35.Палітыка беларусізацыі. Дасягненні і супярэчнасці развіцця культуры ў бсср (1920 – 1930-я гг.).

3 июля 1924 года коммунистическая партия Беларуси официально объявила о начале политики “Белоруссизации”. Начала действовать правительственная комиссия по проведению белоруссизации в БССР. Политическая амнистия и политика возвращения на Беларусь специалистов с других союзных республик создавали социальную базу для белоруссизации.

Направления белоруссизации - перевод делопроизводства и образовательных учреждений на белорусский язык, обязательное введение предмета “беларусазнауства” в учебные программы, назначение на управляющие должности в государственых и местных органах управления местных уроженцев, но не по национальным приметам, а по деловым качествам. При этом не ограничивались возможности для развития культуры других национальностей БССР - по Конституции государственными являлись 4 языка.

Белоруссизация имела положительные результаты как для культурной жизни так и для политической стабильности на Беларуси. Белоруссизация выбила почву из-под ног деятелей БНР, привела к роспуску её Рады и возвращению на Беларусь многих культурных деятелей из эмиграции.

Расширение употребления белорусского языка привело к ускоренному оформлению её научных основ, создания научной, деловой, военной терминологии (белорусский язык изучали в войсковых частях, размещенных на Беларуси).

В 1926 году была проведена Международная конференция по белорусскому правописанию, которая решила некоторые разногласия в этой отрасле языковедения. Значительные успехи были достигнуты в изучении Беларуси.

В ноябре 1927 года на съезде Коммунистической партии Беларуси было заявлено, что национал-демократизм был прогрессивным явлением, когда боролся с самодержавием, а в условиях диктатуры пролетариата сделался контрреволюционным явлением.

В феврале 1929 года съезд Коммунистической партии Беларуси объявил об обострении классовой борьбы, в том числе и на культурном фронте. Национал-демократизм начали трактовать как идеологию, которая ставит национальные интересы выше чем классовые.

В конце 1920-х годов политика белоруссизация была приостановлена.

36.Грамадска-палітычнае і культурнае жыццё Заходняй Беларусі ў складзе Польшчы (1921 –1939 гг.).

.У выніку савецка-польскай вайны 1919–1920 гг., паводле Рыжскага мірнага дагавора ад 18 сакавіка 1921 г., вялікая частка тэрыторыі Беларусі з насельніцтвам перайшло ва ўладанне польскай дзяржавы.Заходняя Беларусь і яе насельніцтва апынуліся ў вельмі цяжкім становішчы.На заводах і фабрыках працоўны дзень працягваўся 10–11 гадзін. У сярэднім на аднаго працуючага прыходзілася два беспрацоўныя. Людзі згаджаліся на любую работу і любую аплату.Вельмі цяжка жылося ў вёсцы.Аграрныя пераўтварэнні вялі да ўзрастання дыферэнцыяцыі сялян, колькасць бедных жыхароў вёскі пачала няўхільна павялічвацца.Сяляне павінны былі пастаянна выконваць павіннасці.У пошуках заробкаў, даведзеныя голадам і ўціскам да адчаю, сяляне шукалі выйсця ў эміграцыі.Вядучую ролю ў паланізацыі беларускага насельніцтва адыгрывала каталіцкая царква.У Заходняй Беларусі панаваў жорсткі палітычны рэжым і паліцэйскі тэрор.Такім чынам, сацыяльнае, нацыянальнае і палітычнае становішча працоўных мас на тэрыторыі Заходняй Беларусі штурхала іх на актыўныя антыўрадавыя дзеянні.У пачатку і сярэдзіне 20-х гадоў сацыяльная і нацыянальная барацьба характарызавалася не толькі эканамічнымі забастоўкамі і антыўрадавымі дэманстрацыямі, але і праявамі ўзброеных выступленняў у форме партызанскага руху.Ва ўзмацненні сацыяльнага і нацыянальна-вызваленчага руху значную ролю адыгралі партыі і арганізацыі камуністычнага і нацыянальна-дэмакратычнага напрамку.Выдаваліся газеты, якія па прычыне праследавання ўладамі часта закрываліся.У студзені 1927 г. улады пачалі ліквідацыю гурткоў і камітэтаў БСРГ. Па ўсім краі прайшлі масавыя арышты яе актывістаў.Польскія ўлады чынілі розныя перашкоды для стварэння сеткі гурткоў на месцах, а таксама ажыццяўлялі жорсткі ўціск на перыядычныя выданні.Важную ролю ў грамадска-палітычным жыцці Заходняй Беларусі адыграла культурна-асветная арганізацыя – Таварыства беларускай школы (ТБШ).За перыяд свайго існавання (да 1937 г.) ТБШ заваявала вялікую любоў насельніцтва Заходняй Беларусі. Заслуга ТБШ была не толькі ў асветніцкай ролі, але і ў тым, што яна падрыхтавала і выхавала ў вельмі цяжкіх умовах нацыянальнага прыгнёту значную колькасць беларускай творчай інтэлігенцыі.У канцы 20 – пачатку 30-х гадоў адбыліся значныя палітычныя і эканамічныя змены на тэрыторыі Заходняй Беларусі. Уз’яднанне Зах Бел з БССРу 20-я – 30-я гг. Першыя пераутварэнні.Эканамічны крызіс 1929–1933 гг. надзвычай абвастрыў міждзяржаўныя і ўнутрыкласавыя супярэчнасці ў большасці краін свету.Пасля заключэння ў студзені 1934 г. германска-польскага дагавора ў краіне хутчэй пайшла фашызацыя грамадскага жыцця. У красавіку 1935 г. былі прыняты новая канстытуцыя Польшчы і новы выбарчы закон. Рашаючую ролю ў перабудове ўсяго рэвалюцыйнага руху адыграў VII кангрэс Камінтэрна (1935), які распрацаваў тактыку барацьбы супраць фашызму і вайны.Працэс рэалізацыі задачы па стварэнні адзінага фронту барацьбы ўсіх дэмакратычных сіл супраць фашысцкага наступу праходзіў вельмі цяжка і з пераменным поспехам.Польская сацыялістычная партыя (ППС), створаная ў 1892 г., стаяла на антысавецкіх і антыкамуністычных пазіцыях.Значны ўплыў на працоўных гарадоў і мястэчак Заходняй Беларусі мелі яўрэйскія дэмакратычныя арганізацыі.Асобнае месца займалі беларускія нацыянальныя партыі.Ва ўмовах нарастання барацьбы працоўных і значных поспехаў па стварэнні адзінага народнага фронту ў Польшчы, Заходняй Беларусі і Заходняй Украіне Кампартыя Польшчы і яе састаўныя часткі – КПЗБ і КПЗУ – у сакавіку 1938 г. былі распушчаны і перасталі існаваць.Нягледзячы на такі ўдар па сацыяльным і нацыянальна-вызваленчым руху ў Польшчы, барацьба працоўных, хоць і не так інтэнсіўна, як раней, усё ж працягвалася аж да 17 верасня 1939 г.У 1921–1939 гг. заходнебеларускія землі з’яўляліся прыдаткам Польшчы. Беларускі народ не мірыўся з прыгнечаным становішчам і змагаўся за сацыяльную і нацыянальную незалежнасць, за ўз’яднанне з БССР. У 1939 г. здзейснілася мара беларускага народа. Заходняя Беларусь уз’ядналася з БССР.

37.Сацыяльна-эканамічнае развіццё Заходняй Беларусі ў 1921 – 1939 гг.

У вын. поль.-сав. вайны 1920г, паводле Рыжс. дагав. 1921г. Зах. Бел. адышла да Польш.. Анексаван. тэрыт. поль. улады раздзялiлi на 4 ваявод.: Палес., Навагруц., Вiленс., Беластоц..Створан. поль. адмiнiстр. падмацоув. густ. сетк. палiц. устаноу – пастарункау. Бел. пераутвар. у сыравiн. прыдат. Поль.. Прац. дзень вызнач. у 10—11 гадз., за тую ж працу польс. рабоч. плацiлi больш, як бел.. Было беспрац.. Больш пал. зям. фонду належ. памешч. i буйн. уладальн. (менш чым 1% жых.). Поль. улады раздавалi буйн. учас. зямлi былым чыноун. i афiц. поль.-сав. вайны, на якiх потым абапiр.. Iх назыв. асаднiк.. Поль. урад шырока праводз. хутарыз. (камасацыю). Выгаду ад рэф. атрымала невял. частка сял., якiя ужо былi заможн.. Рэф. лiквiдав. сервiтуты, у вын. чаго сял. пазбавiлiся пашы для жыв., вадаемау i сенажац.. Аграрн. пераутвар. т.ч. вялi да узраст. дыферэнц. сял., калi бедн. частка пач. няух. павялiчв.. Кiраун. Поль. праводз. шавiнiст. палiт., мелi на мэце паланiзав. цэлы нар.. Закр. бел. устан., забаранял. у дзярж. устан. ужыв. бел. мову. Гэтаму дапам. кат. царква. Панавау жорс. палiт. рэжым i палiц. тэрор, рэпрэсiрав. у перш. чаргу камунiст.. Лютавалi карн. экспедыц., «пацыфiкацыi». У iх час палiц. разбур. жылле сял., знiшч. маем. i харчы, учын. масав. экзэк.. Вяд. роля у правядз. тэрору належ. тайн. палiцыi – «дэфензiве». Яна шыр. карыст. метад. правакац., паклепу, i фiз. катаван-у.

У пач. i сяр. 20-х гг. сац. i нац. бараць. пераваж. насiла узбр. хар-р у форме партыз. руху. Значн. ролю у бараць. выконв. КПЗБ. Яна была част. КПП i кiрав. яе дак-мi. Такая ж сiтуац. была з Камунiст. саюз. моладзi ЗБ. Асабл. значн. посп. гэтых арганiз. было кiраун. легальнай рэв.-дэмакр. арганiзац. «Грамадой». Яе прагр.: аб’ядн. з БССР, канфiск. памешч. зямель, ствар. раб.-сял. урада i г.д. Грамада праводз. мiтын., дэманстр.. У 1927 г. улады пачалi лiквiд. гурт. i камiт. грамады. Грамаду забаран., а яе актывiстау прыцягн. да суд. адказн.. Пасля гэт. традыц. Грам. працягвала нов. арганiз. «Змаган. за iнтар. сял. i раб.», якая атрым. 26% галасоу выбаршч. у поль. сейм. У 1930 г. палiц. правяла мас. арышты актывiс. «Змагання» i закрыла яго кiрау-ва. Вял. ролю у грам.-палiт. жыццi адыграла культ.-асветн. арганiз. «Тавар. бел. школы». Экан. крызiс 1929—1933 гг. абвастр. у небыв. памерах мiждзярж. i унутрыклас. супяр. больш. краiн свету. Гэта штурх. кiруюч. колы краiн да перах. на антыдэмакрат. мет. кiрав. (Герм., Iтал.). Знеш.палiт. арыент. на гiтлер. Герм. выкрышталiзав. i унут.палiт. курс «санацыйн.» рэжыму Ю.Пiлсудскага у Поль.. Рашаюч. ролю у перабуд. усяго рэвалюц. руху адыграу 7-мы кангрэс Камiнтэрна (1935), якi распрац. такт. бараць. супр. фаш. i вайны. Кангрэс патрабав. ад камунiстау: ствар. адзiны раб. фронт i адзiн. антыфаш. фронт. Гэт. працэсу перашкадж. недавер камунiс. КПП да дэмакрат. партый i наадв.. Антыфаш. фронт склалi: Поль. сацыялiст. парт., БУНД, «Стронiцтва людове», Бел. хрысц. дэмакр. i г.д. З iмi наладжв. сувязi, або спрабав. гэта зрабiць кам-сты ЗБ. Бараць. працоун. працягвал. да 1939 г., нягледз. на роспуск у 1938 г. КПЗБ i КПЗУ. У гэтай бараць. вылучыл. многiя выдатн. барацьб.: К.Арлоускi, В.Харуж., В.Корж i iнш.

БССР паст. аказвала матэр. i iдэалаг. падтр. у бараць. працоуных у ЗБ. Але калектыв. i iнш. працэсы у СССР адштурхоув. людзей ад гэтай бараць.. Масав. рэпрэсii значна аслабл. весь рух. Таму i не удал. ствар. адзiны нар. антыфаш. фронт.