Марфалагічныя асаблівасці навуковага стылю

Наяунасць абстрактных паняццяу і катэгорый у тэрміналогіі абумоулівае шырокае выкарыстанне назоунікау з абстрактнымі значэннямі з суф. – нн, енн, энн, анн – абнародванне, адчужэнне.

Для навуковага выкладу характэрны назвы родавых, абагульняючых паняццяу, а таксама словазлучэнняу: інфармант, навуковыя прыборы начнога бачання.

Адметнай рысай навуковага стылю з^,уляецца выкарыстанне назоунікау у родным склоне.

Уласны імены часта сустракаюцца у якасці замежнага кампанента словазлучэння у назвах формул, методыкі, тэорый. Магдэбурскае права.

Тэхнічныя тэксты маюць сваю спецыфіку выкарыстання назоунікау: рэчыуныя назоунікі ужываюцца у формах множнага ліку.Малы, смолы, солі, металы.

Прыметнікі у навуковых тэкстах уваходзяць у асноуным да тэрміналагічных словазлучэнняу i выконваюць інфармацыйную ці класіфікацыйную функцыю. Класіфікацыйная роля прыметніка абумоулівае у тэкстах дакладных навук якасныя прыметнікі маюць ступень параунання i форму суб^,ектыунай ацэнкі (малы, маченькі, найменшы).

Для навуковай мовы характэрны субстантываваныя прыметнікі і дзеепрыметнікі у форме адзіночнага i множнага ліку тыпу: непауналетнія, падсудны.

Дзеепрыметнікі сустракаюцца пераважна у складзе тэрміналагічных словазлучэнняу, напрыклад: крэдыт адтэрммнаваны.

Шырокае ужыванне дзеясловау 3-й асобы цяперашняга часу, дзеясловау у будучым часеабвеснага ладу.

У навуковым мауленні пашырана выкарыстанне таксама неазначальнай формы дзеяслова у спалучэнні з мадальнымі i 1ншымі словам, якая мае значэнне неабходнасці i выступае як сродак выражэння падпісання рэкамендацыі, указанняу: трэба мець на увазе, трэба успомніць.

Сінтаксічныя асаблівасці навуковага стылю

У навуковым выкладзе пераважнгае ужыванне апавядальных сказау, што тлумачыцца асноунай іх задачай – паведаміць аб якой-небудзь, інфармаваць чытача усцвярджальнай або адмоунай формай.

Па эмацыянальна экспрэсіунай афарбоуцы апавядальныя сказы бываюць клічныя, у тым выпадку, калі яны пераважна ужываюцца узначэнні “звярніце увагу”.

У адносінах да тэксту клічныя сказы могуць быць аутаномнымі або афармляцца у выглядзе устауных канструкцый.

Пытальныя сказы маюць сваю спецыфіку ужывання: часта яны ужываюцца у канструкцыі “пытанне-адказ”, часам пытальныя сказы ідуць адзін за адным, што прымушае чытача задумавацца над прачытанным.

Пабуджальныя сказы служаць не загадам ці просьбай, а запрошаннем да сумесных дзеяннеу (або разважанняу). Зрабіце табліцу, у якай парауноваюцца паказнікі долі ВГП у працэнтах.

Для навуковага тэксту характэрны сказы, у якіх ужываюцца аднародныя і адасобленыя члены сказа.

Аднародныя – служаць для класіфікацыі або сістэматізацыі з^,яу, прыкмет, прадметау ім уласціва, інтанацыя пералічвання або супастаулення, звязываюцца зауседы бяззлучнікавай сувязю або пры дапамозе злучнікау: і, не толькі – але і, а таксама.

Ужыванне пабочных і устауных канструкцый мае свае асаблівасці: пабочныя канструкцыі звычайна паказваюць на сувязь і падатак думак, спосаб іх афармлення, крыніцу паведамлення, упэуненасць.(сярод самых знакамітых белдарускіх атлетау пачатку 20 стагоддзя быу, безумоуна, Якуб Чэхау)

Параунальна-рауналежныя звароты- служаць для вызначэння адпаведнасці, тоеснасці паміж прадметамі, з^,явамі на аснове іх прымет або абставін, пры іх адбываецца дзеянне, яны не маюць метафарычнасці. Выдзяляюцца коскамі або пачынаюцца злучнікамі як і, як.

Ад параунальна-рауналежных зваротау трэба адрозніваць што звароты са злучнікам як, які мае значэнне 'у якасці': На Беларусі барацьба як народны від спорту вядома здауна.

У навуковых тэкстах часцей выкарыстоуваюцца складаназалежныя сказы - падпарадкавальная сувязь, злучнікі ці злучальныя словы дазваляюць больш дакладна выразцьь адносіны паміж часткамі складанага сказа, выявіць i удакладніць гэтыі адносіны - адносіны часу, умовы, прычыны, месца i т.д.

Неабходнасць даваць тлумачэнні паняццям абумоулівае частае выкарыстанне складаназалежных сказау з даданымі азначальнымі часткамі (часам адасобленымі азначэннямі ці акалічнасцямі).жыллевы кодэкс- комплексны закон.

У навуковых тэкстах выкаоыстоуваюцца складаназалежныя сказы, галоуная частка якіх тыпу: варта падкрэсліць, што …, будзем лічыць, што…, гэта азначае, што….

Асноуная інфармацыя змяшчаецца у даданай частцы.

У складаназалежный сказах паміж двума падпарадкавальнымі злучнікамі, якія стаяць паміж галоунай і даданай часткі коска ставіцца, калі пропуск даданай часткі не нарушае агульны сэнс складаназалежнага сказа. Аксіема>доказ > вывад.

Для лагічнага выказвання выкарыстоуваюцца спецыфічныя словы і канструкцыі: дапусцім, што; няцяжка зауважыць; што; акрамя гэтага; такім чынам; з раскладу відаць.

У навукковым выкладзе адсутнічае персаніфікацыя і не важна хто гаворыць, важна што сказана, абумоулівае выкарыстанне пасіуных канструкцый: было паказана, было вырашана, за аснову прымаецца