- •1. Перыядызацыя замежнай літаратуры 2 паловы 20 стагоддзя
- •4. Праблематыка і паэтыка літаратурнай антыўтопіі другой паловы хх ст. (р. Мёрль, к. Вонегут, р. Брэдберы, э. Бёрджэс, с. Лем і інш.).
- •5. “Амерыканская мара” і «амерыканская трагедыя» ў пасляваеннай літаратуры зша (раман Дж. Стэйнбека «Зіма трывогі нашай»).
- •6.Прыпавесць э. Хэмінгуэя «Стары і мора». Падтэксты і ключавая фраза твора.
- •7. «Пластычны тэатр» т. Уільямса (п»еса «Шкляны звярынец»).
- •8.Новы лацінаамерыканскі раман: змест паняцця, асноўныя тэмы, Мастацкая спецыфіка. «Магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы.
- •9. . Раман г. Гарсіа Маркеса «Сто год адзіноты»: асаблівасці сюжэта і кампазіцыі, міфалагічныя і літаратурныя крыніцы. «Магічны рэалізм» рамана.
- •10. Біблейскія тэмы, матывы і вобразы ў замежнай літаратуры другой паловы хх ст. (раман м. Атэра Сільвы “і стаў той камень Хрыстом”)
- •11. Замежны палітычны раман другой паловы хх ст.: асноўныя тэмы, мастацкая спецыфіка (“Ціхі амерыканец” г.Грына)
- •16. Э.Базэн і французскі “сямейны раман” (“Устань і ідзі”).
- •17. Экзістэнцыяльныя праблемы ў творчасці м. Фрыша (раман “Хомо Фабер”).
- •18. “Вандроўныя” вобразы ў пасляваеннай замежнай літаратуры і раман ( я. Отчанашака «Рамэа, Джульета і цемра», п’еса м. Фрыша “Дон Джуан”, кніга п. Хандке “Дон Жуан”).
- •19.Антычны міф у мастацкай сістэме пасляваенных замежных аўтараў (навела к. Вольф «Касандра»).
- •21. Псіхалагічная проза другой паловы хх ст (раман ф. Саган “Ці любіце вы Брамса?”).
- •27. Творчасць м.Кундэры ў кантэксце сусветнай літаратуры (раман Невыносная лёгкасць быцця).
- •28. Аповесць е.Анджыеўскага “Брама раю”. Алегарычны сэнс твора, асаблівасці мастацкай тэхнікі
- •30. Феномен постмадэрнізму: этымалогія і змест паняцця, сферы яго прыкладання, найбуйнейшыя постаці.
- •33. Постмадэрнізм у творчасці лацінаамерыканскіх пісьменнікаў (х.Л. Борхес, х. Капртасар, а. Поссэ і інш.)
- •34. Камю і экзістэнцыялізм: ад сцвярджэння абсурду да бунту супраць яго (раман “Чума”)
- •35. Маральна-філасофскія праблемы ў рамане а. Камю “Падзенне”. Камю і Дастаеўскі
- •37. “Тэатр абсурду”: сэнс паняцця, асаблівасці мастацкай тэхнікі “антыдрам”
- •38.Праблематыка і паэтыка «тэатра абсурду». Аналіз адной з «антыдрам» (с. Бэкет, э. Іанеска, в. Гавэл, с. Мрожак, т. Стопард, г. Пінтэр).
- •39. “Новы раман” у французскай літаратуры. Два адгалінаванні “новага рамана”
- •40. Праблематыка і паэтыка «новага рамана». Аналіз аднаго з «неараманаў» (н. Саррот, а. Роб-Грые, м. Бютор, к. Сімон).
- •41. Апавядальнае майстэрства г. Грас (“Бляшаны барабан”)
- •43. Канцэпцыя чалавека і свету ў рамане р. Гары “Абяцанне на досвітку”
- •44. Сацыяльныя праблемы хх ст у літаратуры “фэнтазі” (эпапея “Уладар пярсцёнкаў” Толніена)
- •45. Маральна-этычная праблематыка ў творах пісьменнікаў славянскіх краін (аповесць п. Вежынава “Бар’ер”).
- •46. Маральныя каштоўнасці ў “грамадстве спажывання” (“Элементарныя часцінкі” м. Уэльбек).
- •47. Замежная літаратура 2 пал хх ст. У беларускай культурнай прасторы: уплывы, тыпалогія, пераклады.
- •48. Маральна-філасофскае асэнсаванне Чарнобыльскай катастрофы ў аповесці к. Вольф “Аварыя”.
39. “Новы раман” у французскай літаратуры. Два адгалінаванні “новага рамана”
Термін новы раман – проціпастаўляецца рэалбнаму раману. Новы раман уводзіцца ў зам. літ. у 50-я гг.XX ст. атстойлівае свае развіццё ў 70-80-я гг. У новым рамане мелася 2 напрамкі:
1) звышпсіхалагізм
2) рэгаізм(неасізм)
Адсутнасть густу ў шырокага чытача. Пануе абсурдскі погляд у літ-ры цьмянасць, панурасць. Дэфармуецца літаратура. Быў прапанаваны новы раман. Новараманісты: фр-Наталі Сарот, Мішэль Бютор. У неарамане астутнічаюць :
Традыцыйны персанаж (усебакова пададзены ад хар-ру змешанасці);
Традыцыйны сюжет
Звышпсіхалагізм: Н. Сарот.
Рэгаізм: прадстаўнікі абсалютызуюць апісанне рэгаў і прадметаў: М. Бютор.
40. Праблематыка і паэтыка «новага рамана». Аналіз аднаго з «неараманаў» (н. Саррот, а. Роб-Грые, м. Бютор, к. Сімон).
"Новы раман", умоўнае абазначэнне мастацкай практыкі шматлікіх французскіх пісьменнікаў 50-60-х гг. 20 ст. (Н. Саррот, А. Роб-Грыйе, М. Бютор, К. Сімон), якія абвясцілі структуру традыцыйнай прозы вычарпанай і адмежаваліся ад непасрэдных папярэднікаў - экзістанцыялістаў. Іх збліжаюць самыя агульныя асаблівасці мастацкай праблематыкі, злучаныя з тэндэнцыяй да страты асобы і панаванню розных формаў адчужэння і канфармізму ў сучасным буржуазным грамадстве. Мастацкая праблематыка робіць ""Новы раман" варыянтам шырэйшай ідэйна-літаратурнай плыні, які ахоплівае і драму (С. Беккет). Адмяжоўваючыся не толькі ад экзістэнцыялісцкай ідэі "вольнага выбару" як першаасновы чалавечага быцця, але і ад традыцый французскага рамана 19 ст., дзе ўнутраныя ўсталёўкі героя і яго імкненне ўвасобіць суб'ектыўны свет у межах наяўнай рэчаіснасці адліваліся ў формы ўстойлівага характару і непаўторнага сацыяльнага лёсу-біяграфіі, "неараманісты" зыходзяць з думкі пра прынцыповую несумяшчальнасць праўдзівай прыроды сучаснага чалавека і яго грамадскай ролі; адгэтуль два тыпы персанажаў - увасабленні ананімных "агульных месцаў" сацыяльнага жыцця (персанажы "Залатых пладоў" Саррот) і "героі", якія спрабуюць не толькі выявіць, але і абараніць сапраўдную структуру і сэнс уласнага жыцця (герой "Мартеро" Саррот, герой "Змены" Бютора).
З пункту гледжання "неараманістаў", чалавек, паглынуты і адчужаны стыхіяй разумовых стэрэатыпаў ці які душыцца рэчавымі формамі варожага яму свету ("У лабірынце" Роб-Грыйе), здольны здзейсніць маральнае адкрыццё, зрабіць сваю свядомасць цэнтрам праўдзівых каштоўнасцей, але не можа ператварыць іх у эфектыўны прынцып практычнага існавання - здабыць індывідуальны твар і індывідуальны лёс. Таму нярэдка ў "Новы раман" традыцыйны раманічны сюжэт - "гісторыя" героя - саступае месца яго духоўнай "перадгісторыі", а глыбіні патаемнай чалавечай свядомасці паўстаюць як "магма", не аформленая рэальным жыццёвым досведам. Да таго ж аўтар адмаўляецца ад пазіцыі ўсёведнага дэміурга, на першы план высоўваецца пункт гледжання, ракурс аднаго ці некалькіх персанажаў.
Перабудова структуры прозы прывяла да з'яўлення новых аб'ектаў і новых спосабаў іх малюнка - так паўстаў "рэчывізм" Роб-Грыйе (падкрэслена абыякавае апісанне прадметаў навакольнага свету, якое пазбаўляе іх чалавечага сэнсу), "падразмова" Саррот (агульназначная стыхія падсвядомага), поліфанічныя тэксты Бютора (мазаіка думак, успрыманняў, эсэ). У шэрагу выпадкаў прыёмы "неараманістаў" атрымалі плённае змястоўнае напаўненне ("Змена" Бютора, "Вы чуеце іх?" Саррот).