![](/user_photo/2706_HbeT2.jpg)
- •1.Предмет физики.
- •2. Кинематика материального пункта.
- •3.Силы в природе.
- •5.Механика цвердага цела.
- •6. Вагальны рух.
- •7. Рух у інэрцыяльных сістэмах адліку.
- •8. Механіка вадкасцей і газау.
- •9.Асновы мкт ідэалльнага газу.
- •10. Размеркаванне малекул па хуткасцях
- •11. Вызначэнне пастаяннай Авагадра
- •12. Першы пачатак тэрмадынамікі
- •18. Патэнцыял поля пунктавага зараду, дыполя, сістэмы зарадаў. Сувязь патэнцыялу і напружнасці поля
- •20. Энергія сістэмы пунктавых зарадаў. Энергія зараджаных праваднікоў. Энергія зараджанага кандэнсатара. Энергія і шчыльнасць энергіі электрастатычнага поля
- •22. Электраправоднасць цвёрдых цел.
- •23. Несамастойныя і самастойныя газавыя разрады
- •24.Электраліты. З-н Ома для электралитаў Электроліз.
- •25.Магнітнае поле току. Індукцыя магнітнага поля. Магн. Паток.
- •26.Сіла Ампера, Лорэнца. Эффект Холла.
- •27.Магнітныя ўласцівасці рэчыва
- •28. Электрамагнітная індукцыя
- •29. Электрычны вагальны контур
- •30. Квазістацыянарныя токі. Атрыманне пераменнай эдс.
- •31.Эл. Маг. Поле, эл.Маг. Хвалі.
- •32.Фотаметрыя. Крыніцы и прыемнікі святла. Асноўныя фотометрычныя веліч. І адз. Іх вым.
- •33. Асноўныя паняцці геаметрычнай оптыкі. Праламленне святла на плоскай мяжы падзелу двух асяроддзяў. Сферычныя люстры і тонкія лінзы. Цэнтраваныя аптычныя сістэмы
- •34.Інтерф. Св. Метады назірання інтерф. Ў оптыцы. Двухпрамен. Інтерф. Многапрамен. Інтер. Інтерферометры. Прыменненне інтерференцыі.
- •35. Дыфракцыя святла. Дыфракцыя Фрэнеля на розных перашкодах. Дыфракцыя Фраўнгофера. Дыфракцыйная рашотка. Дыфракцыя святла на прасторавых рашотках.
- •36. Натур. І паляр. Святло. Віды палярызацыі. Паляр. Св. Пры адбіцці і праламленні на мяжы дзвюх дыэлектрыкаў. Падвойнае праменепраламленне. Штучная апт. Анізатрапія. Паляр. Прыборы.
- •37. Дысперсія святла. Нармальная і анамальная дысперсія святла. Метады вымярэння дысперсіі. Асновы электроннай тэорыі дысперсіі. Прызменныя спектральныя прыборы
- •40. Цеплавое выпраменьванне. Выпраменьвальная і паглынальная здольнасці цела. Закон Кірхгофа і яго вынікі. Выпраменьванне абсалютна чорнага цела. Законы Стэфана-Больцмана і Віна.
- •41. Аптычная піраметрыя. Размеркаванне энергіі ў спектры выпраменьвання абсалютна чорнага цела. Фатоны. Формула Планка.
- •42. Квантавыя ўласцівасці выпраменьвання. Фотаэлектрычны эфект. Законы фотаэфекту. Раўнанне Эйнштэйна. Прымяненне фотаэфекту.
- •43. Ціск святла. Доследы Лебедзева. Досдеды Вавілава. Дослед Ботэ. Эфект Комптана.
- •44. Асновы квантавай механікі. Хвалі дэ Бройля. Доследы па дыфракцыі электронаў.
- •45. Прынцып невызначальнасцей Гейзенберга. Хвалевая функцыя і яе фізічны сэнс. Раўнанне Шродзінгера
- •46. Доследы Резерфорда. Планетарная мадэль атама. Доследы Франка і Герца. Доследы Штэрна і Герлаха.
- •47. Мадэль атама вадароду па Бору. Спектральныя серыі выпраменьвання атамнага вадароду.
- •49.Тармазное і характарыстычнае рэнтгенаўскія вьшраменьванні і іх спектры
- •51.Састаў ядра. Нуклоны.
32.Фотаметрыя. Крыніцы и прыемнікі святла. Асноўныя фотометрычныя веліч. І адз. Іх вым.
Фотометрыя
– разд. оптыкі, які займаецца вымяр.
інтэнсіўнасці святла і яго крыніц.
Крыніцай святла наз. фіз. тело, якое
выпрам. эл-маг хвалі с даўж.
ад 10нм-760нм. Крын. св. наз. пунктавай, калі
яе памеры малы у параўнанні з адлегласцю
ад крыніцы да пункта назірання і
выпр-вае раўнамерна ва ўсе бакі. Усе
крын. св. можна падз. на першасныя і
другасныя. Перш. кр. гэта кр., якія самі
выпр-ць святло, даўж. хв. такіх кр. залеж.
ад становішча. Друг. кр. самі не выпр-ць
святло, Яны адбіваюць хв.,якія падаюць
на іх паверхню. Для друг. кр. важн. хар-кай
з’яўл. каэф адбіцця.
Прылады, змянення стану якіх пад уздеяннем патоку аптычнага выпр-ня служыцьдля выяўлення гэтага выпр-ня, атрымалі назву прыемнікаў. Прыемнікаў аптычнага выпр-ня ператвараюць энергію апт.выпр-ня ў др. віды энергіі (цеплав, электр, мех. і інш.), больш зручную для непасреднага вымярэння.
1.Светлавы паток (Ф)- Няхай на шляху прамянёвай энергіі, што ідзе ад крыніцы святла L, знаходзіцца некаторая пляцоўка dS, праз якую за час dt пераносіцца энергія dW.
Велічыню
dФ=dW/dt
называюць
светлавым патокам. Калі вядомы светлавы
паток dФ,
які распаўсюджваецца ў цялесным вугле
d
,
то можна вызначыць поўны
светлавы паток Ф, які ідзе ад крыніцы
святла L
па ўсіх напрамках:
Ф
=
dФ.
Светлавы паток з'яўляецца асноўным паняццем, якое неабходна для ацэнкі колькасці прамянёвай энергіі. Рэгістрацыя светлавога патоку ляжыць у аснове прынцыпу дзеяння шматлікіх прыбораў — прыёмнікаў святла.
2.Сіла святла (І)• Для кропкавай крыніцы сіла святла колькасна роўная светлавому патоку, які прыпадае на адзінкавы цялесны вугал:
І = dФ/d
Адзінкай вымярэння сілы святла з'яўляецца кандэла (кд). Гэта сіла святла, якое выпраменьваецца ў напрамку нармалі з 1/600 000 м2 паверхні спецыяльнага светлавога эталона.
Адзінка светлавога патоку — люмен (лм) — паток, які пасылае крыніца святла ў 1 кд унутр цялеснага вугла ў 1 стэрадыян.
3.Асветленасць (Е). Асветленасць колькасна роўная светлавому патоку, які прыпадае на адзінку плошчы асветленай паверхні:
Адзінкай асветленасці з'яўляецца люкс (лк). Гэта асветленасць, якая адпавядае патоку ў 1 люмен, раўнамерна размеркаванаму на пляцоўцы 1м2 (1 лк = 1 лм/ 1 м2).
Няхай на некаторую пляцоўку dS (рыс.1) падае светлавы паток dФ у межах цялеснага вугла d . Светлавы паток падае пад вуглом да нармалі паверхні пляцоўкі dS. Цялесны вугал
d =dScos /r^2. Светлавы паток dФ = Id = IdScos /r^2
Асветленасць Е=I cos /r^2
Асветленасць, што ствараецца кропкавай крыніцай, адваротна прапарцыйная квадрату адлегласці ад крыніцы да паверхні і прама прапарцыйная косінусу вугла, які складае напрамак светлавога патоку з нармаллю да асветленай паверхні. Роўнасць выяўляе сутнасць асноўнага закону асветленасці.
рыс.1
рыс.2
4.Яркасць
крыніцы (В).
Няхай некаторы элементарны ўчастак
паверхні крыніцы
S
пасылае ўнутр цялеснага вугла d
светлавы
паток dФ.
Вось пучка
складае вугал
з нармаллю n
да паверхні
S(рыс.1).
Яркасць крыніцы ў дадзеным напрамку В
вызначаецца як стасунак сілы святла
элементарнай паверхні
S
у дадзеным напрамку да праекцыі пляцоўкі
S
на плоскасць, перпендыкулярную выбранаму
напрамку: В=І/
S
cos
Паколькі І = dФ/ d , то В = dФ/ S cos d
Яркасць роўная светлавому патоку, які пасылаецца ў дадзеным напрамку адзіякай плошчы бачнай паверхні крыніцы ўнутр адзінкавага цялеснага вўгла.
Адзінкай яркасці з'яўляецца кандэла на квадратны метр (1 кд/1 м2).Часам выкарыстоўваюць таксама сцільб (1 сб = 1 кд/1 см2).
Крыніца яркасць якой па усім напрамкам аднолькава наз. ламбертаўская.
5.Свяцільнасць (R). Свяцільнасць крыніцы вызначаецца поўным светлавым патокам, які выпраменьваецца з адзінкі плошчы светлавой паверхні ў розных напрамках:
R = dФ /dS. Як вынікае з азначэння, свяцільнасць вымяраецца ў люменах на квадратны метр (лм/м2).
Для ламберт. крыніц R i B звязаны наступ формулай: R = B
6.Інтэнсіўнасць
светлавога патоку (f).
Гэта светлавы паток, што пераносіцца
праз адзінку бачнага сячэння ў напрамку,
які складае вугал
з нармаллю да сячэння, унутр адзінкавага
цялеснага вугла: f
=dФ/
Scos
d
Ч
асам
у якасці светлавой велічыні ўжываюць
светлавую энергію, якая роўная здабытку
светлавога патоку і часу асвятлення.
Адзінкай вымярэння яе з'яўляецца
люмен-секунда (лм • с).