2. Каштарыс свята

Самай цяжкай справай на пачатковым этапе падрыхтоукі да свята з,яўляецца складанне каштарыса выдаткаў на правядзенне свята.

У выпадку, калі каштарыс складаецца “пад сцэнарый, члены оргкамітэта праводзяць арганізацыйна-вытворчы аналіз сцэнарыя (каб можна было задаволіць усе патрэбы падрыхтоўкі і правядзення свята), пасля усе фінансавыя пытанні зводзяць у агульны каштарыс, зацвярджаюць яго;

Звычайна выдзяляюць сродкі, загадзя распланаваныя Міністэрствам культуры РБ асобнымі сумамі на кожнае канкрэтнае свята, якое мяркуецца ўвасабіць на працягу фінансавага або каляндарнага года. Існуе практыка долевага удзела у святах, калі зацікауленныя арганізацыі, установы, прадпрыемствы выдзяляюць на яго правядзенне пэуную сумму грошай або фінансуюць у адпаведнасці з калектыунай дамоуленнасцю вызначаную частку работ.

Каштарыс выдаткаў уваходзіць асобным раздзелам у палажэнні аб правядзенні свята і складаецца з пераліку выдаткау, іх агульнага кошту, вызначэння адказных за аплату. Гэты агульны каштарыс затым (у працэссе падрыхтоукі свята) дэталізуецца па асобных пазіцыях. Пры такіх умовах фінансавання пры увасабленні свята сустракаюцца значныя цяжкасці, бо творчыя ідэі даводзіцца рэалізоуваць у запланаваных рамкамі каштарыса.

Каштарыс можа складацца з наступных пунктау: транспартныя выдаткі, харчаванне і размяшчэнне удзельнікаў, гукаузмацненне, мастацка-дэкаратыунае афармленне, прызавы фонд, аплата работы пастановачнай группы, камандзіровачныя выдаткі, аплата творчых калектываў і асобных выканауцаў, падарункі, кветкі, непрадбачанныя расходы і інш.

Білет № 14

1. Сцэнічная падзея

Сцэнічная падзея - гэта дзейсны факт, які карэннай выявай змяняе ход дзеяння.

Падзея - гэта рэзкая перамена, паварот у дзеянні, які прадвызначае ўчынак / або ўчынкі / дзеючага твару.

К.С.Станіслаўскім быў створаны "метад дзейснага аналізу п'есы", у якім тэрмін "ПАДЗЕЯ" з'явіўся асноўнай прыладай.

Пад азначэннем падзей п'есы або "рэжысёрскіх падзей" разумеюцца тыя галоўныя паваротныя падзеі, якія змяняюць плынь дзеяння п'есы і сваім уплывам ахопліваюць значны круг дзеючых твараў. Такіх падзей не так шмат.

Азначэнне падзей ролі дакранаецца лініі дзеяння, паводзін толькі дадзенага дзеючага твару. Роля складаецца з вялікай колькасці падзей, і менавіта таму, што іх шмат і ў шэрагу выпадкаў яны суб'ектыўныя і з'яўляюцца падзеяй толькі для дадзенага персанажа, Станісклаўскі аддаваў перавагу назве "Дзейсны факт", т.е. факт, які падахвочвае да дзеяння.

Буйныя "рэжысёрскія падзеі" непазбежна ўбіраюць у сябе дробныя, меней значныя факты. Так, да прыкладу, Жан-Луі Барро вызначае ў п'есе "Вішнёвы сад" толькі 4 падзеі - па адным на акт, але такой значнасці, што становіцца зразумела, што яны падпарадкоўваюць свайму ўздзеянню ўсё жыццё ў акце:

" Падзея 1: Вішнёваму саду пагражае продаж.

Падзея 2: Вішнёвы сад хутка будзе прададзены.

Падзея 3: Вішнёвы сад прададзены.

Падзея 4: Вішнёвы сад быў прададзены.

Астатняе - жыццё."

Такое азначэнне лаканічна, і сапраўды вызначае ўсё тое, што рухае п'есу і жыццё ў ёй з акту ў акт, сапраўды арыентуе рытмы, у якіх жывуць дзеючыя твары, падказвае атмасферу.

Дадзены прыклад узяты для таго, каб падкрэсліць думку: у азначэнні падзей варта абапірацца толькі на тыя, якія выкрываюць самую глыбінную сутнасць які адбываецца.

У стварэнні сцэнічнага дзеяння рэжысёр будзе прытрымлівацца па ланцужку ўсіх, нават другарадных падзей, узнікненні новых прапануемых акалічнасцяў і г.д. Але фіксуючы ўвагу на мностве падзей і, часцяком увязая ў іх, можна страціць дакладнасць арыентацыі на галоўнае - на звышзадачу, на адчуванне цэлага. Такім чынам, важна абмежавацца адборам тых падзей, якія ствараюць галоўны, карэнны кірунак сцэнічнага дзеяння, яго сэнсу, рытмаў і сцэнічнай атмасферы.

Існуе некалькі пунктаў погляду на дадзенае пытанне. Можна разглядаць "падзея" як здарэнне, выпадак, які адбываецца на вачах гледача зараз, т.е. са-існуе. Факт - гэтая падзея ў мінулым. Аўтар дадзенай тэорыі (О.Ф. Кліманова) прапаноўвае разглядаць "падзею" у рамках "паўлаўскай рэфлекторнай дугі". А менавіта па схеме: "сігнал"-"уласна адзнака"-"прыняцце рашэння"-"сігнал-раздражняльнік" (адказная рэакцыя). Гэты натуральны працэс, які праходзіць у жыцці арганічна, неабходна адаптаваць да законаў сцэны. У дадзеным кантэксце "падзея" разглядаецца як працэс, які мае пачатак, развіццё і завяршэнне. У аснове гэтага працэсу ляжыць канфліктны пачатак, лінія развіцця барацьбы ў канфлікце і складае "падзейны шэраг".

Структура "падзейнага шэрагу" можа разглядаць ў наступным варыянце:

- вядучая акалічнасць (падзея, якая з'явілася пачаткам барацьбы);

- зыходная падзея (то, з чаго пачынаецца барацьба ў асноўным канфлікце);

- першая падзея (то, з чаго пачынаецца барацьба ў скразным дзеянні);

- цэнтральная падзея (паваротнае);

Іншымі словамі, сітуацыя можа дазволіцца ў той або іншы бок, звярнуўшы ход барацьбы.

- галоўнае (рашэнне аўтарскай ідэі).

Варыянт, прыведзены ніжэй, мяркуе толькі чатыры галоўных "падзеі": зыходнае, цэнтральнае, галоўнае і заключнае.

Развіццё канфліктнай барацьбы пачынаецца ад зыходнай падзеі, рухаецца да цэнтральнага, у якім супрацьборства канфліктуючых сіл выяўляецца ў крытычнай напрузе. Па Арыстоцелю, "наступае пераход да шчасця ад няшчасця або ад шчасця да няшчасця", хоць зыход барацьбы зусім яшчэ не ясны. Ён распагоджваецца ў галоўнай падзеі, у якім найболей выразна праступае ідэя п'есы (звышзадача). Заключная падзея альбо дазваляе канфлікт, альбо выяўляе яго невырашальнасць.