Плотин. - Четвертая эннеада. - 2004

250 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 4 (28)

θερμότητα τοιαύτας πώς αν φθόνους η ζηλοτυπίας η πανουργίας εις ταύτα άνάγοι; 'Αλλ* ει και ταί/τα, τύχας γοΰν πώςу χείρους τε και βελτίους, πλουσίους και πένητας, και πάτερων ευγενείας η αυτών θησαυρών τε ευρέσεις; Μυρία αν τις εχοι λέγειν πόρρω άγων σωματικής ποιό­ τητος της εκ τών στοιχείων εις τα τών ζφων σώματα και φυχάς ίούσης. Ου μην ούδε προαιρεσει άνο&ετεον τών άστρων και τη του παντός γνώμη και τοίς τού­ των λχ>γισμοις τα συμπίπτοντα περί έκαστα τών ύπ' αυ­ τά. "Ατοπον γάρ εκείνους μ*ηχανασ$αι περί τα τών ανθρώπων, όπως οι μεν γενοιντο κλεττται, οι δε άνδραποδισται τοιχωρύχοι τε και ιερόσυλοι, άνανδροι τε άλλοι και θηλεις τά έργα και τά πά3η και τά αισχρά δρώντες. Ού γάρ οτι $εών, αλλ" ούδε ανθρώπων μετρίων, τάχα δε ούδε ώντινωνοΰν τά τοιαύτα εργάζεσ^αι και καταμτηχανάσ$αι, εξ ων αύτόις ούδ" ητισουν ωφέλεια αν γίγνοιτο.

32. Ει ουν μήτε σωματικαίς αίτίαις άνα^ησομεν μήτε προαιρεσεσιν, οσα έξωθεν εις ημάς τε και τά άλλα ζώα και όλως επί γης άφικνεϊται εξ ουρανού, τις αν ε/η λοιπή και εύλογος αιτία; Πρώτον τοίνυν $ετεον ζφον εν πάντα τά ζώα τά εντός αύτοΰ περιέχον τοδε το πάν είναι, φυχήν μίαν έχον εις πάντα αύτοΰ μέρη, καθόσον εστίν ϊκαστον αύτοΰ μέρος9 μέρος δε ϊκαστον εστί το εν τω παντί α/σθητω, κατά μλν το σώμα και πάντη, όσον δε και φυχης τοΰ παντός μετέχει, κατά τοσοΰτον και ταύτη* και τά μλν μόνης ταύτης μετέχοντα κατά παν εστί μέρη, οσα δε και άλλης, ταύτη έχει το μή μέρη πάντη είναι, πάσχει δε ούδεν rfTTOv παρά τών άλλων, καθόσον αύτοΰ τι έχει, και

κατ εκείνα, α έχει. Συμπαγές δη παν τούτο το εν, кал ως ζφον εν, και το πόρρω δη εγγύς, ώσπερ εφ" ενός των καθέκαστα ονυξκαι κέρας και δάκτυλος και άλλο τι των ουκ εφεξής* άλλα διαλείποντος του μεταξύ και παθόντος ούδεν επα&ε το ούκ εγγύς. Ού γαρ εφεξής των ομοίων κείμενων, διειλημμενων δε ετεροις μεταξύ, τη δε ομοιονητι συμπασχόντων, και εις το πόρρω αφικνεισ^αι ανάγκη το παρά του μη παρακείμενου δρώμ&νον ζφου τε οντος και εις εν τελούντος ούδεν ούτω πόρρω τόπφ, ως μ/rç εγγύς είναι τη του ενός ζφου προς το σνμπα&είν φύσει. Ύό μεν ούν ομοιότητα προς το ποιούν έχον πεισιν έχει ούκ οιλλοτρίαν, ανόμοιου δε οντος του ποιουντος αλΧότριον το πάθημα και ού προσηνές το πάσχον ίσχει. Βλαβεράν δε ποίησιν άλλου προς άλλου ενός οντος ζφου ού δει τε$αυμακεναι* επει και εφ" ημών εν τοις ενεργείαις τοις ημετεραις βλάπτοι αν άλλο προς άλλου μέρος, επει και χολή και ο Βνμός άλλο, ως δοκεΐ, πιέζει και κεντεΐ. Kai δη кал εν τω παντι εστί τι Βνμφ και χολή άναλογον кал άλλο αλλφκαι εν τοις φυτοίς δε εμπόδιον εσται άλλο αλλφ, ώστε και άφαυάναι. Ύοΰτο δε ού μόνον εν ζφον, άλλα кал πολλά ον όράταν ώστε καθόσον μεν εν, εκαστον τφ ολφ σφζεται, και καθόσον δε και πολλά, προς άλληλα συνιόντα πολλαχβ τω διαφόρφ εβλαφε* και προς την αύτου χρείαν άλλο έτερον εβλαφε, και δη και τροφην εποιησατο συγγενές άμα και διάφορον υπάρχον και σπεύδον εκαστον εαυτφ κατά φύσιν, όσον τε οικείον του έτερου, λαμβάνει εις αυτό, και όσον όλλότριον εγίνετο, αφανίζει εύνοίφ τη εαυτού. "Εργον τε το αυτού ποιούν εκαστον το μεν δυνη$εν άπολαΰσαί τι των αύτου έργων ώφελησεν, ο δ* αδύνατον

252 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 4 (28)

ην ύπομεΐναι την ορμνην του έργου, ηφάνισεν η εβλαφεν, ώσπερ όσα αύανδείη αν παριόντος πυρός, 'η ζώα ελάττω υπό μειζόνων δρόμου παρασύρεις η και που πατη$είη. Πάντων δε τούτων η γενεσις η τε φ$ορά αλλοίωσις τε προς το χείρον η βελτιον την του ενός ζώου εκείνου άνεμπόδιστον και κατά φύσιν εχουσαν ζωην αποτελεί, επείπερ ούχ όϊόν τε ην έκαστα ούτως εχειν, ως μόνα όντα, ουδέ προς αυτά το τέλος είναι και βλεπειν μΑρη όντα, αλλά προς εκείνο, ουπερ και μέρη, διάφορα τε όντα μη πάντα το

τω κατά το ζώον φερομένης, έδει και συμφωνίαν του ποιούντος προς το πάσχον είναι και τίνα τάξιν εις άλληλα και προς αΚληλα συντάσσουσαν, ώστε κο& εκάστην σχεσιν της φοράς και τών αύ υπό την φοράν όλλην και όλλην την διόάεσιν είναι, οίον μίαν όρχησιν εν ποικίλη χορείφ ποιούντων επεί και εν τοις παρ" ημιν όρχησεσι τά μλν εξω [προς την όρχρησιν] κο& εκαστον τών κινημάτων, ως ετερως μεταβαλλόντων τών συντελούντων προς την όρχησιν, αυλών τε και ωδών και τών άλλων τών συνηρτημενων, τι άν τις λεγοι φανερών όντων; Αλλα τά μΑρη του την όρχησιν παρεχομένου κα& εκαστον σχήμα εξ ανάγκης ουκ αν ωσαύτως δύναιτο εχειν, [τών μελών] του σώματος ταύτη συνεπομενου και καμτττομένου και {τών μελών} πιεζόμενου μεν έτερου, άνιεμενου δε άλλου, και του μεν πονουντος, του δε άναπνοην τίνα εν τω διαφόρω σχηματισμώ δεχόμενου. Kai η μεν προαίρεσις του

όρχουμενου προς άλλο βλέπει, τα δε πάσχει τη όρχησει επομένως και υπουργεί τη όρχησει και συναποτελεΐ την πάσαν, ώστε τον εμπειρον όρχήσεως ειπείν αν, ως τω τοιούτω σχηματισμφ αίρεται μεν ύφοΰ τοδι μέλος του σώματος, συγκάμπτεται δε τοδί, τοδί δε αποκρύπτεται, ταπεινον δε άλλο γίνεται, ουκ άλλως του όρχηστοΰ προελομΑνου τούτο ποιειν, аЮС εν τη του όλου σώματος όρχησει $εσιν ταύτην άναη^καίαν ϊσχοντος τούδε του μέρους του την ορχησιν διαπεραίνοντος. Τοίΐτον τοινυν τον τρόπον και τα εν ούρανω φατεον ποιειν, οσα ποιεί, τα δε και σημαίνειν, μάλλον δε τον μεν όλον κόσμον την ολην αύτου ζωην ενεργειν κινοΰντα εν αυτω τα μέρη τα μεγάλα και μετασχηματίζοντα αεί, τας δε σχέσεις τών μερών προς άλληλα και προς το όλον και το^ς διαφόρους αυτών δέ­ σεις επόμενα και τα, άλλα, ώς ζώου ενός κινουμένου, παρεχεσ^αι, ώδί μεν ϊσχοντα κατά τους ώδί σχέσεις και δέσεις και σχηματισμούς, ώδί δε κατά το^ς ώδί, ώς μ/η τους σχηματιζόμενους τους ποιοΰντας είναι, άλλα τον σχηματίζοντα, μηδ* αύ τον σχηματίζοντα άλλο ποιοΰντα άλλο ποιειν ού γαρ εις άλλο άλλα αυτόν πάντα τά γινόμενα είναι, εκεΐ μεν τά σχήματα, εν$αδι δε τά συνεπόμενα τοΐς σχημασιν αναγκαία παθήματα περί το ούτωσι κινούμενον ζώον είναι, και αύ περί το ούτωσι συγκείμ^ενον και συνεστώς φύσει και πάσχον και δρών είς αυτό άνάγκαις.

34. 'Ημάς δε δίδοντας το μέρος αυτών είς το πάσχειν, όσον ην ημετερον εκείνου του σώματος, μ/η το παν εκείνου νομίζοντας, μέτρια παρ" αύτου πάσχειν ώσπερ οι εμφρονες τών ^ητευόντων το μεν τι τοίς δεσπόζουσιν υπηρετούντες,

254 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 4 (28)

το δ* αύττών οντες, μετριωτερων των παρά του δεσπότου επιτα/γματων δ/α τούτο τυγχάνοντες, άτε μπι άνδράποδα οντες μπ$ε το παν άλλου. Το δε των σχηματισμών δ/ά- φορον των Βεόντων μη ισοταχών όντων άναηκαΐον ην γίνεσ- &α/, ως νυν γίνεται. Αόγφ δε φερομένων και διαφόρων τών σχέσεων του ζφου γινομένων, είτα και έντα£$α τού­ των τών παρ" ημίν συμπαγών προς τα εκεί γινομένων, ευλογον ζητείν, πότερα συνεπεσ$αι φατεον ταΟτα συμ­ φωνούντα εκείνοις, η τα σχήματα τάς δυνάμεις τών ποιού­ μενων εχειν, και τα σχήματα απλώς η τα τούτων. Ού γαρ ό αυτός σχηματισμός τούτου έπ' άλλου και αύ άλλων την αύτΎΐν σημασίαν η ποίησιν εργάζεται* έπε/ και κα& αυτόν έκαστος ΰιάφορον εχειν την φύσιν δοκεϊ. Ή όρ$ώς

Ή συναμφοτεροις; Ύοίς γοΰν αύτοίς διάφορον σχεσιν λ/χβουσιν, αλλά και τω αύτψ μόνφ διάφορον τόπον άλλα. Αλλά τ/; ΥΙοιησεις η σημασίας; Ή τφ συναμφοτερφ τφ σχηματισμφ τφ τούτων άμφω και ποιήσεις και σημασίας εν πολλοίς, αλλαχοΰ δε σημασίας μόνον. Ούτος τοίνυν ό λόγος δυνόψ&ις μεν δίδωσι τοις σχημασι, δυνάμεις δε και τοις σχηματιζομενοις- έπε/ και τών όρχουμενων έχει μεν δύναμίν τίνα και χειρ εκατερα και τά άλλα μέλη, έχει δε και τά σχήματα πολλην, τρ/τα δε εστί τά συνεπόμενα, αυτών τε τών εις την ορχρησιν παραλαμ- βανομενων τά μέρη και εξ ων ταύτα, οίον χειρός τά συν$λιβόμενα και νεύρα και φλέβες συμπαθούντα.

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 255

35. Πώς δη ουν αύται ai δυνάμεις; Σαφεστερον γαρ πάλιν λεκτεον, τι το τρίγωνον παρά το τρίγωνον διάφορον έχει, τι δε obi προς τονδί, και κατά τι τοδι εργάζεται και μέχρι τίνος. Έπειδη ούτε τοις σώμασιν αυτών ούτε τοις προαιρέσεων άπέδομεν τάς ποιήσεις* τοις μεν σώμασιν, οτι μ/η μόνον σώματος ην ποιήματα τά γινόμενα, τοις δε προαιρεσεσιν, οτι άτοπον ην προαιρεσεσι $εους ποιεϊν άτοπα. Ει δε μνημονεύοιμεν, οτι ζφον εν ύπε£εμε$α είναι, και οτι ούτως έχον συμπαγές αυτό εαυτφ εξανάγκης έδει είναι, και δη και οτι κατά λόγον η διέξοδος της ζωής σύμφωνος εαυτή απασα, και οτι το εική ουκ εστίν εν τη ζωη, άλλα μία αρμονία και τάξις, και οι σχηματισ­ μοί κατά λόγον, και κατ αριθμούς δε έκαστα και τά χορεύοντα ζώου μέρη, αμφω ανάγκη όμολογείν την ενεργειαν του παντός είναι, τά τε εν αυτφ γινόμενα σχήματα και τά σχηματιζόμενα μέρη αύτοΰ, και τά τούτοις επόμενα και ούτω, και τούτον τον τρόπον ζην το παν, και τάς δυνάμεις εις τούτο συμβάλλειν, άσπερ και έχοντες εγενοντο υπό του ευλόγως πεποιηκότος. Kai τά μλν σχήματα οίον λόγους είναι η διαστάσεις ζφου και ρυθμούς και σχέσεις ζώου κατά λόγον, τά δε διεστηκότα και εσχηματισμενα μέλη άλλα* και είναι του ζώου δυνά,μεις χωρίς [της] προαιρέσεως αλλάς τάς ώς ζφου μέρη, επει το της προαιρέσεως αύτοΐς εξω και ου συντελούν προς του ζώου τούδε την φύσιν. Μία γάρ η προαίρεσις ενός ζώου, ai δε δυνάμεις ai άλλα/ αύτοΰ προς αυτό πολλά/. 'Οσαι δ" εν αύτφ προαιρέσεις, προς το αυτό, προς ο και η του παντός η μία. Επιθυμία μλν γάρ άλλου προς άλλο των εν αύτφλαβείν γάρ τι των ετέρων ε$ελει μέρος το

256 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 4 (28)

άλλο μέρος ενδεές ον αυτό9 και $νμός προς έτερον, όταν τι παραλυπή, και ή αυξησις παρ4 άλλου και ή γενεσις εις άλλο των μερών. То δ" όλον και εν τούτοις μεν ταυττα ποιεί, αυτό δε το αγαθόν ζητεί, μάλλον δε βλέπει. Ύοΰτο τοίνυν και ή όρΒη προαίρεσις ή υπέρ τα πα^η ζητεΐκαι εις το αυτό ταύτη/) συμβάλλει* έπε/ και των παρ" άλλφ Βητευόντων πολλά μεν των έργων αύτόίς βλέπει προς τά επιταχ^εντα ύπο του δεσπότου, ή δε του άγαμου ορεξις προς το αυτό, προς ο και ο δεσπότης. Ε/ δη δρφ τι ήλιος και τά άλλα άστρα εις τά τήδε, χρή νομίζειν αυτόν μεν άνω βλέποντα είναι εφ" ενός γαρ τον λόγον ποιητεον ποιεΐσ$αι δε παρ" αύτοΰ, ώσπερ το $ερμ/ιίνεσ$αι τοις επί γης, ούτω και ει τι μετά τούτο, ψυχής διαδόσει, όσον εν αύτω, φυτικής ψυχής πολλής ούσης. Κα/ άλλο δε ομοίως οίον ελλαψ/πον δύναμιν παρ αύτοΰ άπροαίρετον διδόναι. Και πάντας δη εν τι ούτως εσχηματισμενον γενομένους την διά$εσιν άλλην και άλλην αΰ διδόναι' ώστε και τά σχήματα δυνάμεις εχειν παρά γαρ το ούτως ή ούτως άλλως και άλλως και δι" αυτών τών εσχηματισμενων γίνεσααι τι παρά γαρ [το] τούτους άλλο και άλλο αυ παρ" άλλους. Έπε} και κα&" αυτά τά σχήματα, ώς δυνόψ,εις έχει, και επί τών τήδε αν τις ϊδοι. Δ/ατ/ γαρ τά μεν φοβερά τοίς όρώσι τών σχημάτων μ/ηδεν τι προπεπον^ότων τών φοβούμενων, τά δε ού φοβεΐόφ^έντα; Κα/ άλλους μεν ταδί, άλλους δε ταδί; Ή οτι εις μεν το τοιόνδε ταδί εργάζεται, εις δε τούτον άλλα, ούκ αν μ/rç δυνάμενων εις το πεφυκός ποιεΐν. Κα/ ουτωσι μεν σχηματισ^εν εκίνησε την όψιν, ούτωσί δε ού τον αυτόν. Και γαρ ει τις λεγοι το κάλλος είναι το κινούν, διατί τον μεν τούτο, τον δε άλλο εκίνησε,

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 257

μη της κατά το σχήμα διαφοράς την δύναμιν εχούσης; Δ/ατ/ γαρ τας μλν χρόας ψησομεν δύναμιν εχειν και ποιείν, τα δε σχήματα ου φησομεν; Έπε/ και όλως άτοπον είναι μλν τι εν τοις ουσι, μη μεντοι εχειν τι ο δύναται. Το γαρ ον

αύτω και δυνάμεις άπειροι και ποίκιλαν οίον δε φασι και έπχ άνθρωποι; άλλην μλν δύναμιν εχειν [όφΒαλμον και] όστοΰν τόδε, τοδι δ* αλλην, χειρός μεν τοδι και δακτύλου του ποδός, και ούδεν μέρος είναι ο μ/η έχει και ου την αύτην δε έχει αηνοουμ^εν δε "ημείς, ει μτη τις τα τοιαύτα μέμό&ηκε ούτω και πολύ μάλλον μάλλον δε 'ίχνος ταί/ra εκείνων

εν τω παντί άδιηγητον δε και $αυμαστην ποίκιλλαν είναι δυνάμεων, και δη και εν τοις κατ ούρανόν φερομλνοις. Ου γαρ δη, ώσπερ αφυχον οικίαν μ^γάλην άλλως και πολλην εκ τίνων εύαρι$μ/ητων κατ" είδος, οίον λί$ων кол ξύ­ λων, ει δε βούλει, και άλλων τινών, εις κόσμον έδει αυτό γεγονεναι, αλλ* είναι αυτό εγρηγορός πανταχη και ζών άλλο άλλως και μηδέν δύνασ$αι είναι, ο μη εστίν αύτω. Δ/ο και ενταύθα λύοιτο αν η απορία η πώς εν ζωφ εμφύχφ αφυχον ούτως γαρ ό λόγος ψησιν άλλο άλλως ζην εν τψ ολψ, ημάς δε το μπ] αισθητώς παρ" αύτοΰ κινούμ^νον ζην μπί λέγειν* το δε εστίν εκαστον ζών λανθάνον, και το

258 Плотин. Эннеады. Трактат IV. 4 (28)

αισθητώς ζών συγκείμενον εκ των μ^ αισθητώς μεν ζώντων, θαυμαστός δε δυνάμεις εις το ζην τφ τοιούτφ ζωφ παρεχομένων. Μη γαρ αν κινη&ηναι επι τοσαυτα αν$ρωπον εκ πάντη άψυχων των εν αύτω δυνάμεων κινούμενον, μτ$χ αυ το παν ούτω ζην μή εκάστου των εν αύτφ ζώντων την οικείαν ζωην, καν προαίρεσις αύ­ τφ μ/rç παρ$· ποιεί γαρ και προαιρέσεως ου δεφεν, ατε προαιρέσεως ον προγενεστερον διο και πολλά δουλεύει αύτω τοις δυνόψ^εσιν.

37. Ούδεν ουν τω παντι άπόβληρον αυτού' έπε/ και πυρ και οσα των τοιούτων λεγομεν ποιείν, ει τις το ποιειν αυτών ζητησειε τι ποτ εστί τών νυν δοκούντων εϊδεναι, άπορτησειεν αν, ει μή δύναμιν ταύτην άποδοιη αύτω (τω) εν τω παντι είναι, και τοΐς άλλοις δε το τοιούτον τοΐς εν χρήσει λεγοι. Αλλ' ημείς τά μεν συνη&η ουτ άζιουμεν ζητείν ουτ" άπιστουμεν, περί δε τών άλλων τών εξω του συνήθους δυνάμεων άπιστουμεν τε ώς έχει εκαστον, και τω άσυνη&ει το $αυμάζειν προστ'&εμεν $αυμάσαντες αν και ταί/τα, ει άπειροις αυτών ούσιν εκαστόν τις προσφερων εξηγείτο αυτών τάς δυνάμεις. Έχειν μεν ουν εκαστον δύναμίν τίνα άλογον φατεον εν τφ παντι πλασ^εν και μορφω&εν και μετειληφός πως ψυχής παρά του όλου οντος εμψύχου και περιειλημμενον ύπο τοιούτου και μόριον ον εμψύχου ούδεν γάρ εν αύτω ο τι μά\ μέρος άλλα δε άλλων προς το δραν δυνατώτερα και τών επι γης και τών ουρανίων μάλλον, ατε εναργέστερη φύσει χρώμενα· και γίνεσ^αι πολλά κατά τάς δυνάμεις ταύτας, ού τη προαιρεσει άφ ων δοκεΐιεναι το δρώμενον ϊστι γάρ και εν τοις προαίρεσιν ούκ εχουσιν ούδε επιστραφεντων τη δόσει της δυνάμεως,

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΡΙΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 259

καν ψυχής τι απ' αυτών Υη. Γένοιτο γαρ αν και ζώα εκ ζφου ου της προαιρέσεως ποιούσης ούδ* αυ ελαττουμΑνου ούδ* αυ παρακολου$ουντος· αργός γαρ ην η προαίρεσις, ει εχοι, η ουκ ην η ποιούσα. Ει δε щ εχοι τι προαίρεσιν ζώον, ετι μάλλον το μνη παρακολου^εϊν.

38. "Α τε ουν εξ αυτού μηδενός κινησαντος εκ της άλ­ λης αύτοΰ ζωής γίνεται [και όλως οσα εξ αύτοΰ], οσα τε κινησαντος άλλου, οίον εύχαΐς η απλαις η τέχνη φδομλναις, ταύτα ουκ εις εκείνον εκαστον, αλλ" εις την του δρωμένου φύσιν ανενεκτεον. Κα/ οσα μεν χρηστά προς ζωην η τίνα αλλην χρείαν συμβάλλεται τη δόσει, ανενεκτεον, εξ άλλου μΑρους μείζονος εις άλλο ελαττον ιόν ο τι δ* αν δυσχερές εξ αυτών λεγηται εις τάς γενέσεις τών ζώων ίεναι, η τφ μ/η δύνασ^αι το ευχρηστον δεξασ^αι το ύποκείμυενον ου γαρ απλώς γίνεται το γινόμενον, αλλ" εις τοδί και ώδί' και δη και το πάσχον και το πεισόμενον ύποκειμλνην τίνα και τοιάνδε φύσιν εχειν πολλά δε και ai μίξεις ποιοΰσιν, έκαστου τι ευχρηστον εις το ζην δίδοντος. Γίνοιτο δ" αν τω και μη συμφερόντων τών λυσιτελών την φύσιν, και η σύνταξις η τών όλων ου δίδωσιν εκάστω αεί οβούλεταιπολλά δε και προστ'&εμέν αυτοί τοις δοΒ-εΐσι. ΥΙαντα δ* όμως εις εν συμπλέκεται και $αυμ/ιστην την συμφωνίαν έχει και απ* άλλων άλλα, καν απ* εναντίων 7ηπάντα γαρ ενός. Και ει τι δε ελλείπον προς το βελτιον τών γινομλνων μ/η είδσποιη&εν εις τέλος μ/η κρατη^είσης της ύλης, οίον ελλείπον τω γενναίω, ου στερη^εν πίπτει εις αισχρότητα. "Ωστε τα μλν ποιεισ^αι υπ* εκείνων, τα δε την ύποκειμενην φύσιν είσφερεσΰαι, τα δε παρ* αυτών προστ&εναι.