6.Прыпавесць э. Хэмінгуэя «Стары і мора». Падтэксты і ключавая фраза твора.

«Стары і мора» выйшла ў 1952 г. Распавядае гісторыю старога Сант'яга, кубінскага рыбака, і яго барацьбу з гіганцкай рыбай, якая стала самай вялікай здабычай. Аповесць "Стары і мора" па глыбіні і сіле нагадвае невялікі раман.

У аповесці поўна рознага роду матываў,сімвалаўГалоўнага героя аўтар амаль заўсёды называе "стары", хоць у яго ёсць імя - Сант'яга. Сам стары таксама так сябе называе. Такое найменне падкрэслівае, што гаворка ідзе пра "нейкім старым".сраты-гэта ўзрост, хлочык-гэта дзіця,моладасць. Таму хлопчык і стары, як сімволіка слабасці, дзяцінства, залежнасці, пакоры. Хлопчык плача па старым, і праўда, старога шкада, і плакаць хочацца. Але ўсё ж здаецца, што потым усё будзе добра, спакойна. спакойнае шчасце.

Важнымі элементамі творы з'яўляюцца загадкавыя лейтматывы. Хаціна старога:Яе сцены ўпрыгожаны малюнкамі з выявамі Хрыста і Маці Божай, а пад ложкам ляжыць газета з вынікамі бейсбольных матчаў.У падтэксце твора больш чым далёкія паняцці - "вера" і "бейсбол" - аказваюцца супастаўленні і супрацьпастаўленне. Нават у рыбы, ва ўяўленні старога, вочы падобныя на "лікі святых падчас хроснага ходу", а меч замест носа - на бейсбольную біту. Тры разы малітва - размова з Богам - змяняецца гутаркай з Дзі Маджыа. У душы старога змагаюцца, з аднаго боку, пакорліва жаданне папрасіць Бога аб дапамозе, а з другога боку - ганарлівая патрэбнасць зверыць свае ўчынкі з высокім чынам Дзі Маджыа.

Для твора хар-ны:

-Матыў любові да прыроды(выбудоўвае карціну цэласнага чароўнага свету, у якім чалавек не проста гаспадар, але і залежнае істота.Вялікая ўвага Х. надае такім старажытным чалавечым рытуалам, як лоўля рыбы. Прыкладам годнага і сумленнага стаўлення да жыцця становіцца стары Сант'яга з яго пазіцыяй цярплівага пакоры, якому ён вучыць і свайго вучня.

- матываў, які праходзіць праз усесь твор- ёсць упартая вера ў заўтрашні дзень, вера ва ўдалы ўлоў, не гледзячы на папярэднія 84 дня беспаспяховых выхадаў на рыбную лоўлю

Асаблівым сімвалам з’яўляецца сон старога-яму сніцца леў.Па-першае, леў - сімвал шчасця. Гэта гарманічнае моцнае жывёла. Па-другое, леў - сімвал сілы. Па-трэцяе, леў - адно з чатырох жывёл-знакаў у Апакаліпсісе..

-прынцып айсберга. На паверхні айсберга - стары і мора, іх паядынак. У нябачнай падводнай частцы айсберга хаваюцца разважанні аўтара пра найважнейшыя праблемы жыцця: чалавек і прырода, чалавек і грамадства, чалавек і Сусвет.

Ключавая фраза твора: І я победил. Не потому, что был сильнее, а потому, что безгранично верил в свою победу. И потом уже, когда мы вновь столкнулись, победить вновь оказалось куда быстрее, потому что дух его был сломлен еще в первом поединке.

7. «Пластычны тэатр» т. Уільямса (п»еса «Шкляны звярынец»).

Упершыню гэта паняцце было ўведзена Ульсам у прадмове да своёй п’есы “Шз”(1945).яна прымусіла Амерыку загаварыць аб новым драматурга. За ёй рушылі ўслед «Трамвай« Жаданне »(1947),« Арфей спускаецца ў пекла "і" Котка на рас-каленое даху »(1955),« Ноч ігуаны »(1961). У гэтых п'есах ярка, шчыра і таленавіта паказаны людзі, якія атачаюць нас кожны дзень паўсюль. Яны пакідаюць ўражанне нейкі згубленасці, выклікаюць жаль. У іх характарах амаль няма яркіх фарбаў, суцэльныя пераходы, нюансы, паўтоны, супярэчлівыя хар-кі.Рэаліст.тэатральнага маст-ва ў яго разуменні адрознівалася,ад стандартнай: спектакль ўдалы тады, калі людзі сыходзяць з тэатра з адчуваннем, што толькі што пражылі чужое жыццё, калі яны напоўнены клопатамі і журботамі выдуманых герояў, пераносяць іх перажыванні на сябе. А для дасягнення гэтай мэты ён прапаноўваў шырока выкарыстоўваць ўмоўнасць тэатральнага прасторы. П'есы У. адрознівае абсалютная завершанасць. Ці не сюжэтная, а менавіта, сцэнічная, што вельмі адрознівае яго ад большасці іншых драматургаў.у адрозненні ад папярэднікаў У.звяртаецца да сучаных тэм,не звятраецца да глабальных тэм,а апісвае паўсядзенныя праблемы і блізкія тэмы. рэмаркі аўтара маюць такое жа, а часцяком большае значэнне, чым тэкст. Яны не проста кажуць нам, дзе адбываецца дзеянне, хто прыходзіць і гд,а разгортваюць поўную карціну. Ен адказваўся ад старых форм “рэалістычнай умоўнасці”. Яго патрабаванні да стварэння спектакля былі жорсткімі. Калі тэатр - ўмоўнасць, трэба тварыць яго так, каб глядач забываўся пра гэта, не адчуваў ірэальнасці таго, што адбываецца. экран. Прынцыпы-малюнкі або надпісы праецыююцца чароўным ліхтаром на частку тэатральнай дэкарацыі, якая ў астатні час не павінна нічым вы-якія дзеляцца. Мэта выкарыстання экрана - падкрэсліць значэнне таго ці іншага эпізоду. Вось як тлумачыць гэта сам драматург: «У кожнай сцэне ёсць момант або моманты, якія найбольш важныя ў кампазіцыйным стаўленні. Музыка была неад'емнай часткай п'ес. Ствараючы свае творы з пастаяннай праекцыяй іх сцэнічнай пастаноўкі, ён быў упэўнены, што тэатр павінен выкарыст. усе даступныя яму нелітаратурным сродкі, музыку у прыватнасці, якая аказвае самае моцнае эмацыянальнае ўздзеянне. Асвячэнне ўяўляе сабой дапоўн. Хар-ку персанажа, эпізоду, дзеянні ці дыялогу, мае нейкія собст-венные адметныя прыкметы, нібы гэта не святло бяздушных пражэктараў, а неад’емная частка жывой тканіны п'есы, рэальнасці яе персанажаў.у гэтым і ёсць сутнасць “пласт.тэатр”.У. разумеў, што творчасць - гэта безупынны пошук, дарога без канца. Самазабыўна кахаючы тэатр, ён хацеў, каб ён быў патрэбны гледачу, быў люстэркам грамадства, лекарам нашых змучаных душ .