- •1. Значэнне і змест паняццяў «міфалогія», «міф».
- •4. Міфалогія і фальклор.
- •1. Пачатак вывучэння міфалогіі.
- •2. Рамантычная канцэпцыя міфа.
- •3. Салярна-метэаралагічная і антрапалагічная школы.
- •4. Рытуалізм і функцыяналізм.
- •5. Сацыялагічная школа ў даследаванні міфалогіі.
- •6. Сімвалічная канцэпцыя міфа.
- •7. Псіхааналітычная і структуралісцкая канцэпцыі міфа.
- •1. Анімізм.
- •2. Татэмізм і фетышызм.
- •3. Магія як з’ява культуры.
- •1. Паняцце мадэлі.
- •2. Гара як мадэль свету.
- •3. Касмічнае Дрэва як мадэль свету.
- •4. Лічбавая мадэль свету.
- •5. Крыж як варыянт Прадрэва.
- •1. Класіфікацыя міфаў.
- •2. Крыніцы па вывучэнню міфалогіі.
- •3. Спецыфічныя рысы беларускай міфалогіі.
- •1. Беларуская касмагонія.
- •2. Структура космасу.
- •1. Беларускія багі ў тэалагічным кантэксце.
- •2. Першыя культы. Пантэон князя Уладзіміра.
- •3. Вярхоўныя багі беларускай міфалогіі.
- •1 Месца расліннасці ў сусветнай міфалогіі. Зараджэнне экалагічнай думкі.
- •2 Духі лесу ў беларускай міфалогіі.
- •3. Водная стыхія ў міфалагічным светапоглядзе беларусаў (вадзянік).
- •4. Вобраз русалкі ў міфалогіі беларусаў.
- •1. Паняцце культурнай прасторы.
- •2. Месца дамавіка ў міфалогіі беларусаў.
- •3. Вобраз кікімары ў беларускай міфалогіі.
- •4. Духі гаспадарчых пабудоў.
- •Асноўныя школы і накірункі
- •Ўсходніх славян
- •Урыўкі з кнігі . Рыбаков, б. А. Язычество Древней Руси / б. А. Рыбаков. – м. : Наука, 1988. – 784 с.
- •З дыялога Платона «Тимей»
- •Сущность поэзии и ее виды
- •Происхождение поэзии и ее познавательная функция
- •Определение трагедии как жанра, развитие ее
- •XXVI. Трагедия и эпос
- •Основные компоненты трагедии
- •Фабула – основа трагедии. Каковы должны быть фабулы в трагедии
- •Перипетия и узнавание
- •Части трагедии. Герои трагедии
- •Характеры в трагедии
- •О языке трагедии
- •Глава III симпатическая магия
- •Глава IV магия и религия
- •Глава IX поклонение деревьям
- •Глава XII священный брак
- •Поклонение дубу
- •Глава XIX запретные действия
- •Глава XX табу на людей
- •Глава XXI табу на предметы
- •Глава XXII запретные слова
- •Глава XXIV предание смерти божественного властителя
- •Глава XXV временные цари
- •Глава XXVI принесение в жертву сына правителя
- •Глава XXVIII умерщвление духа дерева
- •I. Роль мифа в жизни
- •II. Мифы о происхождении
- •III. Мифы о смерти и повторяющемся цикле жизни
- •IV. Мифы о магии
- •Подход к бессознательному
- •Об архетипах коллективного бессознательного
- •Психология и религия
- •Проблема души современного человека
- •Об отношении аналитической психологии к поэтико–художественному творчеству
- •Боязнь инцеста
- •Табу и амбивалентность чувств
- •А) Обращение с врагами
- •B) Табу властителей
- •С) Табу мертвецов
- •Анимизм, магия и всемогущество мысли
- •Инфантильное возвращение тотема
- •А) Происхождение тотемизма
- •Α) Номиналистические теории
- •Β) Социологические теории
- •Γ) Психологические теории
- •B) и с) Происхождение эксогамии и ее отношение к тотемизму
4. Міфалогія і фальклор.
Вызначэнне фальклору выпрацаванае групай міжнародных экспертаў і прынятае ў «Рэкамендацыях ЮНЕСКА па захаванню фальклору» (1989 г.) мяжова шырокае і сінанімічнае паняццю «традыцыйная культура»: «Фальклор – калектыўная і заснаваная на традыцыях творчасць груп або індывідумаў, якая з’яўляецца адэкватным адлюстраваннем іх культурнай і нацыянальнай самабытнасці; фальклорныя ўзоры і каштоўнасці перадаюцца вусна, шляхам імітацыі або іншымі спосабамі. Яго формы ўключаюць мову, вусную літаратуру, музыку, танцы, гульні, міфалогію, абрады і звычаі, рамёствы, архітэктуру і іншыя віды мастацкай творчасці».
Іншае вызначэнне фальклору было выпрацавана ўдзельнікаміЧацвёртай Скандынаўскай канферэнцыі фальклорнага архівазнаўства і дакументацыі і прапанавана як альтэрнатыўнае да прыведзенага вызначэння ЮНЕСКА: «Фальклор – калектыўныя традыцыйныя веды, створаныя чалавечай фантазіяй. Гэтыя веды ў некаторых выпадках маніфестуюцца праз выяўленчыя культурныя формы. Фальклор пастаянна ствараецца занава праз выканальніцкія сітуацыі, вызначаныя індывідуальнымі рысамі. Фальклор перадаецца галоўным чынам праз словы і дзеянні, але нават у артэфактах – такіх як ежа, адзенне, творы мастацтва і архітэктуры – можна знайсці ідэі і сімвалы, якія з’яўляюцца фальклорам».
Аўтэнтычны фальклор – першакрыніца, асобая спецыфічная галіна духоўнай культуры, якая аб’ядноўвае ўсе віды творчай дзейнасці – славесную, музычную, народныя абрады і гульні, танец, народны тэатр, прыкладное мастацтва ў іх спрадвечным, адэкватным генетычным вытокам выглядзе, без апрацовак. Аўтэнтычны фальклор функцыянуе ў натуральным вясковым ці гарадскім асяроддзі; існуе як вусная традыцыя, што вызначае варыятыўна-мносны тым мастацкай прадукцыі; праяўляе сябе поліфункцыянальна як калектыўная свядомасць, псіхалагічна арыентаваная на непасрэдныя, нефармальныя зносіны.
Другасны (секундарны) фальклор – розныя яго віды і жанры, прыстасаваныя для арганізаваных аматарскіх калектываў мастацкай самадзейнасці. Бытуе ў розных умовах і выконвае рэкрыатыўную функцыю. У сучаснай сістэме фальклору міфалагічны кампанент прысутнічае практычна ва ўсіх яго жанрах і відах. Так, міфалогія прысутнічае і ярка праяўляецца у такіх відах народнай культуры як абрад, абрадавыя песні, абрадавыя танцы, абрадавыя гульні, народны касцюм, народныя рамёствы, народная медыцына. Міфалогіяй прасякнута ўся сістэма фальклору, але такі асобны жанр як міф у сучаснай сістэме фальклору адсутнічае.
Этнічная лакальная культура – культура этнічнай лакальнай супольнасці, якая гістарычна сфарміравалася і існуе ў пэўнай геаграфічнай прасторы, уяўляе сабой сукупнасць самабытных мясцовых гісторыка-культурных традыцый, звычаяў і абрадаў, разнастайных праяў матэрыяльнай і духоўнай культуры, аб’яднаных адзінствам светапогляду і мовы. Падставай існавання лакальнай культуры з’яўляецца наяўнасць лакальнай супольнасці, якая ідэнтыфікуе сябе як супольнасць на падставе пачуцця лакальнай гісторыі, культуры і выяўляе іх праз мясцовы фальклор, наратывы і іншыя формы мастацкага ўвасаблення.
Нематэрыяльная культурная спадчына азначае звычаі, формы ўяўлення і выяўлення, веды і навыкі, – а таксама звязаныя і імі інструменты, прадметы артэфакты і культурныя прасторы, прызнаныя супольнасцямі, групамі і, у некаторых выпадках, асобнымі людзьмі ў якасці часткі іх культурнай спадчыны. Такая нематэрыяльная культурная спадчына, якая перадаецца ад пакалення да пакалення, пастаянна ўзнаўляецца супольнасцямі і групамі ў залежнасці ад навакольнага асяроддзя, іх ўзаемадзеяння з прыродай і іх гісторыі і фарміруе ў іх пачуццё самабытнасці і пераемнасці і гэтым садзейнічае павазе да культурнай разнастайнасці і творчасці чалавека.
Лекцыя 2. Гісторыя вывучэння міфалогіі: асноўныя школы і накірункі.
План.
1. Пачатак вывучэння міфалогіі.
2. Рамантычная канцэпцыя міфа.
3. Салярна-метэаралагічная і антрапалагічная школы.
4. Рытуалізм і функцыяналізм.
5. Сацыялагічная школа ў даследаванні міфалогіі.
6. Сімвалічная канцэпцыя міфа.
7. Псіхааналітычная і структуралісцкая канцэпцыі міфа.
Літаратура.
1. Беларуская міфалогія : Энцыклапед. слоўнік / С. Санько [і інш.]; склад. І. Клаіковіч. – 2-е выд., дап. – Мінск : Беларусь, 2006. – 599 с. : іл.
2. Беларускі фальклор : энцыклапедыя ў 2 т. – Т. 1. – Мінск : БелЭн, 2005. – 768 с. :іл. Т. 2. –Мінск : БелЭн, 2006. – 832 с.: іл.
3. Рыбаков, Б. А. Язычество Древней Руси / Б. А. Рыбаков. – М. : Наука, 1988. – 784 с.
4. Тайлор, Э. Б. Первобытная культура : пер. с англ. / Э. Б. Тайлор. – М. : Политиздат, 1989. – 573 с.
5. Фрэзер, Д. Д. Золотая ветвь: исследование магии и религии / Д. Д. Фрэзер. – М. : Политиздат, 1983. – 703 с.