1. Podejście behawioralne:

   • H. Laswell – model komunikowania perswazyjnego

   • C. Shannon, W. Weaver – matematyczna teoria komunikowania, model przepływu sygnałów

   • komunikowanie jako proces linearny, jednokierunkowy, stanowiący sumę takich czynników jak: nadawca, przekaz, kod, kanał, sytuacja

   • podstawowym punktem analizy jest efekt

   • I. de Sol Poll: komunikowanie polityczne jako działanie instytucji politycznych obciążonych zadaniem dyfuzji informacji, idei oraz kształtowania postaw odpowiadających interesowi tych instytucji

   • kolejne badania w kierunku:

- propaganda

- analizy wyborcze

- efekt komunikowania masowego

- stosunek między mediami, opinią publiczną i władzą publiczną

2. Podejście strukturalno-funkcjonalne

• kontekst społeczeństwa rozumianego jako kompleksowy system stosunków

• procesy interakcyjne zachodzące między elementami systemu politycznego oraz jego otoczeniem

• różne systemy wymieniają się informacjami

• adaptacja systemów do otoczenia

• R. Fagan: komunikowanie polityczne to działanie komunikacyjne, które jest polityczne, gdyż jego konsekwencje – rzeczywiste lub potencjalne, wpływają na funkcjonowanie systemu politycznego

• instytucja władzy jako sieć wraz z lobbingiem są odpowiedzialne za proces komunikowania

• komunikowanie jako zmienna wyjaśniająca poziom partycypacji politycznej, edukacji, urbanizacji

• ANALIZA CYBERNETYCZNA (K.W.Deutsch)

- polityką jest wszystko, co można analizować w kontekście komunikowania

- skuteczność systemu jest warunkowana przez czynniki:

 wagę informacji

 niezbędny czas potrzebny systemowi do zareagowania

 korzyść osiąganą dzięki każdej operacji

• ANALIZA FUNKCJONALNA (Almond, Colemon)

- komunikowanie jest dynamicznym elementem systemu politycznego, do którego należą takie procesy jak: socjalizacja, rekrutacja, partycypacja

- komunikowanie decyduje o efektywności zmiany systemu jako artykulacji i agregacji interesów

• ANALIZA SYSTEMOWA (D.Easton)

- komunikowanie nie jest obecne jako centralny punkt analizy

- wymiana informacji między systemem a otoczeniem

- decyzje z systemu politycznego jako sprzężenie zwrotne

3. Podejście interakcyjne

• koncepcja dramaturgiczna J. Goffmana

• komunikowanie jest formą, a zarazem zbiorem interakcji, które są atomami społeczeństwa

• komunikowanie nie ogranicza się do stosowania symboli

• całe zachowanie jest komunikowaniem

• komunikowanie polityczne jako działanie strategiczne, w którym dochodzi do konfrontacji aktora z przeciwnikiem (prakseologia komunikowania)

• teoria konwergencji symbolicznej E.G. Bormanna

• P.M. Hall: techniki manipulowania zbiorowymi odczuciami:

- kontrola przepływu informacji poprzez takie procedury jak: zatrzymanie lub intensyfikacja przepływu informacji, rutynowe postępowanie z informacją, regulowanie charakteru i rytmu przepływu komunikowania

- zastosowanie znaczeń symbolicznych w publicznym procesie perswazji (rozumianym jako spektakl) w postaci symboli werbalnych i niewerbalnych wzmacniających lub podtrzymujących pozycję aktorów politycznych biorących udział w przedstawieniu