- •Вопросы к экзамену по дисциплине «История государства и права Беларуси»
- •Роль этногенеза белорусов в формировании национальной государственности.
- •Социально-территориальная организация восточнославянских общностей, составивших основу белорусского этноса.
- •Образование государственности на территории белорусских земель в iх – XII вв.
- •Социальная структура княжеств на белорусских землях в iх – хii вв.
- •Система управления княжеств на белорусских землях в iх – хii вв.
- •Основные черты права в княжествах раннего средневековья.
- •Договор 1229 года – источник писаного права раннего средневековья на белорусских землях.
- •Социально-политические и экономические аспекты образования Великого Княжества Литовского.
- •Административно-территориальное деление Великого Княжества Литовского (вторая половина хiii – середина хvi вв.)
- •Правовое и социальное положение шляхты вкл в хv – середина XVI вв.
- •Правовое и социальное положение крестьян вкл в XIV – середина XVI вв.
- •Правовое и социальное положение мещан вкл в XIV – середина XVI вв.
- •Сейм вкл как высший орган законодательной власти: порядок формирования и деятельности (XIV – середина XVI вв).
- •Паны-Рада вкл: состав, компетенция и порядок работы (XIV – середина XVI вв.)
- •Правовое положение должностных лиц в системе центральных органов государственной власти вкл (XIV – середина XVI вв).
- •Местные органы государственной власти в вкл на территории повета (XIV – XVI вв).
- •Местные органы управления и самоуправления в вкл на территории государственных имений и свободных государственных земель (XIV – XVI вв).
- •Органы управления в городах вкл на основе Магдебургского права (XIV – XVI вв).
- •Историко-правовой анализ Кревской унии.
- •Виленско-Радомская уния и Островское соглашение – правовые основы взаимоотношений вкл и Короны Польской.
- •Государственно-правовой статус вкл в составе Речи Посполитой (вторая половина XVI – XVIII вв.)
- •Областные и волостные грамоты (привилеи) – источники права Великого Княжества Литовского.
- •Городские грамоты – источники права Великого Княжества Литовского.
- •Судебник 1468 года – первый кодекс в системе законодательства Великого Княжества Литовского.
- •Историко-правовой анализ Статута Великого Княжества Литовского 1529 года.
- •Историко-правовой анализ Статута Великого Княжества Литовского 1566 года.
- •Историко-правовой анализ Статута Великого Княжества Литовского 1588 года.
- •Основные положения гражданского права вкл (XV – середина XVI вв.).
- •Основные положения уголовного права вкл (XV – середина XVI вв.).
- •Основные положения брачно-семейного права вкл (XV – середина XVI вв.).
- •Нормы государственного права вкл в общеземских источниках права.
- •Основные положения наследственного права вкл (XV – середина XVI вв.).
- •Порядок образования и деятельности Господарского и Комиссарского судов вкл.
- •Порядок образования и деятельности Сеймового суда и Суда панов-рады вкл.
- •Порядок образования и деятельности Главного Литовского Трибунала вкл, Каптурового суда.
- •Порядок образования и деятельности замковых (гродских) судов в вкл.
- •Порядок образования и деятельности земских и подкоморских судов в вкл.
- •Порядок образования и деятельности копных и войтовско-лавничьих судов в вкл.
Сейм вкл как высший орган законодательной власти: порядок формирования и деятельности (XIV – середина XVI вв).
Сейм (сойм) – з’езд прывілеяванага саслоўя – шляхты ВкЛ. Мог збірацца па рапараджэнню вялікага князя ці Рады. На сеймавых паседжаннях маглі прымаць удзел вялікі князь, Рада усім складам, усе службовыя асобы дзяржаўнага і мясцовага кіравання, каталіцкія і праваслаўныя (з 1596 г. – уніяцкія) епіскапы і настаяцелі манастыроў, а так сама кожны шляхціц. Апошнія не вельмі шанавалі сеймавыя паседжанні, таму ў 1512 г. Жыгімонт І Стары выдаў загад, па якому кожны павет абавязаны быў выбіраць 2 дэлегатаў – “паслоў” ад мясцовай шляхты. Збіраліся сеймы па меры патрэбы, а з сярэдзіны XVI ст. – раз у два гады. Былі вызначаны гарады, дзе збіраліся сеймы – Вільня, Гродна, Слонім, Бярэсце. Пытанні, што датычыліся кампетэнцыі сейма, строга вызначыны не былі. Гэта залежыла ад таго, якую праграму рыхтаваў гаспадар ці Рада, яны рыхтавалі і праекты рашэнняў сейма – ухвалы, статуты, а з XVII ст. – канстытуцыі. Часцей за ўсё сеймы вырашалі наступныя пытанні: выбары князя (элекцыйныя і каранацыйныя сеймы); пытанні аб вайне ці міры; збор і памер падаткаў на ваенныя патрэбы; вырашалі міжнародныя справы; прымалі законы; ажыццяўлялі суд па крымінальнай справе – дзяржаўнай здрадзе; прымалі хадайніцтвы павятовай шляхты. Па сутнасці, галоўную ролю на паседжаннях сеймаў мела Рада і магнаты, яны вырашалі, якую пастанову прыме сейм.
Паны-Рада вкл: состав, компетенция и порядок работы (XIV – середина XVI вв.)
Рада ВкЛ (паны-рада) – спачатку дапаможны орган пры вялікім князе (князь мог не параіцца і прыняць рашэнне), а з 1492 г. (Прывилей Аляксандра) и пасля 1506г. (Прывилей Жыгимонта 1)– вышэйшы орган дзяржаўнай улады ў ВкЛ. Склад Рады не быў вызначаны строга, у яе ўваходзіла 30 – 40 важнейшых асоб княства. Сярод іх – усе каталіцкія біскупы, вышэйшыя дзяржаўныя чыны, усе ваяводы і каштэляны, некаторыя старасты і асобныя феадалы з роду Альгердавічаў ці Рурыкавічаў. На паседжанні Рады маглі запрашацца іншыя асобы – ураджэнцы ВкЛ хрысціянскага веравызнання. У поўным складзе Рада збіралася рэдка, часцей за ўсё пытанні вырашалісь старэйшымі раднымі панамі – вышэйшымі дзяржаўнымі чынамі, ваяводай Віленскім і Трокскім, біскупам Віленскім. Пытанні, што належылі кампетэнцыі Рады: выбары гаспадара ВкЛ; кантроль дзейнасці гаспадара; ажыццяўленне міжнародных адносін; кіраўніцтва вышэйшымі мясцовымі і дзяржаўнымі органамі кіравання; прызначэнне на дзяржаўныя пасады; абмеркаванне і прыняцце законаў; ажыццяўлення вышэйшага суда. Апошнія функцыі Рада ажыццяўляла разам з вялікім князем, а так сама па ўсім пытанням яна магла склікаць сейм.
Правовое положение должностных лиц в системе центральных органов государственной власти вкл (XIV – середина XVI вв).
Маршалак земскі з’яўляўся ахоўнікам этыкету і парадку пры двары гаспадара. Меў важныя функцыі: старшынстваваў на сеймавых паседжаннях і ў Радзе, абвяшчаў пастановы гаспадара і Рады. Ён жа кіраваў прыёмам паслоў, прасіцеляў са скаргамі, судзіў за злачынствы, здзейсненые пад час правядзення сеймаў. Меў намесніка – маршалка дворнага. Гетман найвышэйшы камандаваў усімі ўзброенымі сіламі дзяржавы. У ваенных абставінах і пад час паходаў меў шырокія паўнамоцтвы – нават мог пакараць падначаленых смерцю без суда. Меў намеснікаў – гетмана дворнага і гетмана польнага, што ўзначальвалі частку войска. Канцлер у ВкЛ кіраваў дзяржаўнай канцылярыей, наглядаў за дакладнасцю вядзення Метрыкі – дзяржаўнага архіва захоўваў дзяржаўную пячатку ВкЛ і ставіў подпіс пад законамі, без гэтага законы не мелі моцы. Намеснік канцлера – падканцлер – прымаў удзел у падрыхтоўке законаў, кіраваў юрыдычнай службай канцылярыі. Падскарбі земскі – хавальнік дзяржаўнай казны (скарба). Заведаваў даходамі і расходамі дзяржавы; захоўваў дзяржаўныя рэгаліі – скіпетр, меч, сцяг, шапку Гедыміна; распараджаўся ваеннымі прыпасамі (арсеналам ВкЛ), а з сярэдзіны XVI ст. займаўся кіраваннем дзяржаўнай зямельнай маёмасцю. Яго намеснік – падскарбі дворны – захоўваў дварцовую казну вялікага князя, яго асабістыя каштоўнасці і грошы. Дапамагалі падскарбіям шматлікія служачые – скарбнікі, ключнікі, мытнікі, дзяржаўцы, цівуны. Гаспадарчыя дваране і ўраднікі выконвалі даручэнні князя і Рады (праводзілі рэвізіі, выконвалі пастановы дзяржаўных органаў і судоў). Непасрэдна кіраваў імі маршалак дворны. На важнейшыя дзяржаўныя пасады прызначаліся прадстаўнікі знатных родаў ВкЛ вялікім князем са згоды Рады, вельмі часта пасады займалі прадстаўнікі беларускіх знатных родаў, як праваслаўных, так і каталіцкіх. Сярод іх – Астрожскія, Пацы, Хадкевічы, Глінскія, Сапегі, Кішкі, Тышкевічы, Чартарыйскія, Радзівілы, Іллінічы, Валовічы, Друцкія, Зяновічы і інш.
Магдебургское право – элемент правовой системы Великого Княжества Литовского.
У XIV – XVIII стст. на Беларусі стала пашырацца так званае Магдэбурскае права – права на самакіраванне гарадоў. Гэта было вынікам развіцця гараской гаспадаркі і жаданнем вялікіх князей мець гарады ў саюзніках у супрацьстаянні з феадаламі княства. Кожны горад атрымліваў сваю грамату. Ступень свабод, што прадастаўляліся гарадам, была розная. Агульным было: мяшчане вызваляліся з-пад адміністратыўнай і судовай улады ваявод і стараст, замест феадальных павіннасцяў уводзіўся адзіны дзяржаўны грашовы падатак на горад. У горадзе ствараліся органы самакіравання і суды.
Местные органы государственной власти в ВКЛ на территории воеводства (XIV – середина XVI вв).
Ваявода – кіраўнік адміністрацыйных, гаспадарчых, ваенных і часткі судовых органаў на тэрыторыі ваяводства. Прызначаўся князем і Радай (у Полацкім і Віцебскім ваяводствах – са згоды мясцовага баярства) пажыццёва. Усе ваяводы былі членамі Рады і Сейма, дзе абаранялі інтарэсы ваяводства. Абавязкі ваяводы: падтрыманне парадку; кіраванне дзяржаўнай і вялікікняскай маёмасцю ў ваяводстве (наглядаў за зборам падаткаў); арганізацыя узброеных сіл ваяводства; ажыццяўленне суда ў гродскім (замкавым) судзе. У Полацку і Віцебску ваявода абавязаны быў раіцца з мясцовымі феадаламі. Другоў па рангу асобай ў ваяводстве быў каштэлян – камандуючы ўзброенымі сіламі замка ваяводы і апалчэння ваеннаабавязаных ваяводства. Ён так сама быў членам Рады і Сейма. Намеснікам ваяводы быў падваявода. Ён кіраваў канцылярыяй, сведчыў дакументы, старшынстваваў у гродскім (замкавым) судзе. На ніжэйшай ступені стаялі ключнік (збор падаткаў), канюшы (гадоўля коней для войска), гараднічы (камендант замка). Усе гэтыя пасады мелі права займаць толькі феадалы і толькі ўраджэнцы княства, а ў некаторых ваяводствах і паветах (Віцебскае і Полацкае) – толькі з мясцовай знаці.