
- •1. Лексікалогія як раздзел мовазнаўства
- •2. Мнагазначнасць слова
- •Лексічныя моўныя апазіцыі
- •Апазіцыі фармальнай тоеснасці. Амонімы
- •Апазіцыі семантычнай тоеснасці. Сінонімы
- •Апазіцыі семантычнай процілегласці. Антонімы.
- •Фармальна-семантычныя апазіцыі. Паронімы.
- •3. Дыферэнцыяцыя слоўнікавага складу
- •Актыўная і пасіўная лексіка. Новыя і ўстарэлыя словы
- •Лексіка беларускай мовы паводле сферы ўжывання
- •Лексіка беларускай мовы паводле с тылістычнай дыферэнцыяцыі
- •4. Фразеалогія як раздзел мовазнаўства
- •Фразеалагізм як моўная адзінка і яго прыметы
- •Класіфікацыі фразеалагічных зваротаў
- •5. Лексікаграфія як навука
- •Віды лінгвістычных слоўнікаў
- •6. Фанетыка і фаналогія як раздзелы мовазнаўства
- •Гук і фанема
- •Фанетычны падзел маўленчай плыні
- •Гукі мовы і аспекты іх вывучэння
- •Класіфікацыя гукаў маўлення і яе прынцыпы
- •Артыкуляцыйная класіфікацыя галосных
- •7. Склад I складападзел
- •Фанетычная прырода націску
- •8. Пазіцыйныя і гістарычныя чаргаванні гукаў
- •Чаргаванні галосных гукаў
- •Чаргаванні зычных гукаў
- •9. Арфаэпія як правілы рэалізацыі фанетычнай сістэмы
- •Асноўныя правілы вымаўлення зычных
- •Адхіленні ад норм літаратурнага вымаўлення і іх пры- чыны
- •10. Графіка, яе прадмет і задачы. Алфавіт як аснова графікі
- •11. Арфаграфія і яе прынцыпы
- •Кароткія звесткі з гісторыі беларускай арфаграфіі
- •12. Назоўнік як часціна мовы. Лексіка-граматычныя разрады назоўніка
- •Род назоўнікаў
- •Склон назоўнікаў. Асноўныя значэнні склонаў
- •Назоўнікі трэцяга скланення, іх канчаткі
- •Рознаскланяльныя назоўнікі, іх канчаткі
- •Скланенне назоўнікаў у множным ліку
- •Скланенне некаторых прозвішчаў і геаграфічных назваў
- •Нескланяльныя назоўнікі
- •Формы назоўнікаў з суфіксамі ацэнкі
- •Утварэнне назоўнікаў
- •13. Паняцце аб словаўтварэнні
- •14. Граматычныя значэнні і сродкі іх перадачы
- •Часціны мовы як лексіка-граматычныя разрады слоў
- •Сістэма часцін мовы
- •15. Марфемная структура слова. Марфема
- •Тыпы марфем
- •Аснова слова і канчатак
- •Корань і афіксы
- •Змены ў марфемнай структуры слова
- •16. Прыметнік як часціна мовы
- •Разрады прыметнікаў
- •Поўныя і кароткія формы прыметнікаў
- •Ступені параўнання якасных прыметнікаў
- •Формы прыметнікаў са значэннем ацэнкі і меры якасці
- •Утварэнне прыметнікаў
- •17. Лічэбнік як часціна мовы. Разрады лічэбнікаў
- •Уласнаколькасныя лічэбнікі
- •Зборныя лічэбнікі
- •Сінтаксічная сувязь лічэбнікаў з назоўнікамі
- •Скланенне ўласнаколькасных, зборных і дробавых лічэбнікаў
- •Парадкавыя лічэбнікі, іх утварэнне і скланенне
- •Пераход лічэбнікаў у іншыя часціны мовы
- •Няпэўна-колькасныя словы
- •18. Займеннік як часціна мовы
- •Асабовыя займеннікі
- •Зваротны займеннік сябе
- •Прыналежныя займеннікі
- •Указальныя займеннікі
- •Азначальныя займеннікі
- •Пытальныя і адносныя займеннікі
- •Адмоўныя займеннікі
- •Няпэўныя займеннікі
- •Пераход слоў іншых часцін мовы ў займеннікі. Ужыванне займеннікаў у ролі іншых часцін мовы
- •19. Дзеяслоў як чаcціна мовы
- •Асновы дзеяслова
- •Пераходныя і непераходныя дзеясловы
- •Зваротныя дзеясловы
- •Катэгорыя стану дзеясловаў
- •Паняцце трывання
- •Утварэнне суадносных пар трывання
- •Ступеннае ўтварэнне трыванняў
- •Паняцце катэгорыі ладу. Абвесны лад
- •Катэгорыя часу дзеясловаў
- •Цяперашні час
- •Будучы час
- •Прошлы час
- •Катэгорыя асобы дзеясловаў
- •Безасабовыя дзеясловы
- •Спражэнне дзеясловаў
- •Рознаспрагальныя дзеясловы
- •Утварэнне дзеясловаў
- •20. Дзеепрыметнік и дзеепрыслоуе Дзеепрыметнік як дзеяслоўная форма
- •Утварэнне дзеепрыметнікаў
- •Пераход дзеепрыметнікаў у прыметнікі
- •Дзеепрыслоўе як дзеяслоўная форма
- •Адноснае абазначэнне часу дзеепрыслоўямі
- •Утварэнне дзеепрыслоўяў
- •Ужыванне дзеепрыслоўяў
- •21. Прыслоўе як часціна мовы
- •Разрады прыслоўяў паводле значэння
- •Ступені параўнання якасных прыслоўяў
- •Формы прыслоўяў са значэннем ацэнкі і меры якасці
- •Спосабы ўтварэння прыслоўяў
- •Ужыванне прыслоўяў у ролі іншых часцін мовы
- •Безасабова-прэдыкатыўныя словы (катэгорыя стану) Агульная характарыстыка безасабова-прэдыкатыўных слоў
- •Утварэнне безасабова-прэдыкатыўных слоў
- •22. Службовыя цасцины мовы Прыназоўнік як часціна мовы
- •Невытворныя і вытворныя прыназоўнікі
- •Ужыванне прыназоўнікаў са склонамі
- •Асноўныя значэнні прыназоўнікаў
- •Злучнік як часціна мовы
- •Злучальныя і падпарадкавальныя злучнікі
- •Класіфікацыя злучнікаў паводле іх паходжання, структу- ры і спосабу ўжывання
- •Часціцы як часціна мовы
- •Класіфікацыя часціц
- •Часціцы, якія выражаюць дадатковыя сэнсавыя адценні
- •Мадальныя і мадальна-валявыя часціцы
- •Эмацыянальна-экспрэсіўныя часціцы
- •Выклічнік як часціна мовы
- •Разрады выклічнікаў
- •Мадальныя словы.Мадальнасць і сродкі яе выражэння
- •Мадальныя словы іх характарыстыка і семантычныя разрады
- •Суадноснасць мадальных слоў з іншымі часцінамі мовы
7. Склад I складападзел
Наша мова складаецца з гукаў, але гукі не вымаўляюцца асобна.
Найменшымі артыкуляцыйнымі адрэзкамі, на якія можна расчляніць
паўзамі моўную плынь, з'яўляюцца склады.
Абавязковым элементам склада з'яўляецца адзін складаўтваральны
(складовы) гук, да якога прымыкаюць нескладовыя. Склады і складапа-
дзел не звязаны з сэнсам, г. зн. склад не з'яўляецца сэнсавай, фаналагі-
чнай адзінкай, ён толькі ўдзельнічае ў вымаўленчай арганізацыі мовы.
У лінгвістычнай літаратуры існуе некалькі тэорый склада.
Найбольш пашыранымі з'яўляюцца: экспіраторная тэорыя, тэорыя
мускульнага напружання і санорная тэорыя. Прыхільнікі экспіраторнай,
або артыкуляцыйнай, тэорыі вызначаюць склад як спалучэнне гукаў, што
вымаўляюцца адным штуршком выдыхаемага паветра. Мяжой складоў
з'яўляецца момант самага слабага выдыху. Гэта тэорыя, аднак, не можа
растлумачыць некаторыя факты. Так, эксперыментальныя даследаванні
паказваюць, што колькасць складоў не заўсёды супадае з колькасцю
выдыхальных штуршкоў. Напрыклад, аднаскладовае слова кпіць мы
вымаўляем двума штуршкамі выдыхаемага паветра, а двухскладовае
слова ау – адным выдыхальным штуршком. Акрамя таго, з пазіцый
экспіраторнай тэорыі цяжка ажыццяўляць складападзел пры збегу
зычных гукаў.
Другая тэорыя, тэорыя мускульнага напружання, вызначае склад
як гукавы адрэзак, які вымаўляецца адным імпульсам мускульнага
напружання моўнага апарата. Кожны імпульс складаецца з трох фаз: уз-
растання напружання, яго максімуму і спаду. Разам з узмацненнем або
спадам напружанасці ўзмацняецца або аслабляецца гучнасць. Межы
паміж складамі адпавядаюць найменшаму ўзроўню мускульнага напру-
жання і гучнасці. Паводле гэтай тэорыі, складападзел у адным і тым жа
слове можа адбывацца па-рознаму, паколькі ён залежыць ад таго, як ча-
лавек узмацняе ці аслабляе мускульнае напружанне: кар-дон і ка-рдон,
зор-ка і зо-рка.
Найбольшае пашырэнне атрымала ў апошні час санорная тэорыя
склада, заснаваная на акустычных крытэрыях. Згодна з тэорыяй санорна-
сці, склад – гэта хваля санорнасці (гучнасці). Склад утвараюць гукі роз-
най ступені гучнасці. Найбольш гучны, які з'яўляецца вяршыняй сано-
рнасці, – складовы гук, астатнія гукі нескладовыя. Галосныя, як
найбольш гучныя гукі, звычайна бываюць складовымі. Зычныя
з'яўляюцца нескладовымі гукамі. Паводле ступені гучнасці гукі можна
абазначыць лічбамі: галосныя – 4, санорныя зычныя – 3, звонкія шумныя
– 2, глухія шумныя – 1. Напрыклад, слову ра-да-сны будзе адпавядаць
наступны рад: 34-24-134, слову кадр – 1423. Колькі вяршынь санорнасці,
столькі складоў. Кожны склад характарызуецца паступовым
узмацненнем гучнасці. Складападзел адбываецца у месцы найбольшага
спаду гучнасці. Такім чынам, паводле тэорыі санорнасці, гукі ў складзе
размяшчаюцца у парадку ўзрастання гучнасці: пра-стор – 134-1143.
Прыведзеныя вышэй тлумачэнні механізма складаўтварэння
дапамагаюць глыбей зразумець сутнасць склада.
У залежнасці ад характару размяшчэння галосных і зычных у слове
вылучаюцца розныя тыпы складоў. Структура склада ў беларускай мове
з пункту погляду акустыкі, як і ў іншых мовах складовага ладу, вызнача-
ецца цеснай злітнасцю зычнага з наступным галосным і, наадварот, сла-
бым прымыканнем зычнага да папярэдняга галоснага, таму тыповым
складам, які найчасцей сустракаецца ў мове, з'яўляецца склад
«зычны+галосны». Такі склад, які канчаецца складовым галосным, назы-
ваецца адкрытым складам. Склад, які пачынаецца зычным гукам, назы-
ваецца прыкрытым. Большасць неканцавых складоў з'яўляюцца адкры-
тымі прыкрытымі складамі: бя-ро-за, да-ро-га, ра-бі-на. Склад, які ка-
нчаецца зычным гукам, называецца закрытым. Закрытымі часцей за ўсё
бываюць канцавыя склады: ко-лас, ка-нец. Склад, які пачынаецца гало-
сным гукам, называецца непрыкрытым: э-пас, а-а-зіс, а-га-род. Непры-
крытыя склады сустракаюцца рэдка. У беларускай мове існуе тэндэнцыя
ператвараць непрыкрытыя склады ў тыповыя прыкрытыя шляхам развіц-
ця перад галоснымі прыстаўных і ўстаўных зычных: во-сень, па-вук, пі-
jа-нер. Як адкрытыя, так і закрытыя склады могуць быць прыкрытымі
або непрыкрытымі.