2. Насыл балалыкъны гъамсыз, бахытлы балалыкъ деп саясынъыз? Бу акъта язынъыз.

81. Зиянкярлыкъ

Кран тюбюндеки бетоннынъ опалубкасы дагъылгъаныны эшиткен баш инженер Натан Маркович Воробейкин шу арада къуруджылыкъкъа келип етишти. О якъкъа, бу якъкъа бакъты. Етмиш-сексен кубометр бетон гъайып олгъан деп тюшюнди.

– Мен бойле оладжагъыны биле эдим, – деди. – Джемилев иште олмадымы, буны беклемек мумкюн эди.

Азад Умеровичнинъ юзю сиярды. Ичинден къалтырады. Озюни тутмагъа тырышты.

– Биле эдинъизми? – деди о.

– Сизге ишанылгъан иш эр вакъыт бойле олур! Базыларгъа джевап бермек керек олур. Озюнъизден башкъа, дигер адамларны да джинаетликке чектиреджексиз! Я, барып да, бу буюк бир къач тонналыкъ ферма йыкъылгъан олса, адамлар гъайып олгъан олсалар? Ёкъ, сиз джинаетлик яптынъыз! Сизге артыкъ иш ишанмагъа мумкюн дегиль, – деди Воробейкин.

– Сизинъ айткъанынъызгъа коре, манъа «озь истегимнен иштен кетмек» ичюн ариза язмакъ керек, шаймы?

– Сенден прораб олурмы? Саде опалубканы къоймагъа бильмейсинъ! – деп, сесини котереджек олды, лякин эсини башына топлады. – Анълагъан экенсинъ, не сорайсынъ?

– Мен озюм ариза язып кетмем, Натан Маркович! Мен бу комбинаткъа юрегимнен синъдим. Эм, кетмем. Бунъа сиз шекленменъиз. Меселе сизинъ тюшюнгенинъиз киби чыкъмаз!

Бу арада директор Хайри Османович Адамов келип чыкъты. Онынъ янында чырайы бозулгъан Бердикъул да бар эди.

– Хайри Османович, коресизми мында ишлер насыл? – деп бираз къоморозланып башлады Воробейкин. – Оларгъа бойле месуль ишни ишанмагъа чаре бармы?!

– Неден себеп бойле олды, ким къабаатлы? – деп сорады Адамов. – Опалубканы ким ясады, ким ерлештирди?

– Аскерликтен кельген дюльгерлер, – деди Бердикъул. – Джиддий, яхшы ишлеген йигитлер.

Воробейкин мыскъылнен кульди:

– Яхшы адамлар, яхшы дюльгерлер…

Яваш-яваш къуруджылар топлашып башладылар.

– Опалубка яхшы пекитильген эди, – деди даяналмай Бердикъул. – Мен озюм янында отурдым ве тешкердим. Эр шей сырасында эди.

– Яхшы пекинген олса, не ичюн ялдады? – деди Адамов.

Бу вакъытта Воробейкиннинъ ичинде йыланлар ойнар эдилер. «Мына, энъ келишкен вакъыт. Азадны да, Бердикъулны да иштен къувмакъ керек».

– Мен ишнинъ джиддийликнен тешкерильмесини ве къабаатлыларны джезаланмаларыны талап этем! – деди кескинликнен Воробейкин. – Бугунь опалубка йыкъылды, ярын башкъа бир шей…

– Эбет, – деди Адамов. – Эм, джиддий суретте тешкермек керек. Мында базы ишлер, керчектен де, анълашылмай. Бу ишни Абдурешитовгъа авале этмек керек, беллейим.

Абдурашитов чабикликнен кельди, мен сизни динълейим, деген киби бакъты.

– Бу ишни бутюн инджеликлеринен тешкеринъиз. Неден себеп олды ве не къадар зарар кельди. Манъа эписини язылы суретте бильдиринъиз

– Эписини япарым, – деди Абдурешитов. «Бу иш бойле де къаладжакъмы? Бердикъулны биле иштен алып ташламады» деп тюшюнди Воробейкин.

Риза огълу Мамед, Адиле Асанова опалубканынъ этрафына юрип бакътылар. Опалубканынъ патлагъан ерлеринде, тахталар устюнден чыкъарылып алынгъан мыхларнынъ тешиклерини эследилер. Бир къач мыхнынъ да башлары кельпеденнен кесилип алынгъан…

Абдурешитов башта бунъа инанмады. Лякин, озю де эслеп бакъкъан сонъ, шекленген киби олды. (398 сёз)

С. Эминден