Артур Вольскі Якая прыгожая назва ў нашай краіны — Беларусь!

А яшчэ мы завём яе — Радзіма. А яшчэ — Бацькаўшчына. Радзіма — бо тут мы нара-дзіліся, бо яна нам самая родная з усіх краін на цэлым свеце. Бацькаўшчына — бо яна да-сталася нам ад бацькоў нашых. А ім ад іхніх бацькоў — нашых дзядоў. А далей — ад пра-дзедаў, ад прапрадзедаў... I так — аж да самых далёкіх продкаў.

Над шырокімі палямі, над векавечнымі пу-шчамі, над зялёнымі лугамі, над блакітнымі стуж-камі рэк і рачулак, над люстэркамі незлічоных азёр лунаюць у высокім небе белакрылыя бус-лы. Таму паэт назваў краіну нашу зямлёю пад белымі крыламі.

А колькі багаццяў схавана ў зямлі гэтай! Калійныя солі, якімі ўзбагачаюць глебу, каб яна не бяднела і давала добрыя ўраджаі. Іх здабыва-юць беларускія шахцёры пад Салігорскам. Вучо-ныя-геолагі знайшлі ў нетрах Беларусі і золата і кажуць, што ёсць нават алмазы. Трэба толькі як след пашукаць...

19

Жыта ў полі, яблыкі ў садах, свойская жывё-ла на падворках, звяры ў лясах, рыба ў водах... Ды хіба пералічыш усё!

Але самы вялікі скарб Беларусі — гэта лю-дзі, беларусы.

Побач з беларусамі жывуць у нашых гарадах і вёсках палякі, літоўцы, рускія, яўрэі, татары...— выхадцы з іншых краін. Усе разам мы складаем беларускі народ. Усе мы — грамадзяне неза-лежнай Рэспублікі Беларусь. Так завецца наша дзяржава. Усе мы павінны памнажаць сваёй пра-цай яе багацці, бараніць ад нягод і напасцяў, як баранілі яе нашы продкі.

Ш Л у н а ц ь — плаўна лятаць, рухацца ў па-ветры.

Нётры — глыбіні зямлі.

П аэтэсса і пісацельніца Зосько Верос для маленькіх беларусаў напісала апавядання “Чароўны” край, якое ўвайшло у падручнік па беларускай мастацкай літаратуры за3-ці класс пачатковай школы “Літаратурнае чытанне”.

Зоська Верас Чароўны край

Сыночку маленькі, ты руку мне дай, Цябе павяду я ў нязведаны край, Мы пойдзем вузенькай мяжою ўдваіх, Так мякка, што крокаў не ўчуем сваіх, Так мякка, прыгожа, пахуча... аж рай! Сыночку маленькі, ты руку мне дай... Глянь, жыта красуе на ўзгорку крутым, Русалкі-дзяўчаткі хаваюцца ў ім. А зайчык, прысеўшы ля самай мяжы, На жабку міргае: «Дзе я, не кажы». На лузе зялёным сам бусел стаіць, А кнігаўка ўецца і просіць: піць-піць! Шнур гусак на сонцы бліснуў, закрычаў, Спусціўся і ў лозах-чаротах прапаў.

Па чыстай, празрыстай азёрнай вадзе Лілея свае карагоды вядзе...

Камарыкі роем лявоніху скачуць...

Ля берага вербы хістаюцца, плачуць...

Чаго яны плачуць? Ты сэрцам згадай...

Сыночку маленькі, ты руку мне дай...

Згадай — успомні.

20

Мяжа – тутвузкая палоска неўзаранай зямлі паміж участкамі.

Край мой!

А паэт Генадзь Бураўкіндля маленькіх беларусаў напісаў верш “Край мой”які ўвайшоў у падручнік па беларускай мастацкай літаратуры за 3-ці класс пачатковай школы “Літаратурнае чытанне”.

Генадзь Бураўкін Край мой

Не залаты зусім,

не срэбны, Быў на табе заўсёды ўбор

Звычайны самы, самы зрэбны:

Зялёны луг ды сіні бор,

Каля дарогі жыта ў полі,

Вярба старая ля ракі

Ды ў жоўтым восеньскім прыполе

Рабін даспелых аганькі.

Ты не сляпіў вачэй. Быў просты

Ва ўсе вякі твой родны ўзор:

Гаёў бялюткія бяросты, Густы блакіт лясных азёр,