Паследні званок

Абрывае восень за лістком лісток.

Сёння, роўна в восем, зазвініц званок .

Дожджык ціхі ў шыбы, як назола б е.

Ён шапоча нібы нешта пра сябе.

А мы сонца просім:

— Выгляні з аблок!.. Хутка,

роўна ў восем, зазвініць званок.

Назола — той, хто вельмі дакучае.

6

А дзіцячая пісьменніца Любоў Варанкова для маленькіх школьнікаў напісала цікавае апавяданне пра іскравую і добразычлівую дружбу двух сябровак і пратоя як яны збіраюцца ў школу, якое і ўвайшлоў у падручнікпа беларускай мастацкай літаратуры за 2-гі класс пачатковай школы

“ Беларусачка”.

Любоў Варанкова Сябороўкі ідуць ў школу

І

Гэтыя некалькі дзянькоў праляцелі вель-мі хутка, праляцелі, як жоўтыя лісцікі з бя-розы, што сарваў і панёс з сабой вецер. На-дышоў дзень першага верасня.

У гэты дзень Таня прачнулася вельмі рана. Яснае вераснёўскае сонца касымі пра-меннямі заглядала ў акно, і ў бабулі яшчэ палілася ў печы.

II

Таня ўсхапілася з пасцелі і, шлёпаючы босымі нагамі, пабегла на кухню.

— Ты чаго падхапілася гэтак рана? — сказала бабуля.— У мяне яшчэ і снеданне не гатова!

— Дык і трэба, каб рана! — адказала Таня.— Ты, бабуля, мабыць, усё забыла!

— А што ж гэта я забыла?

— Бабуля, ды я ж сёння ў школу іду!

— Ну і чаго ж ты крычыш? — здзівіла-ся бабуля.— У школе таксама ўрокі не з цямна пачынаюцца.

Тут яна выняла з печы патэльню, на якой шыпеў піражок, і сказала:

7

— Вось я табе і піражок спякла, з са-бою возьмеш у школу. Бачыш, нічога я не забыла!

Таня пабегла на ганак мыцца. Шчокі і вушы адразу пачырванелі ад халоднай вады. Таня добра выцерлася ручніком, але паглядзела на свае рукі і зноў пабегла на ганак. Рукі ў яе былі абветраныя, карычне-выя ад загару. Таня церла іх і намыльвала, церла і намыльвала...

— Ды хопіць табе ўжо! — сказала бабуля.

III

На снеданне прыйшла маці з малацьбы.

— Я зараз сама дачку ў школу збяру,— сказала яна.— Ану, ідзі сюды!

Яна дала Тані адпрасаваную сукенку, зашпіліла на ёй белы фартушок, сунула ёй .

у кішэньку новую насовачку і сама расчаса-ла Тані валасы. Расчасала і задумалася.

— А што ж нам з тваімі валасамі ра-біць? Або падстрыгчы іх трэба, або коску заплесці.

— Коску заплесці! — сказала Таня.

IV

Маці дастала з камоды сіні каснічок і за-пляла Тані коску. Коска выйшла маленькая і закручвалася ўгору. Але Таня радавалася і ганарылася і ўсё кратала яе рукою. Таня яшчэ ніколі ў жыцці не хадзіла з коскай!

Маці агледзела Таню з усіх бакоў, ці ўсё на ёй добра, і сказала:

— Вучыся, дачка, старанна, слухай, што настаўніца будзе казаць, набірайся розуму!

Таня піла чай і дзьмухала ў сподак, бо яна спяшалася, а чай быў гарачы і ніяк не астываў. У гэты час у акно заглянула Алёнка.

Таня паставіла сподак з чаем:

— Пойдзем?

Алёнка кіўнула галавой.

8

— Ды куды ж ты? — сказала Тані бабу-ля.— Ты ж хоць чай дапі!

Але Таня ўжо схапіла сваю сумку, якую яна падрыхтавала да школы, і выбегла на ганак.

Сподак — невялікая талерка з падня-тымі берагамі, на якую ставіцца кубак або шклянка.

Камода — невысокая шафа для бя-лГзны і розных хатніх рэчаў. Ганак — прыбудова з прыступкамі і навесам перад уваходам у хату. Каснічок — стужка, якую ўплятаюць у валасы.

Дзіцячы паэт Міхась Пазнякоў для маленькіх школьнікаў напісала цікавые і задумлівыя загадкі , якія і ўвайшлі у падручнік па беларускай мастацкай літаратуры за 2-гі класс пачатковай школы

“ Беларусачка”.