Плотин. - Четвертая эннеада. - 2004

ЕзЭ Ecu E Ê J EÊJ Eel ЕГЭ Б З ΕΓΞ Е й ΕΊ3 Е~Э

ГД Е7| гдg| ГДсп ГД СП [ДСП ГД^1 ГД СП ГДЕ*1 ГДс«! ГДΕΊ ГДci

ЕсЗЕТЭ la cJ ЕТЭ ЕГЭЕ~Э la cJ ΞΊ3 ΕΓΞ ΕΊ3Ε~Ξ

ГДЕ] ГДС1 ГДЕ! ГД Е| ГД СП ГД ЕЛ ГД CI ГД СП ГД gj ГД СП ГДЕ]

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΙΤΟΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ

1. Έπε/ δε ύπερεθεμε$α σκεφασ^αι, ει μ/ηδενός οντος μεταξύ εστίν οραν οίον αέρος <η άλλου τινός του λεγομένου διάφανους σώματος, νυν σκεπτεον. "Οτι μεν ουν δ/α σώματος τίνος δει το οραν και όλως το αισ$άνεσ$'αι γίνεσ$αι, εϊρηταιάνευ μεν γαρ σώματος πάντη εν τω νσητω την φυχην είναι. Ύοΰ δε αισ$άνεσ$αι οντος άντιληφεως ου νοτητών, αλλά α/σθητών μόνον, δει πως την φυχην συναφή γενομενην τοις αισ$ητοΐς δια των προσομοίων κοινωνίαν τινά προς αυτά γνώσεως γ παθήματος πο/εΓσ&α/. Διό кал bi οργάνων σωματικών ή γνώσιςδια γαρ τούτων οίον συμφυών <η συνεχών όντων οίον εις εν πως προς αυτά τα, αισ$*ητά ιεναι, όμοπα&ειας τινός ούτω προς αυτά γινομένης. Ει ουν δε? συναφην τίνα προς τα γινωσκόμενα γίνεσ$αι, περί μεν τών οσα αφ% τινι γινώσκεται, τι αν τις ζητοΐ; Περ/ δε της οράσεως ει δε και περί της άκσης, ύστερον αλλά περί του οραν, ει δε? τι μεταξύ είναι σώμα της οφεως και του χρώματος. Ή νύττοι κατά συμβεβηκός αν το μεταξύ σώμα, συμβάλλεται δε ουδέν προς ορασιν τοίς όρώσιν; 'Αλλ' ει πυκνά μεν οντά τά σώματα, ώσπερ τά γεηρά, κωλύει οραν, οσω δε λεπτότερα άει τά μεταξύ, μάλλον όρώμεν, σύνεργα αν τις του οραν

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΙΤΟΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ 2

τά μεταξύ θείη. Ή, ει ου σύνεργα, ου κωλυτικά* ταύτα δε κωλυτικά αν τις είποι. 'Αλλ' ει το πόίθος πρότερον το μεταξύ παραδέχεται και οίον τυποΰται σημέιον δε το, ει και εμττροσθεν τις ημών εστη προς το χρώμα βλέπων, κάκεΐνον όραν πάγους εν τφ μεταξύ μη γενομένου ούδ* αν εις ημάς τούτο άφικνόιτο. Ή ουκ ανάγκη το μεταξύ πάσχειν, ει το πεφυκός πάσχειν ο οφθαλμός πάσχει' η, ει πάσχοι, άλλο πάσχειεπει oùiï ο κάλαμος 6 μεταξύ της νάρκης και της χειρός, ο πάσχει η χειρ* και μιην κάκεΐ, ει μνη μεταξύ ο κάλαμος είη και η θρίξ, ουκ αν πάθοι η χειρ. Ή тоСто μεν και αυτό άμφισβητοΐτο αν και γάρ, ει εντός δικτύου γένοιτο, ο θηρευτής πάσχειν λέγεται το ναρκάν. 'Αλλά γάρ κινδυνεύει ο λόγος επί τάς λεγόμενος συμπαθείας ιεναι. Ει δε τοδι υπό τουδι πεφυκε πάσχειν συμπαθώς τφ τίνα ομοιότητα εχειν προς αυτό, ουκ αν το μεταξύ άνόμοιον ον πα&οι, η το αυτό ούκ αν πάθοι. Ει τούτο, πολλω μάλλον μ/ηδενός οντος μεταξύ πάθοι αν το πεφυκός πάσχειν η εάν το μεταξμ τοιούτον η, οίον αυτό και παθείν τι.

2. Ει μεν οΰν τοιούτον εστί το όραν, οίον το της οφεως φως συνάπτειν προς το μεταξύ [φως] μέχρι του αισθητού, δεί μεταξύ τούτο είναι το φως, και η ύπόθεσις αυτή το μεταξύ τούτο ζητε? ει δε τροπην εργάζεται το ύποκείμενον σώμα κεχρωσμενον, τι κωλύει την τροττην ευθύς προς το όμμα ιεναι μηδενός οντος μεταξύ; Ει και νυν εξ ανάγκης, οτε εστί, τρέπεται πως το των ομμάτων πρόσθεν κείμ^νον. Kai οι εκχεοντες δε τάς οφεις ούκ αν εχοιεν ακολουθούν το πάντως μεταξύ τι είναι, ει μ/rç φοβοΐντο, μή πεση η άκτίς* άλλα φωτός εστί, και το φως εύθυπορούν. Ο/ δε την

292 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 5 (29)

ενστασιν αιτιώμενοι δεοιντο αν πάντως του μεταξύ. Ο/ δε των ειδώλων προστάται διά του κενού λέγοντες διιεναι χώραν ζητοΰσιν, Ίνα μπ\ κωλυΒηώστε, ει ετι μάλλον ου κωλύσει το μηδέν είναι μεταξύ, ουκ άμφισβητουσι τη υποθέσει. "Οσοι δε συμπα&είφ το οραν λΑγουσιν, ήττον μλν οραν φησουσιν, ει τι μεταξύ είη, η κωλύοι και εμποδίζοι και αμ,υδράν ποιοίτην συμπά$ειαν μάλλον δε ακόλου^ον λέγειν ποιειν πάντως άμ,υδράν και το συγγενές, η και αυτό πάσχον. Και γάρ ει σώμα συνεχές εν βά$ει εκ προσβολή ττυρός καίοιτο, αλλά το εν βά$ει αυτού τη προσβολή του πρόσ$εν ήττον αν πάσχοι. 'Αλλ' ει ζώου ενός μόρια είη συμπαγή, άρ" αν ήττον πά$Ό/, οτι μεταξύ τι εστίν; Ή ήττον μεν αν πά$οι, σύμμετρον δ" αν είη το πό&ος, όσον εβούλετο η φύσις, κωλύοντος το άγαν του μεταξύει μτη που τοιούτον είη το διδόμενον, ώστε όλως το μεταξύ μη πάσχειν. 'Αλλ' ει συμπαγές τω εν ζφον είναι, και ημείς πάσχομεν οτι εν ενι και ενός, πώς ού δει, όταν του πόρρω αϊσ$ησις η, συνεχειαν είναι; Ή την συνεχειαν και το μεταξύ διά το το ζφον δειν συνεχές είναι, το δε πάΒος κατά συμβεβηκός συνεχούς, η παν ύπο παντός φησομεν πάσχειν- Ε/ δε τόδε μεν υπό τοΰδε, άλλο δε ύπ" άλλου ού το αυτό, ούκ αν δεοιτό τις του μεταξύ πανταχού. Ει ούν επί οφεως λεγοι τις δείσ^αι, διά τι φατεον επει ούδε πανταχού φαίνεται το δι" αέρος* ιόν πάσχειν ποιούν τον άερα, αλλ' η μόνον διαιρεΐν οίον λ$ος ει άνωθεν πίπτοι, τι άλλο η ούχ υπομένει ο α/ηρ; Έπε/ ούδε τη άντιπεριστάσει ευλογον κατά φύσιν ούσης της φοράςεπει ούτω και το πυρ άνω τη άντιπεριστάσειαλλ" άτοπον φθάνει γαρ το πυρ τη αυτού κινήσει ταχειφ ούση την άντιπερίστασιν

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΙΤΟΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ 2

του αέρος. Ε/ δ' ύπό του τάχους ταχύνεσ$αί τις την άντιπερίστασίν φησιν, αλλά κατά συμβεβηκός αν γίνοιτο, ουκ εις το άνωθεν έπε/ και άπό των ξύλων η όρμ/η προς το άνω ουκ ω&ούντων και "ημείς δε κινούμενοι τέμνομεν τον αέρα, και ουχ η άντιπερίστασις ώ$εΓ, πληροί δε μόνον έφεπόμενος το παρ ημών κενούμενον. Ε/ ουν τοις σώμασι διίσταται τοις τοιούτοις μηδέν παθών, τι κωλύει και άνευ διαστάσεως συγχωρειν παριέναι τοις εις οφιν είδεσιν; Ε/ δε μηδέ πάρεισιν ως εν ροη τά είδη, τις πάσχειν ανάγκη και δι" αύτοΰ το πάθος προς ημάς τω προπαθείν Ιέναι; Ει γάρ τω προπα^ειν τον αέρα η αίσθησις ημιν, ουκ αν προς αυτό βλέποντες το ορωμενον είδομεν, άλλ* έκ του παρακειμένου εσχομεν αν την αισθησιν, ωσπερ επί του Β'ερμαίνεσ^αι. Έκεΐγάρ ου το πόρρωθεν πυρ, αλλά ο ωηρ ο παρακείμενος $ερμαν$εις $ερμαίνειν δοκέ? άψη γάρ τούτο, εν δε τοΐς όράμασιν ουχ άψη* ο$εν ούδ^ έπιτε$έν τω ομματι το αίσθητόν οράν ποιεί, άλλα φωτισθηναι δεΐ το μεταξύ· η οτι σκοτεινον ο ωηρ. Μη οντος δέ τούτου σκοτεινού ούδ" αν εδέησε φωτός ίσως. Ύό γαρ σκοτεινον έμπόδιον ον του όράν δει κρατηθηναι τω φωτί. Τάχα δέ αν και προσαχ^έν τη οφει ούχ όράται, οτι σκιάν φέρει την του όΑρος και την αύτοΰ.

3. Μέγιστον δέ μαρτύριον του μη διά του αέρος παθόν­ τος το είδος του αισθητού οράν [και τάς τούτων μορφό,ς] ωσπερ διαδόσει το νύκτωρ έν σκότφ πυρ τε και τά άστρα όρασ^αι και τάς τούτων μορφάς. Ού γάρ δη ψήσει τις έν τω σκοτεινω τά είδη γενόμενα ούτω συνάφασ^αΐ' η ούκ αν ην σκότος του πυρός έλλάμφαντος το αύτοΰ είδος. Έπε/ και πάνυ ποϊλοΰ σκστου οντος καϊ κεκρυμμΑνων και των

294 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 5 (29)

οίστρων [και του ττυρός] και του φωτός του παρ" αυτών μη έλλάμποντος εκ των φρυκτωριών όραται το πυρ, και εκ τών πύργων τών τοις ναυσί σημαινόντων. Ε/ όε και όιιεναι τις λίγοι και εν τούτοις το πυρ εναντιούμενος τη αισ$*ησει, εχρήν την όφιν του αμυδρού του εν τω αέρι ποιεΐσ$αι την άντίληφιν, ουκ εκείνου αυτού, οίον εστίν εναργές. Ει όε μεταξύ σκότου όντος όραται το επεκεινα, πολλφ μάλλον μ/ηόενός. 'Αλλ' εκείνψ αν τις επιστησειε, μιη τφ μετάξι) μνηόενι ούκ εσται όραν, ούχ ότι μνηδεν εστί μεταξύ, αλλ' ότι η συμπάθεια του ζφου αναιρείται προς αυτό και ή προς αλλτ?λα τών μερών τφ εν είναι. Ύούτφ γαρ εοικε και το αΐσ$άνεσ$αι οπωσοΰν είναι, ότι συμπαγές το ζώον τόόε το παν εαυτφ. Ε/ γαρ μνη τούτο, πώς civ άλλο άλλοι; της όυνοψέως μετελάμβανε και μάλιστα της

πόρρω; Τούτο όη επισκεπτεον, ει όίλλος κόσμος <ην και άλλο ζφον μ/η συντεθούν προς τούτο και όφις *ην επί τοις νώ- τοις τοΰ ουρανού, ει ε^εάσατο εκείνον εκ όιαστηματος συμμέτρου' *η ούόεν αν ewj προς εκείνον τούτω. Αλλα τούτο μεν ύστερον. Νΰν όε κακείνο αν τις μαρτύρα/το εις το μνη τφ πά/τχειν το μεταξύ τούτφ το όραν γίνεσ$αι. Ει γαρ όη πάσχοι το τοΰ αέρος, σωματικώς όιηπου^εν ανάγκη πάσχειν τούτο όε εστίν όϊον εν κηρώ τύπον γενέσθαι. Μέρος όη όεϊτού ορατού κο& εκαστον μοριον τυποΰσ$αιώστε και το συναφές τη όφει μοριον τοσούτον, όσον χα/ <η κόρη το хаУ αυτό μοριον τοΰ ορατού όεχοιτο αν. Νΰν όε παν τε όραται, και όσοι εν τω αέρι κατά, γε το καταντικρύ εκ τε πλαγίων επί πολύ όρώσιν εγγύς τε και κατόπιν ούκ επιπροσ%ύμενοΐ' ώστε εκαστον μοριον τοΰ αέρος όλον οίον το πρόσωπον το όρώμενον ε%ε/ν τούτο όε ού κατά

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΠΌΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ 29

σώματος πάθημα, αλλά κατά μείζους και φυχικάς και ζφου ενός συμπαθούς άνάγκας.

4. 'Αλλα το συναφές της οφεως φως προς το περί την οφιν και μέχρι του αίσθηητοΰ πώς; Ή πρώτον μεν του μεταξύ αέρος ου δε/τα/, ει щ άρα το φώς ουκ αν αέρος άνευ λεγοιτο. Ούτω δε τούτο μεταξύ κατά συμβεβηκός, αυτό δε φώς αν είη μεταξύ ου πάσχον ούδ* όλως πάγους ενταύθα δεί, αλλ" όμως του μεταξύ' ει δε το φώς ου σώμα, ου σώματος. Κα/ δη ου προς το οραν απλώς δεοιτο αν του φωτός του αλλότριου και μεταξύ η όφις, άλλα προς το πόρρω οραν. Το μεν ουν ει το φώς γένοιτο άνευ του αέρος, ύστερον νυν δε εκείνο σκεπτεον. Ε/ μεν γαρ το φώς τούτο το (τυνα/ρες εμφυχον γίνεται, кал η φυχη δ/4 αυτού φερομένη και εν αυτώ γιγνομενη, ωσπερ και επί του ένδον, εν τφ άντιλαμβάνεσθαι δηπουθεν, όπερ εστίν οραν, ούδεν αν δέο/το του μεταξύ φωτός, αλλ' άφη έσται εοικός το οραν της όρατικης δυνάμεως εν φωτι αντιλαμβανόμενης πάσχοντος ουδέν του μεταξύ, αλλά γίνεται της οφεως φορά εκεί. Ου δη ζητητεον, πότερα τφ διάστημα τι είναι εκεί δεί πορευθηναι την οφιν η τω σώμα τι είναι εν τφ διαστηματι. Κα/ εί μεν τφ σώμα εν τφ διαστηματι είναι το διείργον, εί άφαιρεθείη τούτο, οφεταιεί δ' οτι διάστημα άπλχος, άργην δεΐ υποθεσθαι την του ορατού φύσιν και ουδέν δρώσαν όλως. Αλλ' ούχ oîov τε· ου γάρ μόνον η άφη οτι εγγύς τι λέγει και άπτεται, αλλά τάς του άπτου πάσχουσα απαγγέλλει διαφοράς, και εί μ/η διείργοι τι, καν τούτο πόρρω, ησθετο. "Αμα γάρ ο ά/ηρ ό μεταξύ και ημείς πυρός αισθανόμεθα ουκ άναμείναντες θερμανθηναι εκείνον. Μάλλον γοΰν το σώμα θερμαίνεται το στερεόν η

296Плотин. Эннеады. Трактат IV. 5 (29)

оα/ηρ' ώστε δι* αύτοΰ μάλλον, αλλ' ου δι* αυτό. Ει οΰν έχει δύναμιν εις το δραν, το δε εις το πάσχειν, η και όπωσοΰν ή όφις, δια τι άλλου δείται μέσου εις ο δύναται προς το ποιήσαι; Ύοΰτο γαρ εμποδίου εστί δεΐσ$αι. Έπε/ και όταν το φως προσί<η το του ηλίου, ου πρότερον δείτόν αέρα εΐτα και ημάς, αλλ* έίμα, και πριν εγγύς της οφεως γενέσθαι πολλάκις οντος αλλαχοΰ, ως μά) παθόντος του αέρος ημάς οραν, μεταξύ οντος του μη πεπον^ότος και του φωτός μ/ψτω έληλυ$ότος, προς οδείτην οφιν συνάφαι. Έπε/ και το της νυκτός οραν τα άστρα η άλως πΟρ χαλεπον ταύτη τη υποθέσει απευΒνναι. Ε/ δε μένει μεν η φυχη εφ εαυτής, φωτός δε δείται ώσπερ βακτηρίας προς το φ$άσαι, έδει την άντίληφιν βίαιον και αντερείδοντος είναι και τετα­ μένου του φωτός, και το αισ^τητόν, το χρώμα, η χρώμα, αντιτυπουν και αυτό είναι* ούτω γαρ δια μέσου ai αφαι. Erra και πρότερον εγγύς γέγονε μ/ηδενός μεταξύ οντος τότε· ούτω γαρ ύστερον το δια μλσου απτεσ&α/ ποιείτην γνώσιν, οίον τη μνημιη και έτι μάλλον συλλογισμώ' νυν δε ούχ ούτως. 'Αλλ' ει πα$εΐν δεΐτό προς το αισ&ητόν φώς, είτα διαδουναι μέχρι οφεως, η αύτη γίνεται ύπο&εσις τη από του αισθητού το μεταξύ πρότερον τρεπούση, προς ην ηδη και εν άλλοις ηπόρηται.

5.Περ/ δε του ακούειν άρα ενται&α συγχωρψίον, πάσ­ χοντος του αέρος την κίνησιν την πρώτην του παρακει­ μένου ύπό του τον φόφον ποιοΰντος, τω τον μέχρι ακοής αέρα πουσχειν το αυτό, ούτως εις αΐσΒησιν αφικνεισααι; Ή κατά συμβεβηκός μλν το μεταξύ τω παρειναι έν μέσω, άναιρε^έντος δε του μεταξύ, άπαξ δε γενομένου του φόφου, οίον συμβαλλόντων δύο σωμάτων, εύ$εως απανταν προς

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΠΌΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ 2

ημάς την αϊσ^ησιν; 'Ή και δε?μεν αέρος την πρώτην του πληττομένου, το δε εντεύθεν ηδη άλλως το μεταξύ; Ένταυδα μεν γαρ δοκει κύριος είναι ο ωηρ του φόφουμή γαρ αν μτηδε την αρχήν γενέσθαι φόφον δύο σωμάτων συρρουγέντων, ει μπ\ ο ωηρ πληγείς εν τη ταχείφ συνόδω αυτών και εξωσ^εις πληξας έδωκε τω εφεξής μέχρις ώτων και ακοής. 'Αλλ' ει 6 ωηρ κύριος του φόφου και τούτου κινη&εντος η πληγή, παρά τι αν ε/εν ai διάφοροι των φωνών και των φόφων; "Αλλο γαρ ηχεί χαλκός προς χαλκον η προς άλλο, άλλο δε άλλο* ό δε ωηρ εϊς και η εν αύτω πληγήου γαρ μόνον τω μεγάλω και τφ μικρφ διαφοραί. Ε/ δ" ότι προς αέρα γενομένη πληγή φόφον εποίησεν, ούχ η ωηρ φατεον τότε γαρ φωνει, όταν στάσιν λάβη στέρεου σώματος, πριν χυ^ηναι μένων ώσπερ στερεόν τι* ώστε αρκεί τά συγκρούοντα, και την σύρρηξιν και ταύτην την πληγην είναι τον φόφον εις αίσ$ησιν ελεούσαν μαρτυρείν δε και τους ένδον ήχους των ζώων ουκ εν αέρι, αλλά συγκρούσαντος και πληξαντος άλλο άλλοι/· οίον κοΑ οστών κάμφεις και προς άλληλα παρατριβο- μενων αέρος μη οντος μεταξύ και πρίσεις. 'Αλλα περί μεν τούτου ηπορησ&ω ομοίου ηδη και ενταύθα του ζητημ/ιτος γενομένου, όπερ ελεγετο επί της οφεως είναι, συναισΒησεώς τίνος ώς εν ζωφ και του κατά, την άκοην πάγους οντος.

6. Ε/ δε και το φώς γένοιτο αν μ/η όντος αέρος, oîov ηλίου [οντος] εν επιφανείφ των σωμάτων επιλάμποντος, του μεταξύ οντος κενού και νυν κατά συμβεβηκός, ότι πάρεστι, φωτιζόμενου; Αλλ' ει δι" αυτόν παθόντα και τά άλλα, και την ύπόστασιν είναι τφ φωτι διά τον άερα

298 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 5 (29)

πάδημα γαρ αυτού είναι LWJ/ αν ουν εσεσ^αι το πόνημα μ/η οντος του πεισομλνου. 'Ή πρώτον μλν ουκ αυτού πρώτως ούδ* $ αυτός. "Εστ/ γαρ και αύτου έκαστου σώματος πύρινου και λαμπρού' και δη και λ&ων τοιούτων φωτεινή χρόα. 'Αλλά το εις άλλο από του έχοντος χρόαν τοιαύτην ιόν "ρα αν είη μη οντος εκείνου; 'Αλλ' ει μεν ποιότης μόνον καί τίνος ποιότης, εν υποκείμενα) ούσης πάσης ποιότητος, ανάγκη και το φώς ζητείν εν φ εσται σώματι. Ει δε ενέργεια άπ* άλλου, διά τι ούκ οντος εφεξής σώματος, αλλά οίον κενού μεταξύ, είπερ οίον τε, ούκ εσται και επιβάλει και εις το επεκεινα; Άτενες γάρ ον διά τι ού

περάσει ούκ επσχούμ&νον; Ει δε δη και τοιούτον οίον πεσειν, καταφερόμενον εσται. Ού γάρ δη ο ανηρ ούδ" όλως το φωτιζόμενον εσται τόδε ελκον από τοΟ φωτίζοντος και βιαζόμ^νον προελ&είν έπε/ ούδε συμβεβηκός, ώστε πάντως επ4 αλλω, ηπάαημα άλλου, ώστε δει είναι το πεισόμενον η έδει μλνειν εληλυ^ότοςνυν δε άπεισιν ώστε και ελ$οι αν. Τίοΰ ουν; Ή τόπον δείμώνον είναι. 'Ή ούτω γε άπολεΐ την ενεργειαν αύτου την εξ αύτου το του ηλίου σώματούτο δε ην το φώς. Ει δε τούτο, ούδε το φώς τίνος εσται. "Εστί δε η ενέργεια εκ τίνος υποκειμένου, ούκ εις ύποκεί-

μ^ενον δε9 πά&οι δ* αν τι το ύποκείμ^ενον, ει παρείη. Αλλ' ώσπερ ζωη ενέργεια ούσα φυχης εστίν ενέργεια παθόντος αν τίνος, οίον τοΰ σώματος, ει παρείη, καί μ/η παρόντος δε εστί, τι αν κωλύοι καί επί φωτός ούτως, είπερ ενέργεια τις [το φωτεινόν] είη; Ούδε γάρ νΰν το φωτεινόν του άερος γεννφ το φώς, αλλά γη συμψ,ιγνύμενος σκοτεινόν ποιεί καί ού κα$αρόν όντως' ώστε ομοιον είναι λέγειν το γλυκύ είναι, ει πικρώ μιγείη. Ει δε τις τροπην λεγοι τοΰ άερος το

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΤΡΠΌΝ Η ΠΕΡΙ ΟΨΕΩΣ 29

φως, λεκτεον ώς εχρην αυτόν τρεπεσδαι τον αέρα τη τροπή, και το σκοτεινον αύτοΰ μ/rç σκοτεινον γεγονεναι ηλλοιωμενον. Νυν δε 6 ωηρ όΐός εστί μένει, ώς αν ουΒεν πα$ών. Το δε πάθημα εκείνου δε? είναι, ου πό&ημα· ου τοίνυν ουδέ χρώμα αύτοΰ, άλΧ αύτο εφ* αύτοΰ9 πάρεστι δε ό ωηρ. Και τοΰτο μεν ούτωσί επεσκεφ&ω.

7. Πότερα δε απόλλυται η ανατρέχει; Τάχα γαρ αν τι και εκ τούτου λάβοιμεν εις το πρόσ^εν. 'Ή ει μεν ην ενΰο&εν, ώστε το μ^τειληφός εχειν οίκείον ηδη, τάχα αν τις είπεν άπόλλυσ$αι* ει δε εστίν ενέργεια ού ρέουσα περιερρεε γαρ αν και εχείτο είσω πλέον η όσον το παρά τοΰ ενεργούντος επεβαλλετο ούκ αν αποΧλύοιτο μένοντος εν ύποστάσει τοΰ φοττίζοντος. Μετακινουμένου δε εν αλλψ εστί τόπω ούχ ώς παλίρροιας η μεταρροίας γενομένης, αλλ' ώς της ενεργείας εκείνου ούσης και παραγινομενης, εις όσον κωλύει ούδεν. Έπεί και ει πολλαπλάσια η απόστασις ην

ηνΰν εστί προς ημάς τοΰ ηλίου, ην αν και μέχρι εκεί φως μ/ηδενός κωλύοντος μ/ηδε εμποδών εν τφ μεταξί; ιστάμενου. "Εστ/ δε η μεν εν αύτψ ενέργεια και οίον ζωη τοΰ σώματος τοΰ φωτεινοΰ πλείων και οίον αρχή της ενεργείας кал ττηγη·

ηδε μετά το πέρας τοΰ σώμ&τος, εϊδωλον τοΰ εντός, ενέργεια δευτέρα ούκ αφισταμενη της πρότερος. 'Εχει γαρ εκαστον των όντων ενεργειαν, η εστίν ομοίωμα αύτοΰ, ώστε αύτοΰ οντος κακεΐνο είναι και μένοντος φ^ανειν εις

το πόρρω, το μλν επιπλέον, το δε εις ελαττον και ai μεν ασθενείς και αμυδρά/, α/ δε кал λαν$άνουσαι, των δ4 είσϊ μ,είζους και εις το πόρρω' και όταν εις το πόρρω, εκεί δει νομίζειν είναι, οπού το ενεργούν και δυνόψ^νον, και αύ ου φ^ά,νει. 'Εστί δε και επί οφθαλμών ίδείν ζώων Ταμπόν-