Песні Беласточчыны (Беларуская народная творчасць) - 1997

Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе. Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся. Лістам, лістам даражэнька прыпала, Наша Маня па радзіну паслала:

—Ой, да мяне, радзінонька, да мяне, Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе. Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся. Лістам, лістам даражэнька прыпала, Наша Маня па баценька паслала:

—Ой, да мяне, мой баценьку, да мяне, Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе.

Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся. Лістам, лістам даражэнька прыпала, Наша Маня па матаньку паслала:

—Ой, да мяне, матуленьку, да мяне, Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе.

Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся. Лістам, лістам даражэнька прыпала, Наша Маня па браціка паслала:

—Ой, да мяне, мой браціку, да мяне, Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе. Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся. Лістам, лістам даражэнька прыпала, Наша Маня па сястронку паслала:

—Ой, да мяне, сяструленьку, да мяне, Ёсць у мяне мёд-гарэлка для цябе. Ёсць у мяне мёд-гарэлка — нап’ешся, Ёсць у мяне бела пасцель — выспішся.

120

224. А наша Марыся сыночка павіла, Яна сыноў навадзіла, Як месяцаў, насадзіла, Ой, сэрданька маё.*

А Васілька малады, Па свяцёлцы ходзіць:

— Ой, вы пайдзеце, прывядзеце, Каля мяне пасадзеце, ой, сэрданька маё!

225. — Ой, чыя то чарамшынка, Ой, чыя то вішня?

Ой, чыя то радзінанька На гулянне выйшла?

— То Мішова чарамшынка, То Мішова вішня, То Мішова радзінанька На гулянне выйшла!

226. — Ой, чый то гарод негароджаны? Негароджаны, нетынованы?

— Пецін то гарод негароджаны, Негароджаны, нетынованы. Пойдзем, Надзечка, агародзіма, Агародзіма, атынуема.

Паб’ема колле ўсё дубовае, А пасярэдзіне — усё залатое.

227. Ой, будзь жа там, будзь, Дзе жоначкі п ’юць.

У кож най страфе чацвёрты радок паўтараецца.

121

Вясёлая дарожанька, Шчаслівая гадзінанька, Куды ж яны ідуць?*

228.— Ой, доню мая, чаму тоўста стала?

—Ой, мамка мая, наелася сала.

*

Апошні радок паўтараецца.

Кожны другі радок паўтараецца.

122

231. Выпіла б дужа — баюся мужа, Муж мяне наб’е — не буду дужа. Муж мяне наб’е саламінкаю, Паладзімася пад пярынкаю.

Пад пярынаю з Кацярынаю,

Апад раданцом — з мілым сардэньцом!

232.— Ой, хмелю мой, хмелю, не па дзераве ходзіш,

Мёд-гарэланька — чужая старонанька, Маладая дзяўчына — чужая намованька. Дзівуюцца людзі: МА то што за такое?" А то нарабіла мёд-гарэланька тое:

Іду да карчомкі, як паньская дзяціна, Іду з карчомкі, як маці нарадзіла!

233. Ой, кумачкі-галубачкі, падпаілі мяне, падпаілі мяне, Пад вішняю-чарэшняю палажылі мяне.* Ой, вішанька-чарэшанька, не шумі на мяне, не шумі на мяне,

Як паедзеш на ярмарак і паглянеш на мой станак — Найспраўнейша буду, найспраўнейша буду.

234. Ой, куме, куме, добра гарэлка, Будзема піці да панядзелка. Прадайма, куме, <га й снапоў сорак, Будзема піці шчэ й ва ўторак. Прадайма, куме, свіней чарэду, Будзема піці яшчэ і ў сярэду. Прадайма, куме, талеркі, ложкі,

Вып’емо, куме, шчэ й у чацвер трошкі.

Кожны другі радок паўтараецца.

123

Прадайма, куме, рабу цяліцу, Вып’емо, куме, шчэ й у пятніцу. Пакіньма, куме, усеньку работу, Вып’емо, куме, шчэ й у суботу. Ой, кіньма, куме, усютку надзею, Вып’емо, куме, шчэ й у нядзелю.

Ад нядзелі да нядзелі — Рукавы адляцелі.

А я піла, гуляла —* Рукавоў не палатала. Сухое лета было — Канапель не ўрасло. Рубашына па калена —* Рукавоў не было.

Ясвайго старэнькага вышлю па калінку.

—Ідзі, стары, барадаты, каліны ламаці,

Бо напаў жа мяне кашаль — не пярэйду хаты. Пайшоў стары, барадаты, каліны ламаці, А я свайго міленькага ўпусціла дахаты.

Ідзе стары, барадаты — уваходзіць у хату: Як стаяла, так і ўпала — пачала стагнаці:

П азначаная пара радкоў паўтараецца.

Кожны другі радок паўтараецца.

124

— Ідзі, стары, барадаты, мёду калупаці, Бо напаў жа мяне кашаль — не пярэйду хаты. Пайшоў стары, барадаты, мёду калупаці,

Ая свайго міленькага выпусціла з хаты.

237.Пеце, людзі, гарэліцу, а вы, гусі, воду^

Аскажыце, белы гусі, што я тут паную.

238.Цераз сад сцяжэнька — шла міла п’яненька:

Будзеш, будзеш, мой міленькі, ты па мне тужыці. Мілы зажурыўся, сеўшы, падгаліўся:

— Сам не знаю, не ўгадаю: з кім я ажанюся? Прыйшлі тры дзяўчыны цела праваджаці.

Людзі кажуць, сам я знаю: яна зла дзяўчына. А ўзяў бы ж я тую з чорнымі брывамі, Людзі кажуць, сам я знаю: яна з варагамі.

А ўзяў бы ж я тую з рыжымі косамі, Людзі кажуць, сам ,я знаю: яна зла дзяўчына. Дзеткі маленькія да й сталі плакаці:

— А дзе ж бо нам, сіротанькам, свае маці ўзяці? Ані нам купіці, ані зарабіці, Пабярэмся за ручэнькі ды пойдзем служыці.

— Дзеткі ж, мае дзеткі, не йдзеце служыці,

Кожны другі радок паўтараецца.

125

239

прамо- іа Ка- ця-ры -нада хазяй- скага сына.

239. Як у нашан ды краіне дан здарылася навіна — Прамовіла Кацярына да хазяйскага сына:*

— Кідай бацьку, кідай матку, я пакіну дробны дзеці, Паедзем на Украіну мёд-гарэлку піці.

Пайшоў Сямён да й пайшоў у поле гараці, Ён забыўся да й з сабою хлеба з салам узяці.

Гарэ Сямён да й гарэ, да й на слонка паглядае: "Чужыя жонкі абед нясуць, а маю ліха трымас". Пусціў валы на дуброву, а сам пайшоў дахаты, Пытаецца дробныя дзеці: "А дзе ж вашая маці?"

— Ой, татулю, наша маці ў белы кажух убралася, Заклялася, забажылася: МЯ не вашая маці".

Трапнуў Сямён да й трапнуў, да й аб полы рукавамі:

— Прападайце, дробныя дзеці, — прападаю я з вамі!

240. Хлопец пожаньку пахае, ой, о-е-ёй! У яго сошанька крывая, ой, Божа мой!

Прыйшла дзеўка-чарнабрыўка, ой, о-е-ёй!

— Ажаніся, хлопча, з гора, ой, Божа мой! Хлопец, дурань, ажаніўся, ой, о-е-ёй! Навек жонкай удавіўся, ой, Божа мой!

Ані лыжкі, ані міскі, ой, о-е-ёй! Павесілі тры калыскі, ой, Божа мой! Даў для жонкі тры капейкі, ой, о-е-ёй!

— Купі, жонка, хлеба-солі, ой, Божа мой! Жонка хлеба не купіла, ой, о-е-ёй!

Кожны другі радок паўтараецца.

126

— Ой, не думай, маё дзіця, не думай: Завязем п’янічэньку за Дунай, Завязем п’янічэньку за рэкі, Утопім п ’янічэньку навекі.

243. Дай Божа нядзелькі прыждаці, Та я пайду да роду гуляці.*

Я й не буду да дна выпіваці — Ёсць у мяне дзве беданькі ў хаце: Адна бяда — дзяціна малая, Другая бяда — свякруха ліхая. Хоць ліхая, вячэраньку варыць,

Асвёкерка дубіначку парыць.

Ахоць парыць, то й не будзе біці, Сядзіць мілы — будзе бараніці.

Сядзіць мілы, дробны лісты піша, Ён малую дзяціну ціхенька калыша:

— Люляй, люляй, дзяціна малая, Гуляй, гуляй, жонка маладая! Гуляй, гуляй, жонка маладая, Пакуль мая галоўка жывая.

Бо як мая галоўка хібнецца, Тады тваё гулянне мінецца.

Кожны другі радок паўтараецца.

Ох я, малада, на рынак хадзіла, На рынак, на рынак, на рынак хадзіла! Ох я, малада, гаршчэчка купіла,

247. На прыпечку, на краечку Шыла баба нейк сарочку, Прыйшоў чорт — ніці ўкраў** I божыцца, што не браў.

I божыцца і клянецца,

Кожны другі радок паўтараецца.

У кож най страфе трэці і чацвёрты радкі паўтараю цца.