Пытанне 48: дрыгавічы.

Аповесць мінулых часоу змяшчае дрыгавічоу паміж Дзвіною і Прыпяццю. На усходзе дрыгавічы мяжую і перасякаюцца з крывічамі (Заслауе, Барысау). На поудзень – Прыпяць,на захад – Заходні Буг. Дрыгавічы праніклі на землі Панямоння. Абрад пахавання – крэмацыя. Этнонім – ад назвы дрыгва, балота. Дрыгва – траска, трасіна. Аснавальнік роду – Дрыгавед. На мяжы 10-11 стагоддзяу – інгумацыя. Найбольшае скапленне курганоу – Цэнтральная Беларусь. Сярод жаночых упрыгожванняу – жаночыя кольцы. Асноуная частка дрыгавічоу увайшла у склад пінскага і полацкага княства. Найбольш вядомыя гарады: Слуцк, Пінск, Турау, Берасце, Менск, Копыль. Асноуны даследчык – Лысенка, Завітневіч. ДРЬІГАВІЧЫ, адно з племянных аб’яднанняу усх. славян, вядомых па пісьмовых крыніцах і археал. Помшках. Назва паходзіць, верагодна, ад слова «дрыгеа» (балота). Паводле арехал. даных, Д. займалі тэрыторыю на У да Дняпра, на Пн да Барысава, Лагойска, Заслаўя, вярхоуя Немана; на Пд мяжа пераходзіць за Прыпяць; на 3, на думку у 3. Завітневіча. В. В. Сядова мяжа праходзіла па Выганашчанскім балоце (на Пн ад Пінска), на думку А. У. Успенскай, Цімафеева, К. Мусяновіч — пераходзіла Зах. Буг. Апошняя думка па цвярджаеіша матэрыяламі шматгадовых даследаванняў курганных могільнікаў у Сярэднім Пабужжы (Т. М. Каробушкіна). У 6—8 ст. папярэднікамі на Сярэдняй Прыпяці былі славянскія плямёны пражской куль­туры. На Пн ад Прыпяці ў гэты час жылі балцкія плямёны. На тэр. рассялення Д. захаваліся археал. помнікі — гарадзішчы, селішчы, кур­ганный могільнікі з пахавальным абрадам трупаспалення (на Прыпяці, Бярэзіне, правабярэжжы Дняпра, у вярхоўях Случы, Арэсы), з 10 ст.— могільнікі з пахавальным абрадам трупапалажэння на гарызонце або ў падкурганнай яме, часам на попельнай падсыпцы. Зрэдку ў курганах трапляюцца збудаванні ў выглядзе невысокага драўлянага зруба, накрытага дахам. Пахавальны інвентар параўнальна бедны — гліняныя гаршкі, спражкі, крзсівы, сякеры, наканечнікі коп'яў і інш. У жаночых пахаваннях пераважаюць упрыгожанні: шкляныя каляровыя разнастайныя па памерах і форме пацеркі, бронзавыя скроневыя кольцы з зыходзячымі канцамі, пярсцёнкі, бранзалеты і інш. Характэрная племянная адзнака — вял. медныя або сярэбраныя пацеркі, аздобленыя напаянымі ва іх паверхню дробнымі па памерах сярэбранымі шарыкамі — зерню. Другой этнічнай адзнакай з'яўляюц'ца скроневыя кольцы завушніцы з круглага дроту, на якіх замацава ны па 3 металічныя панеркі невял. памераў. Д. ўпершыню ўпамінаюцца ў недата-ванай частцы “Аповесці мінулых часоў» у сувязі з падзеямі, якія папярэднічаюпь 9 ст.. сярод усходнеслав. плямён, што рассяліліся ва Усх. Еўропе. Д. ўпа мінаюцца візантыйскім гісторыкам Кан станцінам Багранародным (948), у стараж. Рус. лстапісах (1149). Д. належалі да найб. развітых у сацыяльных адносінах плямён, знаходзіліся на заключнай стадыі распаду родапле мянного ладу, мелі сваё палітычнае аб'яднанне — «княжаннеа. Займаліся земляробствам, агародніцтвам, жывё лаіадоўляй. паляваннем. рыбалоўствам, збіральніцтвам, а таксама пра дзеннем і ткаптвам. Доказам высокага ўлроўню развіцця Д. з'яўляецца ўзні кненне і раэвіццё гарадоў. На тэр. Д. у 10 ст. вядомы Тураў, у 11 ст.— Брэст, Мінск. Шнек, у 12 ст.— Слуцк. Клецк, Рагачоў, Мазыр, Дарагічын Надбужскі, на археал. матэрыялах..... Давыл Гаралок, у 13 ст. - Камянец. Капыль, Кобрын і інш. Археал. раскопкі гарадоў засведчылі высокі ўзровень развіцця жалезаапрацоўчага, ювелірнага, касцярэзнага, гарбарнага, ган­чарнага, дрэваапрацоўчага paмёстваў. Аб развіцці культуры сведчаць дзейнасць выдатнага пісьменніка, прамоўцы і царкоўнага дзеяча Кірылы Тураўскага, манументальнае будауніцтва, стварэнне Тураускага гвангелля, знаходкі высокамастанкіх вырабаў з каляровых металаў, каменю. косш і інш. У 2 й пал. 10 ст. тэр. Д. увайшла ў склад Кіеўскай Русі, у канны 10 ст. на іх эемлях узнікла Тураўскае княства. у канны 12 ст. з яго вылучыліся ўдзельныя Пінскае, Дуброніцкае (яшчэ раней Клецкае), верагодна, Нясвіжскае, паўн. ўсх. частка земляў Д. увайшла ў Полацкае, пауд. ўсх.— у Кіеўскае кияствы.