Powtarzanie tematu
Proszę odmienić czasowniki według zaimków w czasie teraźniejszym:
dyskutować, jeść, być, móc, wracać, mieć, czytać, całować, wiedzieć, witać.
Proszę odmienić czasowniki według zaimków w czasie przeszłym:
marzyć, leżeć, grać, gadać, żyć, chcieć, kochać, pytać, pić, śmieć.
Proszę odmienić czasowniki według zaimków w czasie przyszłym:
jachać, dać, mierzyć, mieszkać, czekać, boleć, pamiętać, dzielić, studiować, sprzątać.
Proszę podzielić czasowniki w cztery grupy według koniugacji:
Uczyć, zbliżać, całować, marzyć, brać, ważyć, tworzyć, móc, wymślić, czytać, kochać, patrzeć, usłyszeć, śmieć, śpiewać, dać, gadać, zachwycać się, znać, wskazać, leżeć, płynąć, budować, pisać, wierzyć, chodzić, szukać, pozdrawiać, mierzyć, być.
Proszę postawić czasownik w odpowiedniej formie:
Matki zawsze (zmuszać) dzieci do jedzenia warzyw.
Anna i ja często (gotować) razem.
Czego ty znowu nie (rozumieć)?
Czy myśl o tobie już nigdy nic (dać) mi spokoju?
Czy oni (umieć) coś więcej niż tylko narzekać?
Czy to nie twoi rodzice (wysiadać) z autobusu?
Czy ty (pić) kawę, czy herbatę?
Czy wy nigdy nie (mieć) dosyć?
Dlaczego ty zawsze (czekać) na mnie tylko pięć minut?
Ile lat (pracować) pan w naszej firmie?
Ja (kochać) cię już tyle lat.
Ja chętnie (dyskutować) z bratem.
Ja doskonale (wiedzieć), ile kosztuje taki samochód.
Jak ty (śmieć) tu jeszcze przychodzić?
Kto (pytać), nie błądzi.
Marek nie (czytać) nigdy w autobusie.
My nie (śmieć) proponować wam swojej pomocy.
My od niedawna (grać) w tej orkiestrze.
Nie lubię mówić o tym, że nie (umieć) pływać.
Nie tylko wy (denerwować się) przed egzaminem.
Nie wiem, dlaczego w Polsce mężczyźni (żyć) krócej niż kobiety.
Polacy chętnie (całować) kobiety po rękach.
To niedobrze, że Anna (jeść) kolację tak późno.
To nieprawda, że ja do ciebie nigdy nie (telefonować).
To nieprawda, że Polacy (jeść) codziennie bigos.
Tutaj nikt nie (pływać) tak dobrze jak Michał.
Ty (wiedzieć), że mówię prawdę.
Tylko Janek (śmieć) się z tego, co mówisz.
Wy chyba nic nie (wiedzieć) i niczego nie rozumiecie.
Proszę podkreślić poprawną formę wyrazów podanych w nawiasach zgodnie z przykładem.
W takich chwilach najbardziej (przydają się, wydają się, zadają się) zwykłe słowa. Kiedy nadchodził taki dzień jak dzisiaj, mama Nataszy nie potrafła znaleźć sobie miejsca. Wszystko (leciało, wyleciało, naleciało) jej z rąk, a serce (wybiło, obiło, biło) jak oszalałe. Natasza stała w drzwiach i patrzyła, jak mama pakuje jej torbę. Stała w drzwiach i bała się (obruszyć, poruszyć, naruszyć), by nie spłoszyć tej chwili. Mama powoli się (zawróciła, odwróciła, nawróciła). Nie mogła już (przykryć, ukryć, nakryć) tego, co było w jej twarzy i sercu. Z czułością (wyjrzała, ujrzała, spojrzała) na córkę. Nagle (zadzwonił, obdzwonił, podzwonił) telefon. Mama poszła go (wybrać, zabrać, odebrać). Gdy (podniosła, odniosła, wyniosła) słuchawkę okazało się, że ktoś po drugiej stronie (wyrwał, narwał, przerwał) połączenie.
Proszę uzupełnić tekst poprawną formą jednego z wyrazów podanych w nawiasach zgodnie z podanym przykładem (aspekt).
Jerzy Hajduk był człowiekiem samotnym. Od wczesnego dzieciństwa wychowywała (wychowywać / wychować) go babcia, ponieważ rodzice chłopca (umierać / umrzeć) dawno temu. Ambicją babci było jak najlepiej (kształcić / wykształcić) wnuka, więc (wysyłać / wysłać) go na kilka lat do Poznania, do liceum. Jerzy Hajduk przed momentem (podchodzić / podejść) do otwartego okna swego poznańskiego mieszkania. Teraz stał tam i (łykać / łyknąć) pachnące śniegiem powietrze. Ulica Sienkiewicza była jeszcze pusta, tylko parę osób dosłownie przed chwilą (zaczynać / zacząć) się kręcić przed sklepem spożywczym, który zawsze otwierano wcześnie. Było zimno, ale na to Jerzy nie (zważać / zważyć). Stał w piżamie przy oknie i (wpatrywać się / wpatrzyć się) w czubek żółtej wieżyczki widniejący ponad dachami domów. Nic więcej nie mógłby zobaczyć, choćby nawet – tak jak stoi – (wychylać się / wychylić się) z okna do połowy. A mimo to od trzech miesięcy co rano po przebudzeniu (stawać / stanąć) w oknie i patrzył w stronę domu Celestyny.
Proszę uzupełnić tekst odpowiednią formą wyrazów w nawiasach zgodnie z podanym przykładem (koniugacja).
Przykład: Wcześnie rano wyruszyliśmy (wyruszyć) niewielką grupą na wycieczkę z postanowieniem, że wejdziemy (wejść) na sam szczyt wzgórza, skąd rozciąga się (rozciągać się) wspaniały widok na okoliczne pola.
Z początku temperatura była bardzo przyjemna, ale około południa upał stał się nie do wytrzymania. Wszyscy uczestnicy wycieczki (iść) z trudem polną, zakurzoną drogą. Byliśmy zmęczeni i (chcieć się) nam pić. Anna boleśnie (uderzyć się) w kolano, więc szła najwolniej ze wszystkich. W pewnym momencie (dobiec) ją jakiś dziwny dźwięk. (Podejść) bliżej i zobaczyła, że pod krzakiem siedzi mały kotek i (wpatrywać się) w nią. Po krótkiej naradzie postanowiliśmy, że (wziąć) go ze sobą. Anna oświadczyła, że (podjąć) próbę przekonania swojego męża, żeby kotek (móc) zamieszkać w ich domu. Wszyscy uczestnicy wycieczki (przyjąć) oświadczenie Anny z prawdziwym entuzjazmem.
