1.Паводле спосабу адлюстравання маст. Вобр.Бываюць:

- выяўленча-маляўнічыя

- выяўленча-выразныя

2.Паводле характару стварэння:

- часавыя (музыка, літ-ра)

- прасторава-часавыя (тэатр, кіно)

7. Міфалогія – фальклор – літаратура. Міф у сучаснай літаратуры.

Міфалогія нарадзілася ў тыя часы, аб якіх мы амаль не ведаем. Часцяком міф лічаць казкай. Казачная свядомасць – усё ўспрымаецца як заведама фантастычнае. Але міф не падобны на казку. Міф – нешта сярэдняе паміж навукай і фантастыкай. Узнік як тлумачэнне з’яў, што адбываюцца ў рэчаіснасці. Ёсць міфы аб стварэнні свету (касмагонія), стварэнні багоў (тэагонія). Міфы характэрныя для антычнай, часткова старажытнарускай літ-ры.

Тыпы мастацкага міфалагізму

1 Стварэнне сваёй сіс-мы міфалаген

2 Інтэрпрэтацыя стараж. Міфалагічных сюжэтаў

3 Асобныя вобразы і матывы ўключаны ў твор

4 Прытчавасць

Адрозненні міфалогіі на пазнейшай стадыі развіцця літ-ры ці культуры ад стар. Старажытнай міфалогіі:

1. Сіла, якая ўладарыць над чалавекам, ужо не лёс, а цывілізацыя.

2. У таямнічы лёс перарастае паўсядзённасць.

3. Міф нараджаецца ў сітуацыі адзіноты

4. Замест кул. Героя – абсурдны

5. Міфалагізм не наіўна-несвядомы, а глыбока-рэфлектыўны.

8. Аўтар, апавядальнік, персанаж у літаратурным творы.

Апавяданне ў літ-м творы можа быць:

АД АЎТАРА(аб’ектыўная форма апавядання ад 3 асобы): здаецца, што ў творы адсутнічае які-небудзь суб’ект апавядання. Ілюзія ўзнікае таму, што ў эпічных творах аўтар ніяк не выражае сябе – ні праз выказванні ад сваёй асобы, ні праз хвалявальны тон выказвання.

Прыклады: «Легкое дыхание» Буніна, «Анна Каренина» Л. Таўстога

АД АПАВЯДАЛЬНІКА, АЛЕ НЕ ГЕРОЯ. Апавядальнік праяўляе сябе ў эмацыянальных выказваннях аб персанажах, іх дзеяннях, адносінах, хваляваннях.Обычно, эту роль автор отводит одному из второстепенных персонажей. Апавядальнік ацэньвае персанажаў і здарэнні ў літ-маст. творы. Але ён не змешваецца з пісьменнікам якз асобаю.

Прыклад: «Повести Белкина» Пушкіна

АД ІМЯ ГЕРОЯ. Аўтар перадае апавяданне герою тады, калі хоча глыбей раскрыць свайго героя уі паказаць яго станоўчыя якасці.

Прыклад: «Капитанская дочка» Пушкіна, дзе апавяданне вядзецца ад імя Грынёва.

1. Форма апавядання ад першай асобы – АПАВЯДАННЕ. Пабудавана як вуснае апавяданне канкрэтнага апавядальніка. Гэтая форма паказвае чужое меркаванне.Сустракаецца ў творах Зошчанка.

2. Другая форма – ЭПІСТАЛЯРНАЯ, г. зн. Лісты, ліставанне. «Бедные люди» Дастаеўскага.

3. Третья форма – МЕМУАРНАЯ, г. зн. Творы, напісаныя ў выглядзе ўспамінаў, дзённікаў. «Капитанская дочка» Пушкіна.

9. Змест і форма літ-га твора

Змест і форма – гэта паняцці, якія не могуць існаваць адзін без другога: форма з’яўляецца формай чагосьці, інакш яна не мае сэнсу; змест, дзеля таго, каб існаваць, павінен мець форму, знешнюю абалонку, “адзенне”, “каркас”, “скелет”.

У аснове перахода ад формы да зместу ляжыць змест – сутнасць чаго-небудзь.

Існуе тры плана змястоўнасці: аб’ектыўна-гістарычная, суб’ектыўна-ідэйная і мастацкая. Форма мае два віда: пасіўны і актыўны. Форма больш разнабаковая, калі яна больш актыўная.

Пераход зместа ў форму ў літ. Творы ажыццяўляецца:

1. як пераход идэйна-тэматычнай асновы ў чалавечыя характары, хваляванні і дзеянні якіх канкрэтызуюць, надаюць пэўнасць жыццёваму матэрыялу.

2. Пераход характара ў дзеянні людзей (кампазіцыя, сюжэт) і хваляванні (мова), якія надаюць знешнюю пэўнасць, без якой было б больш агульнага, неканкрэтнага ў творы.

Непадзельнае, гарманічнае існаванне ў літ. Творы зместу і формы, тэмы і ідэі твора, літ. герояў і месца іх дзеяння стварае агульную цэльнасць твора. Без гэтых узаемасувязей твор не змог бы існаваць.