Песні Беласточчыны (Беларуская народная творчасць) - 1997

500

р

і

Пахі- ліўся

дуб на

дуба,

я-

вар

на

ка-

лі-

ну.

РВы-

9 ------9

хва-ляу- ся

а- лзін

хлсы іец,

ш то

я

за

ім

i і

пу.

500.

Пахіліўся дуб на дуба, явар

на

каліну.

Выхваляўся адзін хлопец, што я за ім гіну.

Цераз дуба пераскочу,

што і

не

дакрануся,

А я яго заняхаю, што й не падзіўлюся.

Выхвалялась яго маці: "Ой, я сына маю,

Ой, я цябе нявесткаю браці

не

думаю".

— Ой, не бойся яго маці і не бойся наша:

Ой, не буду нявесткаю, ой, не буду ваша.

Тады буду нявесткаю, тады буду ваша,

Як закіпіць на лядочку ячменная каша.

501.

Ой,

п’яна я, п’яна, дадоманьку не зайду,

Зудосіла я салавейчыка я ў вішнёваму саду.*

Салавейка шчабеча,

а зязюленька

куе,

А Бог знае, а Бог ведае, дзе мой

мілы начуе.

Ой, калі ў дарозе — паздароў, яго, Божа,

яго,

Божа!

Калі

ж у дзеўчыны на падушыне

— пакарай

Гавораць людзі, я й

сама

знаю, што

не жыці

мне

з табою.

A llegretto

502

*

4

і Н

4

Ся-

дзіць го-

луб

на

бя-

ро-

зе, га-

лубка

на

кіш-

пі.

і*

Ска-

жы,

ска-

жы,

ма-

с

сэр-

ца, што

ма-

еш

на

мыс-

лі,

*=

ск а-

жы,

ска-

жм,

ма-

с

сэр-

ца, ш то

ма-

сш

па

мыс-

лі?

502. Сядзіць голуб

на

бярозе,

галубка

на

вішні.

—

Скажы,

скажы,

маё сэрца, што маеш на мыслі?

Як

не

хочаш, маё

сэрца,

мілаю

быці,

То

дай

жа

мне

таго зелля, каб

цябе

забыці.

Аддала

матуленька ды

не

за таго,

А я, маладзенькая, не люблю яго.

Баліць маё сэрцайка па мілым маім,

Разлучыла

матанька —

не

жыць мне

пры ім.

M oderato

506

Ой, ra­

to

мом, га- к>,

зе-

ля- нень-кі,

---- 9(— s —

w

ЧОІVI

Ilf1

ТІi-

6e,

ra-

Ю,

ЛІС-

TO-

ча»c

драб-

нень-

кі

- N r - i

— -j-------|Y

■

L

-J—

— j j

\ - ^ тЛт ■■ ■

17

~я

чом

на

тп-

бе,

га-

ю,

ліс-

то-

чак

др аб -

нень-

кі?

—

Чом

жа ты, сястронка, у госцях не бываеш?

Ці

каня

не маеш, дарожкі не знаеш,

Ці ад міленькага воленькі не маеш?

— Я коніка маю і дарожку знаю,

Але ад

мілога воленькі не маю.

Мусіць, мая дочка

родна

тры гады хварэла.

— Не балела, не хварэла ні дня, ні гадзіны,

Папалася злому мужу, нявернай дружыне.

Не так, не так дружыненцы, як ліхому мужу.

Утапіла мяне маці, як каноплі ў лужу.

Мокнуць, мокнуць канапелькі — пара іх вымаці,

Утапіла мяне маці — навек гараваці.

Andante

508

t = i

т

У выco -

кім д зе-

раве

вецер верх зл а - м аў, ой!

Кожны другі

радок паўтараецца.

^ i

}

J>

i

J

?= 1

1

H<Br -J— ■— ■—

I

J

*

і

^

^

j _ y

- ä-— J

дзі-

ці

------ -

.я— ■j 4

Чом

май-

му

ця-

Бог

до-

лі

не

даў,

ой!

і т

•.**

F J- J n1- i r 1- JшH

— <-------- —

і

Чом

му

4- '

г -

ці

Ror

до-

лі

мс

^т

-

■11

мап-

дзі-

ця-

дау.

508.

У высокім

дзераве вецер

верх зламаў,

ой!

Чом майму дзіцяці Бог долі не даў, ой!*

Была б ў мяне добра доля — маці пракляла,

ой!

За ліхога мяне мужа замуж аддала, ой!

Ёсць у полі дзве сажэнькі, а трэця — мяжа, ой!

Ой, ішлі там брат з сястрою, а

трэця

— я, ой!

Ой, усе селі за столікам,

ой, села і я, ой!

Усе

выпілі па кілішку, вып’ю ж і я, ой!

Каб я была зязюляю, каб я сіваю, ой!

Паляцела б я каваці ў вішнёвы сад, ой!

Села б я на чарашэньцы, стала б каваці, ой!

Прыйшла б мая матуленька, стала б слухаці, ой!

Ты,

сівая

зязюля,

прашу

каваці,

ой!

А ты, маё дзіця родна, прашу дахаты, ой!

Буду цябе я карміці пшанічным зярном, ой!

Буду

я цябе паіці

мёдам

і віном,

ой!

з

509

Аддаў бацька дочку

за

рэкі, за лесы,

За рэкі, за

лесы.

Наказала маці сем год не бываці,

Сем

год не

бываці.

А я, маладзенька, годзіку не стрывала,

Годзіку не

стрывала —

Зрабілася я

сівой

зязюленькай,

Сівой

зязюленькай.

Паляцела я

ў

вішнёвы

сад каваці,

У вішнёвы

сад

каваці.

Выйшаў старшы брацец да мяне страляці,

Да мянс страляці.

Выйшаў сярэдні брацец яго сунімаці,

Яго сунімаці.

Выйшаў малодшы брацец, стаў яе пытаці,

Стаў

яе пытаці.

— Як сіва зязюля, ляці ты за мора,

Ляці

ты за

мора,

Як наша сястронка, просім у камору,

Просім у камору.

510. Казаў

бацька, каб

я

ажаніўся,

Каб па

ночах

не

хадзіў і

не валачыўся.

А я — хлопец добры, я не валачуся:

Дзе дзеўку пачую,

там і

заначую.

У

адной спаў

я,

у

другое

ўпіўся,

А ў трэцяй на пячы

нагавіц забыўся.

А

як ажаніўся, так

і

апусціўся:

I лыжкаю, і міскаю і маленькаю калыскаю.

—

Вось, дурню стары, ідзі ў поле араці,

Выйшаў яе брацік, хацеў яе

біці.

— Не бі, сынку, зязюленькі,

бо то й не зязюля,

Бо

то й не зязюля, то родна

сястронка.

—

Ой, як

родна сястронка, то клічу

дахаты,

А

як сіва

зязюленька — ляці

ў лес

каваці.

Moderato

513

<ой,

a-

pa-

ci-

ла

быст-ры-я

лу-

гі дроб-ны-мі слё-

зань-ка-

мі.

ф

ой,

a-

pa-

ci-

ла быст-ры- я

лу-

гі дроб-ны-мі слс-

зань-ка-

мі.

513.

Ой,

паляцела

сіва зязюля

быстрымі лугамі,

Ой, арасіла быстрыя лугі дробнымі слёзанькамі.*

Ой,

паляцела

сівая зязюля

цёмнымі лясамі,

—

То не

зязюля,

то

не сівая, то

наша сястронка —

У

чужой

старонцы

з

цяжкае долі

зязюляй абярнулася.

9-1826

257

Kaca

мая руса,

ў тры рады спляцёна,

А

я

бедная, нешчаслівая,

У

чужу сторану

звязёная.

5 15. Чырвоная

вішня з-пад каменя вышла.

Аддала ж мяне мама, дзе я непрывыкша.

Як выйду

на гору, як гляну дадолу:

— Вары, маці, вячэру шчэ й на маю долю.

Кожны другі радок

паўтараецца.

— Варыла вячэру — не мала, не трошкі:

Няма табе, доню, ні міскі, ні ложкі.

Ложка паламалась, а міска пабілась —

Відаць,

мая доня

без долі ўрадзілась.

— Ты думаеш, мама, што я тут балюю —

Прыйдзі, падзівіся, як я тут гарую.

Ты думаеш, мама, што

я тут не плачу

—

За дробнымі слёзкамі я свету не бачу.

Згані

мяне,

мама,

хоць

раз

у суботу,

А я

цябе,

мама,

йдучы

на

работу.

jß ik ^0C*erat°

516

Па

са-доч-ку хаджу я, ха-

джу, ру-ту-мя-ту са-

джу

я, саджу.

Ой,

ру-та - мя-та

та й

не пры-ня-ла-ся — ра-дзі-нонь-ка

ад-

хі-лі-

лася,

т

он,

ру-та - мя-та

та м не пры-ня-ла-ся — ра-дзі-нонь-ка

ад-

х і- л і -

ла-ся.