Вопрос 42

Складаназалежны сказ, у яким частки сказа залежаць адна ад другой, нераунапрауныя, звязаны памиж сабой падпарадкавальнай сувязью. Даданая частка, якая стаиць у сярэдзине галоунай выдзяляецца косками з двух бакоу. Коска неставицца у сказе з некалькими аднарадными сузалежными частками кали яны звязваюцца адзиночными злучниками и, ци , або. Працяжник можа ставицца пасля даданай частки або некальких даданых частак , кили яны размешчаны перад галоунай и вымауляюцца з умоцненай интанацией. Двукропье ставицца пасля галоунай частки разкрываюць сэнс слоу адно, аднаго у галоунай частцы и памиж ими можна уставить словы.

Вопрос 43

Бяззлучникавы сказ у яким частки сказа звязаны па сэнсе и интанацыйна .Коска ставица памиж частками ,у яких выражаюцца адносины адначасовасци ци паслядоунасци.Двукропъе ставица а)кали другая частка ци частки паясняе, удакладняе змест першай; памиж частками можна уставить злучники што, як,ци словы.б)кали другая частка абазначае прычыну таго,пра што гаворыца у першай в)кали др. частка дапауняе першую, памиж частками можна уставить злучники што,як,ци словы.г)кали першая частка абагульняе настпныя

Вопрос№ 45

Мнагазначнасць – уласцивасци слоу мець некальки лексичных значэнняу . Метафара – гэта слова або выраз ужитыя з пераносным значэннем на аснаве падабенства. Метанимия - перанясення имени аднаго прадмета на други на аснове их знешняй ци унутранней сувязи. Синекдаха – перанясенне назвы паводле колькаснай прыметы : частки замест цэлага, адзиночнага лику замест множнага лику, видавога замест радавога.

Вопрос № 46

Сiнонiмы – гэта словы, якiя абазначаюць адно паняцце, Але адрознiваюцца адценнямi значэння або стылiстычнай афакрбоукай, гучаннем i напiсаннем: клiкаць – зваць, гукаць.

Семантычныя сiнонiмы адрознiваюцца сэнсавымi адценнямi значэння.

Стылiстычныя сiнонiмы маюць розную стылiстычную афарбоуку.

Паронiмы – гэта аднакарэнныя словы з падобным гучаннем, Але рознымi значэннямi.

Вопрос № 47

Антонiмы – гэта пары слоу з супрацьлеглымi значэннямi.

Амонiмы – два або больш слоу, якiя гучаць аднолькава, Але маюць разныя значэннi: смлiць або юшка.

Лексiчныя амонiмы – гэта словы, якiя адносяцца да адной часцiны мовы, супадаюць напiсаннем i гучаннем ва усiх формах поунасцю або часткова: метрыка або кар`ер.

Марфалагiчныя амонiмы , або амаформы – гэта словы, якiя звычайна адносяцца да розных часцiн мовы, супадаюць гучаннем i напiсаннем у адной цi некалькiхмарфалагiчных формах: вусны,соты.

Фанетычныя амонiмы, або амафоны – гэта словы, якiя гучаць аднолькава, а пiшуцца па-рознаму плод i плот.

Графiчныя амонiмы, або амографы – гта словы, якiя пiшуцца аднолькава, Але адрознiваюцца у вымауленнi месцам нацiску: музыка музыка.

Вопрос № 48

Слова - гэта фанетычна i граматычна аформленная адзiнка мовы з пэуным значэннем.

Значэнне слова – гэта прынятая грамадствам суадноснасть гукавой абалонкi слова з пэуным прадметам цi з`явай рэчаiснасцi.

Паняцце – гэта абагуленае уяуленне людзей пра iстотныя прадметы i уласцiвасцi прадметау, з`яу рэчаiснасцi.

Лексiчнае значэнне перадаецца асновай слова, граматычнае значэнне выражаецца канчаткам, прыназоунiкам i канчаткам адначасова, прыстаукай, суфiксам, прыстаукай i суфiксам, нацiскам, формами лiку,часу, ладу i iнш.

Вопрос № 49

Актыуная лексiка – гэта усе сучасныя вядомыя i зразумелыя нам словы, якiя не маюць адзнак устарэласцi цi навiзны.

Пасiуная лексiка – гэта рэдкаужывальныя словы, якiя маюць адценне устарэласцi або навiзны.

Вопрос № 50

Да агульнаужывальнай лексiкi адносяцца шматлiкiя словы, якiя не абмежаваны ва ужываннi, могуць выкарыстоувацца ва усiх моуных стылях i складаюць устойлiвую аснову сучаснай беларускай мовы: мацi,бацька,святло,краiна i т.д.

Вопрос № 51

Стыль мовы – гэта сукупнасць прыёмау адбору i выкарыстання моуных сродкау у залежнасцi ад характару I зместу выказвання, з улiкам таго, дзе, калш, для чаго I Каму выказваецца думка.

Вопрос№ 52

Размоины (размоуна-бытавы, гутарковы) стыль абслугоувае сферу бытавых зносiн i часцей выкарыстоуваецца у форме вуснага маулення (у пiсьмовай форме у тэкстах мастацкага стылю, асобных жанрах публiцыстычнага). Асаблiвасцi жывога, вуснага маулення вызначаюць у большасцi асаблiвасцi размоунага стылю, для якога характэрна нязмушанасць, суб'ектыунасць, дыялагiчнасць i эмацыянальнасць.

Так, нязмушанасць, адсутнасць спецыяльнай падрыхтоукi да гаворкi, размовы дзвюх або некалькiх асоб вядзе да выкарыстання, з аднаго боку, фрагментау размовы, няпоуных сказау, экспрэсiуна-эмацыянальнай лексiкi, пытальных i пабуджальных сказау, а з другога — розных нямоуных, цi невербальных, сродкау: жэстау, мiмiкi, разнастайных рухау.