зваць уздзеянне на літаратурную творчасць папярэдніх светапоглядаў, ідэй, мастацкіх прынцыпаў (па перавазе ідэйны ўплыў Русо на Талстога; пераламленне жанрава-стылявых асаблівасцяў байранаўскіх паэм у рамантычных паэмах Пушкіна). Запазычанне жа - гэтае выкарыстанне пісьменнікам адзінкавых сюжэтаў, матываў, тэкставых фрагментаў, маўленчых абарачэнняў і г.д.
Для сусветнай мастацкай культуры надзённыя шырокія і шматпланавыя кантакты паміж літаратурамі розных краін і народаў (пра што казаў Гётэ), але разам з тым неспрыяльны "культурны гегеманізм" літаратур, мелых рэпутацыю сусветна значных.
Ці ледзь не самая маштабная з'ява ў вобласці міжнародных літаратурных сувязяў Новага часу - інтэнсіўнае ўздзеянне заходнееўрапейскага досведу на іншыя рэгіёны (Усходняя Еўропа і нееўрапейскія краіны і народы). Гэты сусветна значны культурны феномен, названы еўрапеізацыяй, або вестэрнізацыяй, або мадэрнізацыяй, тлумачыцца і ацэньваецца па-рознаму, становячыся прадметам бясконцых дыскусій і спрэчак.
Сучасныя навукоўцы звяртаюць пільную ўвагу як на крызісныя і нават негатыўныя бакі еўрапеізацыі, так і на яе пазітыўную значнасць для "незападнаеўрапейскіх" культур і літаратур. У гэтай сувязі вельмі прадстаўнічая артыкул "Некаторыя асаблівасці літаратурнага працэсу на Ўсходзе" Памеранца, аднаго з яркіх сучасных культуролагаў. Па словах навукоўца, звыклыя для заходнееўрапейскіх краін падання на "нееўрапейскай глебе" дэфармуюцца. Адбываецца раскол у вобласці грамадскай думкі: узнікае супрацьстаянне заходнікаў і этнафілаў, захавальнікаў айчынных традыцый, якія змушаныя абараняцца ад размывання нацыянальнага жыцця "бескаляровым касмапалітызмам".
Шмат у чым падобныя думкі значна раней былі выказаныя ў кнізе вядомага філолага і культуролага Трубяцкога "Еўропа і чалавецтва". Аддаючы даніну павагі рамана-германскай культуры і адзначаючы яе сусветнае значэнне, навуковец разам з тым падкрэсліваў, што яна далёка не тоесная культуры ўсяго чалавецтва, што поўнае прылучэнне цэлага народа да культурнага, створанай іншым народам, справа немагчымае і што сумесь культур небяспечная. Еўрапеізацыя жа ідзе зверху ўніз і закранае толькі частка народа, а таму ў яе выніку культурныя пласты адасабляюцца адзін ад аднаго і ўзмацняецца класавая барацьба. У сувязі з гэтым прылучэнне народаў да еўрапейскай культуры ажыццяўляецца паспешна.
Адным з самых цяжкіх наступстваў еўрапеізацыі з'яўляецца знішчэнне нацыянальнага адзінства, раздзяленне нацыянальнага цела народа".
Вышэйшы вынік культурнага сінтэзу заўважаны ў творчасці Пушкіна і Цютчэва, Талстога. Нешта аналагічнае ў XVII-XIX стст. назіралася і ў іншых славянскіх літаратурах, дзе, па словах Ліпатава, мелі месца "узаемаперапляценне" і "злучэнне" элементаў літаратурных кірункаў, прыйшэлых з Захаду, з "традыцыямі мясцовай пісьменнасці і культуры", што азначала "абуджэнне нацыянальнай самасвядомасці, адраджэнне нацыянальнай культуры і стварэнне нацыянальнай славеснасці сучаснага тыпу".
Такім чынам, міжнародныя сувязі (культурна-мастацкія і ўласна літаратурныя), складаюць (нараўне з тыпалагічнымі сыходжаннямі) найважны фактар станаўлення і ўмацаванні адзінства рэгіянальных і нацыянальных літаратур.