Песні Беласточчыны (Беларуская народная творчасць) - 1997

Забіў голуба — няма з кім жыці. Нагнаў галубоў сто дваццаць чатыры, Нагнаў галубоў сто дваццаць чатыры:

—Выбірай, галубка, каторы мілы.

—Я й выбірала, перабірала: Няма і не будзе, каго кахала, Бо мой міленькі чарнабрывенькі, Лічка румяна, сам маладзенькі.

Кожны другі радок паўтараецца.

150

295. Ляцеў сакол з чужых старон, упаў, воду п ’ючы, — Заплакала сіротанька, да шлюбу ідучы.

— Чаго плачаш, дзіця маё, што табе трэба?

—Ой, плачу я, прыплакую, што бацькі і маткі няма. Каб я была зязюленькаю, паляцела б на магілку, Сказала б: "Ку-ку! Падай, тату, падай, мама, правую руку",

—Рады былі б, дзіця наша, абедзве даці —

Сыра зямля, жоўты пясок — няма як устаці.*

296. Ой, няма, няма нашай Валі ўдома,** Пайшла Валюня да Пана Бога Прасіці матанькі на вяселечка:

— Матанька родна, прашу на вяселле.

Апошні радок паўтараецца.

Кожны радок паўтараецца.

151

— Дзіцятка маё, вясяліся само, Да цябе не пайду, бо ўжо не зайду,

Ужо ж мае ногі пад трыма замкамі: Першы замочак — саснова трунка, Другі замочак — рыжы пясочак, Трэці замочак — трава-мурава. Трава-мурава аж вылягае — Наша Валюня з жалю памірае.

Кожны другі радок паўтараецца.

152

299. Ш алён-малён па падвор’ю каціўся, Малады Янка на заручыны страіўся.*

Выйшла да яго матуля яго: "Дзе, сынку, ад’язджаеш?"

300.Зялёны дуб, зеляненькі На хвою пахіліўся,

Малады Іванка, маладзюсенькі

Свайму бацьку пакланіўся:

Як кепска будзе — да цябе вярнуся.

301. Гоп, гоп, таўкачыкі, сем год валяліся, Покуль ступы даждаліся!

Гоп, гоп, таўкачыкі, гоп, гоп, дубовыя, Сем год валяліся, покуль танцу даждаліся!

302. Кавала зязюлька na pace, Плакала Марыся па касе:

— Хто маю косаньку распляце, Хто мяне да шлюбу павядзе? Выскачыў Косцічак з каморы:

— А я, твой браточак ражоны,

Ятваю косаньку распляту,

Яцябе да шлюбу павяду.

На белым ручнічку пастаўлю, Я тваю косаньку папраўлю.

Кожны другі радок паўтараецца

153

305. Ой, ад віна дарожанька, ад віна, Пазбіралася Лідачкіна радзіна.* Малада Лідачка сваю матаньку пытае, Нашто матанька радзінаньку збірае.

Кожны другі радок паўтараецца.

154

306. Ой, села Марыся вышэй ўсіх, Схіліла галоўку ніжэй ўсіх.

Ой жа ж заплакала: "Мой Божа, Хто мне, маладзенькай, паможа? Паможа Марысі Гасподзь Бог,

Ародненькі баценька наўпярод.

307.Ой, ступіла млода дзяўчынка на парог, Вымахнула хустанькаю напярод:*

—Разыдзіцеся, разыдзіцеся, усе людзі, Няхай да мяне мой баценька прыбудзе, Няхай мяне шчасцем-здароўем надарыць, Няхай мяне да Божага дому выправіць.

155

— А як дябе, дочанька, не аддаць — Прыехаў твой міленькі, хоча ўзяць. Папускаў ён конікі ў вішнёў сад:

— Няхай мае конікі паходзяць, Зялёнае рутанькі паядзяць. Зялёная рутанька — жоўты цвет.

—Чаму цябе, міленькі, доўга нет?

—Прыбуду я, міленька, прыбуду, Як я сабе сванечак здабуду,

Тады я да міленькай прыбуду. Зазвінелі чарачкі на стале — Заплакала дзеванька ў каморы.

309. Звінела каморанька, звінела, Маладая дзеванька сядзела.* Сваю русу косаньку часала, Вялікую думаньку думала. Прыехала госцікаў семдзесят, Выпусцілі конікі ў вішнёў сад.

—Няхай тыя конікі паходзяць, Маю дробну рутаньку пабродзяць. Няхай тыя конікі пастаяць, Няхай мая дочанька пасядзіць.

—Выйдзі, выйдзі, матанька, з граблямі, Зграбі маю рутаньку з квятамі.

Выедзь, выедзь, браточку, з вазочкам,

Звязі маю рутаньку з пясочкам.

Кожны другі радок паўтараецца.

310.— Ой ты, баценьку-салавейку, Аддаеш мяне маладзеньку.* Прыкуй мне зязюлю галасненьку, Каб рана ўстала й закавала — Мяне, маладую, прабуджала, Бо свякруха — не родна маці:

Сама ўстане, а мяне не збудзіць, Пойдзе да суседа шчэ й асудзіць:

— Мая нявестка драмлівая, Да работы лянівая.

311. — Чом салаўі не шчабяталі, як сады расцвіталі?

Кожны другі радок паўтараецца.

157

Азязюленьку, жаласну пташку, на той свет па баценька, На той свет па баценька.

Сокалы ляцяць — весела крычаць, што радзіна прыбудзе, Што радзіна прыбудзе,

Азязюленька жаласна плача, што баценька не будзе, Што баценька не будзе.

314. Рассцілаецца, развіваецца

Ўновым гародцы зелле.* Пачынаецца, развіваецца

ЎВалюні вяселле.

Бог пачынае, Бог памагае, Баценька дакладае.

А чаго няма, чаго не будзе — Баценька раздабудзе!

315.Ізусюль рэчкі цякуць, Ізусюль выцякаюць, Ізусюль госці едуць, Ізусюль з ’язджаюць.

Кожны другі радок паўтараецца.

158

Аднае рэчкі няма — Быстрага Дунаю. Аднаго госця няма — Самага найлепшага, Дзяўчыны баценька. А дзеўчын баценька

На ўсход сонейка ляжыць. На ўсход сонейка ляжыць, Наўкрыж ручанькі дзяржыць. Наўкрыж ручанькі дзяржыць, Госпада Бога просіць:

— Ой, пусці мяне, Божа, Із неба на падвор, Там майго дзіцяці Вяселлечка вітаці.

Я дахаты не пайду — Пад акенцам пастаю.

На свае дзіця падзіўлюся: Ці харашэнька прыбранае, Ці, як людзі, пасажонае.

Прыбрана, як лябёдка,

Апасажона, як сіротка.

316.Ізусюль рэчкі цякуць, ізусюль сцякаюцца, Ізусюль госці едуць, ізусюль з ’язджаюцца. Аднае рэчкі няма — быстрага Дунаю, Аднае госці няма — Марысінае матулі.

Марысіна матуля на ўсход сонечка ляжыць, На ўсход сонечка ляжыць, наўскрыж ручанькі дзяржыць.

Наўскрыж ручанькі дзяржыць і з Богам гаворыць:

Як яна наражона, як яна пасажона. Нарадзілі, як ягадку, пасадзілі, як сіротку.

317. Ой, чыя то матуля Па падвор’ю ходзіць, Белы ручанькі ломіць?

— Пусці мяне, Божа, дадоманьку

159