5. Рэдактары-прафесіяналы аб вопыце сваей працы (л.К. Чукоўская, н. Галь, н.Б. В’юкова, а. Рыс і інш.)

Нора Галь (1912–1991) – выдающийся русский литератор, переводчик английской и французской литературы на русский язык (Камю, Сент-Экзюпери, Моэма, Пристли) В 1972 году - книга «Слово живое и мертвое», содержащая примеры удачной и неудачной работы с языком.

Чуковская Лидия Корнеевна (1907–1996), русский поэт, прозаик, критик. Родилась 24 марта (7 апреля) 1907 в Петербурге в семье писателя К.И.Чуковского.

В годы работы в Госиздате Чуковская написала несколько детских книг, опубликовав их под псевдонимом Алексей Углов — «Ленинград — Одесса», «На Волге», «Повесть о Тарасе Шевченко», а под своим именем опубликовала детскую историческую повесть «История одного восстания», посвященную крестьянскому восстанию в XVIII в. на Украине. В течение всей жизни Чуковская писала стихи, которые объединила в книгу «По эту сторону смерти». С 10—12 лет Лидия любила по вечерам читать отцу, а в 15 лет она уже «Прекрасно редактировала» его переводы, в частности Синклера.

6. Праблемы ўзаемаадносін

Узаемадносіны паміж аўтарам і рэдактарм заснаваны на супярэчнасцях. Адзін абьект – рукапіс – разглядаецца з пункту гледжання двух суб.ектаў, таму неабходна вызначыць агульны падыход:1)зрабіць твор лепшым

2)твор павінен выйсці

Прынцыповасць рэдактара - важнае пытанне

Рэдактар не мае права на настрой – рэдактарская этыка

Патрабаванні да прафесійнай падрыхтоўкі рэдактара :

• Ведаць псіхалогію як аснову ўзаемаадносін з аўтарм

• Мець уяўленне пра псізалінгвістыку, якая дапамагае прагназіраваць погляды магчымага чытача і ўплыў на яго журналісцкага тэксту.

• Рэдактар не толькт выдавец, але і палітычны дзеяч, ен павінен думаць пра тое, чк успрымаецца газета з гэтым тэкстам

• Павінен ведаць галіну навукі, тэхнікі, культуры, якой прысвечаны матэрыял

• Ведаць усе тэхнічныя і тэхналагічныя працэсы

• Рэдактар павінен самаадукавацца

Рэдактару мала ведаць, якія аналітычныя дзеянні ён павінен распачаць для адзнакі і ўдасканалення рукапісу і ў чым яны складаюцца - яму трэба мэтазгодна звязаць іх у адзіны працэс аналізу і адзнакі. Гэта па шэрагу прычын надзвычай складаная задача.

Па-першае, рэдагаванне як практычны працэс патрабуе ад выканаўцы мастацтва пераўвасаблення, мастацтва ўжывання агульных становішчаў да пэўнага матэрыялу. А мастацтва заўсёды суб'ектыўна, бо афарбавана асобай выканаўцы.

Па-другое, неабходна ведаць і вылучаць кожную мэту, якую патрабуецца дасягнуць на шляху да канчатковых мэтаў рэдактарскага аналізу. Віды аналізу пераплятаюцца, зліваюцца, аб'ядноўваюцца. Напрыклад, прыёмы асэнсавання тэксту, з дапамогай якіх рэдактар дасягае глыбокага яго разумення, нярэдка дазваляюць адразу выявіць неадпаведнасць фактаў з тэксту фактам рэчаіснасці, убачыць парушэнне фактычнай верагоднасці тэксту, аднаго з самых важных патрабаванняў да яго.

7. Патрабаванні да прафесійнай падрыхтоўкі рэдактара. Сувязь рэд. Падрыхтоўкі з фарміраваннем журн. Майстэрства.

Имеет идеологический и политический аспект.

Редактірованіе: взгляд со стороны, критический подход к явлению, умение отличать объектив. критерии от своих впечатлений.

Цель: усовершенствоване текста, устранение недостатков, достижение такого результата при котором достигается максимальный образовательный, воспитательный, полезный эффект.

Редактор – одна из древнейших проыфессий. Иван Федоров – первый русс. редактор. Редактор должен знать: 1) ту отрасль занния (науки ,техники), которой посвящена рукопись. 2) логические и психологические законы духовной деятельности, которые лежат в основе создания произведения 3) процесс превращения рукописи в книгу, основы полиграфии, экономику, издат. дело, принципы худ. – технич. оформления изданий. Он должен быть грамотным, быть в состоянии выступить в качестве автора.

Рэдактару мала ведаць, якія аналітычныя дзеянні ён павінен распачаць для адзнакі і ўдасканалення рукапісу і ў чым яны складаюцца - яму трэба мэтазгодна звязаць іх у адзіны працэс аналізу і адзнакі. Гэта па шэрагу прычын надзвычай складаная задача.

Па-першае, рэдагаванне як практычны працэс патрабуе ад выканаўцы мастацтва пераўвасаблення, мастацтва ўжывання агульных становішчаў да пэўнага матэрыялу. А мастацтва заўсёды суб'ектыўна, бо афарбавана асобай выканаўцы.

Па-другое, неабходна ведаць і вылучаць кожную мэту, якую патрабуецца дасягнуць на шляху да канчатковых мэтаў рэдактарскага аналізу. Віды аналізу пераплятаюцца, зліваюцца, аб'ядноўваюцца. Напрыклад, прыёмы асэнсавання тэксту, з дапамогай якіх рэдактар дасягае глыбокага яго разумення, нярэдка дазваляюць адразу выявіць неадпаведнасць фактаў з тэксту фактам рэчаіснасці, убачыць парушэнне фактычнай верагоднасці тэксту, аднаго з самых важных патрабаванняў да яго.