VI.7 Witaj, miłe, święte ciało

w. 3 Od <Boga> — w transliteracji Nehringa: „kogao”; poszcie — pochodzenie.

w. 4 przyjało — przyjęło.

w. 5 <Od niejże> — lekcja Łosia (Początki piśmiennictwa polskiego, s. 413); obok w. 5—8 w rękopisie dopisek: „z Gabrielem czi wyadacz poudana”; Brückner (Drobne zabytki jeżyka polskiego, s. 238) transkrybuje: „Z Gabryjelem cię powdano Sławom [słowem] w czisty ziwrot wlano wyeszy inøg ø pla br. sløczila”. Bruckner dwa pierwsze wiersze tego wtrętu uważa za amplifikację (poszerzenie) tekstu pierwszej zwrotki (w. 1–4), o trzecim zaś przypuszcza, że ukrywa się w nim pierwszy wiersz zwrotki 2 (w. 5); zaznacza ponadto w tym miejscu, że pieśń jest pochodzenia czeskiego.

w. 7 eż — że.

w. 8 tajemny — ukryty.

w. 10 wżb<it>y — przybity; nie p<rze>y winę. — bez winy.

w. 11 dziedzina — dziedzictwo.

w. 12 — tj. wyposażyłeś ludzi w kruche ciało.

w. 14 ukrop — tj. gorąca woda.

w. 16 łacny — łaknący, głodny.

w. 25 — przez twe ukazanie ciała (zmiana szyku dla zachowania rymu).

w. 34 błejdnoić — błąd.

w. 36 wżdy — zawsze, jednak.

w. 38 jedno — tylko; na pamięć — na pamiątkę.

w. 39 wieczerzą żegnał — tj. błogosławił podczas Ostatniej Wieczerzy.

w. 42 pokajać — tu: przejąć się skruchą, żałować grzechów,

w. 44 kralewali (czes.) — królowali.

VI.8 Anjelski chlebie, powitaj

Pieśń w tzw. Modlitewniku Nawojki z końca XV w. Rękopiśmienny modlitewnik (dziś zaginiony) wydał S. Motty, Książeczka do nabożeństwa, na której modliła sie. św. Jadwiga, Poznań 1875, s. 153.

Anjelski chlebie, powitaj,

Miły Jezu, łaskę mi daj,

Bych ci dobrą modłę dała,

Gorąco cię miłowała

Do śmierci.

Powitaj, dziewicze ciało,

Któreś na krzyżu wisiało,

Trzeciego dnia zmartwychwstało,

Z tobą, Panno, królowało

Na wieki.

VI.8 Anjelski chlebie, powitaj

w. 3 — bym ci dała dobrą ofiarę.

VI.9 Jezu, zbawicielu ludzki

Pieśń do Jezusa, ułożona przez Ładysława z Grielniowa (zm. 1505), podobna pod względem formalnym (rozpoczynanie wszystkich złotek wyrazem: Jezus) do pieśni pasyjnej tego autora Jezusa Judasz przedał (por. 1.3). Tekst w rękopisie Biblioteki Krasińskich

w Warszawie, sygn. 41, k. 335 (obecnie: Dział Dokumentacji Muzeum Narodowego w Warszawie, sygn. 1302).

Poprzednie wydanie: W. Wydra, W. R. Rzepka, Pieśni Władysława z Gielniowa nowo odnalezione, s. 179 (transliteracja), s. 188 (transkrypcja), s. 169 — ustalenie autorstwa.

Jezu, Zbawicielu ludski,

Proszę ciebie człowiek grzeszny;

Daj mi dar świątej bojaźni,

Jen nie wypędza miłości.

Jezu, Krolu miłościwy,

Nad grzeszniki lutościwy,

Daj mi dar wiernej lutości,

Bych opłakał moje złości.

Jezu, rozdawca dobroci,

Jenże jeś studnia miłości;

Daj mi dar nauki prawej,

By rzeczy nie żądał marnej.

Jezu, sierdeczna słodkości,

Daj mi dar dusznej mocności,

Bych pokusy przewyciężył,

Mocnie tobie zawsze służył.

Jezu, raczy mię wysłuchać,

A dar rady dobrej mi dać,

Bych się dobrych rzeczy dzierżał,

A złych rzeczy się wiarował.

Jezu, który świat oświecasz,

A jasne rozumy dawasz,

Raczy mi dać rozum dobry,

Twą miłością oświecony.

Jezu, Boga Oćca mądrość,

Jen jeś mojej dusze radość,

Daj mi dar świętej mądrości,

Bych zakusił twej słodkości.