
- •Н.В. Вердыш, в.М. Богдан беларуская мова (прафесійная лексіка)
- •Мінск 2011
- •Тэма 1 уводзіны. Мова – духоўны скарб народа Мова і соцыум. Функцыі мовы ў грамадстве
- •Маўленне
- •Формы маўлення
- •Віды маўленчай дзейнасці
- •Тэкст як адзінка маўлення
- •Канцэпцыі паходжання і час фарміравання беларускай мовы
- •Перыядызацыя беларускай мовы
- •Беларуская мова сярод іншых моў свету. Падабенства і адрозненне
- •Тэма 2 лексічная сістэма беларускай літаратурнай мовы
- •Віды пераноснага значэння слова
- •Лексічныя сродкі мовы
- •Разнавіднасці лексікі Лексіка паводле паходжання
- •Лексіка паводле ступені ўжывання
- •Лексіка беларускай мовы паводле сферы ўжывання
- •Паняцце тэрміна
- •Асаблівасці тэрмінаў
- •Асаблівасці ўтварэння тэрмінаў:
- •Тэма 3 функцыянальныя стылі маўлення
- •Гутарковы (размоўны) стыль
- •Афіцыйна-справавы стыль
- •Публіцыстычны стыль
- •Мастацкі стыль
- •Тэма 4 культура прафесійнага маўлення
- •Паняцце літаратурнай нормы
- •Арфаэпічныя нормы
- •Акцэнталагічныя нормы
- •Арфаграфічныя нормы
- •Прынцыпы беларускага правапiсу
- •Правапіс галосных о, э, а
- •Правапіс галосных е, ё, я
- •Правапіс спалучэнняў галосных у запазычаных словах
- •Правапіс прыстаўных галосных і прыстаўных і ўстаўных зычных
- •Правапіс у, ў
- •Правапіс д – дз, т – ц
- •Правапіс падоўжаных зычных
- •Правапіс cпалучэнняў зычных
- •Правапіс звонкіх і глухіх, свісцячых і шыпячых зычных
- •Правапіс мяккага знака і апострафа
- •Правапіс складаных назоўнікаў
- •Правапіс складаных прыметнікаў
- •Правілы пераносу слоў
- •Правапіс вялікай і малой літар
- •Марфалагічныя нормы Род назоўнікаў
- •Лік назоўнікаў
- •Правапiс канчаткаў назоўнiкаў
- •I скланенне
- •II скланенне
- •Правапiс суфiксаў прыметнiкаў
- •Ступені параўнання якасных прыметнікаў
- •Скланенне займеннікаў
- •Правапіс лічэбнікаў
- •Сувязь лічэбнікаў з назоўнікамі
- •Асабовыя дзеясловы. Спражэнне дзеясловаў
- •Асобыя формы дзеяслова
- •Утварэннеіўжыванне дзеепрыметнікаў
- •Утварэннеіўжыванне дзеепрыслоўяў
- •Правапіс прыслоўяў
- •Правапіс прыназоўнікаў, злучнікаў, часціц, выклічнікаў
- •Правапісне (ня)іні
- •Адрозненне часціцне, ні
- •Сінтаксічныя і пунктуацыйныя нормы Асаблівасці пабудовы словазлучэнняў у беларускай і рускай мовах
- •Найбольш ужывальныя словазлучэнні
- •Працяжнік паміж дзейнікам і выказнікам
- •Ускладнены сказ
- •Знакі прыпынку пры аднародных членах сказа
- •Знакі прыпынку пры параўнальных зваротах
- •Знакі прыпынку пры адасобленых азначальных зваротах і словах
- •Знакі прыпынку пры адасобленых акалічнасцях і акалічнасных зваротах
- •Коска пры пабочных і ўстаўных канструкцыях
- •Коска пры зваротку
- •Складаны сказ
- •Знакі прыпынку ў складаназлучаных сказах
- •Знакі прыпынку ў складаназалежным сказе
- •Знакі прыпынку ў бяззлучнікавым сказе
- •Простая мова
- •Літаратура
Найбольш ужывальныя словазлучэнні
бачыў на свае вочы, чуў на свае вушы, пазычыць грошай (пілы, сякеры), пераслаць на адрас, за пяць метраў ад дома, распытваў пра сястру, спатыкнуцца на пень, з прычыны занятасці, падобны да бацькі, павезлі ў млын, гурбы па лапцю, спазніцца праз дождж, дом на пяць пакояў, забыцца на яго, уцячы з палону, блукаць па начах, выбраць на свой густ, з нагоды свята, на ўсіх напрамках, створаны на ўзор, заданне дадому, чытаць самому сабе, а 17-й гадзіне, за ветрам нічога не чуваць.
Працяжнік паміж дзейнікам і выказнікам
ставіцца:
1. Назоўнік Н.скл. – Назоўнік Н.скл. Беларусь – мая маці і мова, паветра і хлеб.
2. Лічэбнік Н.скл. – Лічэбнік Н.скл. Тры ды пяць – восем.
3. Назоўнік Н.скл. – Лічэбнік Н.скл. Плошча запаведніка – восемдзесят гектараў.
4. Лічэбнік Н.скл. – Назоўнік Н.скл. Абедзве – слаўныя дзяўчыны.
5. Інфінітыў – Інфінітыў Жыць – Радзіме служыць.
6. Інфінітыў – Назоўнік Н.скл. Лічыцца сябрам такога знакамітага чалавека – радасць.
7. Назоўнік Н.скл. – Інфінітыў Воўк спыняецца, а заяц – уцякаць.
8. ________ – Ідыёма (фразеалагізм) Твар – кроў з малаком.
гэта Айсбергі – гэта алмазы палярнага ззяння.
9. ________ – вось Свая зямля – вось што аснова.
значыць
10. ______ – усечаная форма дзеяслова А дзядзька раптам – гоп налева!
не ставіцца:
1. Асабовы займеннік Назоўнік Н.скл. Не трэба мне дапамагаць, ты ж усё-такі мой госць.
прыслоўе Фатаграфія таксама мастацтва.
2. _______ часціца Сакавік толькі пачатак вясны.
пабочнае слова Дачка, вядома, таксама ўрач.
злучнік
3. _______ не _________ Праўда не скварка, з кашаю не з’ясі.
4. _______ прыметнік, прыслоўе Нашы азёры вялікія і светлыя.
5. _______ як, што, нібы А дзяўчаты як дождж залаты.
быццам Возера ў сонечны дзень нібы люстэрка.
6. Ф р а з е а л а г і з м Паеду ў Мікуцічы да бацькоў, пажыву трохі,
агледжуся, а там Бог бацька.
7. Інверсія: ______ Страшэнны штукар і свавольнік гэты Нёман.
(адваротны парадак слоў)
Ускладнены сказ
Ускладнены сказ – просты сказ, які ўскладняецца аднароднымі, адасобленымі членамі сказа, пабочнымі i ўстаўнымі канструкцыямі, звароткам, параўнальнымі зваротамі.
Сказы з аднароднымі членамі сказа
Члены сказа, якія адказываюць на адно і тое ж пытанне, адносяцца да аднаго і таго ж слова і вымаўляюцца з інтанацыяй пералічэння, называюцца аднароднымі. Аднароднымі могуць быць як галоўныя, так і даданыя члены сказа. Аднародныя члены сказа пашыраюць структуру выказвання, ускладняюць яго, выражаюць лагічную аднароднасць паняццяў.
Знакі прыпынку пры аднародных членах сказа
Коска ставіцца:
1. Паміж аднароднымі членамі пры адсутнасці злучнікаў:
▲, ▲, ▲, ▲.
Згінулі сцюжы, марозы, мяцеліцы.
На палатах, на стрэхах ляжаў іней.
2. Паміж аднароднымі членамі, звязанымі адзіночнымі супраціўнымі злучнікамі а, але, ды (у значэнні але), аднак, затое.
▲, а, але, ды (у значэнні але), аднак, затое ▲.
Цячэ вада ў сіняе мора, ды не выцякае.
Праз галлё прабівалася яркае, але ўжо халоднае сонца.
3. Калі аднародныя члены звязаны паўторнымі злучнікамі (і - і, ні - ні, або - або, ці - ці, то - то і інш.), то коска ставіцца перад другім з іх:
і▲, і▲ ні▲, ні▲ або▲, або▲ ці▲, ці▲
На латках і вінаград, і яблыкі, і слівы.
Ні чалавек, ні звер, ні птушка не парушалі яго ранішняга спакою.
4. Перад першым з паўторных злучнікаў, калі аднародны член з гэтым злучнікам працягвае пачатае пералічэнне:
▲, і▲, і ▲
На латках вінаград, і яблыкі, і слівы.
Ды ўспомню пажары, і варожыя хмары, і завеі халодных вятроў, і слату, і нягоды, і начныя паходы, і агні партызанскіх кастроў.
5. Паміж парамі аднародных членаў, звязаных злучнікам і:
▲ і ▲, ▲ і ▲, ▲ і ▲.
Мора – гэта Капітан Нэма і Рабінзон Круза, піраты і людаеды, васьміногі і не адкрытыя яшчэ астравы.
6. Перад другой часткай парнага злучніка, які звязвае аднародныя члены (як – так і, не толькі – але і, не так - як):
як ▲, так і ▲ не толькі ▲, але ▲ не так ▲, як ▲
Гіпапатам хоць і жыве ў вадзе, але корміцца на зямлі.
Урач не толькі ратуе ад смерці, але і выклікае веру ў жыццё.
Коска не ставіцца:
1. Паміж аднароднымі членамі, звязанымі адзіночнымі злучнікамі і, ды (у значэнні і), ці, або:
▲ і, ды (у значэнні і), ці, або ▲.
Вакол лятуць бары і гоні.
Шуміць сасняк ды бярэзнік голы.
2. Перад першым аднародным членам, калі пералічэнне пачынаецца з паўторнага злучніка:
і▲, і▲, і▲ ні▲, ні▲ або▲, або▲ ці▲, ці▲
Вакол і лес, і хмызнякі, і зялёная дубрава.
3. Унутры ўстойлівых словазлучэнняў тыпу: і смех і грэх, ні жывы ні мёртвы, ні тое ні сёе, ні свет ні зара і г.д.
і▲ і▲ ні▲ ні▲ – устойлівыя словазлучэнні
4. Паміж азначэннямі, якія не з’яўляюцца аднароднымі: Першыя мокрыя сняжынкі ўпалі на зямлю.
Сказы з параўнальнымі зваротамі
Параўнальныя звароты – гэта словы ці словазлучэнні, якія шляхам параўнання раскрываюць ці ўдакладняюць змест іншых слоў. Уводзяцца пры дапамозе злучнікаў: як, быццам, нібы, нібыта, што, чым, як бы і інш.
Параўнальныя звароты могуць складацца з аднаго ці некалькіх слоў, могуць стаяць у пачатку, сярэдзіне ці канцы сказа, паясняюць розныя члены сказа.