2. Сцэнарна-рэжысёрская распрацоука свята.
У сцэнарна – рэжысёрскую распрацоуку свята уваходзяць наступныя этапы.
Рэжысёр павінен:
Вызначыць тэму, ідэю і падзею, якую вызначае свята .
Сбор матэрыяла па тэме. Пачынаецца з глыбокага вывучэння гінэзіса свята: этымалогіі назвы і тэндэнцыі яго гістарычнага развіцця. Пры гэтым аналізе неабходна улічыць першасную, гаспадарчую практычную аснову свята, а затым яго язычніцкія, хрысціянскія і свецкія напластаванні.
Наступным этапам сцэнарна – рэжысёрскай распрацоукі свята, з’яуляецца сцэнарны план свята, у якім рэжысёр вызначае усе дзеі будучага свята.
Рэжысёр кампазыцыйна будуе свята. Яно складаецца з экспазіцыі, пачатка дзеі (завязка), развіцця дзеі (монадзеі – калі свята адбываецца у вёсцы, сяле, альбо полідзеі – свята у вялікім горадзе),кульмінацыі – найвышэйшага пункту накала дзеі. Кульмінацыя у свяце можа перастаць у фінал.
Сцэнарна – рэжысёрскі ход. Гэта прём, які аб’яднае разрозненыя часткі сцэнарыя у адзінае драматургічнае цэлае. Ён мае унутраную і знешнюю праявы. Унутраная – гэта выяуленне сутнасці хода, выяуленне прыёма з’яднанне дзі. Знешняя – гэта адлюстраванне візуальнага боку.
Вызначэнне жанру свята.
У сцэнарна – рэжысёрскай распрацоуцы свята рэжысёр вызначае асноуныя эпізоды свята.
Затым вызначае мастацкі вобраз. Гэта аутарская ідэя увасаблення у архітэктурным, мастацка – дэкаратыуным, музычным і пластычным вырашэннях. Спачатку павінны даць вобразу агульную назву, якая раскрывае ідэю свята. Затым вызначыць прасторавае і дэкаратыунае вырашэнне свята, музычны вобраз – мелодыя лейтматыу. Яна адлюстроувае ідэю. Пластычнае вырашэнне – гэта абрады, рытуалы і іншыя гульнёвыя дзеі, якія раскрываюць ідэю свята.
Наступны этап – пішацца літаратурнысцэнарый свята.
Пасля распрацоуваецца творчае і матэрыяльна – тэхнічнае забеспячэнне.
Каштарыс.
На двух апошніх этапах сцэнарый разглядаецца з розных пазіцый і ва узмасувязі, што дазваляе скласці дакладную карціну мер, якія неабходна прыняць для таго, каб адбылося свята.
Білет №2
1. Канфлікт у драматргічным творы
Драматургічнае дзеянне адлюстроўвае рух рэчаіснасці ў яе супярэчнасцях.
Канфлікт (с лат. - сутыкненне) – гэта сутыкненне дзеючых асоб у барацьбе за вырашэнне праблемы. Зыходзячы з семантыкі слова "канфлікт", можна лічыць, што драматычны канфлікт - гэтае першым чынам пэўнае сутыкненне характараў, дзеючых асоб, меркаванняў і зрабіць выснову, што драма можа складацца з некалькіх канфліктаў.Калі рэжысёр пачынае рабіць аналіз п'есы,. вызначае тэму, ідэю, звышзадачу , тады па прадмеце барацьбы вызначаюць два лагера, якія па рознаму глядзяць на праблему.Затым вызначаюць галоўную задачу аднаго і другога лагера, вызначае канфлікт паміж імі(знешні канфлікт). Потым робіцца растаноўка дзеючых асоб па канфлікту вызначаецца звышзадача і трэба устанавіць лінію дзеяння і контрдзеяння.
Лінія дзеяння - гэта учынкі і падзеі , якія ляжаць па лініі звышзадачы.
Лінія контрдзеяння - гэта учынкі і падзеі, якія супраць пастаўлены лініі дзеяння. Тады трэба вызначыць растаноўку дзеючых сіл. Хто вядзе лінію дзяення, хто ім дапамагае, хто вядзе лінію контрдзеяння і хто ім дапамагае. Кожны персонаж должен аднносіцца да якой-небудзь лініі, но ёсць персонажы якія і вашым і нашым, тады трэба далучаць іх да того лагера, ў яком яны застаюцца ў канцы. (Прыклад Сухаў –дзеянне, Абдула –контрдзеянне, Веращагін – ні туды ні сюды, трактуем з пункту звышзадачы.)
Вызначаюць знешні і унутраны канфлікт.
Знешній канфлікт - гэта наяўная барацьба двух лагероў. (Камуністы устанаўліваюць уладу)
Унутраны(псіхалагічны) -гэта барацьба у свядомасці чалавека да успрымання і замацавання ідэй і поглядаў.(Напрыклад Мітінг-рэквіем – барацьба у свядомасці чалавека светлай памяці аб загінутых продкаў)
Яшчэ Арыстотель намаляваў схему пабудовы канфлікта:
Кульмінацыя
Наивышый накал барацьбы за рашэнне канфлікта
Завязка Фінал
Пачатак момант вырашэння канфлікта
Важны момант: драма абавязаная не размаўляць аб канфлікце, а паказаць яго. Такім чынам драматычны канфлікт засяроджвае ў сабе ўсё спецыфічныя асаблівасці драматургіі.