8.Новы лацінаамерыканскі раман: змест паняцця, асноўныя тэмы, Мастацкая спецыфіка. «Магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы.

Новы раман або« антыраман »- назва литаратурнага напрамка ў французскай прозе, які склаўся ў канцы 1940-х - пачатку 1960-х гадоў і супрацьпаставіў свае творы сацыяльна-крытым, з разгалінаваным сюжэтам і мноствам персанажаў, раманам бальзакаўскага тыпу, які было прынята лічыць адной з цэласных традыцый французскай літаратуры. Бальзаку «новыя раманісты» супрацьпаставілі Флобера, Кафку, Вірджынію Вулф, «чуму» Альбера Камю, "млоснасць» Сартра. Камю і Сартр падтрымлівалі «новых раманістаў», Сартр выкарыстоўваў для іх характарыстыкі тэрмін «антыраман» (прадмова да рамана М. Саррот «Партрэт невядомага», 1947).

Сам выраз «новы раман» упершыню спажыў крытык Эміль Анрио (газета «Монд», 22 Травень 1957) у рэцэнзіі на раманы «Рэўнасць» Алёна Роб-Грийе і «трапічных умоў» Cаррот.

Лідэр кірунку - французскі пісьменнік і кінарэжысёр Ален Роб-Грийе. Асноўныя прадстаўнікі М. р. - Наталі Саррот, Мішэль Бютор, Клод Сымон.

Пісьменнікі Н. р. абвясцілі тэхніку апавядання традыцыйнага мадэрнізму і распачалі спробу выпрацаваць новыя прыёмы апавядання, пазбаўленага сюжэту і герояў у традыцыйным сэнсе. Пісьменнікі Н. р. зыходзілі з ўяўлення пра састарэласць самога паняцця асобы як яно тлумачылася ў ранейшай культуры - асобы з яе перажываннямі і трагізмам.

Асновай мастацкай ідэалогіі Н. р. сталі «вещизм» і антытрагедыйнасць

Магічны рэалізм.

Магічны рэалізм - гэта мастацкі метад, у якім магічныя элементы ўключаны ў рэалістычную карціну свету. «Роля магічнага рэалізму складаецца ў адшукання ў рэальнасці таго, што ёсць у ёй дзіўнага, лірычнага і нават фантастычнага - тых элементаў, дзякуючы якім повседнев ¬ ная жыццё становіцца даступнай паэтычным, сюррэалістычны і нават сімвалічным ператварэння.

9. . Раман г. Гарсіа Маркеса «Сто год адзіноты»: асаблівасці сюжэта і кампазіцыі, міфалагічныя і літаратурныя крыніцы. «Магічны рэалізм» рамана.

Кампазіцыя

Кніга складаецца з 20 частак, у якіх апісваецца гісторыя, зацыкленая ў часе: падзеі МаКонда і сем'і Буэндиа, напрыклад, імёны герояў, паўтараюцца зноў і зноў, аб'ядноўваючы фантазію і рэальнасць. У першых трох раздзелах распавядаецца аб перасяленні групы людзей і падставе вёскі МаКонда. З 4 па 16 часткі апавядаецца аб эканамічным, палітычным і сацыяльным развіцці паселішча. У апошніх раздзелах рамана паказаны яго заход.

Амаль усе часткі рамана пабудаваны ў ўскоснай прамове і даволі доўгія. Прамая размова і дыялогі амаль не выкарыстоўваюцца. Характэрна прапанова з 16-й часткі, у якой Фернанда дэль Карпаў галосіць і шкадуе сябе.

Рэальнасць і выдумка

У творы фантастычныя падзеі падаюцца праз штодзённасць, праз сітуацыі, якія для персанажаў не з'яўляюцца анамальнымі. Таксама і гістарычныя падзеі Калумбіі, напрыклад, грамадзянскія войны паміж палітычнымі партыямі, масавае забойства работнікаў бананавых плантацый, адлюстраваны ў міфе пра МаКонда. Такія падзеі, як ушэсце на неба Ремедиос, прароцтва Мелькиадеса, з'яўленне памерлых персанажаў, незвычайныя прадметы, привозимые цыганамі (магніт, лупа, лёд) ... ўрываюцца ў кантэкст рэальных падзей, адлюстраваных у кнізе, і заклікаюць чытача увайсці ў свет, у якім магчымыя самыя неверагодныя падзеі. Менавіта ў гэтым заключаецца такое літаратурнае працягу як магічны рэалізм, які характарызуе найноўшую лацінаамерыканскую літаратуру

У рамане «Сто гадоў адзіноты» паказаны зараджэнне, росквіт, закат і гібель роду Буэндиа. Гісторыя гэтага роду - гэта гісторыя адзіноты, так ці інакш якое выявілася ў лёсе кожнага з Буэндиа. Адзінота, раз'яднанасць членаў сям'і, іх няздольнасць зразумець і быць панятымі адзін адным набываюць у рамане сапраўды міфалагічны характар. Ды і сама гісторыя некалькіх пакаленняў сям'і Буэндиа набывае характар радавога міфа, а з ім і яго характэрныя рысы - цяга да инцесту і звязанае з ім праклён, зададзенасць і прадвызначанасць лёсу герояў. У рамане яна ўвасоблена ў вобразе цыгана Мелькиадеса, які запісаў на санскрыце летапіс роду, расшыфраваных за некалькі хвілін да гібелі Маконда і ўсіх Буэндиа. Адначасова ў рамане прысутнічае і пародыя на міф. Сродкам пародыі з'яўляецца асаблівы іранічны сьмех пісьменніка, які выяўляецца ў знарочыста міфалагічных пабудовах, штодзённым тоне апавядання, які распавядае часам пра падзеі абсурдных або адкрыта фантастычных. Мифотворящая «рэальнасць цудоўнага», «магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы выступае ў рамане як найважнейшая сродак стварэння непаўторнага аблічча Амерыкі і адначасова як пародыя на самога сябе.