Песні Беласточчыны (Беларуская народная творчасць) - 1997

Плынь з быстраю вадою.

Перша кветанька — малада Манечка, о-о-о!

321.У нядзелю рана на мшу званілі.**

Ясваёй матаньцы не пакланілася.

—Дзіцятка, кланяйся нізенька, Бо ўжо тваё вянчанне блізенька.

322. Устала Агатка ў нядзельку рана, Моліцца Богу.

Богу моліцца, татку кланяецца

Уножкі нізютка:

—Благаславі мяне, татачка, Да шлюбу з Богам ступіць.

323. Ходзіць Марыся кругом століка, Бога доленькі просіць:* —Ой, як якая доля добрая — Едзь да шлюбу са мною.

А як якая доля ліхая — То плыві за вадою.

Кожны другі радок паўтараецца.

162

324.Над цэркваю хмара,

Ўцаркоўцы дзетак пара: Абое раўнюсенькі, Як лебедзь, бялюсенькі.

325

163

на ста-

326. Затупалі вараны коні на дварэ, Зазвінелі залаты кубкі на стале.* Як пачула малада Кася ў каморы, Ой, упала сваёй матулі ў ногі:

—Ой, не дай, не дай, мая матулю, хоць гадочак — Няхай знашу свой руцвяны вяночак.

—Ой, насіла, маё дзіцятка, насіла,

Што суботаныгі пару вяночкаў увіла.

Як жа ж цябе, маё дзіцятка, не даці — Прыехалі такія госці, што ўзяці.

327. Затупалі вараныя конікі на дварэ, Застукалі залатыя кубачкі на стале.

Ой, учула, учула малада Марыся ў каморы Да й упала сваёй матаньцы ў ногі:

—Ой, не аддай, мая матанька, хоць з годзічак — Няхай я знашу свой руцвяны вяночак.

—Ой, рада бы, маё дзіцятка, не даці — Прыехалі баяры-панічы — хочуць узяці.

Прыехалі баяры і панічы — ухапілі русу косу на бічы.

Кожны другі радок паўтараецца.

164

328. Паганяй, сваце, клячу, Не зважай, што я плачу. Як з двара — памаленьку,

Аз сяла — паціхеньку.

Аў чыстым полі, сваце, Як конь можа ўзяці!

329.— Куды едзеш?

—Да шлюбу.

—Чаму плачаш?

—Не буду. Няхай плача Маладога маці,

Што не будзе гаспадыняй

Усваёй хаце.

330.Залата каморанька звінела, Маладая дзяўчына сядзела,

Прыйшоў яе татанька ў камору, Упала яна татаві ў ногі:

—Не аддавай, татанька, ты мяне, Перабуду зіманьку я ў цябе.

—Як жа ж цябе, дочанька, не аддаць: Прыехалі госцейкі — хочуць узяць. Прыехала госцікаў семдзесят, Папускалі конікі ў вішнёвы сад.

—Няхай тыя конікі паходзяць, Зялёную рутаньку пабродзяць. Зялёная рутанька — жоўты цвет,

Прыедзь, прыедзь, міленькі, доўга нет. Прыедзь, прыедзь, міленькі, з касою,

Скасі маю рутаньку з расою.

Прыедзь, прыедзь, міленькі, з граблямі, Зграбі маю рутаньку з карнямі. Прыедзь, прыедзь, міленькі, з вазочкам, Звязі маю рутаньку з пясочкам. Зялёная рутанька — жоўты цвет, Маладой дзеўчыны даўно нет.

Апошні радок паўтараецца.

Кожны другі радок паўтараецца.

166

А ўжо ж маю бо красну дзяўчыноньку да шлюбу вядуць. Ой, адзін вядзе за белую ручку, а другому жаль, жаль,

Атрэці стаіць, дробны слёзанькі роніць: хто любіў, той не ўзяў.

333.На падворку новы калодзезь і вядро.

—Чаму ж, Насценька, твае матулі не відно?

Прайдзі, прайдзі сені і хату, камора —

Уновай каморы сваю матулю ўбачыш.

334.На падвор’і новы калодзезь і вядро.

— Ой, чом, Танечка, твайго ойчанька не відно? Перайдзі хату, сені перайдзі, У новай каморы свайго ойчанька паглядзі.

—Я не раз, не два хату, сені перайшла — Свайго ойчанька не знайшла.

Ой, хто ж то там пад падгор’ечкам гукае? Ой, то ж Танечка свайго ойчанька шукае. Спусцілася з прыгор’ечка ў даліну — Спаткнулася на ойчанькаву магілу.

—Устань, устань, мой ойчаньку, да мяне, Бо няма ў хатаньцы ладу без цябе.

335.Пашлю два сакалы і зязюленьку на Ўкраінаньку, На Ўкраінаньку па радзінаньку, па родну матуленьку.

Сакалы ляцяць, голасна крычаць: "Радзінанька прыбудзе!" Зязюленька ляціць, вестачку нясе: "Матулі не будзе".

167

—Ляці, зязюлька, сівая птушка, ты назад кукаючы, Ляці ў лясочак, упадзі ў пясочак, збудзі маю матулю. Зязюлька ляціць, не далятае, матуля прамаўляе:

—Ой, рада ўстаці свайго дзіцяці да шлюбу выпраўляці. Трава-мурава вочкі заслала — не магу праглянуці, Рыжанькі пясок лёг на сэрданька — не магу прадыхнуці.

336. Кругом сонейка да ўгору ідзе, Ой, рана, рана, да ўгору ідзе.

Млода паненачка да шлюбу едзе, Ой, рана, рана, да шлюбу едзе.

— Едзь, едзь, паненачка, Богу маліцца, Ой, рана, рана, Богу маліцца.

Та й не забудзься матулі пакланіцца, Ой, рана, рана, матулі пакланіцца.

Упадзі баценьку ў белыя ножкі, Ой, рана, рана, ў белыя ножкі.

Абсыплюць цябе дробныя слёзкі, Ой, рана, рана, дробныя слёзкі.

Папрасі баценька пра спамаганне, Ой, рана, рана, пра спамаганне.

— Хай цябе, дзіцятка, сам Бог спаможа, Ой, рана, рана, сам Бог спаможа:

Шчасцем, дабыткам, ядроным жыткам, Ой, рана, рана, ядроным жыткам.

Шчасцем-доляю — радзінай добраю, Ой, рана, рана, радзінай добраю.

337. Ляцелі гусі чакочучы, Плача дзяўчына няхоцячы.

— Дайце цыбулі пад вочыцы — Буду плакаці да ночыцы.

338.Плылі гусі, плылі быстраю ракою.

—Выйдзі, дзяўчынанька, размоўся са мною!

168

— Тады ж маё сэрца ўсю праўданьку скажа, Як ксёндз маю ручку з тваёю звяжа.

Як стаў ксёндз маю ручку з тваёю вязаць — Стаў я дзяўчынаньцы ўсю праўду казаць.

p p

%

бульбы, рассы- пала бульбы.

169