Раздзел III.

1. Больш падрабязна аб узнікшай тады барацьбе ў ВКЛ гл.: НАСЕВІЧ В. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага. С.117.

2. Трэба адзначыць, што Скіргайла, хоць і з вялікімі цяжкасцямі, ўсё ж заняў-такі месца Андрэя Полацкага, праўда, яму прыйшлося хрысціцца і змяніць сваё імя (пасля прыняцця праваслаўя ён стаў Іванам).

3. Акт Ягайлы і яго братоў аб саюзе Літвы з Польшчай. // Беларуская мінуўшчына. 1995. №3. С.10.

4.ЮХО I. Крыніцы бапаруска-лігоўскага права. С.179.

5. ЦЯРОХІН С. Таямніцы Крэўскай уніі. //Беларуская мінуўшчына. 1995. №З.С.9,

6. Цыт. па кн.; ЮХО I. Крыніцы беларуска-літоўскага права. С.177.

7. Праўда, у польскай гістарыяграфіі сцвярджаецца, што ініцыятыва шлюбу выказана была ўпершыню акружэннем Ягайлы. Аднак, як лічаць многія сучасныя гісторыкі, гэта меркаванне не мае пераканаўчага фактычнага абгрунтавання. Частка польскіх даследчыкаў дапускае магчымасць адначасовага ўзнікнення ідэі ў Польшчы і ў ВКЛ. Аб гэтым і перамовах, якія папярэднічалі Крэўскаму пагадненню, гл.: ЦЯРОХІН С. Таямніцы Крэўскай уніі. // Беларуская мінуўшчына. 1995. №З.С.8.

8. Цыт. па: ЦЯРОХІН С. Таямніцы Крэўскай уніі. // Беларуская мінуўшчына. 1995.№З.С.8.

9. Хрестоматия по истории Белоруссии. Мн., 1977.С.23.

10. Гэтыя падзеі знайшлі адлюстраванне ў шэрагу летапісаў. Гл.: "Летапіс вялікіх князёў Літоўскіх". // Спадчына. 1991.№2.С.б1-63.

11. Гл.: ЛОЙКА П.А Палітычная барацьба ў Вялікім княстве Літоўскім, Рускім, Жамойцкім у ХІУ — першай палове ХУ ст.: вытокі і вынікі. // Старонкі гісторыі Беларусі. Мн., 1992.

12. СТАНКЕВІЧ А. Вітаўт Вялікі і беларусы. // Спадчына. 1990. №4. С.17.

13. Падрабязней гл.: Вострзўскае пагадненне 1392 г. // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. Т.2.С.361.

14. НАСЕВІЧ В. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага. Падзеі іасобы. С. 125,138.

15. Трэба, аднак, заўважыць, што гісторыкі неадназначна ацэньвалі Вітаўта, яго палітыку, метады дасягнення мэты. Гэта тычыцца як польскай і расійскай дарэвалюцыйнай, так і савецкай гістарыяграфіі Але таленавітасць Вітаўта як дзяржаўнага дзеяча, які здолеў утрымаць уладу амаль на працягу 38 гадоў і адстойваць, без асаблівых унутрыпалітычных канфліктаў, незалежнае развіццё ВКЛ, практычна ніхто не адмаўляе.

16. Хрестоматия по истории Беларуси. С.26.

17. Там жа. С.28

.18. Там жа.

19. Там жа. С.26-27.

20.'Нарысы па гісторыі Беларусі. Частка 1. С.123.

21.Там жа. С.124.

22. ЧАРОПКА В. Зазірнем ў дакументы. // 3 гісторыяй на °Вы". Публіцыстычныя артыкулы. Выпуск другі. Мн., 1994. С.139.

23. Цыт. па: ЛОЙКА П.А. Палітычная барацьба ў Вялікім княстве Літоўским, Рускім, Жамойцкім у ХІУ — першай палове ХУ ст.: вытокі і вынікі. // Старонкі гісторыі Беларусі. С.79.

24. ДОЎНАР-ЗАПОЛЬСКІ М.В. Гісторыя Беларусі. С.62-63.

25. Некаторыя гісторыкі лічылі, што гэты прывілей быў выдадзены ў 1457 Такі пункт гледжання знайшоў адлюстраванне і ў зборніку дакументаў для студэнтаў, які быў апублікаваны ў савецкі час. Гл.: Хрестоматия по истории Белоруссии. С.63-66. На думку сучасных гісторыкаў, прывілей Казіміра быў выдадзены ў 1447 г.

26. Юрыдычны аналіз артыкулаў прывілея 1447 г., яго значэння зроблены працах гісторыка Я.ЮХО. Рэкамендуецца, у прыватнасці, азнаёміцца з адпаведнымі раздзеламі манаграфіі: ЮХО І.А, Крыніцы беларуска-літоўска права. С.37-40.

27. Нарысы гісторыі Беларусі. Часткаі. С.127.

28. Там жа.

29. ДОЎНАР-ЗАПОЛЬСКІ М.В. Гісторыя Беларусі. С.80.

30. ЮХО I. Крыніцы беларуска-літоўскага права. С.42.

31. Род Глінскіх татарскага паходжання і быў вядомы ў ХІУ стагоддзі. Уж тады вызначаліся дзве галоўныя галіны князёў Глінскіх — Літоўская і Чаркасска-Смаленская. Міхаіл Львовіч Глінскі належаў да старэйшай, Літоўскай галіны. Больш падрабязна глядзі: ВОЛЬФ Ю. Князі на абшарах Вялікага княства Літоўскага ад канца ХІУ ст. // Спадчына. 1993. №2.С.Ю2; №;

С.82-86; УРБАН П. Хто панаваў у Вялікім княстве? // Беларуская мінуўшчь на 1995. №6.С.21.

32. Цыт. па кн.: Скарына і яго эпоха. С.51.

33. Там жа. С.52.

34. ДОЎНАР-ЗАПОЛЬСКІ М.В. Гісторыя Беларусі. С.65.

35. ГРЫЦКЕВІЧ А.П. Палітычнае становішча Беларусі ў эпоху Скарыны. /

Спадчына Скарыны. Зборнік матэрыялаў першых скарынаўскіх чытанняў (1986). Мн., 1989.С.22.

36. Больш падрабязна гл.: МЯЛЕШКА В.І., КАПЫССКІ З.Ю., ЛОЙКА П.А. Беларусь у канцы ХУ- сярэдзіне ХУІІ ст. / Скарына і яго эпоха. С.53. 37. Там жа. С.54.